Ο Λαός είναι ανίκανος να ξεσηκωθεί ή η ηγεσία είναι ξεπουλημένη;

Η ερώτηση δεν είναι ρητορική. Αντίθετα αυτές τις κρίσιμες στιγμές (που θα γίνουν πιο κρίσιμες στην αμέσως επόμενη περίοδο) είναι το Α και το Ω για την τύχη ενός ολόκληρου λαού.

Δυστυχώς η συντριπτική πλειοψηφία του κόσμου ασχολείται με τα κοινά όταν...

"ο κόμπος φτάνει στο χτένι". Και αυτό είναι απολύτως φυσιολογικό. Όταν η πολιτική και οικονομική κατάσταση είναι τέτοια η οποία του επιτρέπει να έχει ένα ανεκτό βιοτικό επίπεδο, θεωρεί την πολιτική δραστηριότητα σαν "πάρεργο". Αυτό το καθήκον το αφήνει στους "επαγγελματίες του είδους", στα παραδοσιακά κόμματα της ρουτίνας, του εφησυχασμού, και του βολέματος. Αυτή η πολιτική αδρανοποίηση έχει βέβαια τις συνέπειές της. Γιατί το σύστημα δια μέσου αυτών των κομμάτων και των διάφορων ΜΜΕ σ' όλο αυτό το διάστημα, δεν κάνει τίποτε άλλο από το να καλλιεργεί σύγχυση και αυταπάτες.

Για πόσα χρόνια το ντόπιο κατεστημένο δεν προπαγάνδιζε το "πόσο καλή θα ήταν η ΕΟΚ (στην αρχή) η Ευρωπαϊκή  Ένωση αργότερα". Ακόμα και σήμερα που το παραμύθι έχει πλέον ξεφτίσει εντελώς τολμούν να εκβιάζουν τον κόσμο με το ψευτοδίλημμα της Ε.Ε. και της Ευρωζώνης. Κι όμως ακόμα και σήμερα για μια σημαντική μερίδα του εκλογικού σώματος (οπωσδήποτε είναι πολύ λιγότεροι απ 'ότι παλιότερα) φαίνεται ότι το αισχρό ψευτοδίλημμα "πιάνει".

Όταν (όπως συμβαίνει τα τελευταία 2 χρόνια) η κατάσταση αλλάζει ξαφνικά, ο κόσμος αρχίζει να ενδιαφέρεται έντονα και σε μαζική κλίμακα για τις πολιτικές εξελίξεις. Εισέρχεται όπως λένε ξαφνικά και ενεργητικά στον στίβο της πολιτικής. Το ζήτημα όμως είναι ότι επεμβαίνει στα κοινά έχοντας στο κεφάλι του όλη την σύγχυση και τις αυταπάτες που του καλλιέργησαν στις προηγούμενες περιόδους.

Το ότι ο Καζάκης π.χ (ο οποίος προβλήθηκε σκανδαλωδώς και όχι τυχαία για μια εποχή από τα μεγάλα κανάλια) τράβηξε κοντά του κάποιο κόσμο οφείλεται ακριβώς σ' αυτή την σύγχυση και τις αυταπάτες που διατηρήθηκαν μέχρι ένα διάστημα με την προηγούμενη κεκτημένη ταχύτητα. Το γεγονός ότι μετά από ένα σύντομο χρονικό διάστημα αυτό τον κόσμο τον έχασε, αποδεικνύει πως ο κόσμος σε περίοδες οξυμένες κοινωνικά απαλλάσσεται πολύ γρήγορα από τις αυταπάτες του. Μα το ίδιο δεν έχουν πάθει όλα τα υπόλοιπα παραδοσιακά κόμματα; Δεν έφτασε ο κόσμος το 50% στην αποχή; Κανείς απ' όλους μας δεν έχει σήμερα τα μυαλά που είχε πριν 2 χρόνια.

Αντί λοιπόν να κάθονται ορισμένοι και να βρίζουν τον κόσμο λες και οι υπόλοιποι Ευρωπαίοι ( Ισπανοί, Πορτογάλοι Ιταλοί) έχουν κάποιες άλλες καλύτερες ηγεσίες, θα ήταν πιο φρόνιμο να φροντίσουν όσοι ενδιαφέρονται να υπάρξει η πολυπόθητη οργάνωση του κόσμου σύμφωνα με τις τωρινές απαιτήσεις της κατάστασης. ΔΗΛΑΔΗ ΟΡΓΑΝΩΣΗ ΣΕ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΗ ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΗ ΒΑΣΗ.

Μεταλληνός

Το ζήτημα αυτό, δηλαδή της ικανότητας του λαού να ξεσηκωθεί  μαζικά και αποφασιστικά, είναι πολύπλευρο.

Οι έχοντες πολιτική συνείδηση (το τι είδους, δηλ. ποια σχέση έχουν με τη πολιτική είναι σχετικό ζήτημα) στη πλειοψηφία τους κατηγορούν όσους δεν ασχολούνται με τα κοινά. Βλέπουμε ακόμα και κόμματα τυλιγμένα με επαναστατικό μανδύα να αφορίζουν το... ''λαό που κοιμάται''. Ως άλλοι πεφωτισμένοι του κουνάνε το δάχτυλο κατηγορώντας τον για αδιαφορία παριστάνοντας τους μεσσίες που θα τον σώσουν αλλά αυτός δεν θέλει να ακούσει!

Στην πραγματικότητα αυτοί οι ίδιοι είναι ή εντελώς ανίκανοι για οποιαδήποτε ανατροπή των πραγμάτων και κρύβονται πίσω από την ''αδιαφορία'' του λαού ανίκανοι όντες για μαζικοποίηση του κόμματός τους ή της γκρούπας τους ή πράγμα όχι σπάνιο, φοβούνται την όποια μαζικοποίηση πέραν αυτής που μπορούν να ελέγξουν ή που νομίζουν ότι μπορούν να ελέγξουν (γι αυτό ακόμα και σε περίπτωση κάποιας σχετικής μαζικοποίησης κάνουν το παν για να τη διαλύσουν (βλέπε περίπτωση ''Σπίθας''). Και φοβούνται την όποια μαζικοποίηση γιατί δεν θέλουν καμιά ανατροπή των πραγμάτων καθώς αυτή η ανατροπή θα τους στερήσει το ρόλο τους που δεν είναι άλλος από την πολιτική εξαπάτηση και την εξυπηρέτηση ιδίων συμφερόντων καθώς και των συμφερόντων των αφεντικών τους

Σαφέστατα υπάρχει η μερίδα του λαού που αδιαφορεί για τα κοινά. Πάντα υπήρχε και θα υπάρχει δυστυχώς. Χαρακτηριστικά είναι τα γραφόμενα του Ίωνος Δραγούμη έναν αιώνα πρiν:
''Πέρα από το άμεσο ατομικό συμφέρο αρχίζει η τέλεια και βαθύτατη αδιαφορία και το λογοκοπάνισμα για την επιφάνεια κάθε πράγματος. Ενθουσιασμός μόνο για το συμφέρο τους συναρπάζει. Τα άλλα είναι λόγια, μαζί και τα εθνικά ιδανικά και άλλα τέτοια κουραφέξαλα. Όποιος τύχει και δεν ακολουθεί το κοπάδι είναι τρελλός.''

Αλλά για την αδιαφορία αυτή υπάρχει εξήγηση. Δεν είναι απλά θέμα χαρακτήρα και ψυχοσύνθεσης. Είναι κυρίως ζήτημα ανάγκης. Όπως έγραψε παραπάνω ο Μεταλληνός, η συντριπτική πλειοψηφία του κόσμου ασχολείται με τα κοινά όταν "ο κόμπος φτάνει στο χτένι". Και αυτό είναι απολύτως φυσιολογικό. Όταν η πολιτική και οικονομική κατάσταση είναι τέτοια η οποία του επιτρέπει να έχει ένα ανεκτό βιοτικό επίπεδο, θεωρεί την πολιτική δραστηριότητα σαν "πάρεργο".

Είναι λάθος να βρίζουμε το λαό για την αδιαφορία του. Άλλωστε σήμερα ελάχιστοι είναι αυτοί που αδιαφορούν για τη πολιτική. Οι περισσότεροι ψάχνονται και η πλειοψηφία απ αυτούς απογοητεύονται απ τους επαγγελματίες του είδους. Κομματάρχες, ηγετίσκοι σε ψευτοεπαναστατικές γκρούπες, συνδικαλιστάδες και βέβαια οι ρουφιάνοι δημοσιογράφοι είναι οι επαγγελματίες απογοητευτές σε όλο το πολιτικό φάσμα. Αυτούς πρέπει να τους καταγγέλλουμε συστηματικά αλλά ταυτόχρονα πρέπει να δημιουργούμε τις προϋποθέσεις για να προτείνουμε διέξοδο γιατί αλλιώς κάνουμε μια τρύπα στο νερό και συμβάλουμε στη περαιτέρω απογοήτευση.

Ο Λαός αντιστέκεται ευρισκόμενος πολλά βήματα μπροστά από τα κόμματα και τις ελεγχόμενες αντεπαναστατικές γκρούπες κι αυτή η αντίστασή του δεν αξιολογείται σωστά από αυτούς που δεν βλέπουν εξέγερση ''εδώ και τώρα''. Αλλά λείπει η μαζική οργανωμένη δύναμη που θα τον καθοδηγήσει στο στόχο που δεν είναι άλλος από την τελική φάση της ανατροπής και της δημιουργίας της επόμενης μέρας. Εδώ είμαστε λοιπόν για να τη δημιουργήσουμε.

Π.Π
Λαική Εθνική Κυριαρχία