Ποιοί είναι οι έντεκα πανεπιστημιακοί τάσσονται υπέρ του "μεσοπρόθεσμου";

11 Πανεπιστημιακοί τάσσονται υπέρ του μνημονίου, του μεσοπρόθεσμου και όλων των επαχθών μέτρων που λαμβάνει η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ και μας καλούν να δείξουμε την υπέυθυνη στάση που πρέπει.
Τα ονόματά τους στο τέλος.
Η δήλωση των 11 πανεπιστημιακών υπέρ του Μεσοπρόθεσμου είναι η εξής...



Κανείς δεν αγνοεί βέβαια πόσο επαχθής είναι η σημερινή πραγματικότητα για όλους σχεδόν τους Ελληνες. Και κανείς δεν αμφισβητεί ότι πολλοί συμπατριώτες μας βρίσκονται σε κατάσταση απελπισίας. Εύλογα δε. Κεκτημένα ανετράπησαν, αυτονόητα κατέρρευσαν, προσδοκίες διαψεύστηκαν, ειδικά δε για τους νέους, τουλάχιστον τους μη προνομιούχους ή υπερπροικισμένους οι διαφαινόμενες προοπτικές προκαλούν δέος.

Εξίσου γνωστό είναι όμως, επίσης, ότι απελπισία και ορθολογισμός σπανίως συμβαδίζουν. Γιατί η απελπισία οδηγεί στον πανικό και αυτός σε κινήσεις σπασμωδικές ή χωρίς προσανατολισμό, οι οποίες όχι σπάνια αντιστρατεύονται τους στόχους και τα συμφέροντα εκείνων που τις αποπειρώνται.

Αν λοιπόν αποφασίσαμε να προσυπογράψουμε το παρόν δεν είναι επειδή, περιχαρακωμένοι στον ακαδημαϊκό μικρόκοσμό μας δυσκολευόμαστε να αντιληφθούμε _ και ακόμη περισσότερο να νιώσουμε _ την αγανάκτηση, την απόγνωση και την ανάγκη για αντίδραση της ελληνικής κοινωνίας. Αλλά επειδή θεωρούμε χρέος μας να θέσουμε, υπό μορφή ερωτημάτων, ενώπιόν της, κάποια δεδομένα καθώς και προβληματισμούς που εκτιμούμε ότι πηγάζουν από την απλή λογική.

Πρώτον: Με τη δαιμονοποίηση των ξένων κυβερνήσεων οι οποίες οφείλουν να φορολογούν τους πολίτες τους για να συνεχίζεται ο χαμηλότοκος δανεισμός μας, εις βάρος ίσως των άμεσων αναπτυξιακών προοπτικών των χωρών τους _ δεν εγκλωβιζόμαστε σε μια συμπεριφορά ομφαλοσκόπησης που αγνοεί τα δεδομένα της πραγματικότητας και τη συνθετότητα του σύγχρονου κόσμου; Πράγματι.

Οι πολιτικοί εντολοδόχοι των δανειστών μας δεν έχουν, και αυτοί, απέναντί τους κοινοβούλια, κοινές γνώμες, υποχρέωση λογοδοσίας σε επίσης αγανακτισμένους ανθρώπους που ενδεχομένως θεωρούν ότι η συνέχιση της χρηματοδότησης της χώρας μας εφόσον η ίδια δεν καταβάλλει ένα επώδυνο τίμημα για την ανόρθωσή της είναι ασύμφορη, παράλογη, άδικη, ακόμη και επισφαλής;

Δεύτερον: Εάν, κατά το διάχυτο λαϊκό αίτημα, φύγει η Τρόικα, καταγγελθεί το επαχθές και «απεχθές», μνημόνιο, κηρυχθεί χρεοστάσιο κλπ. η κατάσταση του μέσου έλληνα θα βελτιωθεί ή, κατά την κοινή λογική, θα επιδεινωθεί, δραματικά και ραγδαία;

Τρίτον: Το ότι πολλές αποφάσεις των πολιτικών μας ηγεσιών δεν είναι κοινωνικά δίκαιες ή οικονομικά αποτελεσματικές αναιρεί το γεγονός πως καμία εναλλακτική προοπτική δε διαφαίνεται σήμερα πιο «αναίμακτη» ή λιγότερο επώδυνη από τη συνέχιση της χρηματοδότησής μας, έστω και με τους, σκληρούς πράγματι, όρους του Μνημονίου;

Τέταρτον: Εμείς ως λαός δεν έχουμε καμία ευθύνη για την παρούσα δραματική κατάσταση; Δεν καθυστερήσαμε με μαζικές κινητοποιήσεις τον εξορθολογισμό του ασφαλιστικού μας συστήματος; Οι πολιτικές μας επιλογές, η επίμονη απαίτηση ευχάριστων προεκλογικών υποσχέσεων που οδηγούσε τα κόμματα σε πλειοδοσία «δεσμεύσεων» και εξοστράκιζε τις φωνές της πρόνοιας και της λογικής, ο ατομικός υπερδανεισμός και ο ακραίος υπερκαταναλωτισμός την περίοδο της φαινομενικής ευμάρειας δεν συνέβαλαν στη σημερινή κατάσταση; Και υπήρξαν ποτέ λαοί που δεν κατέβαλαν τίμημα για τα λάθη τους;

Μήπως, λοιπόν, αντί της διαρκούς μεμψιμοιρίας, της συνεχούς καταγγελίας των ξένων και των αέναων κλαυθμών, θα αποτελούσε πιο ορθολογική αντίδραση η αποδοχή της νέας πραγματικότητας ως κατάστασης δυσχερώς (και μόνο σε βάθος χρόνου) αναστρέψιμης, καθώς και ο πολλαπλασιασμός των ατομικών και συλλογικών μας προσπαθειών για την έξοδο από την κρίση; Οπως, δηλαδή, έκαναν μεταπολεμικά λαοί που είχαν χάσει τη μάχη στα στρατιωτικά πεδία, κέρδισαν όμως αυτήν της ειρήνης

Σε τελική ανάλυση εμείς, παρά τα κονδύλια που κατά τις τελευταίες δεκαετίες εισέρευσαν πλουσιοπάροχα στη χώρα μας, χάσαμε τη μάχη της ανάπτυξης και προϋπόθεση για να μη χάσουμε τον πόλεμο είναι να ανακτήσουμε την εκτίμηση και την εμπιστοσύνη πρώτα του εαυτού μας, στη συνέχεια δε και των ξένων, ως λαός που διδάσκεται από τα λάθη του και αγωνίζεται για την αναίρεση ή έστω τον περιορισμό των συνεπειών τους.

Καθηγητής Θάνος Βερέμης, ιστορικός, πρώην πρόεδρος Εθνικού Συμβουλίου Παιδείας επί Νέας Δημοκρατίας. Απ' τους πρώτους κατόχους της έδρας Κων/νος Καραμανλής.

Καθηγητής Απόστολος Γεωργιάδης, αστικολόγος, πρόεδρος Ακαδημίας Αθηνών. Βραβευμένος από τη ΔΑΠ-Νομικής για τη συμβολή του στην καλλιέργεια της νομικής επιστήμης στην Ελλάδα.

Καθηγητής Θανάσης Διαμαντόπουλος, πολιτικός επιστήμων, μέλος πλέον της Δημοκρατικής Συμμαχίας και βιογράφος του Κων/νου Μητσοτάκη.

Καθηγητής Θόδωρος Κουλουμπής, διεθνολόγος, πρώην πρόεδρος ΕΛΙΑΜΕΠ, συνεργάτης του Ιδρύματος Καραμανλή.

Αναπληρωτής καθηγητής Νίκος Μαραντζίδης, πολιτικός επιστήμων, επίκουρος καθηγητής στο Πανεπιστήμιο Μακεδονίας.

Kαθηγητής Γιώργος Παγουλάτος, πολιτικός επιστήμων. Research fellow στο ΕΛΙΑΜΕΠ, συνεργάτης υπουργών της Νέας Δημοκρατίας και του Ιδρύματος Καραμανλή.

Καθηγητής Χρήστος Ροζάκης, διεθνολόγος, αντιπρόεδρος ευρωπαϊκού δικαστηρίου ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Κάρφωνε την χώρα μας προκειμένου να πληρώνει πρόστιμα για κακομεταχείριση λαθρομεταναστών.

Καθηγητής Μιχάλης Σταθόπουλος, αστικολόγος, πρώην πρύτανης Πανεπιστημίου Αθηνών. Σκληρό σημιτικό ΠΑΣΟΚ ως υπουργός δικαιοσύνης του Σημίτη.

Επίκουρος καθηγητής Πλάτων Τήνιος, οικονομολόγος στο Πανεπιστήμιο Πειραιά. Διετέλεσε σύμβουλος του Σημίτη από το 1996 ως το 2004.

Καθηγητής Γρηγόρης Τσάλτας, διεθνολόγος, εκλεγμένος πρύτανης Παντείου Πανεπιστημίου. Εκλέχτηκε με τη στήριξη της ΔΑΠ - ΝΔΦΚ Παντείου και του γραμματέα ΔΑΠ ΑΕΙ Σάκη Ιωαννίδη.

Καθηγητής Λουκάς Τσούκαλης, πολιτικός επιστήμων, πρόεδρος πλέον στο ΕΛΙΑΜΕΠ (γνωρίζουμε όλοι τι εστί ΕΛΙΑΜΕΠ)

Πηγή
..........
..........
Ερώτηση taxalia:(εύστοχη)
Και γιατί αγαπητοί φωστήρες του ΕΛΙΑΜΕΠ, δεν καταδικάζατε τον αφόρητο λαϊκισμό, όταν το ΠΑΣΟΚ ξεκίναγε από το "Τσοβόλα δώστα όλα" κι έφτανε στο "λεφτά υπάρχουν αλλά τα κρύβει ο Καραμανλής απ΄το λαό και τα τρώει σε γαρδούμπες ο λαίμαργος";
Γιατί, όλοι εσείς των ιδρυμάτων, κάνετε κηρύγματα υπευθυνότητας στον λαό, μόνο όταν κινδυνεύει να χάσει το ΠΑΣΟΚ την εξουσία;
Γιατί δεν κάνατε τα ίδια κηρύγματα όταν ο Καραμανλής έκρουε τον κώδωνα του κινδύνου και ζητούσε συναίνεση;
Γιατί οι θέσεις σας, -υμών, της ελιτ- ταυτίζονται πάντα με αυτές της Αμερικανικής Πρεσβείας;
Γιατί -αν εκλεγεί ο Σαμαράς- δεν θα κάνετε το ίδιο και θα εγκαταλείψετε τη σύνεση και τη σωφροσύνη και θα ξαναθυμηθείτε, ότι η "νεολαία δεν έχει όραμα" και πρέπει να βγεί στους δρόμους;
Γιατί δεν κάνατε τις ίδιες εκκλήσεις όταν η Ελλάδα καιγόταν από τους "αντεξουσιαστές" το Δεκέμβρη του 2008, όπου ξεκίνησε η κατηφόρα;
 
Κοιτάξτε,
αυτό το παραμύθι της "σύνεσης" που σας πιάνει μόνο όταν κυβερνά κυβέρνηση που συμπαθούν οι Αμερικανοί, πρέπει να τελειώνει. Με τα λεφτά του Έλληνα φορολογούμενου πληρώνεστε και καιρός είναι να έχετε το μάτι και το αυτί στραμμένο στην Ελλάδα κι όχι στις ΗΠΑ.
Να αφουγκραστείτε δηλαδή τις αγωνίες του ελληνικού λαού κι όχι αυτές της πρεσβείας των ΗΠΑ.
 
Ξαναρωτάμε ξεκάθαρα:
Γιατί δεν κάνατε τις ίδιες συστάσεις σωφροσύνης όταν η Ελλάδα καιγόταν τον Δεκέμβρη του 2008;
Γιατί δεν καταδικάζατε τον λαϊκισμό του Παπανδρέου, όταν ξεσήκωνε το σύμπαν και κατέβαινε ο ίδιος αυτοπροσώπως, σε πορείες ....αγανάκτισης;
Γιατί όταν προσπαθούσε η "δεξιά" να συμμαζέψει το ασφαλιστικό και να περάσει ορισμένα σχέδια αναδιάρθρωσης του δημοσίου, εσείς αμπελοφιλοσοφούσατε για "την αναγκαιότητα της διατήρησης του ελέγχου του δημοσίου" σε ζωτικής σημασίας ΔΕΚΟ και ουρλιάζατε ότι ο Καραμανλής ξεπουλά τα ασημικά;
Γιατί δεν στέλνατε επιστολή στο ΠΡΩΤΟ ΘΕΜΑ, όταν είχε πρωτοσέλιδο "το ΠΑΣΟΚ χαρίζει τα χρέη;¨" να του πείτε ότι με αυτούς τους λαϊκισμούς θα καταστραφεί η Ελλάδα;

 
Γιατί σας πιάνει ο καημός της "υπευθυνότητας" ανάλογα με το ποιά παράταξη κυβερνά; Έχει χρώμα η κρίση και η οικονομική καταστροφή;
 
Δηλαδή, αν αυτός που πουλάει το 5% της ΔΕΗ λέγεται "Καραμανλής" ή "Σαμαράς" πρέπει να τινάζουμε τη χώρα στον αέρα με απεργίες, πορείες, καταλήψεις, μολότωφ και βανδαλισμούς
 
ενώ αν αυτός που πουλάει το 45% της ΔΕΗ λέγεται "Παπανδρέου" πρέπει να το αποδεχόμαστε αγόγγυστα ως "αναγκαία πράξη";