Καρτερώντας την ανάσταση της πατρίδας

Κουράγιο, σκλάβα πατρίδα, και είθε ο Αναστάς Χριστός να βοηθήσει να συντομεύσει ο χρόνος του Γολγοθά σου…

ΤΟΥ ΑΔΩΝΗ ΠΑΛΛΗΚΑΡΙΔΗ

Ούτε και φέτος θα ηχήσουν χαρμόσυνα οι καμπάνες...
Σε 550 εκκλησίες της Κύπρου στα κατεχόμενα δεν θα ηχήσουν απόψε οι αναστάσιμες καμπάνες. Το άγος της κατοχής κρατεί σιδηροδέσμια γη ελληνική για αιώνες. Περάσαμε το συρματόπλεγμα της ντροπής για να προσκυνήσουμε την κατεχόμενη πατρίδα. Την πατρίδα που...

κανείς δεν έχει δικαίωμα να διαγράψει, όσα χρόνια κι αν περάσουν, όσα τετελεσμένα κι αν δημιουργήσει ο βάρβαρος κατακτητής και οι ισχυροί της γης που τον ανέχονται. Σε κάθε γωνιά της κατεχόμενης γης μας, τα βράχια, τα χωράφια, τα δέντρα, οι ερειπωμένες εκκλησίες φωνάζουν ελληνικότητα,
Ορθοδοξία και Χριστιανοσύνη. «Γιε μου, ακούγαμε πως είναι σπουδαίο ιδανικό η ελευθερία και νιώσαμε τι πάει να πει να είσαι ελεύθερος τώρα που ζούμε με την κατοχή από πάνω μας», μας δήλωσε ο Ιωσήφ Χατζιαντώνης στην Καρπάσια, τη μικρή χριστιανική κοινότητα, που ακόμη ζει κοντά στην κατεχόμενη Μύρτου. Δίπλα στον Χατζιαντώνη, η γυναίκα του η Πολίνα πότιζε τα κρινάκια της ανάστασης και ανέμενε τα παιδιά της να έρθουν από τη Λευκωσία. «Ζούμε με την αναμονή», μας είπαν, «περιμένουμε και προσευχόμαστε». Παραδίπλα στο χωριό που ημιερήμωσε, βρίσκεται η εκκλησία του Τιμίου Σταυρού. Η ανάσταση θα γιορταστεί από κοινού με τους Μαρωνίτες αδελφούς μας, γιατί, όπως μας είπαν, όταν ζει κανείς στην Κύπρο και η μισή του οικογένεια είναι μαζί με Ελληνορθόδοξους, η γιορτή είναι κοινή και το αποδέχεται αυτό και η Αρχιεπισκοπή των Μαρωνιτών.

Βουβό το Μοναστήρι, δεν θ’ ακούσει το Χριστός Ανέστη
ΣΤΑ καφενεία της Μύρτου οι Τουρκοκύπριοι, που οι πλείστοι κατάγονται από την Αντρολύκου της Πάφου, κάνουν λόγο για ανταλλαγές περιουσιών. Τοποθετούνται εναντίον των εποίκων και μας λένε να βιαστούμε, γιατί ήδη νιώθουν μειονότητα και στα κατεχόμενα. Την ίδια ώρα, βέβαια, η εκκλησία του χωριού μετατράπηκε σε τζαμί.

Στην είσοδο του χωριού εκτείνεται, μέσα σε άγρια βλάστηση και αγριολούλουδα που φυτρώνουν αυτές τις άγιες μέρες του Πάσχα, το ιστορικό μοναστήρι του Αγίου Παντελεήμονα. Μεγάλη η χάρη του, όλη η Λευκωσία πήγαινε εκεί και προσκυνούσε τα παλιά ευτυχισμένα χρόνια, πριν περάσει ο βάρβαρος και κόψει στα δύο την πατρίδα μας. Βουβό το μοναστήρι, δεν θα ακούσει το Χριστός Ανέστη και τον Καλόν Λόγον απόψε. Δεν θα ανάψει η μεγάλη φωτιά στη μεγάλη αυλή του και δεν θα πλημμυρίσει από πιστούς από τη Μύρτου και τη γύρω περιοχή. Στο χώρο αυτό κατέφυγαν ανήμερα τη 15η Αυγούστου 1974, αμούστακα ακόμη, τα 18χρονα και 19χρονα παιδιά του 256 Τ.Π., με τις τουρκικές ναπάλμ και τις ρουκέτες να σείουν συθέμελα το χωριό.

Τα παιδιά ντυμένοι στρατιώτες της Κύπρου, δεν μπορούσαν να σηκώσουν τα πολυβόλα από τα αυτοκίνητα, γιατί είχε δοθεί η διαταγή «πολυβόλα δεσμευμένα» και υποχώρηση προς το άνοιγμα της Ευρύχου μέσω Μύρτου και Κυράς της Μόρφου. Τα αεροσκάφη κατέβαιναν πολύ χαμηλά και πολυβολούσαν τους δρόμους, ράβοντάς τους, όπως η ραπτομηχανή το ύφασμα. Τα παιδιά της Κύπρου, όσα επέζησαν από το μεγάλο μακελειό της Λαπήθου και του Καραβά, πέρασαν μέσα από το στενό των Πανάγρων και το στενό ενετικό γεφύρι για να καταλήξουν εδώ. Όπως σε μιαν άλλη εποχή που οι εχθροί είχαν ζώσει την πόλη, προσευχήθηκαν στην Παναγία και τον Άγιο Παντελεήμονα να σώσει τη ζωή τους. Ο θόλος της εκκλησίας άντεξε τις ναπάλμ και τις ρουκέτες. Μεγάλα κομμάτια έπεφταν ανάμεσα στα μανουάλια και στο εικονοστάσι. Ο Άγιος, όμως, επέτρεψε στα παιδιά αυτά, κάπου 100, να ζήσουν για να βοηθήσουν την πατρίδα να ξανασταθεί στα πόδια της. Είναι οι επιζήσαντες, προζύμι αντοχής και κώδωνας αξιοπρέπειας στις επιχειρούμενες αντεθνικές λύσεις.

Το στενό πέρασμα πάνω από το Αγριδάκι και το Λάρνακα της Λαπήθου διέρχεται ακριβώς κάτω από την ψηλή κορυφή του Κόρνου. Εδώ που κουρνιάζουν τα αγριοπούλια και οι νυχτερίδες κάνουν φωλιές, γράφτηκαν άλλες σελίδες δόξας, που οι νεότεροι πρέπει να τις μάθουν. Η γη αυτή δεν παραδόθηκε αμαχητί, αλλά «ραντίστηκε» προηγουμένως με πολύ νεανικό αίμα. Οι επιζήσαντες καταδρομείς πέρασαν από αυτά τα στενά μονοπάτια, όταν δεν υπήρχε πλέον ελπίδα και τα τουρκικά τανκς τους εγκλώβισαν, προελαύνοντας μέσω Σκυλούρας προς τη Μόρφου. Εδώ, στο Λάρνακα της Λαπήθου, η εκκλησία του χωριού στέκει βουβή και περιμένει τις καμπάνες της απελευθέρωσης. Κανείς δεν έχει δικαίωμα να διαγράψει, να εκχωρήσει και να τιτλοποιήσει τη γη μας στους Αγαρηνούς και τους έξω από 'δώ.

Κουράγιο, σκλάβα πατρίδα
ΤΟ ΑΝΑΣΤΑΣΙΜΟ μήνυμα είναι αντοχή και εγκαρτέρηση, με πίστη και πείσμα τις αιώνιες αξίες της ελληνορθόδοξης παράδοσής μας. Οι σπασμένοι σταυροί στο νεκροταφείο του Λάρνακα της Λαπήθου και στο Αγριδάκι θυμίζουν ότι ο κατακτητής δεν άφησε τίποτε όρθιο. Δεν σεβάστηκε τα θεία, τους νεκρούς μας, τα παιδιά μας, τα ιερά και τα όσια της Κύπρου. Είναι ξένος, βάρβαρος και αποκρουστικός, και η ψυχή της Κύπρου πρέπει να είναι έτοιμη να αναμετρηθεί μαζί του, όταν έρθει η ώρα και οι διεθνείς συνθήκες το επιτρέψουν. Διαφορετικά θα έχει σκλαβώσει την ψυχή μας και αυτό δεν επιτρέπεται για τον Ελληνισμό.

Οι λάζαροι που δεν ξέρουν από κατοχή και τα στάχια που δεν καταλαβαίνουν ποιος διαφεντεύει τώρα τον τόπο, μεγαλώνουν στην κατεχόμενη γη μας. Ο αέρας όμως, το τοπίο φωνάζει πως βέβηλα πόδια ρυπαίνουν το χώρο. Την ώρα της φωτογράφησης στην περιοχή της Μύρτου ακούγονταν τα ουρλιαχτά των αξιωματικών του Αττίλα, που έβαζαν δουλειές στους στρατιώτες. Τόσος πολύς κόσμος, τόσα στρατόπεδα σε ένα χώρο τόσο μικρό. Μετρήσαμε ένα… δυο… τρία… τέσσερα στρατόπεδα μέσα στη Μύρτου. Τη μοσχοβολισμένη από τις τουλίπες Μύρτου, που πνίγεται στο πράσινο και τα αγριολούλουδα. Ένα ενετικό φρεάτιο έγινε αξιοθέατο και ο Αττίλας κόβει εισιτήρια στους τουρίστες. Η πλατεία είναι πάντα εκεί κι η κληματαριές σήκωσαν τα πρώτα φύλα. Πνιγμένη η πλατεία μέσα στα μπαϊράκια από κόκκινο μοιάζει μασκαρεμένη. Δεν είναι αυτά τα χρώματα της ελληνικής Κύπρου, της Μύρτου και της κάθε περιοχής στα κατεχόμενα.

Η πλαγιά απέναντι από το Λάρνακα της Λαπήθου καταπράσινη και το παλιό μοναστήρι εκεί, άλλο ερείπιο. Θλίβεται η καρδιά σου και η ψυχή σου κλαίει βουβά. Θέλεις να κλάψεις, να ουρλιάξεις, αλλά δεν μπορείς, γιατί μπορεί να σε παρεξηγήσουν τα αγρίμια που ζουν στις αμυχές των βράχων του Πενταδακτύλου. Γέροντα Πενταδάκτυλε, πατέρα Πέτρινε, που στις πλάτες σου ζουν κάθε λογής αρπακτικά. Αποτίναξε τους εισβολείς και πνίξε τους στις ακτές της Βασίλειας, που πνίγηκε στην παράνομη δόμηση. Ποιος Βασιλειώτης πούλησε τη γη και την ψυχή του στους εισβολείς; Αυτό ισχυρίστηκαν οι Τουρκοκύπριοι που μιλήσαμε για λίγο. Με σπασμένα ελληνικά, μας είπαν πως συγχωριανός τους πώλησε σε εταιρεία για δύο εκατομμύρια ευρώ τη γη του. Δεν ξέρουμε, δεν το πιστεύουμε κι αν έγινε είναι παράνομο, γιατί η παρανομία δεν παράγει δίκαιο και δεν υπάρχει ελευθερία συναλλαγών. Οι καμπάνες της Ανάστασης θα χτυπήσουν απόψε χαρμόσυνες… Το πέρασμα στα κατεχόμενα αποσκοπούσε στο να ξυπνήσει τις μνήμες, τη συλλογική εθνική μνήμη, που δεν διαγράφει πατρίδες αλλά καρτερεί, προσδοκά και αγωνίζεται.

Το χρωστάμε αυτό στα νεαρά παιδιά της Κύπρου, που έπεσαν σε τούτα τα πανέμορφα μέρη. Στην εκκλησία του Αγίου Χαραλάμπους στο Αγριδάκι ψάλαμε το η Ζωή εν Τάφω και το Χριστός Ανέστη. Τρόμαξαν τα αγριοπούλια που έκαναν φωλιά την Αγία Τράπεζα και καθιστικό τους τα παράθυρα. Οι έποικοι αγριεμένοι από το γύρο χώρο άκουσαν ρωμέικες φωνές και μαζεύτηκαν σαν άγρια θηρία γύρω από την εκκλησία. Μια αγελάδα με το μουγκρητό της μας κατευόδωσε. Κουράγιο, σκλάβα πατρίδα, και είθε ο Αναστάς Χριστός να βοηθήσει να συντομεύσει ο χρόνος του Γολγοθά σου…
sigmalive