Από τον
ΣΤΕΦΑΝΟ ΜΥΤΙΛΗΝΑΙΟ
Εχθές το βράδυ ήμουν έξαλλος. Έξαλλος με την αποχή, που σε εθνικό μέσο όρο κυμάνθηκε στο 39%, στην Αθήνα δε έφθασε στο... αστρονομικό 57%.
Ήμουν έξαλλος με όλους αυτούς τους μίζερους και γκρινιάρηδες συμπολίτες μου, που όλα τους φταίνε, όλοι τους φταίνε, συχνά αναρωτιούνται κιόλας "μα επιτέλους ποιοι τους ψηφίζουν;" (αυτούς που μας πηδάνε κανονικά), αλλά σαν έφτασε εχθές η ώρα της κάλπης προτίμησαν τη νιρβάνα του καναπέ τους. Και στην ερώτηση "ποιοι τους ψηφίζουν;", η απάντηση δόθηκε εχθές: ο Γιάννης Σγουρός (που έχει το χρίσμα της κατοχικής κυβέρνησης) συγκέντρωσε μόλις το 13% των πραγματικών ψήφων, οι οποίες λόγω αποχής ανεβαίνουν στο 24,08%.
Δηλαδή (να το πω όσο πιο απλά γίνεται), τον Σγουρό εγκρίνει, επιλέγει, ψηφίζει ένας στους δέκα πολίτες της Αττικής αλλά, σύμφωνα με το "πολίτευμά" μας, αυτή η ισχνή μειοψηφία γίνεται ως δια μαγείας... πλειοψηφία! Και όλο αυτό το μπουρδέλο κάποιοι το αποκαλούν... δημοκρατία.
Ο Κορνήλιος Καστοριάδης είχε περιγράψει κάποτε το πολίτευμά μας ως
"φιλελεύθερη ολιγαρχία", σήμερα μπορούμε με ασφάλεια να πούμε ότι πρόκειται για κανονικότατη ολιγαρχία δίχως "ευγενείς" επιθετικούς προσδιορισμούς.
Αυτά σκεφτόμουν εχθές που ήμουν έξαλλος. Σήμερα, χωρίς καμία οργή, απλώς γελάω...
Γελάω με όλους αυτούς τους οργισμένους απέχοντες ανθρωπάκους που σε λίγες ημέρες θα ξεπαγώνουν από το κρύο (γιατί δεν θα έχουν μία για πετρέλαιο), άνεργοι θα ικετεύουν για μια θέση "μικρού" σε κάποια δουλειά, θα περιμένουν να τελειώσουν οι λαϊκές για να ψάξουν λαχανικά στα σκουπίδια! Γελάω με τη νέα γενιά των
400 ευρώ που δεν πήγε να ψηφίσει, γιατί έχει μια καραμέλα κολλημένη στον εγκέφαλο που λέει
"όλοι ίδιοι είναι" και αύριο θα έχουν να διαλέξουν μεταξύ εκπόρνευσης ή μετανάστευσης για να επιβιώσουν!
Γελάω με τα κομματόσκυλα των ΔΕΚΟ, που ακόμα παραμένουν και δηλώνουν ΠΑΣΚΕίτες υπερήφανοι. Αύριο που θα πάρουν τον πούλο της ανεργίας και της ιδιωτικοποίησης θα μας καλέσουν σε... εξέγερση, αλλά τότε θα πάρουν τα αρχίδια μας, ως αρχίδια που είναι!
Γελάω και με τον εαυτό μου, που κάθομαι και ασχολούμαι με αυτόν τον αποχαυνωμένο, αμόρφωτο, δειλό και προσκυνημένο όχλο, που όλο περιμένει κάποιον μεσσία - ηγέτη να τον "σώσει" και δεν κάνει τίποτα για να σωθεί από μόνος του...