Η εργατική μας τάξη χρειάζεται μια νέα ηγεσία

Τα αλλεπάλληλα νομοθετικά μέτρα που οδηγούν σε δραματική μείωση των μισθών και ουσιαστική κατάργηση του εργατικού δικαίου, τα οποία, σημειωτέον, δεν έχουν λήξει αλλά θα συνεχιστούν, καθιστούν πλέον την εργατική τάξη το μεγάλο θύμα της πολιτικής του κεφαλαίου στην Ελλάδα.
Η ελληνική μεγαλοαστική τάξη που διοικεί τη χώρα, με πρότυπο τους Κινέζους και Ινδο-Πακιστανούς εργάτες, έχει βάλει σκοπό να δημιουργήσει μια εργατική τάξη πάμφθηνη και υποταγμένη. Επιπλέον, οδηγώντας...
σε διάλυση την εγχώρια παραγωγή, εξαθλιώνει ακόμα περισσότερο την τάξη μας και υποβαθμίζει τον οικονομικό και κοινωνικό της ρόλο. Και φυσικά, δεν πρέπει ούτε στιγμή να ξεχνάμε το μεγάλο της όνειρο, να αντικαταστήσει τελείως τους Έλληνες εργαζόμενους με τους ίδιους τους Ασιάτες.
Μπροστά στην εξοντωτική αυτή επίθεση, γίνεται πλέον επιτακτική η ανάγκη δημιουργίας μιας πολιτικής ηγεσίας, που θα υπερασπιστεί τα συμφέροντα της ελληνικής εργατικής τάξης και, συγχρόνως, της μεγάλης πλειοψηφίας του λαού, και θα στρέψει προς τη σωστή κατεύθυνση την εκρηκτική κοινωνική ενέργεια που μοιραία θα απελευθερωθεί.
Διότι σήμερα τέτοια ηγεσία δεν υπάρχει. Οι γραφειοκρατικές κλίκες των κομμάτων της λεγόμενης «αριστεράς» (ΚΚΕ, ΣΥΡΙΖΑ, ΔΗΜ.ΑΡ.) είναι δεμένες χειροπόδαρα με το καπιταλιστικό σύστημα και ποτέ δεν θα θελήσουν να συγκρουστούν σοβαρά μαζί του. Απόδειξη, η παραμονή τους σε μια βουλή-ανδρείκελο, η ψοφοδεής αντιπολίτευση τους και η ανοιχτή έχθρα τους σε κάθε πηγαία λαϊκή αντίδραση, όπως παλιότερα στο κίνημα του Συντάγματος και τώρα στο κίνημα παράκαμψης των μεσαζόντων στα τρόφιμα. Απόδειξη, η επίμονη υποστήριξη τους στη λαθρομετανάστευση, "τη στιγμή που η ανεργία καλπάζει στο 25%.
Η ηγεσία που έχει ανάγκη η ελληνική εργατική τάξη θα πρέπει να διαθέτει πλήρη ανεξαρτησία σκέψης από τα μεταλλαγμένα ιστορικά κατάλοιπα του σταλινισμού και του νεο-σταλινισμού και να είναι αληθινά επαναστατική, δηλαδή, να μη διστάζει να έρθει σε κάθετη ρήξη με το σαπισμένο καπιταλιστικό σύστημα. Θα πρέπει η κοινωνική της σύνθεση να προέρχεται από τα ίδια τα σπλάχνα της τάξης μας, συσπειρώνοντας τα πιο υγιή, τίμια, έμπειρα και μαχητικά στοιχεία της, χωρίς να υποτιμούμε ούτε στιγμή το ρόλο της επαναστατικής διανόησης. Θα πρέπει να διδάσκεται και να τροφοδοτείται από τους αυθόρμητους και πρωτότυπους αγώνες του καιρού μας.
Η αναγκαιότητα αυτή δεν αφορά μόνο την τάξη μας αλλά και τη μεγάλη πλειοψηφία της κοινωνίας. Μεγάλα τμήματα της μικροαστικής τάξης απειλούνται με πανωλεθρία και μοναδική τους ελπίδα είναι η συμμαχία με τη μεγάλη μάζα των εργαζομένων. Κι ας μην ξεχνάμε ότι μόνο στους μαζικούς χώρους εργασίας μπορεί να υπάρξει η συγκεντρωμένη δύναμη κρούσης, ο βαρύς πολιορκητικός κριός που μπορεί να πλήξει το σύστημα. Αυτό το καταλαβαίνουν, έστω και ασυναίσθητα, μεγάλα κομμάτια της κοινωνίας, πράγμα που αποδεικνύεται και από την πρωτοφανή υποστήριξη που υπάρχει στην απεργία των χαλυβουργών.
Η δημιουργία μιας τέτοιας ηγεσίας δεν είναι μόνο δική μας επιθυμία, αλλά πλέον όλο και περισσότερων ανθρώπων, που αναζητούν δρόμους μέσα από διάφορα νέα πολιτικά μορφώματα. Διαδικασία υγιής και απαραίτητη για την αναγκαία πολιτική συγκρότηση, που φυσικά είναι ακόμα στην αρχή και αναπόφευκτα θα περάσει ακόμη από αρκετά στάδια.
Ενθαρρυντικό επίσης είναι ότι μέσα στους χώρους δουλειάς, μετά από πάρα πολλά χρόνια, έχουν ξανακάνει την εμφάνιση τους οι πολιτικές συζητήσεις. Φαινόμενο που θα εντείνεται όσο βαθαίνει η αντεργατική επίθεση.
Άλλωστε, δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι το πολυτιμότερο στοιχείο που διαθέτουμε σαν τάξη και σαν λαός είναι οι πλούσιες πολιτικές και επαναστατικές παραδόσεις. Από την επανάσταση του '21 μέχρι τους αιματηρούς εργατικούς αγώνες του Μεσοπολέμου, την Αντίσταση, τον Εμφύλιο, τα Ιουλιανό, το Πολυτεχνείο και τις μεγάλες απεργίες των πρώτων χρόνων της μεταπολίτευσης. Παραδόσεις που δεν έχουν πεθάνει και τώρα θα ξυπνήσουν κάτω από τα χτυπήματα των εκμεταλλευτών μας. Ας είμαστε λοιπόν αισιόδοξοι και ας δουλέψουμε για το σκοπό αυτό.
Βασίλης Παπανικολάου