Γεώργιος Δροσίνης - Χῶμα ἑλληνικό

Τώρα ποὺ θὰ φύγω καὶ θὰ πάω στὰ ξένα

καὶ θὰ ζοῦμε μῆνες, χρόνους χωρισμένοι,

ἄφησε νὰ πάρω κάτι κι ἀπὸ σένα,

γαλανὴ πατρίδα, πολυαγαπημένη·

῎Αφησε μαζί μου φυλαχτὸ νὰ πάρω

γιὰ τὴν κάθε λύπη, καθετὶ κακό,

φυλαχτὸ ἀπ’ ἀρρώστια, φυλαχτὸ ἀπὸ χάρο,

μόνο λίγο χῶμα, χῶμα ἑλληνικό.

Χῶμα δροσισμένο μὲ νυχτιᾶς ἀγέρι·

χῶμα βαφτισμένο μὲ βροχὴ τοῦ Μάη·

χῶμα μυρωμένο ἀπ’ τὸ καλοκαίρι·

χῶμα εὐλογημένο· χῶμα, ποὺ γεννάει

μόνο μὲ τῆς πούλιας τὴν οὐράνια χάρη,

μόνο μὲ τοῦ ἥλιου τὰ θερμὰ φιλιά,

τὸ μοσχάτο κλῆμα, τὸ ξανθὸ σιτάρι,

τὴ χλωρὴ τὴ δάφνη, τὴν πικρὴ ἐλιά.

Χῶμα τιμημένο, ὅπου τόχουν σκάψει,

γιὰ νὰ θεμελιώσουν ἕναν Παρθενώνα·

χῶμα δοξασμένο, ὅπου τόχουν βάψει

αἵματα στὸ Σούλι καὶ στὸ Μαραθώνα·

χῶμα, πούχει θάψει λείψανα ἁγιασμένα

ἀπ’ τὸ Μεσολόγγι καὶ ἀπὸ τὰ Ψαρά·

χῶμα, ὅπου φέρνει στὸ μικρὸν ἐμένα,

θάρρος, περηφάνια, δόξα καὶ χαρά.

Θὲ νὰ σὲ κρεμάσω φυλαχτὸ στὰ στήθια

κι ὅταν ἡ καρδιά μου φυλαχτὸ σὲ βάλη,

ἀπὸ σὲ θὰ παίρνη δύναμη, βοήθεια,

μὴν τὴν ξεπλανέσουν ἄλλα, ξένα κάλλη.

῾Η δική σου χάρη θὰ μὲ δυναμώση

κι ὅπου κι ἂν γυρίσω· κι ὅπου κι ἂν σταθῶ,

σὺ θὲ νὰ μοῦ δίνης μιὰ λαχτάρα μόνη:

πότε στὴν ῾Ελλάδα πίσω θὲ νὰ ρθῶ.

Κι ἂν τὸ ριζικό μου, ἔρημο καὶ μαῦρο,

μούγραψε νὰ φύγω καὶ νὰ μὴ γυρίσω,

τὸ ὑστερνὸ συχώριο εἰς ἐσένα θάβρω,

τὸ ὑστερνὸ φιλί μου σένα θὰ χαρίσω...

῎Ετσι, κι ἂν σὲ ξένα χώματα πεθάνω,

καὶ τὸ ξένο μνῆμα θάναι πιὸ γλυκό,

σὰ θαφτῆς μαζί μου, στὴν καρδιά μου ἐπάνω,

χῶμα ἀγαπημένο, χῶμα ἑλληνικό..