Σκασμός!

Η Χαρά Νικοπούλου (όπως και ο Σταύρος Λάλας, όπως και ο Πομάκος δημοσιογράφος Σεμπαεδίν Καραχότζα, όπως και η γενναία δασκάλα του Περλεπέ στα Σκόπια Κατερίνα Βίδα, αλλά και κάθε άλλη φωτεινή μορφή του συγχρόνου Ελληνισμού) αποτελεί σύμβολο για κάθε Έλληνα, απάγκιο στην ταραγμένη ψυχή του και παράδειγμα προς μίμηση σε μία εποχή παρακμής και εσωτερικής ερείπωσης.
Για τον λόγο αυτό και είναι τουλάχιστον ύβρις να αποπειρώνται κάποιοι να καπηλευτούν την ηρωική και πρότυπη στάση ζωής τους για μικροκομματικές σκοπιμότητες.
Η δασκάλα του Μεγάλου Δερείου «κατηγορήθηκε» ως εθνικίστρια, ως ενεργούμενο πολιτικών προσώπων, ως εκπρόσωπος ενός βαθέος κράτους. Και όλα αυτά δεν τα έλεγαν απλώς οι λίγοι τουρκόφρονες κάτοικοι της Θράκης μας, αλλά κυρίως οι εκπρόσωποι του εθνομηδενισμού στη χώρα μας, σε μία λυσσαλέα προσπάθειά τους να πλήξουν τον εθνικό της αγώνα ενάντια στους πρακτορίσκους του τουρκικού προξενείου της Κομοτηνής.
Για χρόνια η Χαρά Νικοπούλου ισορροπούσε πάνω σε ένα τεντωμένο σκοινί, προσπαθώντας να επιτελέσει το εκπαιδευτικό της έργο, πιστή στην παράδοση των Ελληνίδων διδασκαλισσών, που μπόλιασαν με την εθνική προσφορά τους τα Ελληνόπουλα σε δύσκολους καιρούς. Και οι καιροί είναι το ίδιο δύσκολοι σήμερα (ίσως δυσκολότεροι!) για τα ελληνόπουλα των πομακικών χωριών της Θράκης μας. Στις δύο άκρες του σχοινιού βυσοδομούσαν Τούρκοι εθνικιστές και Έλληνες εθνοδημενιστές προσπαθώντας να την γκρεμίσουν ανά πάσα στιγμή. Η Χαρά όμως τα κατάφερνε μια χαρά! Όλοι οι Έλληνες γνώρισαν και αναγνώρισαν την τεράστια εθνική προσφορά της, κυρίως μέσα από τις εκπομπές του Κ. Χαρδαβέλλα, αλλά και από τις πολλές εκδηλώσεις τιμής προς το πρόσωπό της από κρατικούς και πολιτιστικούς φορείς.
Κι όλα αυτά μέχρι τη στιγμή που εμφανίστηκε ένας διαχρονικά ανίκητος, σε κάθε εποχή, εχθρός: η βλακεία! Οι εκπρόσωποί της, σε αντίθεση με τη συνειδητή δολιοφθορά των άλλων, χωρίς να συνειδητοποιούν τη ζημιά που κάνουν, προσπάθησαν να εκμεταλλευτούν το έργο και την προσφορά της γενναίας δασκάλας. Η πατριδοκαπηλία στην οποία αναλώθηκαν και η αναίσχυντη προσπάθεια για κομματική εκμετάλλευση του προσώπου της ήρθαν να «δικαιώσουν» τις λάσπες και τον οχετό της παραπληροφόρησης και της συκοφαντίας των εχθρών της πατρίδας μας.
«Με σκοτώσανε και με αφήσανε άταφη, με πετάξανε στα όρνια», ήταν η τελευταία δήλωση απελπισίας της γενναίας δασκάλας, που βλέπει με οδύνη τους υποτιθέμενους «δικούς της ανθρώπους», να σκυλεύουν όσα δημιούργησε και να τα βυθίζουν στη δυσωδία της καθημερινότητάς τους.
Τι μπορεί να πει κανείς για να εμψυχώσει μία γυναίκα που θυσίασε την προσωπική της ζωή και την οικογενειακή της γαλήνη μένοντας πιστή στις ιδέες της και στο αξιακό της σύστημα; Μια γυναίκα που έγινε παράδειγμα και σύμβολο για όλους μας. Σίγουρα τίποτε! Διότι δεν το έχει ανάγκη.
Μπορούμε όμως να πούμε μία κουβέντα σε όλους αυτούς που επιμένουν να πετούν τα άγια τοις κυσί, με τον μόνο τρόπο που θα μπορούσαν να την καταλάβουν: «Σκασμός, επιτέλους! Η κατρακύλα σας και η υπομονή μας έχουν τα όριά τους!».

του Γιάννη Κουριαννίδη
 Το άρθρο δημοσιεύθηκε στο φύλλο της 12ης Αυγούστου 2010 της εφημερίδας Στόχος.