Ενότητα και οργάνωση της εργατικής μας τάξης

Όλα τα αστικά κόμματα, συνασπισμένα πλέον, προσπαθούν να ξεριζώσουν βασικά δικαιώματα, όπως το δικαίωμα στη δουλειά, την ιατροφαρμακευτική περίθαλψη, τη σύνταξη, το φτηνό ηλεκτρικό ρεύμα, το δικαίωμα σε μια στοιχειωδώς αξιοπρεπή διαβίωση. Απογοητευμένοι οι εργαζόμενοι από τις ξεπουλημένες ηγεσίες τους, είχαν αρχίσει εδώ και καιρό να βλέπουν τα εργατικά σωματεία ως ένα θεσμό που χρησιμοποιούν ορισμένοι για να γίνουν βουλευτές...
ή υπουργοί. Έτσι αποδυναμώθηκε το μόνο μέσο με το οποίο οι εργαζόμενοι μπορούσαν να βάλουν ένα τέλος στον κατήφορο που οδηγεί στη φτωχοποίηση μας.
Οι τελευταίες κινητοποιήσεις που έθεταν σε πραγματική αμφισβήτηση την αναγκαιότητα ύπαρξης της αστικής τάξης και του συστήματος της ήταν το 1980, με γενικές απεργίες που πραγματικά παρέλυαν τη χώρα ολόκληρη. Το 1981, οι αυταπάτες περί «σοσιαλιστικού» ΠΑΣΟΚ το ανέβασαν στη εξουσία. Ο βασικότερος στόχος του ήταν η διάλυση των συνδικάτων, για την ενίσχυση της αστικής τάξης. Αυτό επιτεύχθηκε με τη διαφθορά των ηγεσιών των σωματείων. Ο χρηματισμός, με την καθιέρωση των επαγγελματιών συνδικαλιστών, η εξασφάλιση θέσεων σε υπουργεία και βουλευτικών αξιωμάτων, η συνδικαλιστική σύνταξη, σε συνδυασμό με αποτυχημένες απεργίες, τις λεγόμενες 24ωρες «ντουφεκιές», έφεραν την κόπωση και την απογοήτευση στην εργατική τάξη και τα σωματεία καταλήφθηκαν από ανθρώπους των εργοδοτών

Από το 1980 έως το 2010 έχουν περάσει 30 χρόνια. Οι άνθρωποι που έζησαν τις τότε κινητοποιήσεις και γνώρισαν την αξία της οργανωμένης ζωής της εργατικής τάξης στα σωματεία, σήμερα είναι τουλάχιστον 50 χρονών. Η πλειοψηφία είναι συνταξιούχοι. Οι νέες γενιές, ζώντας σε ένα περιβάλλον τεχνητής ανόδου του βιοτικού επιπέδου, βρέθηκαν ξαφνικά, χωρίς όπλα και πολεμοφόδια, στο σκληρότερο πόλεμο, που λέγεται πάλη των τάξεων.

Μετά από μια διετία καταιγιστικών φορολογικών μέτρων, μειώσεων μισθών, απολύσεων, ανεργίας, κατάλυσης βασικών δημοκρατικών δικαιωμάτων, τίθεται για άλλη μια φορά η αναγκαιότητα της ενότητας των εργαζομένων, για την αντιμετώπιση αυτής της πρωτοφανούς επίθεσης σε τόσα μέτωπα.
Ήρθε η ώρα, λοιπόν, οι Έλληνες εργαζόμενοι να ενωθούν σε όλους τους κλάδους. Να υπερασπιστούμε το ψωμί μας, το μέλλον των παιδιών μας, την ίδια την ύπαρξη μας. Ήρθε η ώρα να γκρεμιστούν οι αυταπάτες μας. Κανείς δεν θα μας χαρίσει τίποτα, μας παίρνουν και αυτά που έχουμε. Κανείς δεν θα αγωνιστεί για εμάς, εμείς θα αγωνιστούμε για τους εαυτούς μας.

Να γραφτούμε μαζικά στα επαγγελματικά μας σωματεία. Αν τα έχουν ξεπουλήσει οι σημερινές ηγεσίες, με τη μαζική μας συμμετοχή θα τους τα πάρουμε.
εργοστασιακές επιτροπές για να αντιμετωπίσουμε τις απολύσεις. Οι εργοδότες φοβούνται περισσότερο από εμάς να μη χάσουν την καλή ζωή που κάνουν. Εμείς πρέπει να ξεπεράσουμε το φόβο της απόλυσης και της ανεργίας, γιατί αλλιώς είναι βέβαιο πως θα μείνουμε άνεργοι.
Στις βιομηχανικές ζώνες κάθε πόλης, να δημιουργήσουμε
επιτροπές συμπαράστασης όλων των εργοστασίων, για να στηρίξουμε ο ένας τον άλλο, στις απεργίες, στις απολύσεις.
Να μην επιτρέπουμε το κλείσιμο των εργοστασίων. Εάν ο εργοδότης το εγκαταλείπει, να το λειτουργήσουμε εμείς. Μπορούμε να το κάνουμε! Στη μείωση των μισθών, απαντάμε με μείωση της παραγωγής, όπως μπορούμε.

Να δραστηριοποιηθούμε ακόμα και σε τοπικό επίπεδο. Ενότητα για την αντιμετώπιση χτυπημάτων όπως τα χαράτσια, τα διόδια, τα ακριβά τρόφιμα, η διακοπή του ηλεκτρικού σε νοικοκυριά φτωχών, για τη στήριξη ανθρώπων που έχουν ανάγκη την αλληλεγγύη μας και τόσα άλλα, σε ολόκληρο το κοινωνικό φάσμα.
Να προχωρήσουμε ακόμη σε καταλήψεις υπουργείων, δημαρχείων, νομαρχιών, εφοριών. Δεν πρέπει να τους αφήσουμε να πάρουν ανάσα. Αυτή η διαρκής εμπειρία θα μεγαλώσει την εμπιστοσύνη μας στην ενότητα της εργατικής μας τάξης και είναι σίγουρο πως στο τέλος εμείς θα νικήσουμε.
Χρήστος Χατζής