Η Ηπειρώτικη μουσική (και το σημερινό μας “πρόβλημα”;) μέσα από το κλαρίνο του Πετρολούκα Χαλκιά και το πολυφωνικό σύνολο “Χαονία”
είναι αδύνατο να μην αφήσει ο νεότερος το προσωπικό του αποτύπωμα, το αχνάρι της εποχής του· τόσο μέσα από τις περισσότερο ατομικές, όσο και μέσα από τις καθαρά συλλογικές μορφές. Εύκολα διαπιστώνουμε ότι την ίδια ώρα που η “παράδοση” μεταδίδεται ως “διατηρητέα”, την ίδια ώρα αλλάζει από τον νεότερο που την παραλαμβάνει. Θα μπορούσε λοιπόν κάποιος να το θέσει ως “ερώτημα”: πόσο παλιά και πόσο νέα είναι η “παραδοσιακή” μουσική που [ανα]παράγουμε; Μια απάντηση θα μπορούσε να είναι: οι συνθήκες της κοινωνικής ζωής αλλάζουν, το ίδιο φαίνεται ν’ αλλάζουν και οι ανάγκες, όμως, στη σκυταλοδρομία της ανθρώπινης ύπαρξης πόσο -τελικά- διαφέρουν οι πρωταρχικές ανάγκες των ανθρώπων με το πέρασμα του χρόνου; ο θαυμασμός και ο σεβασμός στη φύση, η μεταφυσική αναζήτηση, ο έρωτας, η φιλία, η ανδρεία και -κυρίως- η ελευθερία, πόσο αλλάζουν από γενιά σε γενιά;
Πιο επίκαιρο παρά ποτέ είναι σήμερα το θέμα του “πολιτισμού”. Συζητιέται, είτε ως διαφοροποιητικό, είτε ως ενοποιητικό στοιχείο των λαών, των εθνών. Είτε ως στοιχείο ενός διαχρονικού, είτε ως στοιχείο ενός φαντασιακού έθνους. Στην Ελλάδα είναι το κεντρικό “πρόβλημα”, από τη δημιουργία του κράτους. Η παράμετρος “μουσική” δεν μετέχει όσο θα έπρεπε στη συζήτηση. Στο “πρόβλημα” της ταυτότητας του νεότερου ελληνικού πολιτισμού, η ηπειρώτικη μουσική θέτει στο τραπέζι ορισμένα άκρως ενδιαφέροντα στοιχεία:
συνέχεια εδώ
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου