Πέμπτη 2 Δεκεμβρίου 2010

Δίπλα μας

Ως άνθρωπος που τα τελευταία χρόνια τσαλαβούτησε στα λύματα του πολιτικού σκηνικού της χώρας, είναι φυσικό και επόμενο να έχω επωμισθεί, δικαίως ή αδίκως, ένα μέρος έστω του κατηγορητηρίου της αναξιοπιστίας, που αντιμετωπίζουν όλοι αυτοί που οδήγησαν την πατρίδα στον έσχατο ευτελισμό.
Επομένως, σοφό θα ήταν να μη χρησιμοποιήσω λόγια δικά μου, αλλά λόγια άλλων ανθρώπων. Ανθρώπων που σηματοδότησαν με την παρουσία τους την πορεία ακτίνων φωτός και ελπίδας στις ζοφερές μέρες της εποχής μας.
«Μη φοβηθείτε να χάσετε ό,τι κι αν έχετε κερδίσει, ό,τι κι αν σας έχει δοθεί. Τη δουλειά σας, τα λεφτά σας, την ησυχία σας, το βόλεμά σας. Μόνον τότε θα είστε έτοιμοι να αγωνιστείτε για την πατρίδα χωρίς φόβο, επειδή δεν θα έχετε να χάσετε τίποτε άλλο».
Νομίζω ότι, χρονικά, δεν ακούστηκε στην Ελλάδα μεγαλύτερη σε σημασία και βαθύτερη σε έννοια πρόταση, μετά την μονολεκτική εκείνη του Ιωάννη Μεταξά, που αποτύπωσε τον πόθο του ελληνικού λαού για ελευθερία και αξιοπρέπεια. Η Χαρά Νικοπούλου, μιλώντας στους φοιτητές της παράταξης «ΔΡΑΣΙΣ-ΚΕΣ», πριν λίγες ημέρες, αυτόν τον πόθο ενσάρκωσε και πάλι με τα παραπάνω λόγια, αυτήν τη διαχρονική στάση ζωής του Έλληνα μορφοποίησε. Καί, το σπουδαιότερο, όχι ως προϊόν απελπισίας, αλλά ως το αποτέλεσμα μίας συνειδητής πορείας αρετής! Όχι από έναν άνθρωπο που εξιδανικεύει μία πραγματικότητα, αλλά από κάποια που βίωσε την πραγματικότητα με το πιο απάνθρωπο πρόσωπό της.
Τα ίδια μηνύματα, τα ίδια συναισθήματα εισπράττει κανείς ακούγοντας όσα είπε ο πατέρας του στον φίλο μου γιατρό Γ.Β. Υπηρέτησε ο πατέρας του, ως στρατιωτικός γιατρός, από το 1926 εως το 1961, οπότε και αποστρατεύτηκε. Είχε προηγηθεί, όμως, και μία 10χρονη (!) θητεία, η περισσότερη εν καιρώ πολέμου, από το 1916 έως το 1926. Όταν τον ρώτησε κάποια στιγμή, γιατί δεν αναγνώρισε τα 10 αυτά χρόνια, ώστε να πάρει μεγαλύτερη σύνταξη, ο Κρητικός πατέρας του τον πήρε παράμερα και του είπε: «Στον Στρατό δεν πας για να πάρεις σύνταξη, πας για να υπερασπίσεις την πατρίδα και αυτό δεν εξαργυρώνεται με τίποτε. Είναι το χρέος σου προς αυτήν».

Τα ίδια λόγια είπε και ο Νίκος Αργυρόπουλος, ο πρόεδρος του Συλλόγου «Βετεράνοι Κύπρου 1974», μόλις προχθές σε ομιλία του, όταν τόνισε ότι «το μόνο που επιδιώκουν οι ήρωες μαχητές στην Κύπρο το 1974 είναι απλώς να γίνει κάποια στιγμή γνωστός ο αγώνας τους στους υπόλοιπους Έλληνες, ώστε όταν τους βλέπουν στον δρόμο να τους λένε μία καλησπέρα σε ένδειξη τιμής. Τίποτε άλλο!».
Σε εποχές παρακμής και εσωτερικής ερείπωσης, τα πρότυπα που ζητάμε για να γαντζωθούμε και να αντλήσουμε κουράγιο, δεν θα τα βρούμε στο γυαλί των τηλεοπτικών συσκευών ή του ηλεκτρονικού υπολογιστή μας. Θα περάσουν δίπλα μας κι αν δεν αντιληφθούμε την αύρα τους, θα αφήσουμε την ευκαιρία να πάει χαμένη. Κι η Ευκαιρία («Καιρός») παριστάνεται με το αλληγορικό χάλκινο άγαλμα του Λυσίππου, ως ένας νέος με πλούσια μαλλιά στην όψη, αλλά από πίσω εντελώς φαλακρός! Αν σε προσπεράσει, δεν μπορείς πια να τον αρπάξεις από τα μαλλιά! Τα μηνύματα, τα λόγια και οι πράξεις αυτών των ανθρώπων αποτελούν την πρόκληση για όλους μας. Αν τα αξιοποιήσουμε σωστά, θα είμαστε σίγουρα έτοιμοι όταν χρειαστεί...

Του Γιάννη Κουριαννίδη, δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα ''Στόχος'' στις 2/12/2010

ΙΩΑΝΝΗΣ ΣΥΚΟΥΤΡΗΣ

ΙΩΑΝΝΗΣ ΣΥΚΟΥΤΡΗΣ
"Ο ηρωικός άνθρωπος αισθάνεται πως είναι διαλεγμένος από την Μοίραν ως αγωνιστής και ως μάρτυς - περισσότερον ως μάρτυς, αφού την επιτυχίαν δεν την μετρεί με αποτελέσματα άμεσα, με αριθμούς και μεγέθη, δεν την μετρεί καν διόλου. Είναι το αλεξικέραυνον, που θα συγκεντρώση επάνω του (θα προσελκύση μάλλον εθελουσίως) όλας τας καταιγίδας και όλα τ' αστροπελέκια, διά να προστατευθούν τα κατοικητήρια των ειρηνικών ανθρώπων. Εις την ετοιμότητα του κινδύνου, τον σύρει με ακαταμάχητον έλξιν η αισθητική, θα έλεγα, γοητεία του κινδύνου, η συναίσθησις ότι είναι προνόμιον των ολίγων να συντρίβωνται υπέρ των άλλων υπό των άλλων - το πολυτιμότερον προνόμιον! Ο ηρωικός άνθρωπος δεν είναι το άνθος, δεν είν' ο καρπός - αυτά αντιπροσωπεύουν το παρόν και του παρόντος την ανεπιφύλακτον χαράν. Είναι ο σπόρος που θα ταφή και θα σαπίση δια ν' αναφανή το άνθισμα και το κάρπισμα. Είν' εκείνος που θάπτεται δια να εορτασθή η ανάστασις, και ανάστασις χωρίς ταφήν δεν υπάρχει."

ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΚΑΡΑΙΣΚΑΚΗΣ

ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΚΑΡΑΙΣΚΑΚΗΣ
Απάντηση στο Ρουσίτ Πασά στα 1822

''Πασά μου, μου στέλνεις ένα μπουγιουρντί, μου λες να προσκυνήσω, και εγώ πασά μου ερώτησα τον πούτσο μου τον ίδιο, και αυτός μου αποκρίθηκε να μη σε προσκυνήσω κι αν ερθείς επάνω μου ευθύς να πολεμίσω''

Και απάντηση στον Σιλιχτάρ Μπόδα στα 1823

''Γαμώ την πίστιν σας και τον Μωχαμέτη σας. Δεν εντρέπεσθε να ζητείτε «από ημάς» συνθήκην με «έναν» κοντζιά σκατο-Σουλτάν Μαχμούτην -να τον χέσω και αυτόν και τον Βεζίρην σας και τον Εβραίον Σιλιχτάρ Μπόδα την πουτάνα! - Άμα ζήσω, θα τους γαμήσω. Άμα πεθάνω, θα μου κλάσουν τον πούτσο''

ΠΕΡΙΚΛΗΣ ΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΣ

ΠΕΡΙΚΛΗΣ ΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΣ
"Φυλάτε τη Γη σας και την Τιμή της μόνο με Σπαθί. Πάψετε σαπιοδάσκαλοι και σαπιορήτορες- ΑΝΑΦΟΡΑΤΖΗΔΕΣ- να εξευτελίζετε τη Φυλή. Πάψετε παλιόγρηες τις κλάψες, τα σάλια, τα μελάνια και πιάστε το Σπαθί. Τα πάντα στη Ζωή -Η ΦΥΣΙΣ ΤΟ ΛΕΕΙ- κατακτώνται με το Σπαθί."

ΘΕΟΔΩΡΟΣ ΚΟΛΟΚΟΤΡΩΝΗΣ
















Όταν αποφασίσαμε να κάμωμε την Επανάσταση, δεν εσυλλογισθήκαμε ούτε πόσοι είμεθα ούτε πως δεν έχομε άρματα ούτε ότι οι Τούρκοι εβαστούσαν τα κάστρα και τας πόλεις ούτε κανένας φρόνιμος μας είπε «πού πάτε εδώ να πολεμήσετε με σιταροκάραβα βατσέλα», αλλά ως μία βροχή έπεσε εις όλους μας η επιθυμία της ελευθερίας μας, και όλοι, και ο κλήρος μας και οι προεστοί και οι καπεταναίοι και οι πεπαιδευμένοι και οι έμποροι, μικροί και μεγάλοι, όλοι εσυμφωνήσαμε εις αυτό το σκοπό και εκάμαμε την Επανάσταση. Εις τον πρώτο χρόνο της Επαναστάσεως είχαμε μεγάλη ομόνοια και όλοι ετρέχαμε σύμφωνοι. Ο ένας επήγεν εις τον πόλεμο, ο αδελφός του έφερνε ξύλα, η γυναίκα του εζύμωνε, το παιδί του εκουβαλούσε ψωμί και μπαρουτόβολα εις το στρατόπεδον και εάν αυτή η ομόνοια εβαστούσε ακόμη δύο χρόνους, ηθέλαμε κυριεύσει και την Θεσσαλία και την Μακεδονία, και ίσως εφθάναμε και έως την Κωνσταντινούπολη. Τόσον τρομάξαμε τους Τούρκους, οπού άκουγαν Έλληνα και έφευγαν χίλια μίλια μακρά. Εκατόν Έλληνες έβαζαν πέντε χιλιάδες εμπρός, και ένα καράβι μιαν άρμάδα...

(Μέρος του λόγου που εκφώνησε ο Κολοκοτρώνης στην Πνύκα).

ΙΩΝ ΔΡΑΓΟΥΜΗΣ

ΙΩΝ ΔΡΑΓΟΥΜΗΣ
Δεν με μέλει αν βάλω σε δύσκολη θέση την κυβέρνηση, μια κυβέρνηση που δεν την σέβομαι, δεν είμαι καμωμένος για την κυβέρνηση ή για το κράτος, έγινα για το έθνος, και το ξέρω επειδή γι’ αυτό ίσα-ίσα πονώ. Για την κυβέρνηση μου έρχεται σιχαμός και καταφρόνια, άμα συλλογίζομαι την κυβέρνηση ξεπέφτω, μαργώνω και μαραίνομαι. Σηκώνομαι, ξανοίγω και ανθοβολώ άμα νοιώθω τον Ελληνισμό. Σε όποια γωνιά του Ελληνισμού και αν βρεθώ, θα πασχίζω πάντα να δυναμώνω, να ξυπνώ, να ζωντανεύω την ψυχή του, και ας γίνει οτι γίνει. Ξυπνώ καθε ύπνο, κεντρίζω καθε βαρεμό, συνδαυλίζω κάθε στάχτη, ξεσκεπάζω καθε σπίθα κρυμμένη και ανάβω κάθε φωτιά σβησμένη, βγάζω κάθε πνοή κουρασμένη και παίζω κάθε χορδή σιωπηλή. Ξυπνώ, ξυπνώ, ξυπνώ και γι αυτό με λεν και ξυπνητήρι…

ΠΑΥΛΟΣ ΜΕΛΑΣ

ΠΑΥΛΟΣ ΜΕΛΑΣ
Είδα στον ύπνο μου τον Παύλο τον Μελά, να παίρνει σάρκα για να πει μια ιστορία για κάποια αγέρωχα κι αδούλωτα μυαλά, που προδιαγράφουν της Πατρίδας την πορεία. .
..

Είχ’ η μορφή του θλίψη, πόνο και οργή, για αυτούς που σήμερα τις τύχες μας ορίζουν, που ασελγούν πάνω σ΄ανθρώπους και σε γη και καθετί Ελληνικό το αφορίζουν.
...
Μέσα στην μπλε του την αντάρτικη στολή και με το χέρι του στη μαύρη τη πιστόλα, δίνει στους άντρες του ξανά την εντολή Ελευθερία και Πατρίδα πάνω από όλα!
...
Αν θες στον ύπνο σου να έρθει ο Μέλας μαζί μ’ αγγέλους, σκοτωμένα παλικάρια, να σε τραβήξουν απ ’τον δρόμο που τραβάς, για να βαδίσεις τα δικά τους τα αχνάρια... ..
.
φέρε στα μάτια σου του Παύλου τη στολή, ορκίσου πάνω της, πως δεν θα τον προδώσεις και συρε να βρεις την δική σου εντολή αφού τον ύπνο του εχθρού μας θα στοιχειώσεις.

  © Free Blogger Templates 'Greenery' by Ourblogtemplates.com 2008

Back to TOP