ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ΕΙΝΑΙ Η "ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ" ΝΑ ΕΚΛΕΓΟΥΜΕ ΤΟΥΣ ΔΙΚΟΥΣ ΜΑΣ ΔΙΚΤΑΤΟΡΕΣ

Τι είναι χούντα;

Τι είναι δημοκρατία;

Ξημέρωσε η μέρα του Πολυτεχνείου

Το πόρισμα Τσεβά δεν κάνει λόγο για νεκρούς μέσα στο Πολυτεχνείο. Εμένα όμως άλλα μου έμαθαν σχολείο. Μου έκαναν πλύση εγκεφάλου για τις δεκάδες νεκρούς που σκότωσε εκείνο το τανκ που έβλεπα και ξανάβλεπα από τη τηλεόραση κι ένοιωθα περηφάνια που κάποιοι σκοτώθηκαν για να ζω εγώ λεύτερα σήμερα.

Για ποια δημοκρατία μιλάμε;

Και πέρασαν τα χρόνια για να ψάξω σε βιβλία εκτός σχολείου και να μάθω ότι όλο αυτό ήταν ένα παραμύθι των Αμερικάνων που χρησιμοποίησαν τον εφηβικό ενθουσιασμό για να παραδώσουν τη Κύπρο στους Τούρκους. Κι έχω τη ψευδαίσθηση πως ζω σε δημοκρατία. Ζω όμως; Αν ναι γιατί καμία δημοκρατική κυβέρνηση δεν άνοιξε τον φάκελο της Κύπρου να μάθει ο κόσμος σε καιρό δημοκρατίας πια τι πραγματικά συνέβη στα αδέλφια μας κει πέρα; Και γιατί όταν κάποτε ένας έντιμος δημοκράτης (με το Δ κεφαλαίο) πολιτικός το επιχείρησε τον έστειλαν στα αζήτητα χωρίς να διαμαρτυρηθεί κανείς;

Για ποια δημοκρατία μιλάμε;

Με μάθανε πως τότε επί χούντας δεν μπορούσες να αγοράσεις εφημερίδα γιατί ο περιπτεράς ήταν ο χαφιές της γειτονιάς. Και μίσησα τόσο πολύ τη χούντα. Πέρασαν τα χρόνια και πάω στο περίπτερο χωρίς κανέναν χαφιέ να με καταδώσει για το ποια εφημερίδα θ’ αγοράσω…γατί δεν έχει σημασία πια…διαβάζοντές τες όλες σε εποχή δημοκρατίας κατέληξα ότι όλες έχουν το ίδιο αφεντικό, όλες προσκυνούν τα ίδια συμφέροντα, τίποτα δεν μου προσφέρουν, το μόνο χρήσιμο είναι το DVD που χαρίζουν κάθε φορά.

Για ποια δημοκρατία μιλάμε;

Μεγάλωσα σε εποχή δημοκρατίας αλλά βλέπω τη γειτόνισσα να μην μπορεί να βγάλει το μικρό της με το καροτσάκι στην πλατεία γιατί είναι τρομοκρατημένη από τα σπασμένα μπουκάλια μπύρας που βλέπει κάθε πρωί στο κοντινό μας πάρκο και κάθε απόγευμα μετά το σούρουπο δεν τολμά να ξεμυτίσει από τις ορδές των λαθρομεταναστών που κατακλύζουν τη γειτονιά. Και δεν την ρώτησε κανείς...δεν την ενημέρωσε κανείς σε τί κόσμο θα έφερνε το παιδί της...

Για ποια δημοκρατία μιλάμε;

Μου είπαν ότι ο λαός έχει δικαίωμα να ψηφίζει και να εκλέγει και αυτό είναι δημοκρατία. Πώς όμως μπορεί να συμβεί αυτό όταν είναι όμηρος των κομματικών τσιφλικιών για μία θέση εργασίας που κατέληξε να είναι είδος πολυτελείας; Πώς ένας άνθρωπος να έχει τη δυνατότητα να αποφασίσει με ελεύθερη τη σκέψη όταν έχει παιδιά και οικογένεια και αγωνιά να φέρει το καρβέλι στο σπίτι; Πώς να έχει τη πολυτέλεια να εκφραστεί μέσω της ψήφου του όταν δεν του έχουν αφήσει ίχνος χρόνου να σκεφτεί μιας και το μοναδικό του μέλημα είναι αυτό της επιβίωσης; Όταν εσκεμμένα τον έχουν γονατίσει οικονομικά και δεν έχει νου για τίποτα άλλο παρά μόνο για το τι θα μπει στη κατσαρόλα και πως θα πληρώσει τους τοκογλύφους τον τραπεζών;

Για ποια δημοκρατία μιλάμε;

Μας λένε πως έχουμε τη δύναμη μέσα από τη ψήφο να αποφασίζουμε και ο λαός είναι στην εξουσία. Μα πώς μπορώ να αποφασίσω αν τα δεδομένα ενημέρωσης που παίρνω είναι πλαστά και πετσοκομένα; Όταν τα ΜΜΕ των μεγάλων συγκροτημάτων χρηματίζονται και αυτά με τη σειρά τους χρηματίζουν τους δημοσιογράφους για να καθοδηγούν τους ψηφοφόρους, για να βγάζουν και να ρίχνουν κυβερνήσεις σύμφωνα με τα συμφέροντά τους;

Για ποια δημοκρατία μιλάμε;

Μου είπαν πως στη δημοκρατία μπορώ να διαδηλώνω ελεύθερα. Και πήγα στη πρώτη μου διαδήλωση κι είδα μπλοκ με σημαίες ποικίλλων χρωμάτων και σκέφτηκα εγώ τώρα που να μπω για να διεκδικήσω τα δικαιώματά μου; Και μετά έμαθα ότι οι εργατοπατέρες γίνονται υπουργοί, δίνουν γραμμή που πρέπει να ακολουθήσεις αλλιώς δεν έχεις καμία θέση στη πορεία. Κι επίσης κατάλαβα πως αυτοί οι γενικοί κουμανταδόροι δρουν κομματικά με ισντροχτούρες κι όποτε το κομματικό συμφέρον το επιτάσσει κατεβαίνουν στους δρόμους υπηρετώντας τα συμφέροντα μεμονομένων βολεψηματιών κι όχι του λιμενεργάτη και του συνταξιούχου που ζει κάτω από τα όρια φτώχειας.

Για ποια δημοκρατία μιλάμε;

Μου είπαν ότι όσοι είχαν δράση στο Πολυτεχνείο είναι ήρωες και τους πίστεψα. Μετά τους είδα να κυβερνούν τον τόπο μου, να έχουν off shore, σπίτια στην Εκάλη και πολυτελή αυτοκίνητα, να κρύβονται πίσω από σημαίες, και τα συνθήματά τους τότε , και αυτά του σήμερα να είναι παντελώς αντίθετα. Και συνειδητοποίησα ότι εξαργύρωσαν το στημένο παιχνίδι που έπαιξαν κάποτε ηγούμενοι ενός αγώνα ενθουσιωδών νέων που δεν είχαν ιδέα τι θα επακολουθούσε.

Για ποια δημοκρατία μιλάμε;

Μου είπαν ότι στη δημοκρατία ισχύει η αρχή της πλειοψηφίας με σεβασμό στη μειοψηφία. Και βλέπω τη πατρίδα μου να αλώνεται από χρηματοδοτούμενες έξωθεν και έσωθεν ΜΚΟ αποτελούμενες από οικτρές μειοψηφίες που προσπαθούν να επιβάλλουν τη γνώμη των λίγων στους πολλούς. Και σε αυτές προσκυνούν όλοι ανεξάρτητα κομμάτων. Τι υπηρετούν γιατί δεν μας λένε; Ποιοι βρίσκονται από πίσω και τι ύπουλο παιχνίδι παίζουν εις βάρος της χώρας μου και της πλειοψηφίας; Γιατί δεν μας λένε;

Και ακόμα μου μιλούν για δημοκρατία;

Είδα συμπολίτες μου να οργανώνονται αυτόνομα χωρίς σημαίες και ταμπέλες για να διαμαρτυρηθούν για την τρισάθλια ζωή τους λόγω της εγκληματικότητας και της ανεξέλεγκτης λαθρομετανάστευσης. Κι είδα σ΄αυτές τις συγκεντρώσεις, χαφιέδες των αργυρώνητων μειοψηφιών, να φωτογραφίζουν πολίτες που διαδήλωναν και να τις αναρτούν στην τρομοκρατική γιάφκα του indymedia δίνοντας τους βορρά στους τρομοκράτες. Η αστυνομία αντί να μαζεύει αυτούς που επιτίθεντο στους διαδηλωτές που έκαναν χρήση του νόμιμου δημοκρατικού δικαιώματός τους , προστάτευε τους παράνομους της αντισυγκέντρωσης και κάθε έννοια του Συντάγματος καταλυόταν αυτόματα.

Για ποια δημοκρατία μιλάμε;

Μου είπαν ότι πρέπει να δώσουμε εργασία σε λαθρομετανάστες που μπαίνουν στην χώρα μας και πως αυτοί θα βελτιώσουν τα οικονομικά του κράτους. Αντ’ αυτού είδα συμπολίτες μου να χάνουν τις δουλειές τους, να πεινούν τα παιδιά τους, κάποιοι από αυτούς να αυτοκτονούν απελπισμένοι γιατί αδυνατούσαν να πληρώσουν τα χρέη τους και κάποιοι προνομιούχοι να πλουτίζουν γιατί βρήκαν πιο φτηνά εργατικά χέρια. Όσα εργασιακά δικαιώματα οι συμπολίτες μου είχαν κερδίσει με αγώνες χρόνια τώρα τα βλέπω να εξανεμίζονται χωρίς καμία δημοκρατία να δίνει δεκάρα. Αντίθετα αποφασίζει να τους δώσει νομιμοποίηση και δικαίωμα ψήφου για να αποφασίζει αυτός για εμένα για το τι θα συμβεί στη πατρίδα μου.

Γι αυτή τη «δημοκρατία» μιλάμε;

Όταν οι λέξεις χάνουν το νόημά τους και γίνονται πιόνια στη καλοστημένη σκακιέρα τότε εμείς είμαστε οι φασουλήδες που έχουμε ή θέλουμε να έχουμε τη ψευδαίσθηση ότι αυτό που ζούμε είναι δημοκρατία. Αν είχαμε το σθένος, το κουράγιο και την υπευθυνότητα να βγούμε από το τέλμα που έχουν χτίσει στο μυαλό μας για να μπορούν να το ελέγχουν και να αντιδράσουμε επί της ΟΥΣΙΑΣ τότε ίσως κάποια μέρα ζήσουμε σε μία πραγματική Δημοκρατία.

Άρθρο αφιερωμένο στη περσινή επέτειο του Πολυτεχνείου που είχαμε δημοσιεύσει εδώ