«Δεν έχουμε ηγέτες με... καρύδια»

Οργή από τον πατέρα Σολωμού

Τον δικό του σταυρό κουβαλά ο Σπύρος Σολωμού εδώ και 14 χρόνια από τη δολοφονία του παιδιού του.

Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΠΟΥ ΑΡΝΗΘΗΚΕ ΝΑ ΠΑΡΕΙ ΤΗΝ ΑΠΟΖΗΜΙΩΣΗ ΓΙΑ ΤΗ ΔΟΛΟΦΟΝΙΑ ΤΟΥ ΠΑΙΔΙΟΥ ΤΟΥ ΛΥΝΕΙ ΤΗ ΣΙΩΠΗ ΤΟΥ ΣΤΟ «ΘΕΜΑ» ΚΑΙ ΕΠΙΤΙΘΕΤΑΙ ΣΤΗΝ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΗΓΕΣΙΑ ΛΕΓΟΝΤΑΣ: «ΑΝΤΙ ΝΑ ΑΠΑΙΤΕΙ... ΕΠΑΙΤΕΙ»

Τον είπαν τρελό. Αλλά και ποιος ήρωας δεν ήταν «τρελός»; Ποια λογική μπορεί να σπρώξει ένα παιδί 26 ετών σε έναν ιστό ενώ τον σημαδεύουν δεκάδες όπλα;

Ο Σολωμός Σολωμού στις 14 Αυγούστου του 1996, μετά την κηδεία του Τάσου Ισαάκ, έκλεισε τα αφτιά του στις φωνές της «σύνεσης» και της «λογικής». Τράβηξε δύο τζούρες από το τσιγάρο του και έφυγε. «Γύρνα πίσω, ρε μαλάκα...» ήταν η φωνή που προσπάθησε να τον φέρει στα λογικά του. Την αγνόησε.

Οι τελευταίες στιγμές της σύντομης ζωής του πάγωσαν την Κύπρο, που ήταν καθηλωμένη στις τηλεοράσεις παρακολουθώντας απευθείας τη διαδήλωση στο οδόφραγμα της Δερύνειας.

Τον βρήκα στο νεκροτομείο.

Ο Σολωμός ήταν ένα από τα οκτώ παιδιά του Σπύρου Σολωμού. «Εκείνη την ημέρα εργαζόμουν στο εστιατόριο στο Παραλίμνι. Είχαμε την τηλεόραση ανοιχτή και παρακολουθούσαμε την εκδήλωση. Για μια στιγμή ενώ σέρβιρα σε ένα τραπέζι είδα μια σκηνή με κάποιον να πέφτει από τον ιστό, αλλά δεν έδωσα σημασία γιατί δεν μπόρεσα να καταλάβω. Μετά από λίγα λεπτά μου τηλεφώνησε ο γαμπρός μου και μου είπε να πάω στο νοσοκομείο. Μέχρι να πάω στο νοσοκομείο το είχαν μάθει όλοι από την τηλεόραση. Εγώ τον βρήκα στο νεκροτομείο», λέει ο τραγικός πατέρας.

Ο Σπύρος Σολωμού κουβαλώντας τον δικό του σταυρό έχει αποσυρθεί σε ένα φτωχόσπιτο κάπου στην Επαρχία Λάρνακας. Σήμερα, 14 χρόνια μετά τη δολοφονία του παιδιού του, δεν κρύβει την απογοήτευση του για την εξέλιξη των πραγμάτων στο Κυπριακό.

Στο ερώτημα μας αν νομίζει πως η θυσία του γιου του πήγε χαμένη απαντάει χωρίς περιστροφές: «Καμία θυσία δεν πάει χαμένη. Βλέπω τα νέα παιδιά που πηγαίνουν στις εκδηλώσεις και έχουν στο μυαλό τους τη θυσία του Σολάκη. Τίποτα δεν πάει χαμένο».

Ο Σπύρος Σολωμού δεν περιμένει να ακούσει συγγνώμη από τους δολοφόνους του γιου του.

Του αρκεί που καταδικάστηκε η Τουρκία ατό Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων. «Δεν μας ενδιέφεραν οι αποζημιώσεις, αλλά η καταδίκη της Τουρκίας». Το 1996 η ελληνική κυβέρνηση και η Νέα Δημοκρατία που ήταν αντιπολίτευση είχαν προσφέρει ένα σημαντικό χρηματικό ποσόν στην οικογένεια Σολωμού.

Ο Σπύρος Σολωμού όπως παρέλαβε τα χρήματα πήγε και τα παρέδωσε στο υπουργείο Άμυνας για την ενίσχυση του Κυπριακού Στρατού. Φτωχός άνθρωπος, βιοπαλαιστής με οκτώ παιδιά. «Δεν με νοιάζει αν πιάσανε τόπο τα χρήματα. Έκανα εκείνο που πίστευα και πιστεύω. Το ίδιο θα έκανα και σήμερα», λέει ο ίδιος.

Πριν από λίγες ημέρες στο οδόφραγμα του Λήδρα Πάλας στη Λευκωσία ο Σπύρος Σολωμού δοκίμασε μια μεγάλη έκπληξη: «Σταμάτησε ένα αυτοκίνητο και βγήκαν δύο Τουρκοκύπριες που με αναγνώρισαν και έπεσαν κάτω και μου φιλούσαν τα πόδια και ζητούσαν συγγνώμη για τη δολοφονία του Σολωμού.

Ήταν η πρώτη φορά που δάκρυσα. Συγκινήθηκα. Είχα διαβάσει τη συνέντευξη του Κενάν Ακίν που πυροβόλησε τον Σολωμό και είπε ότι αν χρειαζόταν θα το ξαναέκανε. Τι περιμένεις από τέτοιους ανθρώπους»

Το παράπονο του Σπύρου Σολωμού είναι ότι η Κύπρος δεν διαθέτει έναν Μαντέλα ή έναν Γκάντι.

«Για να αντιμετωπίσει ο κόσμος την κατοχή θέλει ηγέτες με... καρύδια. Δυστυχώς, δεν έχουμε τέτοιους. Το πρότυπο το δικό μου για την Κύπρο ήταν ο στρατηγός Γρίβας το 1955-1959. Από κει και πέρα δεν βρήκαμε άλλον που να έχει κότσια να αντισταθεί και να πολεμήσει. Οι πολιτικοί μας αντί να κάθονται στο τραπέζι και να απαιτούν επαιτούν. Τσακώνονται για το ποιος θα κάνει την καλύτερη προσφορά στους Τούρκους. Λες και είναι πολυκατάστημα η Κύπρος και θα πουλήσουν τα προϊόντα τους»...

 

από την εφημερίδα «Πρώτο Θέμα», 8/8/2010

το είδαμε εδώ