Οι νεόπτωχοι της κρίσης

Άνθρωποι στον δρόμο. Άνθρωποι που μέχρι πρότινος είχαν μια φυσιολογική ζωή δίνουν τον δικό τους αγώνα για επιβίωση. Η Ελλάδα του 2012. Η Ελλάδα της...

οικονομικής κρίσης, του 1,5 εκατομμυρίου ανέργων. Η Ελλάδα της σκληρής πραγματικότητας.

Στο κέντρο της πρωτεύουσας βρισκόμαστε ανάμεσα σε σκυθρωπούς πλην υπερήφανους ανθρώπους. Βρισκόμαστε στο Κέντρο Υποστήριξης Αλληλεγγύης Δήμου Αθηναίων (ΚΥΑΔΑ). Δίπλα μας κάθεται ο Γιάννης, ο Διονύσης και ο Λάμπρος.

«25 μέρες κοιμόμουν σε οικοδομή»

Ο Γιάννης είναι 56 ετών και κάποτε διατηρούσε μια επιχείρηση. Η επιχείρησή του έκλεισε λόγω πτώχευσης και ο ίδιος κατηγορήθηκε για ακάλυπτες επιταγές και χρέη προς το Δημόσιο. Έπειτα από αυτό δεν μπόρεσε να ορθοποδήσει και πάλι.

«Μέχρι να έρθω στο ΚΥΑΔΑ έμενα σε μια οικοδομή για 25 μέρες, κοιμόμουν στο τσιμέντο και κουλουριαζόμουν για να μην κρυώνω». Το πρόσωπό του σκοτεινιάζει. «Ξέρετε τι είναι να κοιμάστε στο μπετό; Δεν ξέρετε…»

Ο Γιάννης είναι υπερήφανος. Έχει μια κόρη ηλικίας 31 ετών. Τον ρωτάμε για εκείνη. «Όχι, δεν της το έχω πει».

Σήμερα δουλεύει εθελοντικά στο ΚΥΑΔΑ και το απόγευμα συμμετέχει στη θεατρική ομάδα αστέγων. Για να εξασφαλίσει τα απολύτως απαραίτητα, που για εκείνον είναι τα τσιγάρα του και ένας καφές, εργάζεται οικειοθελώς σε μια μάντρα αυτοκινήτων.

Αποφεύγει να μένει στον ξενώνα πολλές ώρες γιατί, όπως μας είπε, του δημιουργεί ψυχική κατάπτωση. Με δάκρυα στα μάτια και τρεμάμενη φωνή μάς μίλησε για τον θάνατο του συγκατοίκου του στον ξενώνα. Ήταν βαριά άρρωστος. «Ήταν η οικογένεια μου, δεν θα το ξεπεράσω ποτέ» εξομολογείται.

«Καθημερινός γολγοθάς»

Ο Διονύσης είναι 45 ετών και καταγγέλλει ότι εξαπατήθηκε από τον αδερφό του. Τον κατηγορεί πως πούλησε το πατρικό τους σπίτι, πήρε τα χρήματα και εξαφανίστηκε. «Δεν έχω επαφές με κανένα συγγενικό μου πρόσωπο. Είμαι ολομόναχος...» μονολογεί.  

Μέχρι το 2007 δούλευε σε γνωστή εταιρεία αυτοκινήτων, αλλά λόγω οικονομικής κρίσης απολύθηκε και από τότε ξεκίνησε να δουλεύει περιστασιακά στον Δήμο Νέας Μάκρης. Πλέον είναι άνεργος και μένει στον ξενώνα. Η καθημερινότητά του είναι πολύ δύσκολη, καθώς, εκτός από τον εαυτό του, φροντίζει και τον ηλικιωμένο συγκάτοικό του.

Με όλα όσα βιώνει καθημερινά, του σφίγγεται το στομάχι και θέλει να φύγει τρέχοντας. Βλέπει το μέλλον «χλωμό» και δεν κάνει σχέδια.

Βλέπουν τη ζωή θετικά

Ο Λάμπρος είναι 51 ετών και γεννήθηκε στη Βραζιλία. Ήρθε στην Ελλάδα το 1997 με όνειρα για μια καλύτερη ζωή. Όνειρα που τελικά δεν πραγματοποιήθηκαν. Κατάφερε να εργαστεί 12 χρόνια σε ένα μικρό ξενοδοχειακό συγκρότημα αλλά εξαιτίας της οικονομικής κρίσης έχασε τη δουλειά του.

Eπί 1,5 χρόνο προσπαθεί να βρει δουλειά, αν και είναι απαισιόδοξος για το μέλλον στην Ελλάδα. Συμμετέχει και εκείνος στη θεατρική ομάδα των αστέγων. Με χαμόγελο μας είπε ότι η θεατρική ομάδα των αστέγων ανέβασε παράσταση στο Μέγαρο Μουσικής, την οποία παρακολούθησαν 1.200 άτομα. «Μια θεατρική ομάδα αστέγων χειροκροτήθηκε από την αφρόκρεμα των Αθηνών» λέει με καμάρι.

Στα κέντρα αστέγων παρέχεται κοινωνική και ψυχολογική υποστήριξη. Κάποιοι μένουν στο δρόμο και νοικιάζουν το σπίτι τους για να έχουν κάποιο έσοδο.

Ο αριθμός των Ελλήνων αστέγων έχει αυξηθεί, αλλά περισσότερο έχει αυξηθεί ο αριθμός των Ελλήνων που ζητούν τρόφιμα.

Σοκάρουν τα στοιχεία που έδωσε στη δημοσιότητα η μη κυβερνητική οργάνωση «Κλίμακα» για τους νεοάστεγους - όπως το ότι ένας στους πέντε έχει πτυχίο και οι περισσότεροι βρίσκονται σε παραγωγική ηλικία.

Οι περισσότεροι είναι πολίτες της διπλανής πόρτας: άνεργοι σε παραγωγική ηλικία -20 έως 45 ετών-, με μέτριο έως υψηλό μορφωτικό επίπεδο. Ένας στους πέντε έχει πτυχίο. Τα στοιχεία της ΜΚΟ απεικονίζουν επίσης την κάθετη αύξηση των συσσιτίων σε όλη τη χώρα και ιδιαίτερα στα μεγάλα αστικά κέντρα.

Οι περισσότεροι άνεργοι προέρχονται από κλάδους που μαστίζονται από την κρίση:

• το 24,8% προέρχεται από τις κατασκευές
• το 21,9% ήταν ιδιωτικοί υπάλληλοι
• το 18,1% είχε επιχείρηση
• το 16,2% απασχολούνταν σε τουριστικά επαγγέλματα
• το 6,7% εργαζόταν στη ναυτιλία.