Αναζητώντας έναν Πούτιν, έναν Λοχία ή τέλoς πάντων έναν σωτήρα....

Όταν η κατρακύλα και η παρακμή σε όλα τα επίπεδα (οικονομικά, εθνικά ζητήματα, πολιτισμό, παιδεία,γενικότερη ποιότητα ζωής) γίνεται πλέον αντιληπτή σε όλους και η Ελλάδα έχει καταντήσει ένα τουρκομπαρόκ ραγιάδικο κρατίδιο δίχως Εθνική ανεξαρτησία και κυρίως αξιοπρέπεια τότε πολλοί καταφευγουν στη λύση του σωτήρα. Ένας σωτήρας που θα βάλει επιτέλους τάξη στο χάος, που θα τιμωρήσει όσους έφταιξαν γι αυτή τη κατάντια και θα καταφέρει να βγάλει το λαό από το αδιέξοδο.

Οι Έλληνες εδώ και καιρό δεν βλέπουν διέξοδο στα προβλήματά τους. Βέβαια είναι γεγονός πως πριν φτάσει η οικονομική κρίση να απειλεί τη τσέπη και το σπίτι τους λίγοι έβλεπαν κι ακόμα λιγότεροι αντιδρούσαν στα υπόλοιπα ζητήματα που μας έφεραν εδώ που μας έφεραν. Τώρα όμως που αρχίζουν και συνειδητοποιούν τη γενικότερη κατάσταση και δικαιολογημένα δεν βρίσκουν λύση στις επιλογές που τους προσφέρει η κομματοκρατία όλο και περισσότεροι αρχίζουν να κάνουν λόγο για έναν σωτήρα. Έναν σωτήρα τύπου Πούτιν ή ενός Παπαδόπουλου απαλαγμένο βέβαια από δημοκρατικές διαδικασίες.

Ουσιαστικά αυτό το φαινόμενο είναι η σύνοψη της αρρωστημένης νοοτροπίας του ''κάποιος να βγάλει το φίδι απ τη τρύπα κι εγώ θα το σκοτώσω''. Κάποιος άλλος δηλαδή αντί για μας να κάνει το πρώτο βήμα κι εγώ θα ακολουθήσω (στα λόγια πάντα). Είναι η αποποίηση της ατομικής ευθύνης του καθένα που αρνείται να παλέψει γι αυτά και ζητά κάποιον άλλον να του τα λύσει για να τον αποθεώσει ύστερα.

Ας είμαστε σοβαροί. Αν ο καθένας από εμάς αρνείται να αντιμετωπίσει τα προβλήματα κανείς δεν θα το κάνει για μας. Όπως πριν την επανάσταση του 1821 που οι Έλληνες ανέμεναν τους ξένους να τους βοηθήσουν. Ξεσηκώθηκαν όμως όταν πήραν απόφαση να βάλουν τέλος στις ψευδαισθήσεις και τα κατάφεραν. Ας βάλουμε λοιπόν κι εμείς τέλος στις ψευδαισθήσεις κι ας μην περιμένουμε κανέναν σωτήρα. Μόνοι μας θα σωθούμε φτάνει να το θέλουμε και να κουνηθούμε απ το καναπέ.

egersis