«Δεν ασχολούμαι με την πολιτική»

«Η αδιαφορία είναι το νεκρό βάρος της ιστορίας… Είναι η μοιρολατρία… η μάζα των ανθρώπων απαρνείται τη βούλησή της, αφήνει να εκδίδονται νόμοι που μόνο η εξέγερση θα μπορέσει να καταργήσει… Μισώ τους αδιάφορους και γι’ αυτό: γιατί με ενοχλεί το κλαψούρισμά τους, κλαψούρισμα αιωνίων αθώων.» Αντόνιο Γκράμσι (1891 – 1937)
«Δεν ασχολούμαι με την πολιτική»… ατάκα του συρμού, που ακούγεται κυρίως –και δυστυχώς- από νέους. Συνοδεύεται από απαξιωτικούς χαρακτηρισμούς όχι μόνο του πολιτικού συστήματος, αλλά και της πολιτικής γενικότερα. Μια τέτοια δήλωση υπονοεί και το εξής: «Δεν είμαι κολλημένο μυαλό και κομματόσκυλο, είμαι ανοιχτόμυαλος». Παραβλέποντας το γεγονός πως είναι περίπου αδύνατον να μην ασχολείται κανείς με την πολιτική, γιατί ακόμα και συζητήσεις του τύπου «ακρίβυνε η βενζίνη ή τα τσιγάρα» συνιστούν, έστω και στο επίπεδο της συζήτησης, πολιτικές διαπιστώσεις, θέτω το ερώτημα: Έχει ο πολίτης το δικαίωμα να μην ασχολείται με την πολιτική; Και επίσης, εάν έχει αυτό το δικαίωμα, νομιμοποιείται το να παραπονιέται για όσα συμβαίνουν; Η απάντηση και στα δυο ερωτήματα είναι όχι!
Η παραίτηση του δικαιώματος ενασχόλησης με τα κοινά, ουσιαστικά, ακυρώνει την ιδιότητα του πολίτη από το άτομο, το οποίο εθελούσια υποβιβάζεται σε άβουλο υπήκοο. Η ενασχόληση με τα κοινά – και αυτό είναι ένα λεπτό σημείο που αρκετοί δεν κατανοούν – δεν σημαίνει απαραίτητα την ταύτιση και τη σύμπλευση με κάποιο κόμμα. Η παραίτηση του ατόμου από τα πολιτικά του δικαιώματα μεταφράζεται σε υποστήριξη προς την εκάστοτε εξουσία, η οποία «μεγαλόψυχα» παραχωρεί στον υπήκοο το δικαίωμα στην τσάμπα γκρίνια.

Η τσάμπα γκρίνια του κατ’ ευφημισμόν αποκαλούμενου πολίτη, αλλά στην πραγματικότητα υπηκόου, προσπερνά με ενοχλητική –τουλάχιστον για τη δική μου αισθητική- ευκολία το ερώτημα «εσύ τι έκανες;» Μάταιη η ερώτηση γιατί η ζωή του υπηκόου προσεγγίζει τον φυτικό βίο, αυτόν της απλής εκπληρώσεως των απαραίτητων ζωτικών λειτουργιών. Στην αρχαία Αθήνα η αδιαφορία για τα κοινά εκλαμβανόταν, και ορθά, ως αντικοινωνική συμπεριφορά. Η τσάμπα γκρίνια αποτελεί ένα ασφαλές καταφύγιο για τον άβουλο άνθρωπο που θεωρεί πως μια δήλωση όπως αυτή της επικεφαλίδας τον εξυψώνει ηθικά ενώ συμβαίνει το ακριβώς αντίθετο.
Σε τελική ανάλυση αγαπητέ αναγνώστη, το πρόβλημα δεν είναι αν εσύ ασχολείσαι με την πολιτική, το πρόβλημα είναι πως η πολιτική ασχολείται μαζί σου. Και τα χαστούκια που τρως, ειδικά τον τελευταίο καιρό, είναι η απόδειξη αυτού του ισχυρισμού. Έχεις σκοπό να κάνεις κάτι;

Του ΠΕΤΡΟΥ ΛΥΡΑΝΤΩΝΑΚΗ 
Δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα Ρεθεμνος news