Η ψήφος εμπιστοσύνης είναι ψήφος υποταγής στο καθεστώς

Η ψήφος εμπιστοσύνης είναι δήλωση υποταγής του νομοθετικού σώματος (Βουλή) στην κυβέρνηση, οτι θα είναι μια πειθήνια βιομηχανία έγκρισης νόμων

Η ψήφος εμπιστοσύνης που δίνει η βουλή στην κυβέρνηση (γνωστή και με το καλλιτεχνικό της όνομα ως “αρχή της δεδηλωμένης”), είναι υποτίθεται προϊόν μιας ιστορικής κοινοβουλευτικής ανάγκης. Για να μην μπορεί ο τότε βασιλιάς να διορίζει μέχρι και τον κηπουρό του (“αρχή του κηπουρού”) πρωθυπουργό, μια και μπορούσε να διορίζει όποιον θέλει, εισήχθη αυτή η...
περίφημη ψήφος εμπιστοσύνης που έπρεπε να πάρει η κυβέρνηση από την βουλή, ώστε να κυβερνήσει.
Και αντιστοίχως έχουμε και την “πρόταση μομφής” προς την κυβέρνηση, που σημαίνει πως αυτός που την κάνει έχει βάσιμες υποψίες πως η κυβέρνηση δεν έχει πια την ψήφο εμπιστοσύνης της βουλής.
Σε τι χρειάζονται όλα αυτά τώρα μετά την βασιλεία; Δεν ξέρω. Αυτά είναι βαρειά συνταγματική γνώση που την κατέχουν μόνο οι ροκ-σταρ συνταγματολόγοι (που συχνά πυκνά μαγειρεύουν και το Σύνταγμα) και τέλος πάντων είναι μια γνώση απρόσιτη στους κοινούς αναρμόδιους πολίτες. Ετσι κι αλλιώς η πολιτική είναι έργο επαγγελματιών (και αδίκως τους κατηγορούνε ορισμένοι πως δεν έχουν ούτε ένα ένσημο. Εχουν. Στην επαγγελματική πολιτική. Απλώς εξαιρούνται από το ΤΕΒΕ).
Ο κοινοβουλευτισμός, που παριστάνει και την δημοκρατία τρομάρα του, έχει χωρίσει τις εξουσίες ώστε να μην διαπλέκονται μεταξύ τους (άμα θέλετε το πιστεύετε): σε εκτελεστική (κυβέρνηση), νομοθετική (βουλή) και δικαστική (θεόστραβη εντελώς). Ολες οι εξουσίες αυτές ασκούνται από επαγγελματίες είπαμε (που εξαιρούνται όμως από το ΤΕΒΕ). Και καμμία από απλούς πολίτες.
Η εκτελεστική εξουσία (κυβέρνηση) υποτίθεται πως εκτελεί τις διοικητικές, τις δικαστικές αποφάσεις και τους νόμους. Στην πράξη το μόνο που εκτελεί είναι οι δικές της αποφάσεις. Διότι όλα προέρχονται από δικές της αποφάσεις. Οι υποψήφιοι βουλευτές επιλέγονται από τον αρχηγό του κόμματος. Και η ηγεσίες των τριών ανώτατων δικαστηρίων της χώρας (καθώς και οι εισαγγελείς) ΔΙΟΡΙΖΟΝΤΑΙ από την κυβέρνηση.
Η νομοθετική εξουσία υποτίθεται πως ψηφίζει (μετά από συζήτηση με τον ευατό της) τους νόμους που προτείνει η ίδια στον εαυτό της και εκείνους που της προτείνει η κυβέρνηση. Δηλαδή μπορεί και η αντιπολίτευση να προτείνει νόμους. Στην πράξη τα τελευταία 30 χρόνια πρέπει να είχαμε μόνο ένα νομοσχέδιο της αντιπολίτευσης που έγινε νόμος. Τέτοια ευρυθμία νομοθετική. Ολα τα νομοσχέδια τα προετοιμάζει η κυβέρνηση, και έρχονται στην βουλή ΑΠΛΩΣ ΓΙΑ ΕΓΚΡΙΣΗ. [Στις κανονικές δημοκρατίες, της αρχαιότητας, η βουλή είναι νομοπαρασκευαστικό σώμα και όχι νομοθετικό. Νομοθετικό σώμα είναι το σύνολο των πολιτών. Ο απλός πολίτης είναι νομοθέτης στην δημοκρατία. Στην ολιγαρχία είναι οι επαγγελματίες πολιτικοί νομοθέτες. Αυτοί που έχουν και το θάρρος να λένε "ο ελληνικός λαός με τιμάει με την ψήφο του, εδώ και 30 χρόνια" χωρίς και να καταλαβαίνουν οτι ομολογούν την πίστη τους στην ολιγαρχία].
Η δικαστική εξουσία είναι μια πολύ-πολύ πιο πονεμένη ιστορία, καθώς η πολυνομία και το κουλουβάχατο των νόμων, που υπάρχει επίτηδες εντελώς, υποτίθεται πως απαιτεί ειδικούς σπουδαγμένους, περί τους νόμους, τεχνοκράτες (τους δικαστές) προκειμένου να αποδοθεί δικαιοσύνη. Λες και η δικαιοσύνη είναι τεχνικό ζήτημα. Ενώ είναι πολιτικό ζήτημα η απόδοση δικαιοσύνης. Κι όποιος δεν το ξέρει να το μάθει τώρα. [Στις κανονικές δημοκρατίες, δικαστές ήταν οι απλοί πολίτες, και επιλέγονταν με κλήρωση]
Οι κανονικές δημοκρατίες, της αρχαιότητας ξαναλέω, διότι έκτοτε δεν ευτυχήσαμε, ΔΕΝ είχαν κάποιον τέτοιον αυστηρό διαχωρισμό των εξουσιών. Αυτοί οι διαχωρισμοί απαιτούν “πρωχό” “δημοκρατίες” σαν την δική μας, τρομάρα μας. Ούτε χρειαζόταν η μια εξουσία να πάρει ψήφο εμπιστοσύνης από καμμιά άλλη για να κάνει τη δουλειά της.
Μεταξύ μας τώρα, δεν καταλαβαίνω γιατί να χρειάζεται ψήφο εμπιστοσύνης η κυβέρνηση ΜΟΝΟ από τη βουλή. Και γιατί να μην χρειάζεται ψήφο εμπιστοσύνης και από την δικαστική εξουσία.
Ενα άλλο που δεν καταλαβαίνω είναι γιατί αυτή η αλλαξοκωλιά εμπιστοσύνης είναι τόσο… στενή.
Γιατί ας πούμε να μην χρειάζεται ΚΑΙ η βουλή την εμπιστοσύνη (με ή χωρίς ψήφο) της κυβέρνησης και της δικαστικής εξουσίας.
Και γιατί να μην χρειάζεται ΚΑΙ η δικαστική εξουσία την ψήφο εμπιστοσύνης των άλλων δυο αδελφών εξουσιών. Τόση ολιγαρχική εμπιστοσύνη…
Δηλαδή αυτή η καχυποψία υπάρχει μόνο μεταξύ κυβέρνησης-βουλής; Σατανικό.
Εγώ, ο αναρμόδιος πολίτης, λέω πως αυτά είναι γελοιότητες του κοινοβουλευτισμού, που καμώνεται την δημοκρατία, ενώ στις μέρες μας τον έχει πάρει χαμπάρι και ο τελευταίος πολίτης, ότι πρόκειται για κανονική ολιγαρχία. (οι ίδιοι και οι ίδιοι στα αξιώματα, άμα είναι αυτό δημοκρατία, τότε η ολιγαρχία πως είναι;).
Και πως η ψήφος εμπιστοσύνης υπάρχει για δυο τρεις λόγους, και πάντα για κακό.
Ενας τέτοιος λόγος είναι να δηλώσει υποταγή το νομοθετικό σώμα πως θα ψηφίσει και θα το κάνει νόμο οτιδήποτε του παρουσιάσει η κυβέρνηση. Ακόμη και ένα κατοχικό μνημόνιο.
Και ένας άλλος καλός λόγος για την ψήφο εμπιστοσύνης και την πρόταση μομφής είναι για να υπάρχει δυνατότητα να γίνονται (κατόπιν χρηματισμού ή άλλων ανταλλαγμάτων) μετακινήσεις βουλευτών από την κοινοβουλευτική ομάδα του ενός κόμματος στο άλλο, ώστε με το πανηγύρι της διαφθοράς, να εκβιάζουν και να εκβιάζονται.
Εν ολίγοις αυτή η ψήφος εμπιστοσύνης είναι εκεί για να υποστηρίζει την διαφθορά του πολιτικού μας συστήματος. Και τίποτε περισσότερο.
Και τι θα μας χάλαγε εμάς αν η κυβέρνηση ΔΕΝ είχε την εμπιστοσύνη της βουλής; Γιατί πρέπει να είναι συνεννοημένοι μεταξύ τους;
Μήπως αν η κυβέρνηση ΔΕΝ είχε την ψήφο εμπιστοσύνης της βουλής, και έπρεπε να δώσει αγώνα για να περάσει το κάθε της νομοσχέδιο, μήπως λέω, ήμασταν καλύτερα;
Για σκεφτείτε το!
Θραξ ο Αναρμόδιος