ΟΙ ΑΝΤΙΘΕΣΕΙΣ ΣΤΟ ΑΣΤΙΚΟ ΣΤΡΑΤΟΠΕΔΟ ΘΑ ΟΞΥΝΘΟΥΝ

το είδαμε εδώ 

Μέλη της εγχώριας οικονομικής και πολιτικής ολιγαρχίας οδηγούνται στον Κορυδαλλό ως αποδιοπομπαίοι τράγοι. Ωστόσο, αυτές οι επιχειρήσεις «ανακαίνισης» του αστικού πολιτικού εποικοδομήματος μπορεί και να έχουν απρόβλεπτες συνέπειες

Μια σειρά από επιθετικά δημοσιεύματα του ξένου Τύπου, σε συνδυασμό με τις εξελίξεις για τον Παπακωνσταντίνου, τη...
λίστα Λαγκάρντ και τα άλλα σκάνδαλα (π.χ. Λαυρεντιάδη), έχουν δημιουργήσει την εντύπωση ότι επίκειται μια σαρωτική εκκαθάριση στο ελληνικό επιχειρηματικό και πολιτικό «κατεστημένο». Όλο και πιο συχνά γίνεται σύγκριση με την εκστρατεία «Καθαρά Χέρια» της Ιταλίας των αρχών του '90.

Ωστόσο, το πρόβλημα του ιταλικού καπιταλισμού τότε ήταν κατά βάση πολιτικό. Ενώ η κρίση του ελληνικού καπιταλισμού σήμερα είναι απείρως βαθύτερη και σε όλα τα επίπεδα. Τότε ο ιταλικός καπιταλισμός δεν είχε πρόβλημα να θυσιάσει τα κόμματά του και τους πολιτικούς του, ξέροντας ότι δεν ετίθετο ζήτημα αποσταθεροποίησης του καθεστώτος. Στη δική μας περίπτωση, κάθε απρόσεκτη κίνηση στη διαδικασία «αναμόρφωσης» του πολιτικού συστήματος μπορεί να συναντηθεί με την έκρυθμη κοινωνική κατάσταση και να οδηγήσει σε μια ανατροπή των ταξικών συσχετισμών. Επιπλέον, είναι ψέμα ότι υπάρχουν «υγιείς» επιχειρηματικές και πολιτικές δυνάμεις που ενδιαφέρονται πραγματικά να καταπολεμήσουν τη «διαφθορά». Και είναι πολύ ρηχή η εξήγηση ότι όλα αυτά είναι ένα επικοινωνιακό παιχνίδι προκειμένου να αποπροσανατολιστεί ο ελληνικός λαός.

Στην πραγματικότητα, εδώ έχουμε τη συνδυασμένη εκδήλωση μιας σειράς οξυμένων αντιθέσεων:

α) Η αντίθεση ανάμεσα στο ξένο κεφάλαιο/«πιστωτές» από τη μια και τον ελληνικό καπιταλισμό/«οφειλέτη» από την άλλη. Κάθε καπιταλισμός που, ως «πιστωτής», θα βρεθεί σε ισχυρή θέση έναντι ενός χρεοκοπημένου καπιταλισμού θα κάνει τα πάντα για να επωφεληθεί όσο το δυνατόν περισσότερο (σε ζεστό χρήμα, προνομιακές επενδύσεις, περιουσιακά στοιχεία κτλ.). Έτσι, είναι λογικό ότι οι «πιστωτές» δεν θα μπορούσαν να ανεχθούν για πάντα κάποια ντόπια ισχυρά μονοπωλιακά συγκροτήματα, τα οποία, πουλώντας «νταβατζιλίκι» μέσω των ΜΜΕ, έπαιρναν όλες τις δουλειές, αφήνοντας συχνά τους ξένους στα κρύα του λουτρού. Μπορεί αυτές οι καπιταλιστικές συμμορίες να στήριξαν λυσσασμένα το Μνημόνιο, και πάνω σ' αυτό τα πήγαν πολύ καλά με την Τρόικα, αλλά τώρα που πλησιάζει η ώρα της διανομής της «λείας» (βλ. της δημόσιας περιουσίας της Ελλάδας) θα βγουν μαχαίρια. Είναι χαρακτηριστικό ότι διεθνή μέσα (Reuters, Stern, Spiegel, Guardian κτλ.) χτυπούν μεγαλοκαπιταλιστές σαν τον Μπόμπολα, τους εφοπλιστές κτλ.! Και να μην ξεχνάμε, επίσης, ότι και οι ξένοι πιστωτές δεν είναι όλοι μια ενιαία κατάσταση, καθώς άλλα είναι τα συμφέροντα του γερμανικού ιμπεριαλισμού στην περιοχή, άλλα του αμερικανικού κ,ο.κ.

β) Η αντίθεση ανάμεσα στα διαφορετικά τμήματα της αστικής τάξης. Η ουσιαστική χρεοκοπία του ελληνικού καπιταλισμού, σε συνδυασμό με την απόλυτη εξάρτηση από την εξωτερική χρηματοδότηση, έχουν μικρύνει πολύ την εγχώρια «πίτα». Έτσι, ο αγώνας ανάμεσα στις διάφορες μερίδες της άρχουσας τάξης για το ποια θα βγει σώα από την κρίση έχει σκληρύνει πολύ. Σε γενικές γραμμές, και παρόλο που στο χτύπημα της εργατικής τάξης είναι όλοι σύμφωνοι, τα μεσαία στρώματα της αστικής τάξης και το παραγωγικό κεφάλαιο αισθάνονται ότι έχουν πληρώσει δυσανάλογο κόστος, σε σχέση π.χ. με τους τραπεζίτες (που συνεχίζουν να χρηματοδοτούνται αφειδώς από τα πακέτα των Μνημονίων) και τους μεγαλοεκδότες (που συνεχίζουν να κυριαρχούν στο πολιτικό παιχνίδι).

γ) Η αντίθεση ανάμεσα στην ίδια τη μεγαλοαστική τάξη και το πολιτικό της προσωπικό. Όσο κι αν η πρώτη είναι το αφεντικό των δεύτερων, οι σημερινές συνθήκες δημιουργούν τριβές. Η μεγαλοαστική τάξη ζητεί από τους αστούς πολιτικούς να πειθαρχούν τυφλά στην ίδια και από την άλλη να τα βγάλουν πέρα με έναν λαό πεινασμένο και εξοργισμένο. Κι από πάνω ζητούν και ανθρωποθυσίες πολιτικών (έστω και απαξιωμένων) για να εκτονωθεί η λαϊκή δυσαρέσκεια. Έτσι, όμως, πολλοί αστοί πολιτικοί αναγκάζονται να αναζητήσουν προστασία σε κάποιο καινούργιο αφεντικό (ακόμα και εκτός Ελλάδας) και «καρφώνουν» το παλιό αφεντικό τους.

Όσο η κρίση παραμένει τόσο οι αντιθέσεις αυτές θα συνεχίσουν να οξύνονται. Αυτό που έχει σημασία είναι εμείς οι εργαζόμενοι να εκμεταλλευτούμε αυτές τις αντιθέσεις και να περάσουμε στην αντεπίθεση!

Πάρις Δάγλας