Οι θυγατέρες της Καταστροφής

«Όπως τα πράγματα από πολλού χρόνου βαδίζουσι, προοιωνίζουν μίαν αναπόφευκτον έκρηξιν, και ότι η έκρηξις αυτή θα είναι φοβερά, μόνον οι τυφλοί και οι μη αγαπώντες την Πατρίδα δύνανται να το αρνηθώσι.
Φοβερά κατάστασις! Τι πλειότερον εγκλείει η απελπισία; Ομοιάζει με πλοίον...

πυρπολούμενον, από το οποίον, διά να σωθώμεν, πηδώμεν εις την θάλασσαν»!
Δεν πρόκειται για λόγια κάποιου σημερινού νοσταλγού της καθαρεύουσας, αλλά απόσπασμα κειμένου του Σοφοκλή Καρύδη, γραμμένου
ακριβώς πριν από 150 χρόνια, τον Μάιο 1861.

Και τότε η ελληνική κοινωνία «έβραζε» κυριολεκτικά. Αναβρασμός που κατέληξε στην έξωση του
βασιλιά Όθωνα, κάτω από ιδιαίτερα δυσμενείς συνθήκες.

Ας παρακολουθήσουμε όμως και μερικές ερμηνείες για την κατάστασηπου επικρατούσε τότε και τους λόγους που έκαναν έναν ολόκληρο λαό να αγανακτήσει εναντίον του βασιλιά που κυριολεκτικά είχε λατρέψει λίγα χρόνια νωρίτερα. Όπως τώρα, έτσι και τότε, η αρνητική κατάσταση δεν εμφανίστηκε
απότομα. Την παρασκεύασαν δύο ολέθρια κακά, τα οποία εισήχθησαν στη χώρα από τότε που αποκαταστάθηκε το Ελληνικό Έθνος: Η Πολυτέλεια και η Ιδιοτέλεια, θυγατέρες και οι δύο της Καταστροφής!

Η πρώτη μπορεί και διαφθείρει τα ήθη και η δεύτερη εξαχρειώνει τους ανθρώπινους χαρακτήρες. Επανειλημμένως έχουν φέρει τον όλεθρο. Κι όσο πιο κοντά πλησιάζουμε στο βάραθρο τόσο προβαίνουμε σε πράξεις που φέρουν τα χαρακτηριστικά της έλλειψης ψυχραιμίας.
Η πολυτέλεια και ο νεοπλουτισμός είναι ασθένεια που οδηγεί σιγά αλλά σταθερά στον κοινωνικο-οικονομικό θάνατο. Οι αυξημένες ανάγκες εξαπλώνουν τη φτώχεια, διαφθείρουν τα ήθη, νεκρώνουν τα πάντα και καλύπτουν τον τόπο με μολυσμένη ατμόσφαιρα. Η ιδιοτέλεια εξαχρειώνει τους πολιτικούς χαρακτήρες, καλλιεργεί τη φιλαρχία, διαφθείρει τις συνειδήσεις, πνίγει τα
αισθήματα της φιλοπατρίας και της αρετής, φέρνει τη διαίρεση και οπλίζει τα χέρια με τη δάδα της διχόνοιας.

Η ιστορία δεν επαναλαμβάνεται, υποστηρίζουν έγκριτοι επιστήμονες. Τα ελαττώματα όμως δύσκολα εξαφανίζονται. Το πρόβλημά μας είμαι πρωτίστως κοινωνικό και μετά οικονομικό. Και ως τέτοιο πρέπει να το αντιμετωπίσουμε για να το νικήσουμε. Με ανοχή, αντοχή και αλληλεγγύη.

γράφει ο Ελευθέριος Γ. Σκιαδάς
athinapoli

Σχόλιο: Στο μεγαλύτερο μέρος του κειμένου θα συμφωνήσουμε. Στη τελευταία παράγραφο όχι. Η Ιστορία όχι μόνο επαναλαμβάνεται αλλά επαναλαμβάνεται ειρωνικά. Το πρόβλημα σαφέστατα είναι κοινωνικόπολιτικό και ύστερα οικονομικό. Αλλά δεν θα το νικήσουμε με ανοχή. Αυτή μας τελείωσε. Με αντοχή και αλληλεγγύη ναι.