Κυριακή 13 Μαρτίου 2011

Περί της ενότητας των Εθνικιστών. Διαπιστώσεις και συμπεράσματα.

Γράφει η ''ύαινα''

Μιλώντας για πολιτική συνεργασία εννοούμε γενικά, για μια ομάδα οργανώσεων οι οποίες προκειμένου να διευκολύνουν την δράση τους δημιουργούν ένα συντονιστικό και ακολουθούν μια κοινή δραστηριότητα. Φυσικά θα πρόκειται για οργανώσεις των οποίων οι σκοποί και μέθοδοι δεν διαφέρουν πολύ μεταξύ τους. Ο μέσος πολίτης ευχαριστιέται και ενθαρρύνεται. Δημιουργείται έτσι η πεποίθηση πως μια τέτοια ένωση είναι τεράστιο όφελος και ότι οι μικρές οργανώσεις που ήταν αδύναμες θα γίνουν ξαφνικά δυνατές. Καταρχήν είναι ενδιαφέρον να διασαφηνισθεί πως μπορούν να ιδρυθούν οργανώσεις, σύνδεσμοι, που όλοι τους ισχυρίζονται πως έχουν έναν κοινό σκοπό. Ακούγεται λογικό ένας σκοπός να επιδιώκεται από μια μόνο οργάνωση, και παράλογο πολλές οργανώσεις να επιδιώκουν τον ίδιο σκοπό. Δεν συμβαίνει όμως αυτό. Για δυο λόγους. Ο πρώτος εμπεριέχει μια τραγικότητα.Ο δεύτερος θα μπορούσε να ειπωθεί αξιοθρήνητος, γιατί οφείλεται στην ανθρώπινη αδυναμία.

Η τραγικότητα εστιάζεται στο εξής. Κάθε πράξη ηρωικού χαρακτήρα είναι η έκφραση που υπήρχε για καιρό σε χιλιάδες καρδιές ενός Έθνους, ενός πόθου που αναπτυσσόταν στην σιωπή. Ενός πόθου για την απαλλαγή από το θλιβερό πεπρωμένο.

Από την άλλη τίποτα δεν αποδεικνύει καλύτερα την ζωτικότητα ενός Έθνους και τελικά την εγγύηση του δικαιώματος του να υπάρχει, παρά από την εμφάνιση -μετά από μια ευνοϊκή συγκυρία-ενός ανθρώπου που είναι ικανός να απαλλάξει τον λαό του από την καταπίεση, το αίσθημα της ανημποριάς, και να εκπληρώσει έτσι τους μύχιους πόθους. Τα μεγάλα προβλήματα συνυπάρχουν με ανθρώπους που θεωρούν τους εαυτούς τους ικανούς για αυτό το καθήκον.

Όμως έστω αν η συγκυρία προτείνει πολλούς, ο ισχυρότερος, ικανότερος και γενναιότερος θα επικρατήσει. Έτσι συνέβαινε πάντα. Δεκάδες άνθρωποι παρουσιάζονται σαν γνώστες της ανάγκης και της αλήθειας. Φορείς μιας νέας διδασκαλίας δηλωμένοι εχθροί της ισχύουσας. Όλοι είναι απρόθυμοι να αναγνωρίσουν ότι μόνο ένας θα είναι ο εκλεκτός. Αντίθετα όλοι πιστεύουν ότι είναι οι επιλεγμένοι, ότι έχουν όλα τα χαρίσματα, ότι αξίζουν την υποστήριξη όλων των άλλων.

Οι λαοί τρέφουν ακαθόριστες επιθυμίες, έχουν γενικές ιδέες, όχι ξεκάθαρες απόψεις, συντηρούν πόθους, ιδανικά και μες στον κυκεώνα της επιβίωσης, δεν έχουν ξεκάθαρο το πως θα γίνουν πραγματικότητα. Το οξύμωρο λοιπόν είναι ότι πολλοί πιστεύουν ειλικρινά στην προσωπική τους αποστολή, θεωρώντας ότι ο δικός τους δρόμος είναι σωστός, χωρίς να λαμβάνουν υπόψη τους άλλους. Υπερισχύει έτσι η άποψη ότι αν ενωθούν θα επιτύχουν γρηγορότερα και ασφαλέστερα τους σκοπούς τους. Όμως τα πράγματα δεν είναι έτσι.

Είναι ο κανόνας της ισορροπημένης λογικής. Ο κανόνας που αφήνει να συναγωνίζονται άνθρωποι και ομάδες και έτσι αυτή-και μόνον αυτή-να επιλέγει τον πιο ξεκάθαρο, σύντομο και ασφαλή τρόπο για να στέψει τον νικητή. Παρεξηγημένος κανόνας. Ορίζει όμως τα πάντα. Αλήθεια; Πως θα κριθεί ποιος είναι ο σωστός δρόμος αν οι υπάρχουσες δυνάμεις δεν αφεθούν ελεύθερες να ανταγωνιστούν; Πως θα ισορροπηθεί η δογματική κρίση ανθρώπων που είναι τόσο πεπεισμένοι για την ανωτερότητα της δίκης τους άποψης-με συνέπεια η λογική τους να έχει διαμορφωθεί σε στρείδι-για να αποδεχθούν την αναμφισβήτητη απόδειξη της προφανούς επιτυχίας, που επιβεβαιώνει πάντα το δίκιο κάθε ενέργειας; Ποιος θα έχει την παρρησία-βλέποντας τις ανάλογες κινήσεις γύρω του-να μελετήσει αν ακολουθεί τον συντομότερο αποτελεσματικότερο δρόμο;

Ο ανταγωνισμός λοιπόν. Αυτός βελτιώνει τις δυνατότητες. Αυτός και οι αποτυχίες. Μέσα από κει θα μαθαίνει το Εθνικιστικό κίνημα τους καλύτερους τρόπους. Το αποτέλεσμα. Αυτό τοποθετεί πάντα τον καλύτερο στο βάθρο.

Η δεύτερη αιτία είναι πιο πεζή.
Προέρχεται από την μίζερη της ζήλιας, του φθόνου, της φιλοδοξίας, του πόθου να πάρει κανείς ότι έχει κατακτήσει ο άλλος. Ένας άνθρωπος εμφανίζεται. Κατανοεί την θλίψη του λαού του. Διαισθάνεται την σιωπηλή κραυγή του και έχοντας διαγνώσει με οξυδέρκεια τι φταίει, θέτει στόχους και επιλέγει τα μέσα για να τους πετύχει. Τότε ανέντιμοι και ταπεινοί παρακολουθούν αυτόν που έστρεψε πάνω του τα βλέμματα. Την ίδια στιγμή καραδοκούν για την λεία που μπορεί να βρίσκεται στον δρόμο που χάραξε, πασχίζοντας ταυτόχρονα να βρουν έναν γρηγορότερο δρόμο. Δεν είναι λοιπόν δείγμα-τουλάχιστον-αγένειας να επιχειρείς να εγγράψεις στην δική σου σημαία την διακήρυξη ενός άλλου; Και την ίδια στιγμή να διαρρηγνύεις ιμάτια κραυγάζοντας για ενότητα;

Αυτή η συμπεριφορά σε συνδυασμό με την απουσία του ''κοινωνικού ζητήματος'', σε ταυτόχρονη συνάρτηση μιας στείρας προσκόλλησης σε ''θεσμούς'', με πλήρη την απουσία σαφούς ιδεολογικού στίγματος οδήγησε στην αποκαλούμενη ''πολυδιάσπαση των Εθνικιστών''. Στους τυφλούς βασιλεύει ο μονόφθαλμος. Ενδεχομένως να ισχύει παντού. Στις απαιτήσεις που μας περιμένουν όμως, στην ανάγκη δηλαδή υπεράσπισης του Έθνους, των Ελλήνων εργαζομένων και της Πατρίδας, ΠΟΤΕ!

Από την άλλη αν δούμε τις συνεργασίες σαν ζήτημα ΤΑΚΤΙΚΗΣ δεν πρέπει να ξεχνάμε την εξής θεμελιώδη αρχή. Μέσα από τον σχηματισμό ενώσεων οι οργανώσεις που είναι αδύναμες δεν γίνονται δυνατές, ενώ-συμβαίνει συχνά-μια ισχυρή οργάνωση να χάσει την δύναμη της συμμετέχοντας σε μια ένωση με άλλες πιο αδύναμες. Είναι λάθος να πιστεύουμε ότι μπορεί να προκύψει παράγοντας δύναμης από συνεργασία αδύναμων ομάδων γιατί η πείρα δείχνει ότι τα αίτια που τις κρατούν αδύναμες θα υπερισχύσουν. Μέσα από μια τέτοια συνεργασία η πάλη για την επιλογή του καλύτερου καταργείται, ο ελεύθερος αγώνας των δυνάμεων παραλύει,και η ανάδειξη του υγιέστερου εμποδίζεται.

Μπορεί ωστόσο -αυτό επιβάλλεται-καθαρά για λόγους ΤΑΚΤΙΚΗΣ,η ηγεσία κάθε κινήματος να συμμετάσχει σε μια συνεργασία για την αντιμετώπιση συγκεκριμένων ζητημάτων, πάνω στην βάση ενός ξεκάθαρου προγράμματος, με ευέλικτες-αλλά σταθερές-οργανωτικές μορφές, αλλά μόνο για ένα σύντομο και απολύτως καθορισμένο χρονικό διάστημα. Όμως κάθε κίνημα που αναγάγει αυτήν την τακτική σε στρατηγική, θα χάσει την αποτελεσματικότητα του, την ιδεολογική και πολιτική αυτονομία του και τελικά θα χαθεί σε έναν λαβύρινθο αντιφάσεων. Όλοι οι θρίαμβοι της ιστορίας δεν ήταν προϊόν συνεργασιών.Τέτοια επιτεύγματα οφείλονταν πάντα στον θρίαμβο της προσωπικότητας.
Επιτυχίες μέσα από συνεργασίες φέρουν εξαρχής μέσα τους τις αντιφάσεις της προέλευσης και τα σπέρματα της μελλοντικής διάλυσης. Αυτό που αλλάζει πάντα τον κόσμο ήταν όχι οι συνεργασίες αλλά ο τιτάνιος αγώνας των ατόμων.

Η Εθνική κοινότητα που οραματιζόμαστε δεν θα δημιουργηθεί ποτέ από την διάθεση συνεννόησης μιας πατριωτικής συνεργασίας, αλλά μόνο από την σιδερένια θέληση ενός και μόνο κινήματος που θα διεξαγάγει με επιτυχία τον αγώνα εναντίον του αεθνισμού πείθοντας-μέσω του επιτεύγματος-όλους τους άλλους.

ΙΩΑΝΝΗΣ ΣΥΚΟΥΤΡΗΣ

ΙΩΑΝΝΗΣ ΣΥΚΟΥΤΡΗΣ
"Ο ηρωικός άνθρωπος αισθάνεται πως είναι διαλεγμένος από την Μοίραν ως αγωνιστής και ως μάρτυς - περισσότερον ως μάρτυς, αφού την επιτυχίαν δεν την μετρεί με αποτελέσματα άμεσα, με αριθμούς και μεγέθη, δεν την μετρεί καν διόλου. Είναι το αλεξικέραυνον, που θα συγκεντρώση επάνω του (θα προσελκύση μάλλον εθελουσίως) όλας τας καταιγίδας και όλα τ' αστροπελέκια, διά να προστατευθούν τα κατοικητήρια των ειρηνικών ανθρώπων. Εις την ετοιμότητα του κινδύνου, τον σύρει με ακαταμάχητον έλξιν η αισθητική, θα έλεγα, γοητεία του κινδύνου, η συναίσθησις ότι είναι προνόμιον των ολίγων να συντρίβωνται υπέρ των άλλων υπό των άλλων - το πολυτιμότερον προνόμιον! Ο ηρωικός άνθρωπος δεν είναι το άνθος, δεν είν' ο καρπός - αυτά αντιπροσωπεύουν το παρόν και του παρόντος την ανεπιφύλακτον χαράν. Είναι ο σπόρος που θα ταφή και θα σαπίση δια ν' αναφανή το άνθισμα και το κάρπισμα. Είν' εκείνος που θάπτεται δια να εορτασθή η ανάστασις, και ανάστασις χωρίς ταφήν δεν υπάρχει."

ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΚΑΡΑΙΣΚΑΚΗΣ

ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΚΑΡΑΙΣΚΑΚΗΣ
Απάντηση στο Ρουσίτ Πασά στα 1822

''Πασά μου, μου στέλνεις ένα μπουγιουρντί, μου λες να προσκυνήσω, και εγώ πασά μου ερώτησα τον πούτσο μου τον ίδιο, και αυτός μου αποκρίθηκε να μη σε προσκυνήσω κι αν ερθείς επάνω μου ευθύς να πολεμίσω''

Και απάντηση στον Σιλιχτάρ Μπόδα στα 1823

''Γαμώ την πίστιν σας και τον Μωχαμέτη σας. Δεν εντρέπεσθε να ζητείτε «από ημάς» συνθήκην με «έναν» κοντζιά σκατο-Σουλτάν Μαχμούτην -να τον χέσω και αυτόν και τον Βεζίρην σας και τον Εβραίον Σιλιχτάρ Μπόδα την πουτάνα! - Άμα ζήσω, θα τους γαμήσω. Άμα πεθάνω, θα μου κλάσουν τον πούτσο''

ΠΕΡΙΚΛΗΣ ΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΣ

ΠΕΡΙΚΛΗΣ ΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΣ
"Φυλάτε τη Γη σας και την Τιμή της μόνο με Σπαθί. Πάψετε σαπιοδάσκαλοι και σαπιορήτορες- ΑΝΑΦΟΡΑΤΖΗΔΕΣ- να εξευτελίζετε τη Φυλή. Πάψετε παλιόγρηες τις κλάψες, τα σάλια, τα μελάνια και πιάστε το Σπαθί. Τα πάντα στη Ζωή -Η ΦΥΣΙΣ ΤΟ ΛΕΕΙ- κατακτώνται με το Σπαθί."

ΘΕΟΔΩΡΟΣ ΚΟΛΟΚΟΤΡΩΝΗΣ
















Όταν αποφασίσαμε να κάμωμε την Επανάσταση, δεν εσυλλογισθήκαμε ούτε πόσοι είμεθα ούτε πως δεν έχομε άρματα ούτε ότι οι Τούρκοι εβαστούσαν τα κάστρα και τας πόλεις ούτε κανένας φρόνιμος μας είπε «πού πάτε εδώ να πολεμήσετε με σιταροκάραβα βατσέλα», αλλά ως μία βροχή έπεσε εις όλους μας η επιθυμία της ελευθερίας μας, και όλοι, και ο κλήρος μας και οι προεστοί και οι καπεταναίοι και οι πεπαιδευμένοι και οι έμποροι, μικροί και μεγάλοι, όλοι εσυμφωνήσαμε εις αυτό το σκοπό και εκάμαμε την Επανάσταση. Εις τον πρώτο χρόνο της Επαναστάσεως είχαμε μεγάλη ομόνοια και όλοι ετρέχαμε σύμφωνοι. Ο ένας επήγεν εις τον πόλεμο, ο αδελφός του έφερνε ξύλα, η γυναίκα του εζύμωνε, το παιδί του εκουβαλούσε ψωμί και μπαρουτόβολα εις το στρατόπεδον και εάν αυτή η ομόνοια εβαστούσε ακόμη δύο χρόνους, ηθέλαμε κυριεύσει και την Θεσσαλία και την Μακεδονία, και ίσως εφθάναμε και έως την Κωνσταντινούπολη. Τόσον τρομάξαμε τους Τούρκους, οπού άκουγαν Έλληνα και έφευγαν χίλια μίλια μακρά. Εκατόν Έλληνες έβαζαν πέντε χιλιάδες εμπρός, και ένα καράβι μιαν άρμάδα...

(Μέρος του λόγου που εκφώνησε ο Κολοκοτρώνης στην Πνύκα).

ΙΩΝ ΔΡΑΓΟΥΜΗΣ

ΙΩΝ ΔΡΑΓΟΥΜΗΣ
Δεν με μέλει αν βάλω σε δύσκολη θέση την κυβέρνηση, μια κυβέρνηση που δεν την σέβομαι, δεν είμαι καμωμένος για την κυβέρνηση ή για το κράτος, έγινα για το έθνος, και το ξέρω επειδή γι’ αυτό ίσα-ίσα πονώ. Για την κυβέρνηση μου έρχεται σιχαμός και καταφρόνια, άμα συλλογίζομαι την κυβέρνηση ξεπέφτω, μαργώνω και μαραίνομαι. Σηκώνομαι, ξανοίγω και ανθοβολώ άμα νοιώθω τον Ελληνισμό. Σε όποια γωνιά του Ελληνισμού και αν βρεθώ, θα πασχίζω πάντα να δυναμώνω, να ξυπνώ, να ζωντανεύω την ψυχή του, και ας γίνει οτι γίνει. Ξυπνώ καθε ύπνο, κεντρίζω καθε βαρεμό, συνδαυλίζω κάθε στάχτη, ξεσκεπάζω καθε σπίθα κρυμμένη και ανάβω κάθε φωτιά σβησμένη, βγάζω κάθε πνοή κουρασμένη και παίζω κάθε χορδή σιωπηλή. Ξυπνώ, ξυπνώ, ξυπνώ και γι αυτό με λεν και ξυπνητήρι…

ΠΑΥΛΟΣ ΜΕΛΑΣ

ΠΑΥΛΟΣ ΜΕΛΑΣ
Είδα στον ύπνο μου τον Παύλο τον Μελά, να παίρνει σάρκα για να πει μια ιστορία για κάποια αγέρωχα κι αδούλωτα μυαλά, που προδιαγράφουν της Πατρίδας την πορεία. .
..

Είχ’ η μορφή του θλίψη, πόνο και οργή, για αυτούς που σήμερα τις τύχες μας ορίζουν, που ασελγούν πάνω σ΄ανθρώπους και σε γη και καθετί Ελληνικό το αφορίζουν.
...
Μέσα στην μπλε του την αντάρτικη στολή και με το χέρι του στη μαύρη τη πιστόλα, δίνει στους άντρες του ξανά την εντολή Ελευθερία και Πατρίδα πάνω από όλα!
...
Αν θες στον ύπνο σου να έρθει ο Μέλας μαζί μ’ αγγέλους, σκοτωμένα παλικάρια, να σε τραβήξουν απ ’τον δρόμο που τραβάς, για να βαδίσεις τα δικά τους τα αχνάρια... ..
.
φέρε στα μάτια σου του Παύλου τη στολή, ορκίσου πάνω της, πως δεν θα τον προδώσεις και συρε να βρεις την δική σου εντολή αφού τον ύπνο του εχθρού μας θα στοιχειώσεις.

  © Free Blogger Templates 'Greenery' by Ourblogtemplates.com 2008

Back to TOP