Η απάτη της «ανταγωνιστικότητας»

Κατά την λογική των εκμεταλλευτών μας, οι δούλοι θα πρέπει να ήταν ιδιαίτερα "ανταγωνιστικοί", καθώς το "μισθολογικό τους κόστος" ήταν μηδανινό. Κι όμως η δουλεία παρήκμασε και καταργήθηκε, γιατί ήταν ελάχιστα παραγωγική σε σχέση με την εργασία των ελεύθερων μισθωτών. Και τώρα θέλουν να μας ξανακάνουν δούλους..
Οι πολιτικοί, δημοσιογραφικοί και «τεχνοκρατικοί» λακέδες των ντόπιων και ξένων τοκογλύφων μας λένε με τον πιο ξεδιάντροπο τρόπο ότι πρέπει να πετσοκοφτούν οι μισθοί όλων των εργαζομένων για να βελτιωθεί η «ανταγωνιστικότητα» της χωράς. Τι είναι. όμως. αυτή η...

 ιερή αγελάδα των καπιταλιστών:

Η ανταγωνιστικότητα... δεν είναι κάποιο μετρήσιμο μέγεθος. Πρόκειται για μια αρκετά αφηρημένη έννοια, που στον καθορισμό της εμπλέκονται έως και 110 παράγοντες (!), ένας από τους οποίους είναι και το κόστος εργασίας. Κανείς από όλους αυτούς τους αλήτες με γραβάτες δεν έκανε τον κόπο να μας ενημερώσει ποιες είναι οι πραγματικά «ανταγωνιστικές» οικονομίες του πλανήτη. Ε, λοιπόν, στην κορυφή των σχετικών καταλόγων φιγουράρουν η Ελβετία, η Σουηδία, οι ΗΠΑ, η Γερμανία, η Ολλανδία. Χώρες, δηλαδή, με πολύ υψηλότερους μισθούς απ' ότι η Ελλάδα!

Ωστόσο, στην παραδοχή ότι η Ελλάδα είναι χώρα με «μειωμένη ανταγωνιστικότητα» υπάρχουν κάποιοι κόκκοι αλήθειας. Χάρη στην άθλια πολιτική των μεγαλοκαπιταλιστικών συμμοριών (εφοπλιστές, τραπεζίτες, μεγαλοκατασκευαστές) και των υπηρετικών τους κυβερνήσεων, η χώρα μας στράφηκε τα τελευταία 20 χρόνια από την πρωτογενή και δευτερογενή παραγωγή (αγροτικά προϊόντα, βιομηχανία, βιοτεχνία κτλ.) στις παρασιτικές υπηρεσίες. Σε αυτό ήρθαν να προστεθούν η επίδραση του «σκληρού» ευρώ, τα τεράστια περιθώρια κέρδους με τα οποία δουλεύουν οι Έλληνες καπιταλιστές (60% υψηλότερα από την υπόλοιπη Ευρώπη) και οι γνωστές «φούσκες» (ακίνητα, χρηματιστήριο, τραπεζικός δανεισμός κτλ.), που δημιούργησαν τεχνητή εσωτερική ζήτηση και ανέβασαν τα κόστη. Το διώξιμο των εργοστασίων στις γειτονικές χώρες με τα φθηνά μεροκάματα και, φυσικά, η εισαγωγή μυριάδων άτεχνων τριτοκοσμικών εργατών έριξαν το τεχνικό επίπεδο της χώρας. Έτσι, ενώ υποτίθεται μπήκαμε στην Ευρωπαϊκή Ένωση και το ευρώ για να συγκλίνουμε προς τις χώρες της Δυτικής Ευρώπης, φτάσαμε σήμερα να μας λένε ότι είμαστε «ακριβοί» σε σχέση με τους Βούλγαρους και τους Ρουμάνους!

Και ποια είναι η λύση σε αυτό; Να πεινάσει ο ελληνικός λαός για να γίνει «ανταγωνιστικός»; Ακόμη και το επίσημο ινστιτούτο μελετών των βιομηχάνων, το ΙΟΒΕ, στην πρόσφατη έκθεση του αναγνωρίζει ότι η μείωση του μισθολογικού κόστους όχι μόνο δεν έριξε τις τιμές των προϊόντων αλλά τις ανέβασε (!), καθώς απορροφήθηκε από το περιθώριο κέρδους. Ο χαμηλός βασικός μισθός της Ισπανίας και της Πορτογαλίας δεν έφερε κανένα αποτέλεσμα στη μείωση της ανεργίας στην πρώτη (σταθερά πάνω από 20%) και δεν έσωσε τη δεύτερη από το χρεοστάσιο. Αν η χώρα σήμερα βουλιάζει στην ύφεση, αν η ανεξέλεγκτη χρεοκοπία έρχεται όλο και πιο κοντά, αυτό οφείλεται ακριβώς στην ελεύθερη πτώση των μισθών ελέω Μνημονίου. Μια περαιτέρω μείωση των μισθών θα τσακίσει τα δημόσια έσοδα, θα αυξήσει ακόμα περισσότερο την παραοικονομία και τη φοροδιαφυγή, θα οδηγήσει σε «λουκέτο» και τις λίγες μικρομεσαίες επιχειρήσεις που αντέχουν, ενώ δεν θα προσελκύσει σε καμιά περίπτωση σοβαρές παραγωγικές επενδύσεις. Και ακόμα κι αν η κρίση χρέους με κάποιο μαγικό τρόπο ξεπεραστεί, θα απομείνει μια Ελλάδα με ακόμα πιο παρασιτική οικονομία, με ακόμα πιο χαμηλό επίπεδο σε έρευνα, τεχνολογία, εξειδίκευση, κοντολογίς μια Ελλάδα τριτοκοσμική!

Η διέξοδος για τη χώρα μας και το λαό μας είναι προς την ακριβώς αντίθετη κατεύθυνση: ένα φιλόδοξο πρόγραμμα δημοσίων έργων και δημοσίων επενδύσεων με έμφαση στη βιομηχανία, κρατικοποίηση του τραπεζικού συστήματος και των στρατηγικών τομέων της οικονομίας και υποταγή τους στο στόχο της παραγωγικής ανασυγκρότησης της χώρας, έμφαση στην παιδεία, την επιστημονική έρευνα, την τεχνολογία, αξιοποίηση του ικανότατου ανθρώπινου δυναμικού μας. Όλες αυτές τις κατευθύνσεις μπορεί να τις επιβάλλει μόνο ο εργαζόμενος ελληνικός λαός με την πάλη του. Τσακίζοντας τη χούντα του Μνημονίου και προχωρώντας ακόμα παραπέρα, στην ανατροπή του σημερινού κοινωνικού και πολιτικού συστήματος, που δεν μπορεί να εγγυηθεί πια τίποτε άλλο εκτός από την επιστροφή στο μεσαίωνα.

Πάρις Δάγλας
ellinismoskaiellines