Λαός προσκυνημένος, λαός χαμένος

Ἦλθαν νύχτα στὸ σπίτι μας... Μᾶς ξύπνησαν μὲ χτυπήματα καὶ κλωτσιὲς. Μᾶς βίασαν καὶ κάποιους τοὺς σκότωσαν.... Ὃσους ζήσαμε μᾶς πέταξαν στὸν δρόμο καὶ μᾶς εἶπαν «βαδίζετε»... Ποιὸς νὰ ῥωτήσῃ; Ποιὸς νὰ τολμήσῃ νὰ ῥωτήσῃ; Ἀτέλειωτες ὧρες πορείας κάτω ἀπό καυτό ἣλιο ἢ ἀσταμάτητη βροχή. Μέσα σὲ κρύα καὶ σὲ χιόνια!!  Τὰ κορμιά ἒπεφταν κατά γῆς σὰν μυίγες!!! Ἀγαπημένα πρόσωπα ἒμεναν γιά πάντα πίσω, ἂψυχα, χωρίς χαμόγελο καὶ μὲ μίαν πίκραν στὸ βλέμμα.  Ἓνα "γιατί;" γέμιζε τὸ εἶναι μας... Ἀλλά, ποιὸς νὰ ἀπαντήσῃ; Κάποιοι ἒφυγαν νύχτα. Φίλησαν πολυαγαπημένα μάτια καὶ χαιρέτησαν γιὰ πάντα. Ξέφυγαν; Ἲσως... Ἲσως νὰ μὴν τοὺς θέρισε ἡ πείνα καὶ ἡ δίψα... Ἲσως νὰ μὴν τοὺς ἒκοψε σπαθί βαρβάρου... Ἲσως νὰ ἀλλαξοπίστησαν γιὰ νὰ ζήσουν... Ἲσως ἁπλῶς νὰ ἒσβησαν λίγα μέτρα παραπέρα.... Ποτέ δὲν θὰ μάθουμε...

Μετά ἦλθε ἓνας πολιτικάντης, μαζί μὲ κάποιους ἂλλους «μεγάλους» καὶ ὑπέγραψαν κάτι χαρτιά.... «Θὰ φύγετε» μᾶς εἶπαν.... Ἀπό ποῦ μωρὲ νὰ φύγουμε; Ἀπό τὸ σπίτι μας; Ὃσοι τόλμησαν ὃμως τὴν ἐρώτησι, κόπηκαν.... Καὶ ξεκίνησε ὁ μεγάλος ξερριζωμός....

Ἂλλους μᾶς φόρτωσαν σὲ καράβια, ἂλλους μᾶς πέταξαν μέσα σὲ ἐρήμους νὰ πλανευόμαστε κι ἂλλοι ἒφυγαν μόνοι τους γιὰ πιὸ βόρεια μέ τὸν πόθο νὰ ξαναγυρίσουν κάποτε.... Τελικά τὰ κατάφεραν, «μικροί», «μεγάλοι» καὶ μᾶς ΞΕΡΡΙΖΩΣΑΝ!!! Ἒτσι πίστεψαν.... Ἒτσι ἢθελαν νὰ πιστεύουν...  Οἱ ἂθλιοι!!!! Μπορεῖς μωρὲ νὰ ξερριζώσῃς τὸ βουνό; Μπορεῖς νὰ ξερριζώσῃς τὴν μνήμη; Μπορεῖς νὰ ξερριζώσῃς τὴν ἱστορία; Δὲν μπορεῖς, ὃσα κι ἐάν σβήσῃς, δὲν μπορεῖς... Θἂναι πάντα ἐκεὶ τὸ αἷμα καὶ θὰ βοᾶ, θὰ θυμίζη καὶ θὰ ψιθυρίζη στὴν γῆ, στὸν ἂνεμο, στὸ νερό τὴν ῥίζα του!!! Ξεπάτωσε καὶ τὰ βουνὰ, ἐὰν μπορῆς... Ἀπό κάτω τους θὰ μᾶς βρῆς... Γιατὶ τοῦτος ὁ τόπος ποὺ μᾶς ἒκλεψες μὲ τόσο δόλο γράφει τὸ ὂνομα μας, εἶναι σπαρμένος ἀπό τὰ κόκκαλὰ μας καὶ ποτισμένος ἀπό τὸ αἷμα μας.... Τοῦτος ὁ τόπος εἶναι ἡ μήτρα ποὺ μᾶς γέννησε!! Ἡ μήτρα μας!!! Καὶ τὸ παιδί πάντα ζητᾶ τὴν μήτρα τῆς μάνας.... Εἶναι ἡ φύσις του ἒτσι... Τὶ πίστεψες λοιπόν; Μπορεῖς ποτὲ νὰ ξεκολλήσῃς τὸ παιδί ἀπό τὴν μάνα του; Δὲν μπορεῖς.... Καὶ τὸ ξέρεις!!!!

Φύγαμε λοιπόν... Ἂφήσαμε πίσω μας ὃμως νεκρούς, μνῆμες κι ἑκατοντάδων ἐτῶν πολιτισμό καὶ ἱστορία... Γίναμε πρόσφυγες, μὰ τὸ κεφάλι μας ἒστεκε πάντα πολύ ὑψηλά, τόσο ποὺ δὲν μποροῦσε κανείς νὰ μᾶς δεῖ στὰ μάτια!!!!

90 χρόνια σχεδόν πέρασαν!! Ἢλθαμε παιδιά στὴν Ἑλλάδα καὶ γεράσαμε. Κυνηγηθήκαμε, ξενιτευθήκαμε, δουλέψαμε, προκόψαμε καὶ ΖΗΣΑΜΕ!!!  Μέ ἓνα πιάσιμο, ἓνα σφίξιμο ὃμως στὴν καρδιά  κάθε φορά ποὺ ἡ σκέψις πλανιόταν στὸ σπίτι μας καὶ στοὺς ἀνθρώπους ποὺ ἀφήσαμε πίσω... ΖΗΣΑΜΕ!!! Στιγμὲς στιγμές τὰ μάτια βούρκωναν μὰ τὸ πεῖσμα μας νὰ ὑπάρξουμε ἦταν πάντα μεγαλύτερο ἀπό τὸν καϋμό μας.... Μὰ ΖΗΣΑΜΕ!!!! Ἒτσι εἲμαστε ἐμεὶς φτιαγμένοι ἂλλως τε... Νὰ κυττᾶμε πάντα ἐμπρὸς!!!

Κι ἐδῶ, στὴν νέα πατρίδα, τὰ πράγματα δὲν ἦταν εὒκολα... Ἂλλοι ἀγῶνες γιὰ ἐπιβίωσι... Νέες ἀπώλειες... Κάποιοι, πολλοί, ξενιτεύτηκαν γιὰ πάντα. Δεύτερη φορά ξενιτιά.... Τὶ νὰ κάνουμε ὃμως; Ἒπρεπε νὰ συνεχίσουμε.... ὃσο κι ἐὰν πονοῦσε.... Μείναμε κοντά ὁ ἓνας στὸν ἂλλον, κρατῶντας τὴν λαλιά μας ἀλλά σιγά σιγά κι αὐτὴν μᾶς τὴν «χτύπησαν»... Μαζέψαμε κάθε μας ῥημάδι καὶ τὸ ξανακάναμε ἂνθρωπο... Κρατήσαμε ὃσο πιό ζωντανή γινόταν τὴν μνήμη καὶ τὴν ἱστορία!!!!

Δὲν ἀρέσαμε σὲ πολλούς... Καὶ κυρίως σὲ κάτι πολιτικάντηδες... Τοὺς θυμίζαμε μὲ τὴν παρουσία μας τὰ λάθη, τὶς παραλήψεις καὶ τὶς προδοσίες τους... Προτιμοῦσαν νὰ εἶναι ἀμνήμονες... Καὶ ξεκίνησαν μεθοδικά καὶ ὓπουλα νὰ μᾶς σβήσουν ὃσα σώσαμε....

Στὴν ἀρχή χτύπησαν τὴν γλῶσσα μας.... Ὂχι ἂμεσα.. Ἀλλὰ τὴν χτύπησαν... Ἒκοψαν τόνους καὶ πνεύματα καὶ ξαφνικά ἒπαψαν οἱ λέξεις στὸ χαρτί νὰ δεικνύουν τὴν ῥίζα τους!!! Πότισαν μὲ τὸ ὑβρίδιὸ τους τὰ παιδιά μας καὶ σιγά σιγά ἐτοῦτα ἒπιασαν νὰ χάνουν τὸ τραγούδι ἀπό τὴν λαλιά τους!!! Ὓπουλα πράγματα αὐτὰ... Πολύ ὓπουλα!!!

Μετὰ χτύπησαν τὴν ἱστορία καὶ τὴν μνήμη μας, μέσῳ τῶν παιδιῶν μας πάλι.... Τραγικό!!!! Στὴν Σμύρνη εἶπαν ἒγινε συνωστισμός... Ὁ Πόντος εἶναι μύθος... Ἡ Μικρά Ἀσία, τὸ ἓνα πόδι ποὺ στήριζε πάντα τὸν γίγαντα τοῦ Ἑλληνισμοῦ δὲν ὑφίστατο ΠΟΤΕ!!!!! Ἒτσι μᾶς εἶπαν!!!! Ὁ Ἓλληνισμός, κατ' αὐτοὺς γεννήθηκε χωλός!!! Σκεπτικοί  καί πονεμένοι, παρακολουθούσαμε τὰ τεκταινόμενα, ἀδύναμοι νὰ σηκωθοῦμε καὶ νὰ ΑΠΑΙΤΗΣΟΥΜΕ τήν σωστή καταγραφή τῶν γεγονότων... Κάποιες λίγες φωνές πνίγηκαν μέσα στὶς κραυγές τῶν πολιτικάντηδων καὶ τοῦ προοδευτισμοῦ(;;;;;;;;) Κι ἐκεὶ καταλάβαμε, μᾶλλον ἀργὰ πλέον, ὃτι ἡ πραγματική μας ἂλωσις εἶχε γίνει ΕΔΩ, στὴν δεύτερη πατρίδα!!!! Καὶ τότε πιὰ σκύψαμε τὸ κεφάλι γιὰ ΠΡΩΤΗ ΦΟΡΑ!!! Γονατίσαμε γιὰ ΠΡΩΤΗ ΦΟΡΑ!!! Ποιοὶ; Ἐμεὶς, οἱ Πόντιοι Ἓλληνες ποὺ εἲμασταν ζωντανά κομμάτια μνήμης μέσα σὲ μίαν κοινωνία ἰσοπεδωμένη... Οἱ Τραντέλληνες!!!!

Τέλος μᾶς κουβάλησαν κάθε "πικραμένο"  καὶ τὸν ἒχωσαν μέσα στὰ σπίτια μας... Ἑκατομμύρια ἀλλοφύλων καὶ ἀλλοθρήσκων ἂρχισαν νὰ στριμώχνονται ἀνάμεσα στὶς αὐλὲς μας καὶ τὶς ζωὲς μας!!! Πονόψυχος λαὸς εἲμαστε!! Δώσαμε τροφή, νερό, στέγη... Μὰ συνέχισαν νὰ φέρνουν κι ἂλλους, πολλοὺς... Καραβιὲς ἀτέλειωτες... Σὰν νὰ ἂδειασε ὁ πλανήτης τὰ σπλάχνα του ἐπάνω μας....ἲσα γιὰ νὰ μᾶς πνίξῃ...

Δὲν μιλήσαμε... Δὲν ἀντιδράσαμε... Δὲν σκεφτήκαμε ὃτι σιγά σιγά, ἀργὰ καὶ μεθοδικά ἒκαμπταν κάθε μας ἀντίστασι μνήμης καὶ σθένους... Λίγο τὰ δηλητήρια τόσων ἐτῶν,  λίγο οἱ  νέες συνήθειες, λίγο τὸ βόλεμα, λίγο ὁ φόβος μὴν ξαναχάσουμε τὰ νέα μας ἀποκτήματα , μείναμε παρατηρητὲς τῶν γεγονότων, μὲ μίαν ἀπορία χαραγμένη στὰ χείλη... Μήπως τελικά ἦταν ὃλα ψέμματα; Μήπως κι ἐμεὶς ψεύτικοι; Μήπως κι ἀνύπαρκτοι; Ἢ ἁπλῶς ΠΡΟΣΚΥΝΗΜΕΝΟΙ;;;;;;;

Πρίν ἀπό μερικούς μῆνες ἒφθασε στὴν νέα μας πατρίδα ὁ ἀπόγονος ἐκείνου τοῦ Μογγόλου ποὺ μᾶς ξερρίζωσε... Ὁ νέος σουλτᾶνος!!!  Κάτι μυστικά συμβούλια ἒγιναν, κάτι μυστικές συζητήσεις, κάτι σκυμμένα κεφάλια εἲδαμε, κάτι δουλικά νὰ τρέχουν πίσω ἀπό τὸν σουλτᾶνο καὶ νὰ ἐκλιπαροῦν γιὰ μερικά ψίχουλα... Περίεργα πράγματα....Πολύ περίεργα ἒγιναν....

Κι ὃταν ἒφυγε ὁ σουλτᾶνος ἒπιασαν οἱ "φωστῆρες" μας νὰ μᾶς φωτίσουν...

-700.000 βίζες ἐδόθησαν στοὺς Τούρκους!!! Καὶ ὡς ἀντάλλαγμα 1.000 βίζες τὸν χρόνο σὲ Ἓλληνες πρόσφυγες... Ἀπαιτοῦνται δήλαδῆ 700 χρόνια γιὰ νὰ φθάσουμε στὰ ἲδια ἀριθμητικά ἐπίπεδα....  Μὰ τὶ στὰ κομμάτια τὶς χρειάζονται 700.000 βίζες; Μήπως γιὰ νὰ διεκδικήσουν τὰ "πατρογονικά τους;"  Τὶ "πατρογονικά" ὃμως; Τὰ κλεμμένα; Δικηγόροι ἀλωνίζουν τὴν Κρήτη, τὰ Ἰωάννινα, τὴν Θεσσαλία, τὴν Μακεδονία καὶ τὴν Θράκη ἀναζητώντας τὰ χωράφια ποὺ κάποιος σουλτᾶνος μὲ φιρμάνι δώρισε στοὺς γείτονες!!! Χώματα ποτισμένα μὲ τὸ δικό μας αἷμα, χορτασμένα ἀπό τὰ κόκκαλα τῶν Ἑλλήνων τὰ ἱερά, θὰ ΠΑΡΑΔΟΘΟΥΝ μέ μίαν δικαστική ἀπόφασι στοὺς σφαγείς μας;;;;;;  Κι ἂντε τώρα ἐσὺ σύγχρονε Ἓλληνα, μὲ τὴν ἀσθενική μνήμη ἀπό τὰ δηλητήρια ποὺ σὲ πότιζαν τόσες δεκαετίες καὶ τοὺς ψεκασμοὺς νὰ καταλάβῃς τὶ δρόμο σοῦ ἒστρωσαν...

-Μετὰ μάθαμε γιὰ τὸ Αἰγαῖον. Κάτι βλέπαμε, κάτι μυριζόμασταν, κάτι φοβόμασταν.... Καὶ μίαν ὡραῖαν πρωίαν, ἒπαψαν τὰ ῥαντάρ νὰ "βλέπουν" τὸ μισό Αἰγαῖο... Ἡ Χίος, ἡ Μυτιλήνη, ἡ Σᾶμος, τὸ Καστελόριζο, ἡ μισή Κρήτη, ὃλα τὰ Δωδεκάνησα, ἡ Θᾶσος, ἡ Σαμοθράκη δὲν λέγονται πιὰ Ἑλλάδα. Δὲν ἀποτυπώνονται στοὺς χάρτες μας. Τὰ μογγολικά ἀεροσκάφη δὲν παραβιάζουν πλέον γιατί δὲν ἒχουμε δικαίωμα ἀναχαιτίσεως σὲ κάτι ποὺ δὲν μᾶς ἀνήκει... Τὰ πετρέλαια τοῦ Αἰγαίου ἀναζητῶνται ἀπό τὰ μογγόλια κι ὂχι ἀπό ἐμᾶς. Τὰ πλοῖα τους φθάνουν ἒως τὸ Σούνιο, τὴν Κέρκυρα καὶ τὴν Κεφαλονιά. Ἡ τουρκική σημαῖα, κυματίζει παντοῦ γύρω μας.... Κι ἐμεὶς παρακολουθοῦμε ἂφωνοι, ἂσκεφτοι, ἀδρανεὶς κι ἀνίκανοι πρὸς κάθε ἀντίδρασι.... Τούτη ὃμως ἡ παραχώρησις κρύβει καί τὸ μέγιστον προσκύνημα... Γιὰ νὰ μὴν μᾶς ξεσκίσουν νύχτα οἱ Τοῦρκοι, δώσαμε γῆ καὶ ὓδωρ ἀμαχητί!!! Τέτοιοι καταντήσαμε!!! Παρωπλίσαμε στρατό, ναυτικό, ἀεροπορία γιατί κάποιοι συμφώνησαν νὰ μοιραστοῦν τὰ κέρδη ἀπὸ τὶς πλουτοπαραγωγικές μας πηγὲς. Ὂχι, δὲν εἶναι ὁ λαός ποὺ θὰ μποροῦσε νὰ ἀνασάνῃ μέ κάτι τέτοιο... Ὂχι φυσικά... Κάποιοι ἂλλοι, πιὸ πονηροί, πιὸ προδότες, πιὸ πουλημένοι θὰ ἀποκτήσουν τόσο χρῆμα ποὺ τριάντα γενεές δικές τους θὰ χορταίνουν καὶ θὰ περισσεύουν!!!

-Τέλος μᾶς ἒφεραν τὰ τζαμιά, πολλά τζαμιά στὴν Ἀθήνα καὶ σὲ κάθε πόλη μας... Τζαμί στὸν Βοτανικό, σὲ ἰδιοκτησία τοῦ πολεμικοῦ μας ναυτικοῦ. Περιουσία τοῦ Ἑλληνικοῦ λαοῦ!!! Μὲ ἒξοδα τοῦ Ἑλληνικοῦ λαοῦ, τοῦ Ἓλληνα φορολογουμένου, ὂχι τοῦ μογγόλου καὶ τοῦ κάθε μουσαφιριοῦ ποὺ μᾶς στρώθηκε ἐδῶ διὰ τῆς βίας!!! Τζαμί κάτω ἀπό τὸν ἱερό βράχο τῆς Ἀκροπόλεως τῶν Ἀθηνῶν!!!! Τζαμί στὴν Θηβῶν.... Τζαμιὰ παντοῦ!!! Παντοῦ!!! Ποῦ μωρὲ τὰ βάζετε τὰ τζαμιά; Ἐκεὶ ποὺ ὁ Καραϊσκάκης ἒπεφτε; Ἐκεὶ ποὺ ὁ Μακρυγιάννης μαχόταν; Ἐκεὶ ποὺ ὁ Γέρος κι ὁ Δυσσέας κι ὁ Διᾶκος κι ὁ Κατσαντώνης κι ὁ Ζαχαριᾶς κι ὁ Ὑψηλάντης κι ὁ Παππᾶς κι ὁ Μπότσαρης κι ὁ Νικηταρᾶς καθάριζαν τὸν τόπο ἀπό τὴν σκλαβιὰ τόσων αἰώνων; Ποῦ μωρὲ; Τὸ σκέφτηκαν ὃμως κι αὐτὸ οἱ φωστῆρες μας.... Νέα ἀνταλλαγή μάθαμε ὃτι μᾶς εἶχαν ἓτοιμη!!! Θὰ λειτουργήση τὸν 15Αὒγουστο ἡ ἐκκλησιά τῆς Παναγιᾶς τῆς Σουμελᾶ καὶ τὸν Ὀκτώβριο ἡ Ἁγιά Σοφιὰ στὴν Πόλη. Δύο λειτουργίες μᾶς ἒδωσαν. Σὰν κόκκαλο σὲ πεινασμένο σκύλο ἦταν αὐτὲς οἱ λειτουργίες.... Δύο λειτουργίες καὶ πάψαμε νὰ θυμόμαστε τὶς σφαγές... Τοὺς παπποῦδες... Τὰ βρέφη... Τοὺς ΝΕΚΡΟΥΣ μας.... Ξεχάσαμε γιὰ πάντα!!! Τρίψαμε εὐχαριστημένοι τὴν κοιλιά μας καὶ εἲπαμε «χαλάλι»... Θὰ γλυκάνουν οἱ ψυχὲς τῶν νεκρῶν.... Θὰ μαλακώσουν οἱ κραυγὲς τους.... Θὰ κοιμόμαστε πιὸ ἣρεμα τὶς νύχτες... Θὰ πᾶμε κι έμεὶς νὰ ἀνάψουμε ἓνα κερί γιὰ κάθε πεθαμένο μας.. Νὰ μᾶς συγχωρνᾶ...

Οὖτε γιὰ μίαν στιγμή δὲν σκεφτήκαμε τὶ δίνουμε... Πήραμε τό κοκκαλάκι καὶ γλυφόμαστε περιχαρείς.... Τέτοιοι καταντήσαμε!!!

Γιὰ σταθεῖτε ὃμως μίαν στιγμή πρώην Τραντέλληνες. Εἶμαι κι ἐγὼ σπόρος ἀπό τὴν γενιά σας... Κι ἒχω κάποια πράγματα νὰ ῥωτήσω... Φεύγετε ἀπό κάθε ἂκρη τῆς γῆς καὶ τρέχετε τρελλοί ἀπό χαρά στὰ ἁγιασμένα χώματα ποὺ μᾶς ἒκλεψαν.... Γιατί;

-Πληρώνετε μέ τά χρήματὰ σας, ὡς νοικάρηδες, τὸν καταπατητή σας... λέγοντάς του κι ἓνα πολύ μεγάλο δουλοπρεπές «εὐχαριστῶ» .... Γιατὶ;

-Γιὰ νὰ «κατωχυρώσετε» καὶ νὰ «ὑπογράψετε» τὴν καταπάτησι; Σκεφτήκατε μήπως ὃτι μὲ τοῦτα τὰ καμώματα ἀναγνωρίζετε δικαίωμα ἰδιοκτησίας σὲ ἓναν κλέπτη;

-Προσκυνᾶτε σήμερα ἓνα σύμβολο καταπατημένο καὶ διαμελισμένο... πιστεύοντας ἲσως ὃτι ἀποτίετε φόρον τιμῆς σὲ ὃλους τοὺς νεκροὺς σας... Ἲσως... Σκεφθήκατε μήπως, ὃτι οἱ νεκροί σας καὶ οἱ νεκροί μου ἢθελαν πίσω τὸ σπίτι τους; Ἢθελαν νὰ πατοῦν τὰ χώματα τοῦτα Τραντέλληνες κι ὂχι κάτι γραφικοί; Ἢθελαν νὰ προσεύχονται σὲ τοῦτες τὶς  ἐκκλησιὲς χριστιανοί κι ὂχι τουρίστες; Ἢθελαν ἐλευθερία κι ὂχι σκύψιμο κεφαλῶν; Ἲσως;

-Ἡ Σύβαρις χάθηκε γιὰ πάντα!!! Καὶ οἱ Ποσειδωνιᾶται τοῦ Καβάφη πνίγηκαν στὴν λήθη.... Γιατί γίναμε ἀμνήμονες; Γιατί; Λαός ποὺ ξεχνᾶ τὴν ἱστορία του εἶναι λαός χαμένος... Κι ἐσεὶς φίλοι μου πλανεμένοι δὲν θυμᾶστε... Νομίζετε ὃτι διατηρεῖτε μνήμη ἀλλά ὡς νέοι Ποσειδωνιᾶται χάσατε λαλιά, χῶμα, ὓδωρ καὶ μνήμη.... Μίαν φορά τὸν χρόνο θὰ κάνετε μίαν ἑορτή καὶ θὰ θυμᾶστε τὰ περασμένα μεγαλεῖα, τὰ ὀνόματα τῶν προγόνων καὶ κάπου κάπου ἓνα ἱστορικό γεγονός, πολύ ξεθωριασμένο ὃμως, λειψό.... Καὶ οἱ ἂθαφτοι νεκροί θὰ περιγελοῦν πικραμένοι τὴν τελευταῖα μας ἂλωσι, τὴν ὁριστική....

-Ἐκεὶ ποὺ εἶστε σήμερα, ὃλοι μαζεμένοι καὶ περιχαρείς, θὰ παρευρίσκεται ὁ πατριάρχης, Τοῦρκος ὑπήκοος.  Θὰ μνημονεύση τὶ; Τὸ ὂνομα τῆς Παναγιᾶς; Μόνον; Ποῦ; Σὲ μίαν ἀετοφωλιὰ μέσα; Σὲ ἓνα ἂνδρο λεόντων θὰ «ξεχάσῃ» ὃμως πολύ προσεκτικά νὰ ἀναφέρῃ τοὺς διωγμούς, τὶς σφαγὲς, τὶς δηώσεις καὶ τὸν ξερριζωμό...τῶν ἀετῶν καὶ τῶν λεόντων!!! Τοῦρκος ὑπήκοος γὰρ... Θὰ δώσῃ δήλαδῆ ἂλλο ἓνα χαρτί στὸν καταπατητή γιὰ νὰ παγιώσῃ τὴν καταπάτησι... Διὰ χειρός σας αὐτὴν τὴν φορὰ... Διὰ χειρὸς τῶν Ποντίων... Τὶ μεγαλυτέρα ἀπόδειξις τῆς συγχώριας ἡ παρουσία τοῦ πατριάρχου; Τὶ μεγαλυτέρα ἀπόδειξις τῆς ἀμνημοσύνης μας;

-Τέλος.... Αὐτὸς ὁ πατριάρχης δὲν ἦταν ποὺ ἀπήτησε πρὸ μηνῶν νὰ χρισθοῦν ὃλοι οἱ ἐπίσκοποι καὶ οἱ ἱερεὶς, ποὺ εὐρίσκονται ὑπό τὸν ἒλεγχο τοῦ πατριαρχείου, Τοῦρκοι ὑπήκοοι; Τὶ ἐξυπηρετοῦσε κάτι τέτοιο; Μήπως τὴν πραγματική ἀναβίωσι τῆς ὀθωμανικῆς αὐτοκρατορίας; Μήπως τελικῶς τὰ πράγματα εἶναι πολύ πιὸ ἂσχημα ἀπό ὃ,τι φανταζόμαστε; Μήπως ἒχουμε τελειώσει καὶ δὲν μᾶς τὸ ἒχουν πεῖ;

Ἐγὼ μένω πίσω σας, στὴν νέα μου Πατρίδα, ὂρθια, μὲ τὴν φωνή καθαρή καὶ τὴν σκέψι διαυγὴ, προσπαθώντας νὰ καταλάβω γιατί καταντήσαμε ἒτσι... Δὲν σᾶς ἀκολουθῶ πατριῶτες... Δὲν προσκυνῶ.... Δὲν συναινῶ... Δὲν παραδίδω Πατρίδα... Δὲν ξεκινῶ πόλεμο γιὰ νὰ πάρω πίσω ὃσα δικαιωματικά μοῦ ἀνήκουν γιατί πρέπει πρῶτα νὰ χτίσω ξανά τὴν κοινωνία μου... Ὃμως ὃσα μοῦ ἒμειναν θὰ τὰ ξαναδομήσω μὲ πεῖσμα καὶ ὑπομονή... Θὰ ξαναδῶ τὴν Ἑλληνική Σημαῖα νὰ κυματίζῃ στὰ Ἲμια καὶ τὴν Λαδοξέρα... Θὰ ξανακούσω τὴν Ἑλληνική λαλιά στὴν γειτονιά μου κι ὂχι τὶς βαρβαρικές φωνὲς τῶν ἀλλοφύλων..... Θὰ ξαναμάθω ἱστορία καὶ γλῶσσα στὰ παιδιά μου καὶ στὰ ἐγγόνια μου.... Θὰ πάω μαζί μὲ ὃσους σφάζουν χοίρους στὰ θεμέλια τῶν τζαμιῶν καὶ θὰ τὰ ποτίσω μὲ αἷμα γιὰ νὰ διώξω τὸν νέο δυνάστη... Θὰ φυλακίσω τοὺς Πακιστανούς ποὺ ἒκαψαν τὴν Ἁγία Τριάδα πρὸ ἡμερῶν καὶ θὰ τοὺς στείλω πακέτο στὸν τόπο τους... Θὰ ὑπερασπιστῶ τὰ σύνορα καὶ θὰ στείλω μήνυμα στὸν νέο σουλτᾶνο ὃτι ὑπάρχω ἀκόμη, ζωντανή, ὂρθια κι ἓτοιμη νὰ ἀναγεννηθῶ ἀπό τὶς στᾶχτες μου... Καὶ τότε, ὃταν ξανακερδίσω ὃσα μοῦ ἒκλεψαν, τότε ἲσως ἀπαιτήσω καί λειτουργίες καὶ ἐκκλησίες καὶ πολλά ἂλλα ποὺ ξέχασα ὃτι μοῦ ἀνήκουν.... Ἀλλά δὲν θὰ δώσω γῆ καὶ ὓδωρ... Γιατὶ καὶ τοῦτα, κερδισμένα μὲ αἷμα εἶναι...

Κυριακή Παπαδοπούλου
Μία Τραντελληνίς

Ἀφορμή γιὰ τοῦτες τὶς σκέψεις ἦταν ἓνα ἂρθρο τοῦ Σᾶββα Καλεντερίδη καὶ κάποιες σημειώσεις τοῦ Βασίλη Τριανταφυλλίδη. Τοὺς εὐχαριστῶ πολύ καὶ τοὺς δύο.

πηγή

το είδαμε εδώ