Διάλεξε, ή εχθρός ή λαός!!

Με το που υπέβαλλε την παραίτησή της η Μάρω, κάθε λεπτό, εδώ και δύο μέρες, ακαταπαύστως ΠΟΛΕΜΑΕΙ!! Αγόγγυστα! Αλλά.. τρομερό; Δεν πολεμάει τον εχθρό, αλλά τον δημόσιο υπάλληλο τον οποίο η πράξη της ντρόπιασε κι έπεσε να την φάει.

Αυτός που καταφέρεται εναντίον αυτού που πολεμάει τον εχθρό, πώς λέγεται; Αυτός που...

καταφέρεται εναντίον αυτού που πολεμά το άδικο, πώς λέγεται; Αυτός που διαβάλλει τον αγώνα του αγωνιστή πώς λέγεται;

Υπάρχει ο λαός και υπάρχει κι ο εχθρός. Διαλέχτε στρατόπεδο. Δεν μπορεί σήμερα να τον βοηθάς κι αύριο να πεις δεν φταίω, τη δουλειά μου έκανα. Δεν γίνεται σήμερα να σταματάς τον αγώνα μου κι αύριο να πεις δεν φταίω, τι να έκανα. ΛΑΟΣ νοείται ΜΟΝΟΝ ο αγωνιστής!! Ούτε αυτός που συμμετέχει, ούτε αυτός που συναινεί, ούτε αυτός που συμβάλει υπακούοντας, ούτε αυτός που από αδυναμία γαμά τον αγώνα των άλλων. Διάλεξε, ή εχθρός ή λαός!! Δεν θα γίνει διαχωρισμός! Ποτάμι θα βγει για να ξεπλύνει τη βρωμιά. Ποτάμι ακράτητο. Σε ποιον θα διαμαρτυρηθείς αν σε βρει στη λάθος μεριά;

Στεφανία Λυγερού

Υ.Γ. Βρήκα ένα σχόλιο αναρτημένο στο μπλογκ Ολυμπία που αφορά την παραίτηση της Μάρως, το οποίο εκφράζει απόλυτα και το δικό μου αίσθημα, γι’ αυτό και το αντιγράφω: ΖΙΝΑΚΗΣ ΦΟΙΒΟΣ είπε Ιανουαρίου 24, 2012 στις 3:27 μμ

Είμαι γέρων ογδόντα τριών ετών, εα. Ταξίαρχος Στρατού ξηράς. Η δική μου γενιά μόνο θανάτους Ηρώων και κακουχίες μέτραγε, προσπαθόντας νά διατηρήσει αυτή τή Χώρα ελεύθερη καί υπερήφανη. Εντούτοις παρά τήν ηλικία μου καί τήν ιδιώτητα μου καί τά όσα προσέφερα, τή δασκάλα αυτή τήν ατενίζω ως ηρωήδα, και ιστάμενος, είς στάσιν προσοχής, τής απευθύνω τά Σέβη μου μέ Στρατιωτικό χαιρετισμό!!!

Θέλω να μιλήσω. Σε όλους το οφείλω...

Στην άβυσσο που βρέθηκα τον Ιούλιο, βιώνοντας ένα ύπουλο και άνανδρο χτύπημα από τους εχθρούς της χώρας μου, που διέλυσε, γκρέμισε, σκόρπισε τη ζωή μου, φωτεινές λυχνίες στο σκοτάδι αυτό ήταν οι φίλοι, οι συνάδελφοι, οι συναγωνιστές μου. Όλους αυτούς τους θεωρώ αδέλφια μου, ομοαίματους. Γιατί μαζί τους πορεύτηκα……….

Ήταν οι φωνές που μού ‘λεγαν «κοριτσάκι μου, δεν είσαι μόνη, είμαστε δίπλα σου». Παρηγοριά κι ελπίδα έγιναν στην καρδιά μου. Τον πόνο, την θλίψη και την οδύνη δεν μπορούσαν να μου τα πάρουν, ήταν εκεί. Η σκέψη τους όμως, αυτό τους το αίσθημα, ήταν για μένα κινητήριος δύναμη. Με βοήθησαν να βρω ένα μονοπάτι, το όποιο μονοπάτι. Δεν ήξερα πού θα με πάει, αλλά και δεν με ένοιαζε.

Δεν μπορώ φυσικά να περιγράψω με λέξεις αυτή την αγάπη που μου δόθηκε.

Αυτή η αγάπη με ωθούσε κάθε φορά σε αγώνα. Και σε κάθε νέο αγώνα, το σθένος μου όλο και δυνάμωνε κι έτσι σιγά-σιγά βρήκα τη δύναμή μου, τολμώ να πω βγήκα στο φως, βρήκα το δρόμο μου. Έτσι έφτασα τη μέρα της παραίτησης.

Ήθελα μόνο να σας πω ότι την ώρα που υπέγραφα ήσασταν όλοι εκεί, κρατούσατε το χέρι μου, υπογράφατε μαζί μου, μοιραζόσασταν τη χαρά μου.

Η απόφαση ήταν δική μου αλλά η πράξη ήταν όλων. Ανήκει ακόμα και σ’ αυτούς που, παρότι δεν με γνωρίζουν, με καλούν αυτές τις μέρες για να μου σταθούν. Κι αυτοί τον αγώνα μου τον βίωσαν σαν δικό τους. Νιώθουν σαν οι ίδιοι να υπέγραψαν.

Αν αξίζει κάποια τιμή στην πράξη μου, αυτή ανήκει σε όλους.

Όσο πιο πολύ πίεση μού ασκείται, τόσο το σθένος μου, η δύναμή μου εκατονταπλασιάζεται. Κι αν δεν μπόρεσε να με λυγίσει ο θάνατος τίποτα δεν το μπορεί.

Εκτός από την συμπαράσταση, δέχθηκα και πιέσεις για να πάρω πίσω την παραίτησή μου. Το ισχυρότερο επιχείρημά τους για να με πείσουν ήταν «μάνα είσαι εσύ; Δεν σκέφτεσαι το παιδί σου;» Δεν υπάρχει μεγαλύτερο δίλλημα για έναν γονιό, ιδίως αν είναι ο μόνος γονιός που έχει απομείνει……… Η απάντησή μου ήταν «το παιδί μου σκέφτομαι. Γι’ αυτόν το κάνω, γιατί ντρέπομαι να το κοιτάξω στα μάτια και να του παραδώσω την χώρα μου σκλαβωμένη. Να του ζητήσω να ζήσει ανελεύθερος, χωρίς αξιοπρέπεια».

Σε όλους εσάς θέλω μόνο να πω «φέρε την εικόνα στο μυαλό σου… είναι ένα φράγμα γεμάτο νερό, με πολύ μεγάλη πίεση, και ξαφνικά το φράγμα σπάει… Γυρίζει φίλε αυτό πίσω; Φαντάσου την εικόνα! Μαζεύεται;»

Μαρία Αλιφραγκή