4.500 ελληνόκτητα πλοία αδιαφορούν για τα ναυπηγεία… ποιος φταίει;

Δραματική τροπή έχει λάβει πλέον η κατάσταση στην ελληνική ναυπηγική και ναυπηγοεπισκευαστική βιομηχανία, έναν κλάδο που αντί να αποτελεί το καμάρι της χώρας και να ηγηθεί της προσπάθειας εξόδου από την οικονομική κρίση, δυστυχώς, βαίνει από μέρα σε μέρα πιο βαθιά στον δρόμο της απαξίωσης…
Μόλις χθες έγινε γνωστό ότι...

η διοίκηση των Ναυπηγείων Σκαραμαγκά (ΕΝΑΕ), γνωστοποίησε προς τους εργαζόμενους την απόφαση της να εφαρμόσει ένα σύστημα εκ περιτροπής εργασίας, σε μια προσπάθεια να αποφευχθούν πιο δραστικά μέτρα, δηλαδή, όπως υπαινίσσεται εμφανώς η διοίκηση στη σχετική επιστολή – έγγραφο το οποίο εστάλη στο εργατικό σωματείο «Τρίαινα», την απόλυση εργαζομένων.
Πριν εντρυφήσουμε πιο αναλυτικά στο θέμα, θα επαναλάβουμε αυτό που έχουμε κατ’ επανάληψη αναφέρει σε αναρτήσεις του παρελθόντος, ότι αποτελεί ελληνική πρωτοτυπία, μία χώρα με 4.500 ελληνόκτητα πλοία να μην μπορεί να συντηρήσει τα ναυπηγεία της. Αντί η χώρα να αποτελεί ένα… απέραντο ναυπηγείο, το «ελληνικό δαιμόνιο» κατόρθωσε πάλι το ακατόρθωτο: Να μην περνούν τα πλοία αυτά ούτε απ’ έξω από τα ναυπηγεία και ταυτόχρονα να μην ιδρώνει το αυτί κανενός!

Δηλαδή, πόσο υπερβολικοί είναι οι Έλληνες εφοπλιστές στις απαιτήσεις τους και αποφεύγουν τα ελληνικά ναυπηγεία όπως «ο διάβολος το λιβάνι»; Ταυτόχρονα, πόσο παράλογη είναι και η άλλη πλευρά (πολιτικοί ηγέτες, κόμματα, εργαζόμενοι κ.λπ.) ώστε να μην αντιλαμβάνεται την ανάγκη να επιστρέψουν πάση θυσία τα πλοία αυτά στα ελληνικά ναυπηγεία και για τον σκοπό αυτό να κατορθώσουν να έρθουν σε συμφωνία με τους εφοπλιστές, πολλοί εκ των οποίων δηλώνουν διατεθειμένοι να καταβάλλουν ένα διόλου ευκαταφρόνητο ποσό, επιπλέον των «ανταγωνιστικών» ναυπηγείων στα Βαλκάνια ή στην Άπω Ανατολή, αφού γνωρίζουν και αποτιμούν την ποιότητα της εργασίας που είναι σε θέση να παράσχει ο Έλληνας εργαζόμενος του ναυπηγείου;
Για να κλείσουμε βέβαια το θέμα, δεν υπάρχει περίπτωση να επιστρέψουνε τα ελληνόκτητα πλοία όσο μία μόλις ημέρα καθυστέρησης στην παράδοση του πλοίου από το ναυπηγείο συνεπάγεται την απώλεια τρομακτικών ποσών. Και αντί η έγκαιρη παράδοση ενός καλοσυντηρημένου πλοίου να αποτελεί το μεγάλο στοίχημα για τους εργαζόμενους, οι συνδικαλιστικές τους ηγεσίες φρόντισαν στο παρελθόν να εκδιώξουν και το τελευταίο αφού η έγκαιρη παράδοση είχε καταντήσει η εξαίρεση και όχι ο κανόνας. Πότε με απεργίες, πότε με άλλες αφορμές, η ουσία είναι ότι σήμερα κινδυνεύουν μερικές χιλιάδες άνθρωποι και οι οικογένειές τους να βρεθούν στο δρόμο, κάτι που αποτελεί εξ ορισμού τραγωδία, ιδιαίτερα στις σημερινές συνθήκες όπου η απόλυση σχεδόν ισοδυναμεί με τη μακροχρόνια ανεργία και τις τρομακτικές σε πολλαπλά επίπεδα συνέπειές της…
Το πρόβλημα είναι ότι στα ελληνικά ναυπηγεία (Σκαραμαγκάς, Ελευσίνα, Νεώριο), έχουν πλέον διαμορφωθεί οι συνθήκες για να γραφτεί ο επίλογος της τραγωδίας της ελληνικής – πάλαι ποτέ κραταιάς – ναυπηγικής και ναυπηγοεπισκευαστικής βιομηχανίας. Την ίδια στιγμή η πολιτική ηγεσία, διαχρονικά, αδυνατεί να αντιληφθεί τις συνέπειες της υπολειτουργίας του κρατικού μηχανισμού (υπάρχει άραγε τέτοιος;) και της αδυναμίας να αναληφθεί μια πρωτοβουλία και να σύρει με δυναμισμό τις εξελίξεις προς τη μόνη ορθή κατεύθυνση, αυτή που συνομολογούν άπαντες, τα πολιτικά κόμματα, οι διοικήσεις και οι εργαζόμενοι: Αυτή της ίδρυσης ενός Ενιαίου Ναυπηγικού και Ναυπηγοεπισκευαστικού φορέα, ο οποίος θα αναλάβει τον κεντρικό σχεδιασμό και τη διαχείριση της κατάστασης, με σκοπό πάνω απ’ όλα να παρουσιαστεί, επιτέλους, μια σοβαρή εικόνα της συγκεκριμένης ελληνικής βιομηχανίας στο εξωτερικό και να κινηθεί το σύστημα επιθετικά στην κατεύθυνση διεκδίκησης μεριδίου της παγκόσμιας αγοράς. Όσο φιλόδοξο και αν ακούγεται ΔΕΝ είναι ανέφικτο.

Τι έχουν πετύχει οι πολιτικές μας ηγεσίες; Πέραν του να εκτρέφουν τα φαινόμενα της κρατικοδίαιτης «επιχειρηματικότητας» που μας κατέστρεψε, έχουν αποδειχθεί ανίκανες στο να επιλύσουν και τα απλούστερα των προβλημάτων. Για μια ακόμη φορά τα δημοσιεύματα στον ελληνικό έντυπο και ηλεκτρονικό Τύπο κυριαρχούνται από εμπαθείς αναφορές κυρίως προς την «αραβική» διοίκηση του Σκαραμαγκά. Τι άλλο έχουν πετύχει; Μα να «ευνουχίσουν» με δική τους πρωτοβουλία τον Σκαραμαγκά, αφού στην προσπάθεια χειρισμού ενός προβλήματος που δεν κατανοούσαν και πολύ καλά, συναίνεσαν στο να μην αναλαμβάνουν τα ΕΝΑΕ ούτε εμπορικό, ούτε στρατιωτικό έργο, με εξαίρεση αυτό του Πολεμικού Ναυτικού, κάνοντας προφανώς τον Ισπανό (έχει τη σημασία του πιθανότατα) Επίτροπο Αλμούνια να τρίβει τα χέρια του από ικανοποίηση, αφού αντί η ελληνική ναυπηγική και ναυπηγοεπισκευαστική βιομηχανία να διεκδικήσει δυναμικά την παρουσία της σε όλα τα μήκη και τα πλάτη της Μεσογείου, αφήνει το «γήπεδο» ανοικτό, για παράδειγμα στην ισπανική Navantia!
Είναι οι ίδιοι «επιτυχημένοι μάνατζερ» που κόπτονται για τους εργαζόμενους, εκτιμώντας προφανώς ότι θα πείσουν την ελληνική κοινωνία ότι το να προσδοκάς στην εξεύρεση ενός επιχειρηματία – κορόιδου που θα συντηρεί ένα ναυπηγείο και τους εργαζόμενούς του καταβάλλοντας μερικές εκατοντάδες εκατομμύρια ευρώ ετησίως για να το κρατά ανοικτό, χωρίς να λαμβάνει δουλειά ούτε από το Πολεμικό Ναυτικό (λογικό δεδομένης της οικονομικής κατάστασης), ούτε από ξένες χώρες και τις ένοπλες δυνάμεις τους, ούτε από τη διεθνή ναυτιλία, είναι ορθολογικό.
Με αυτά ως δεδομένα, αυτό που εκπλήσσει είναι ότι οι Άραβες στον Σκαραμαγκά συζητούν ακόμα και την εκ περιτροπής εργασία και όχι τις απευθείας απολύσεις… Βέβαια, όπως αναφέρεται στην επιστολή – έγγραφο προς την «Τρίαινα», η κατάσταση θα επανεξεταστεί σε τρεις μήνες, κάτι που χωράει δύο δυνητικές αναγνώσεις: Είτε με κάποιον μαγικό τρόπο τα προβλήματα θα αποδειχθεί ότι έχουν λάβει τον δρόμο της διευθέτησης, είτε στο τρίμηνο πάνω θα αποχωρήσουν ή θα προβούν σε απολύσεις, τις οποίες, δυστυχώς, ουδείς θα μπορεί και να σταματήσει.
Αυτή η υπόθεση δεν πάει άλλο και θα πρέπει να λάβει ένα τέλος. Τα πράγματα πολλές φορές είναι απλούστερα από όσο δείχνουν και οι καταστάσεις μπορούν να διευθετηθούν, υπό την προϋπόθεση ότι αμφότερες οι πλευρές ειλικρινά επιθυμούν να μείνει το ναυπηγείο ανοικτό και όχι να εξακολουθήσουν την μέχρι σήμερα τακτική. Το σίγουρο είναι ότι με την παρούσα κατάσταση το κλείσιμο του Σκαραμαγκά φαντάζει νομοτελειακό, αφού η παρουσία του οποιουδήποτε επενδυτή στερείται νοήματος, ή θα είναι «μία από τα ίδια», δηλαδή να περιμένει να επιβιώσει αποκλειστικά από το Πολεμικό Ναυτικό, οπότε δεν είχε για τη χώρα κανένα απολύτως νόημα η έλευσή του. Το παράδειγμα της χρεοκοπημένης Ελευσίνας είναι επίκαιρο, ενώ φαντάζει ειρωνικό ότι χρειάστηκε ένας διεθνής συμβουλευτικός οίκος (Ernst&Young) για να… εκπονήσει σχέδιο διάσωσης το οποίο προϋποθέτει άμεσα καμιά δεκαριά πληρωμές από το Δημόσιο για να πετύχει!

Για τον Σκαραμαγκά τα πράγματα είναι ξεκάθαρα και είναι να απορεί κανείς (ρητορικό το σχήμα αφού το «σύστημα» αντιδρούσε είτε λίγες μέρες πριν, είτε μετά την παρέλευση ημερομηνιών οροσήμων, γνωστών επί μήνες, παρότι η ολιγωρία συνεπαγόταν πολυδιάστατο κόστος…) πως είναι δυνατόν να μην αντιλαμβάνονται οι εμπλεκόμενοι δύο πράγματα: Αφενός ότι υπάρχουν συμβάσεις που είτε θα τηρηθούν είτε θα τρέχουμε πάλι στα Δικαστήρια (τελευταία δεν μας θέλει και πολύ η διεθνής Δικαιοσύνη, βλέπε υπόθεση Σκοπίων!) και αφετέρου αν δεν αλλάξει η απόφαση της Κομισιόν για το πρόστιμο (επιβλήθηκε μετά από καταγγελία της Ελευσίνας για παράνομες κρατικές επιδοτήσεις τις οποίες τώρα επιδιώκει για να επιβιώσει, η απόλυτη τρέλα!)… ας ετοιμαστεί το ταμείο ανεργίας να υποδεχθεί μερικές χιλιάδες ακόμα ανέργους…

Άνεργοι σε μια βιομηχανία η οποία θα έπρεπε να έχει πελάτες τα 4.500 ελληνόκτητα πλοία, «να τρέχει και να μη φτάνει» και να αναζητά κι άλλα σημεία για να δημιουργήσει νέα ναυπηγεία, αποζητώντας απελπισμένα καινούργιο εργατικό δυναμικό, μπας και ο νεο-Έλληνας ξεφύγει από τη λογική του γραφείου στρεφόμενος σε πραγματικά παραγωγικές εργασίες οι οποίες στο τέλος της ημέρας αφήνουν και μια ψυχολογική ικανοποίηση… Δεν θα κουραστούμε να το επαναλαμβάνουμε. Επιτέλους, όραμα χρειάζεται, διότι ειδικά στη συγκεκριμένη περίπτωση θα γελάνε μαζί μας διεθνώς. Μήπως έχει έρθει η ώρα να ασχοληθεί με το θέμα ο πρωθυπουργός, Λουκάς Παπαδήμος, με την ελπίδα να καταλάβει ως τεχνοκράτης περισσότερα από τους προκατόχους του και να συλλάβει την εν υπνώσει αναπτυξιακή δυναμική, σώζοντας και χιλιάδες ανθρώπους από την ανεργία, που οδηγεί στη φτώχεια και την απελπισία; Πολλά συμφέροντα παίζονται (και πολλοί τα εξυπηρετούν) και στο τέλος θύματα πάντα είναι οι εργαζόμενοι και οι οικογένειές τους…
defence-point