Πόσο πιό ἄστεγος μπορεῖ νά γίνῃ ὁ ἄστεγος;

Πιό ἄστεγος ἀπό ἄστεγος γίνεται;

Γίνεται! Δὲν εἶναι δυνατὸν νὰ μὴν γίνεται! Ἰδίως σὲ πόλεις ποὺ ὁ Μπουταμίνης μὲ τὸ τσίρκο του δημαρχεύει!!!

Ποιός εἶναι ὁ ἄστεγος;Εἶναι...

πολλῶν «εἰδῶν» οἱ ἄστεγοι.

Ἕνα εἶδος, ὑπολογίσιμον, εἶναι αὐτοὶ ποὺ κατήντησαν ἄστεγοι ἐξ αἰτίας κάποιου πάθους τους. Εἶτε λέγεται ναρκωτικό, εἶτε τζόγος, εἶτε κάποια ἄλλη ἀσθένεια. Συνήθως αὐτοί, ἂν καὶ τοὺς συμπονῶ ἐξ ἴσου, ἔχουν κατ’ ἐπιλογήν, ἔςτῳ καὶ ὑποσυνείδητη, βρεθεῖ σὲ αὐτὴν τὴν θέσι.

Εἶναι ὄμως καὶ κάποιοι ἄλλοι. Αὐτοὶ ποὺ προέρχονται ἀπὸ τὴν ἐνεργὴ κοινωνία. Αὐτοὶ ποὺ ἔως ἐχθὲς ἦταν γείτονες, φίλοι, συνάδελφοι.

Αὐτοί, κατ’ ἐμέ, εἶναι ἡ πιὸ τραγικὴ εἰκόνα τῆς σημερινῆς πραγματικότητος!

Ἄνθρωποι ποὺ ἔως ἐχθὲς εἶχαν τὴν ζωή τους, τὴν ἐργασία τους, μίαν στέγη, μίαν οἰκογένεια ἴσως… Καὶ σήμερα δὲν ἔχουν τίποτα!

Δὲν εἶμαι ἱκανὴ νὰ ἀναζητήσω τὰ αἴτια γιὰ τὸν κάθε ἕναν ἀπὸ αὐτοὺς ξεχωριστά. Ἐγὼ ἐξετάζω τὴν συνολικὴ εἰκόνα ποὺἀντικρύζω καθημερινῶς. Καὶ αὐτὴ ἡ εἰκόνα εἶναι ἐδῶ, μᾶς σημαδεύει καὶ μᾶς θυμίζει πὼς ἐμεῖς εἴμαστε αὐτοὶ ποὺ ἢ θὰ τὴν ἀλλάξουμε, ἢ θὰ τὴν συνηθίσουμε!

Κατὰ χιλιάδες καταλύουν ὅπου ὑπάρχει κενὸς χῶρος. Τραγικὲς φιγοῦρες, παγωμένες, βρώμικες, πεινασμένες. Χωμένες μέσα σὲ χαρτόκουτα, λιωμένες κουβέρτες, σκουπίδια. Ἡ Εὐρώπη τοῦ 2011!!! Νὰ βράσω τὸν πολυπολιτισμό μας!

Συνήθως τοὺς διώχνουν! Ἀπὸ πλατεῖες, ἐκκλησίες, πεζοδρόμια, στοές, εἰσόδους κατοικιῶν, γέφυρες…. Κι αὐτοί, κυνηγημένοι, μαζεύουν τὴν ἀξιοπρέπειά τους καὶ μετακινοῦνται λίγο παρακάτω, ὄσο ἀντέχουν τὰ πόδια τους.

Ἄλλοτε πάλι σωριάζονται καταμεσῆς τοῦ δρόμου. Ἔτσι, ἀνίκανοι, ἀνήμποροι, παραδομένοι! Ἀλλὰ κι ἐλεύθεροι!

Δύο πράγματα χρειάζεται ὁ ἄνθρωπος ἐπὶ τοῦ πλανήτου! Τροφὴ καὶ στέγη!

Ναί, εἶναι ὕβρις νὰ χρησιμοποιῇ ἀμέτρητα τετραγωνικὰ πρὸ κειμένου νὰ στεγάσῃ τὸ σαρκίον του ὁ ὁποιοσδήποτε. Ἀλλὰ εἶναιἡ ὑψίστη Ὕβρις νὰ μὴν ὑπάρχουν 40.000 τετραγωνικὰ, πρὸ κειμένου νὰ στεγάσουν 20.000 ἀστέγους. (Ἐπίσημα νούμερα ἀπὸ τὰ νούμερα! Διότι οἱ ἄστεγοι πρὸ πολλοῦ ἔχουν ξεπεράσει τὶς 100.000! Κι ἂς μὴν τολμοῦν νὰ τὸ ὁμολογήσουν οἱ ἀνίκαντοι πολιτικάντηδες! Τὸ Ἑλλαδοξεφτιλιστάν σήμερα: ἄστεγοι, πεινασμένοι, νεκροί.)

Μετὰ ἀπὸ αἰτήσεις ἐπὶ αἰτήσεων θὰὰὰὰὰὰὰ γίνουν δεκτοὶ 60 ἄστεγοι ἐντὸς τοῦ Ἰανουαρίου, ἀπὸ τὰ νέα κέντρα φιλοξενίας Μπουταμίνη.

Ἐξήντα… Ἀστεῖα πράγματα!

Στὰ μέσα Ἰανουαρίου 2011 ὑπολογίζονταν περὶ τοὺς 60.000, μόνον γιὰ τὴν πρωτεύουσα!

Ἕναν ὁλόκληρον χρόνο μετά, λέτε νά μειώθηκαν; Νά πέθαναν; Ἢ νά στεγάστηκαν;

Δυστυχῶς, ἀπὸ τὴν μία ἡ ὁλιγωρία τῶν κρατικῶν μηχανισμῶν, ἀπὸ τὴν ἄλλη ἠ «καθαρὴ πόλις» τοῦ Μπουταμίνη καὶ ἀπὸ τὴν παρ΄ ἄλλην ὅλο καὶ πιὸ δύσκολοι κανόνες οἰκονομικῆς διαβιώσεως, καταντᾶ νὰ δημιουργῇ καθημερινῶς στρατιὲς ἀστέγων.

Ἄνθρωποι τῆς διπλανῆς μας πόρτας, ἔως ἐχθές. Φίλοι μας ἢ φίλοι τῶν παιδιῶν μας.

Γείτονες.

Χάθηκαν!

Τὰ παιδιά τους σὲ κάποιο ἱδρυμα κι αὐτοὶ στοὺς δρόμους.

Τὸ χειρότερον βέβαια τὸ γνωρίζουμε ὅλοι!
Αὐτοὶ οἱ ἄνθρωποι δὲν πρέπει νὰ ὑπάρχουν! Δὲν τοὺς ἀναγνωρίζει κανεῖς.

Πολιτεία, κράτος, οἰκογένεια… Κανεῖς!

Μόνοι τους, μέσα στὸ κρύο, στὶς βροχές, στὴν βρῶμα…

Σκουπίδια τῶν συγχρόνων κοινωνιῶν.

Μάλλιστα διάβαζα πὼς στὴν Οὐγγαρία τοὺς ἔχουν κηρύξει ἤδη ἐκτὸς νόμου.

Μοντέρνες ἰδέες, πολυπολιτισμικές, ὑπερανθρώπινα ὑβριστικές!

Οἱ ἄστεγοι.

Κάποιοι φίλοι μοίρασαν τρόφιμα πρὸ ἡμερῶν σὲ κάποιους ἀστέγους.

Βρῆκαν ἐκεῖ διαμάντια! Ἀνθρώπους σκεπτομένους, ἀφυπνισμένους, ζωντανούς!

Ὅμως ἀνυπάρκτους!

Ὄχι γιὰ ἐμάς φυσικά! Γιὰ τὰ γρανάζια τοῦ συστήματος!

Ξέρετε ποιό εἶναι τό παράπονό τους; Τό πραγματικό τους πρόβλημα;

Δὲν εἶναι ἡ τροφή.

Μὲ κάποιον τρόπο θὰ σιτιστοῦν, ἐςτῳ καὶ κάθε δευτέρα ἡμέρα.

Τὸ μεγάλο τους πρόβλημα εἶναι ἡ στέγη.

Ὄχι γιατὶ δὲν ὑπάρχει στέγη, ἀλλὰ διότι τοὺς τὴν ἀρνοῦνται. Καὶ εἶναι μία ἀκόμη ντροπὴ, ἕνα ἀκόμη αἶσχος, μία ἀκόμη Ὕβρις ποὺ καταγράφουν τὰ κατακάθια τῆς χουντικῆς διακυβερνήσεως στὰ πεπραγμένα τους.

Κτίρια; Ἄφθονα! (Λεφτὰ ὑπάρχουν γιὰ ….πέταμα!)

Δὲν ζητοῦν οἱ ἄνθρωποι νὰ τοὺς τὰ θερμάνουν. Οὔτε νὰ τὰ ἐξοπλίσουν. Οὔτε νὰ τὰ γεμίσουν τρόφιμα.

Νὰ τὰ ἀνοίξουν μόνον ζητοῦν γιὰ νὰ μποροῦν τὶς νύκτες νὰ ἔχουν κατάλυμα.

Ὅμως τοὺς διώκουν! Τοὺς καταδιώκουν! Δὲν τοὺς ἐπιτρέπουν οὔτε κἂν τὰ παγκάκια στὶς πλατεῖες νὰ χρησιμοποιήσουν! (Στόλισε κι ἐσὺ τὴν πλατεία-τσιφλίκι τοῦ Καμίνη! Μπορεῖς!)

Βλέπετε, δὲν πληρώνουν φόρους πλέον! Ἐδῶ δὲν ἔχουν νὰ πληρώσουν γιὰ μίαν ὑπόγεια τρύπα, ἢ γιὰ μίαν ἀποθήκη! Φόρους θά πληρώνουν;

Δὲν συμβάλλουν στὴν ἀνάπτυξιν! Ποιάν ἀνάπτυξιν; θὰ μοῦ πεῖτε… Αὐτὴν ποὺ κάάάάάάποτε ἴσως ξανὰ ἔλθῃ!

Δὲν εἶναι παραδείγματα πρὸς μίμησιν! Εἶναι ἐλεύθεροι πλέον! Δὲν ἐξαρτῶνται ἀπὸ ὅλα αὐτὰ ποὺ ἐμεῖς ἐξαρτώμεθα! Δὲν ἔχουν ἀνάγκη παρὰ μόνον μίας γωνίτσας νὰ ἀκουμπήσουν τὸ ταλαίπωρό τους σῶμα!

Καὶ σβήνουν! Τοὺς σκοτώνουν οἱ Μπουταμίνηδες, οἱ Λοβέρδοι, οἱ Παπαδήμ(ι)οι, οἱ Μάκηδες, οἱ σα-Ῥαγκούσηδες, οἱ Παπουτσῆδες, οἱ Καστανίδηδες, οἱ Μπένηδες, GAPατοι καὶ οἱ κάθε μορφῆς πρόεδροι, ἀντιπρόεδροι, κουδουνισμένοι.

Σήμερα αὐτοὶ ἐκεῖ ἔξω. Αὔριο ἴσως κι ἐμεῖς!

Ὅσο τὸ σύστημα ὑπακούει στὸν κανόνα τῶν ἁρπακτικῶν, τόσο οἱ ἄστεγοι θὰ πληθαίνουν καὶ θὰ ἐκτελοῦνται. Δὲν χρειάζονται! Εἶναι βαρίδια! Πρέπει νὰ ἐξοντωθοῦν!

Δὲν γνωρίζω πόσο πολὺ μέσα μας πρέπει νὰ κυττάξουμε γιὰ νὰ ἀλλάξῃ αὐτό!

Δὲν μπορῶ νὰ ἀντιληφθῶ πῶς θὰ μπορέσουμε νὰ ἀναστρέψουμε κάτι ἀπὸ ὅσα συμβαίνουν καὶ χειροτερεύουν καθημερινῶς.

Δὲν γνωρίζω μὲ ποιὸν τρόπο θὰ μπορέσουμε νὰ ἀπαλλαγοῦμε ἀπὸ ὅλα ὅσα μᾶς ἔχουν φορτώσει.

Καὶ δὲν γνωρίζω ἐὰν χρειάζεται πλέον!

Ἔχουμε μπεῖ σὲ μίαν μοναδικὴ πορεία ὡς ἀνθρωπότης. Μία πορεία ποὺ μᾶς ὁδηγεῖ σὲ μίαν μεγάλη σύγκρουσι. Ἀπαραίτητη! Ἀναγκαία!

Μία σύγκρουσις ποὺ ὅταν θὰ συμβῇ, θὰ ἀναστρέψῃ τὰ πάντα! Καὶ ἰδίως θὰ ἀφορίσῃ διὰ παντὸς τὸ ἄδικον!

Ἀλλά, ἔως τότε, ἔως ἐκείνην τὴν στιγμὴ ποὺ θὰ ἀναλάβουμε τὰ ἡνία τῆς ζωῆς μας, ἔχουμε νὰ ἀντιμετωπίσουμε μίαν σκλαβιά, πού μόλις τώρα ἀντιλαμβάνονται οἱ περισσότεροι!

Μία σκλαβιὰ ποὺ δὲν ξεκίνησε τώρα φυσικά. Χάνεται στὰ βάθη τῶν αἰώνων. Σβήνεται ἀπὸ τὶς μνῆμες. Καὶ χειροτερεύει διαρκῶς.

Θὰ φτάσουμε στὸν πᾶτο συντόμως. Στὸ μὴ χειρότερα! Καὶ τότε μόνον θὰ γίνῃ ἡ ἀναστροφή.

Ἔως τότε ὅμως ἔχουμε ἀκόμη δρόμο. Πορεία κοπιαστική!

Αὐτὴν τὴν πορεία ὅμως πρέπει νὰ τὴν κάνουμε ὅσο τὸ δυνατὸν πιὸ ἀνώδυνη. Πιὸ ὑποφερτή!

Κι ἐὰν ἀκόμη ἐμεῖς δὲν ὑποφέρουμε, αὐτὸ δὲν σημαίνει τίποτα. Ὑποφέρουν τόσοι καὶ τόσοι γύρω μας. Δὲν γίνεται νὰ μὴν μᾶς ἀφορᾷ. Δὲν μποροῦμε νὰ ἀδιαφοροῦμε γιὰ τὸν πόνο, ἀκόμη κι ἐὰν ἔως ἐχθὲς ἀδιαφορούσαμε!

Ἐκεῖ ἔξω εἶναι ἡ εἰκόνα τῆς μισῆς μας ζωῆς. Δὲν κλείνουμε τὰ μάτια! Ὑπάρχει! Λέγεται ἄστεγος!

Γιὰ ὅλους αὐτούς, ἀλλὰ ἰδίως γιὰ ἐμᾶς τοὺς ἴδιους, ἀξίζει τὸν κόπο νὰ μὴν κλείνουμε τὰ μάτια!

Ἕνα πρόβλημα ὅταν δὲν λύνεται κόβεται! Οἱ ἄστεγοι εἴμαστε ἐμεῖς! Εἶναι τὸ ἄλλο μας μισό! Εἶναι ἕνα κομμάτι μας ποὺ διαρκῶς μεγαλώνει καὶ ὁδεύει γιὰ νὰ καταπιῇ τὸ ἄλλο μισό!

Ἐὰν δὲν εἴμαστε ἐμεῖς στὴν θέσι τους, εἶναι θέμα συμπτώσεων καὶ στατιστικῶν. Ἀνὰ πάσᾳ στιγμὴ ἀνατρέπεται!

Ἐκεῖ ἔξω εἶναι τὸ ἄλλο μας μισό!

Δὲν ζητῶ σὲ κανέναν νὰ ἀνοίξῃ τὰ σπίτια του καὶ νὰ τοὺς παράσχῃ στέγη καὶ τροφή. Ἄλλως τε, κάτι τέτοιο εἶναι προσωπικὴ ὑπόθεσις τοῦ κάθε ἑνὸς ἀπὸ ἐμᾶς!

Ζητῶ ὄμως νὰ βάλουμε ὅλοι μας ἕνα χέρι πρὸ κειμένου τὸ ἄλλο μας μισό, τὸ κομμάτι τῆς κοινωνίας μας ποὺ βάλλεται πιὸ ἄγρια, νὰ προστατευθῇ. Νὰ μειωθοῦν οἱ πόνοι του! Τὰ κτυπήματα ποὺ δέχεται!

Ζητῶ νὰ σηκώσουμε ὅλοι φωνή! Ἐδῶ δὲν συζητᾶμε γιὰ ξύλα καὶ πέτρες! Συζητᾶμε γιὰ ἀνθρώπινα πλάσματα! Νὰ πιέσουμε μὲ κάθε δυνατὸν τρόπο πρὸ κειμένου νὰ ἀνοίξουν τὰ ἄδεια καὶ ξεχασμένα κτίρια τοῦ δημοσίου. Νὰ μποῦν μέσα καὶ νὰ κρυφτοῦν ἀπὸ τὴν ἀδυσώπητη παγωνιά.

Τὸ τὶ θὰ κάνουν ἀπὸ ἐκεῖ καὶ πέρα, εἶναι ἄλλη ὑπόθεσις. Προσωπική τους. Ἀλλὰ δὲν μποροῦμε νὰ ἀγνοοῦμε ἢ νὰ προσποιούμαστε πὼς ἀγνοοῦμε!

Δὲν εἴμαστε ἀπολύτως ὑπεύθυνοι γιὰ τὴν κατάστασι τῆς οἰκονομίας. Οὔτε γιὰ τὰ κοινωνικὰ προβλήματα! Οὔτε γιὰ τὴν καταστροφὴ ποὺ συμβαίνει. Εἴμαστε ὅμως ἀπολύτως ὐπεύθυνοι γιὰ τὴν ἀδιαφορίας μας ἢ τὴν συμμετοχή μας. Τὸ ξέρουμε.

Ἂς ξεκινήσουμε λοιπὸν μὲ κάτι πάρα πολὺ ἁπλό! Μὲ πολλές, ἐπαναλαμβανόμενες καὶ πιεστικὲς ὀχλήσεις πρὸς τὰ κουδουνισμένα! Νὰ τοὺς σπάσουμε τὰ νεῦρα!

Αὐτὸς ὁ τόπος δικαιοῦται νὰ μὴν ἔχῃ κανέναν ἄστεγο! Εἶναι στοιχειῶδες!

Τὸ ὀφείλουμε στοὺς ἑαυτούς μας πρωτίστως καὶ στὰ παιδιά μας!

Φιλονόη

Υ.Γ. Πιό ἄστεγος γίνεται; Ναί! Ὅταν ἀπογυμνωθοῦμε ἐμεῖς ἀπὸ συναισθήματα κι ἀνθρωπιά! Τότε κι ὁ ἄστεγος γίνεται πιὸ ἄστεγος! Πάρα πολὺ ἄστεγος! Ἐν τελῶς ἄστεγος! Ὅταν τὸν βγάλουμε ἀπὸ τὴν ζωή μας, ὅταν ἀποστρέψουμε τὸ βλέμμα, ὄταν ξεχάσουμε τὴν ὔπαρξί του, ναί, τότε ὀ ἄστεγος γίνεται πιὸ ἄστεγος! Καὶ μαζύ του κι ἐμεῖς, ἐν τελῶς ἄστεγοι!