Σέ τί ἀκριβῶς ἐξυπηρετεῖ ἡ κυβέρνησις Παπαδημ(ί)ου;

Ὁ λόγος ἀναχωρήσεως τοῦ GAP ἦταν, ἐπισήμως τοὐλάχιστον, ἡ γενικὴ δυσφορία τοῦ κόσμου.

Ἡ ἀγάνάκτησις ἀπὸ τὰ μέτρα, ἀπὸ τὸ ΔΝΤ καὶ τὰ περίεργα «νομοθετήματα».

Θυμόμαστε ὅλοι τὰ γεγονότα τῆς 28ης Ὀκτωβρίου στὴν Θεσσαλονίκη, κι ὄχι μόνον.

Τὰ κραξίματα ὅμως...

ἦταν ἤδη στὸ καθημερινό «διαιτολόγιον» τῶν κρατούντων, μῆνες τώρα.

Τί ἦταν αὐτό πού ἄλλαξε τά δεδομένα καί μᾶς προέκυψαν εὔθικτοι;

Μήπως ὁ GAP ἀπέκτησε φιλότιμο; Ἢ μήπως ἀπέκτησε ἄλλου εἴδους …ἐντολές;

Μήπως κάτι ἄλλαξε; Κάτι σημαντικό πού ἔπρεπε νά παρατηρήσουμε;

Ναί, κάτι ἄλλαξε, ἀλλὰ ὄχι αὐτὸ ποὺ βλέπουμε πὼς ἄλλαξε.

Ἡ ἀλλαγὴ συνέβῃ σὲ διεθνὲς ἐπίπεδον. Οἱ ἀποφάσεις ἔχουν πρὸ καιροῦ ληφθεῖ καὶ ἐπὶ τέλους μπαίνουν σὲ ἐφαρμογή.

Ἀλλὰ ἐδῶ….

Ἐδῶ, τίποτα…

Τίποτα! Τίποτα ἀπολύτως δὲν ἄλλαξε. Ὅλα πηγαίνουν, γιὰ αὐτούς, κατ’ εὐχήν! (Κατὰ τὴν δική τους πάντα ἀντίληψιν!)

Ὁ GAP ἀπεχώρησε διότι ἔπρεπε νὰ ἀναλάβῃ κάποιος, ὁ ὁποῖος θὰ πληροῦσε κάποιες διαφορετικὲς προϋποθέσεις. Οἱ ὁποῖες προϋποθέσεις ὅμως, οὐδεμίαν σχέσιν ἔχουν μὲ τὰ μνημόνια καὶ τὶς ἐθνικὲς κυριαρχίες! Δὲν ἔπρεπε νὰ ἐκτεθῇ περισσότερο λοιπὸν ὁ GAP, διότι θὰ ἀχρηστευόταν. Κι ὅταν ἀργότερα θὰ τὸν ξαναχρειαστοῦν, τότε θὰ μᾶς τὸν ξαναφέρουν ὡς σωτήρα.

Τρέχει τό μυαλό μου;

Οὐδόλως.

Οἱ περισσότεροι ἀπὸ ἐμᾶς ἑστιάζουμε στὴν αἰχμὴ τοῦ δόρατος κι ὄχι στὸ δόρυ.

Τὸ δόρυ εἶναι ἡ σωρεία προβλημάτων, ποὺ γιὰ πάρα πολλὰ χρόνια δὲν ἀντιμετωπίζονταν καὶ παρέμεναν ἄλυτα. Ἡ αἰχμὴ εἶναι τὸ ΔΝΤ καὶ τὰ οἰκονομικὰ μέτρα.

Δῆλα δή, τὸ δόρυ εἶναι ὅλα αὐτὰ ποὺ δὲν τολμήσαμε νὰ ἀντιληφθοῦμε, εἶτε γιατὶ ἀδιαφορήσαμε, εἶτε γιατί δὲν θελήσαμε νὰ ἀναλάβουμε τὴν εὐθύνη τῆς διαβιώσεώς μας, εἶτε, ἀκόμη χειρότερα, παρ’ ὅ,τι εἴδαμε, δὲν θελήσαμε νὰ ἀντιμετωπίσουμε ἀπὸ ἔλλειψι θάρρους.

Βαυκαλιζόμασταν γιὰ δεκαετίες καὶ τρέφαμε ψεύτικες ἐλπίδες. Βολικό.

Τώρα ὅμως τὰ γεγονότα τρέχουν καὶ πολὺ φοβᾶμαι πώς πάλι δὲν θὰ μπορέσουμε νὰ κάνουμε κάτι ἰδιαίτερον.

Ὁ Παπαδήμ(ι)ος ἀνέλαβε στὴν θέσι τοῦ GAP, πρὸ κειμένου νὰ ὁδηγήσῃ τὴν χώρα, ὅπως καὶ οἱ ἄλλοι ἀχυράνθρωποι τῆς Εὐρωπαϊκῆς Ἐνώσεως, σὲ μίαν ἄνευ προηγουμένου περιπέτεια.

Πέραν τῶν δανεικῶν φυλακῶν, ὑπάρχουν κι ἄλλα δεδομένα ποὺ τρέχουν κι ὀφείλουμε νὰ λάβουμε ὑπ’ ὄψιν μας.

Ἠ Εὐρωπαϊκὴ Ἔνωσις διαλύεται. Οἱ χῶρες τοῦ Νότου (κι ὄχι μόνον) γιὰ νὰ ἐπιβιώσουν, δένονται στὸ ἇρμα τῆς Γερμανίας. Δῆλα δή, παραδίδονται ἀφ’ ἑνὸς σὲ μίαν ἄνευ ὅρων παράδοσιν, πρὸ κειμένου ἡ Γερμανία νὰ παραμείνῃ ζωντανή, κι ἀφ’ ἑτέρου ὁδηγοῦνται, ὡς ἐμπροσθοφυλακὴ, σὲ ἕναν πόλεμο ποὺ δὲν τοὺς ἀφορᾷ.

Πόλεμος; Οἰκονομικός, θὰ σκεφθεῖτε.

Ὄχι, κανονικότατος, ἀπαντῶ.

Προσέξτε τὰ σημάδια.

Ὁ χρυσὸς συλλέγεται ἀπὸ «ἀόρατα» χέρια πρὸ κειμένου νὰ διαφυλαχθῇ. Ὅλοι μας ὅμως γνωρίζουμε πὼς σὲ καιρὸ πολέμου τὸ μοναδικὸ νόμισμα ποὺ ἀναγνωρίζεται εἶναι ὁ χρυσός. Ποῦ εἶναι λοιπόν ὁ χρυσός; Ὀέο;

Τὰ νοσοκομεῖα κλείνουν ἢ παροπλίζονται. Ὁ δὲ Λοβέρδος ἀσκεῖ ξεκάθαρη τρομοκρατία, πρὸ κειμένου νὰ διασφαλίσῃ τὴν σιωπὴ τοῦ νοσηλευτικοῦ προσωπικοῦ. Γιατί; Διότι ὁδηγεῖ τὸ Ε.Σ.Υ. σὲ συγχωνεύσεις καὶ μαρασμό. Δῆλα δή σὲ ἐξαφάνισι. Στόχος; (Ὄχι ἀπαραιτήτως τοῦ Λοβέρδου. Κι αὐτὸς ἐντολὲς ἐκτελεῖ.) Ἡ διασφάλισις χώρων γιὰ περίθαλψι ἀπὸ τὶς συγκρούσεις ποὺ θὰ ἀκολουθήσουν.

Τὰ πέριξ τῆς Τουρκίας, Συρίας, Ἰράν, σύνορα πλημμυρίζουν ἀπὸ ἀμερικανικὰ ὅπλα καὶ στρατεύματα. Οἱ Ῥῶσοι κατεβάζουν τὴν ἁρμάδα τους στὴν Κύπρο, ἀλλὰ παραλλήλως στήνουν πυραύλους, δοκιμάζουν νέες τεχνολογίες σὲ ὅπλα καὶ τὰ ἐπιδεικνύουν προκλητικά. Ἡ Τουρκία, ἔως πρὸ τινός χαϊδεμένο παιδί, μεταμορφώνεται σὲ παραπαίδι. Ἔχει βλέπετε ἀποφασισθεῖ ἡ διάλυσίς της. Κι αὐτοί, ὡς ἄμεσα ἐνδιαφερόμενοι, τὸ ἔμαθαν φυσικὰ τελευταῖοι. Πρὸς τοῦτο κατ’ οὐσίαν ἀντιδρᾶ ἀψυχολόγητα κάθε μηχανισμός της. Παράδοξον, ἀλλὰ ἀληθές!

Μὴν χαιρόμαστε. Δὲν μᾶς ἔχουν γιὰ παρατηρητές. Γιὰ νὰ μᾶς πάρουν τὰ χρέη, πρέπει νὰ πληρώσουμε. Καὶ ἡ πληρωμὴ θὰ εἶναι μὲ αἷμα. Δικό μας.

Ποῦ καί πῶς θά ἐμπλακοῦμε;

Ἔχει σημασία;

Καὶ στὴν Κορέα δὲν εἴχαμε ἐμπλακεῖ ἀλλὰ συμμετείχαμε. Θυσιάσαμε κι ἐκεῖ.

Καὶ στὸν Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο ἤμασταν νικητές, ἀλλὰ μᾶς τὴν «ἔστησαν» οἱ «σύμμαχοί» μας Ἄγγλοι καὶ μᾶς ἔχωσαν στὰ πολὺ βαθιά.

Καὶ τώρα μᾶς ἔχουν στήσει ἀνάλογα σενάρια.

Δὲν πρόκειται μὲ τίποτα νὰ τὰ ἀλλάξουν. Δὲν συμφέρει.

Ἄλλως τε, ἡ ἀνθρωπότης ἀνὰ τακτὰ χρονικὰ διαστήματα ἔστηνε πολέμους.

Κακὸ πρᾶγμα οἱ πόλεμοι, ἀλλὰ ἀναζωογονοῦν ἐκείνους ποὺ τοὺς στήνουν.

Τώρα λοιπὸν ἡ Εὐρώπη καταρρέει. Καταρρέει καὶ ἡ Ἀμερική. Καταρρέουν ἡ μία πίσω ἀπὸ τὴν ἄλλην οἰκονομίες ποὺ διαφορετικῶς εἶχαν μάθει.

Οἰ Ἀμερικανοὶ μᾶς προειδοποιοῦν, ἀλλὰ ὁ Παπαδήμ(ι)ος ἀσκεῖ κοινωνικὸν καὶ θεάρεστον ἔργον! Οὐδεμίαν συνείδησι ἔχει γιὰ τοὺς ῥόλους ποὺ παίζει. Πρέπει νὰ μᾶς σώσῃ, λέει! Πιστεύει! Ἔχει δῆλα δή, τὴν «κατὰ διάθεσιν ἄγνοια». Εἶναι οὐσιαστικῶς ἀπολύτως ὑπεύθυνος γιὰ τὴν ἄγνοιά του, ἀλλὰ ἀρνεῖται νὰ τὴν ἐλέγξῃ ἢ νὰ τὴν ἀλλάξῃ. Ἔχει διάφορον ἀντίληψι γιὰ τὴν πραγματικότητα. Ἴσως κατ’ αὐτόν, ἐὰν φυσικὰ ἔχῃ ἀντιληφθῇ τὸ σημεῖον ποὺ μᾶς ὁδηγεῖ, θὰ ἦταν προτιμότερον νὰ θυσιαστοῦν κάποιοι καὶ νὰ ἐπιβιώσουν, πίσω ἀπὸ τὴν οὐρὰ τῆς Γερμανίας (ἢ ὅποιας χώρας τοῦ προκύψῃ) κάποιοι ἄλλοι.

Τὸ σενάριον εἶναι δομημένο ἄριστα ἐδῶ καὶ πάρα πολλὲς δεκαετίες. Κι ὁ Παπαδήμ(ι)ος εἶναι ἕνα πιόνι, ὅπως ἦταν κι ὁ GAP, (ὅπως θὰ ξαναείναι ὁ GAP ἀργότερα) κι ὅπως κάθε ἄλλος ποὺ πέρασε.

Μόνον ποὺ γιὰ τὸν Παπαδήμ(ι) δὲν ἀπαιτεῖται διασφάλησις τῆς ὑστεροφημίας του. Ὑπάλληλος μὲ τὴν βούλα ἦταν, ὑπάλληλος μὲ τὴν βούλα παραμένει. Τὸ πρόβλημα ἦταν νὰ μὴν ἐκτεθοῦν περισσότερο τὰ «δικά τους» παιδιά. Αὐτὰ ποὺ προσκυνοῦσαν, προσκυνοῦν καὶ θὰ προσκυνοῦν τὸ κάθε ἀφεντικό-χρηματοδότη. Αὐτὰ τὰ παιδιὰ ποὺ θὰ κρατηθοῦν ὡς προτάσεις γιὰ ἀργότερα.

Αὐτὰ ἀντιλαμβάνομαι ἐγώ, μετὰ ἀπὸ ἀμέτρητες συζητήσεις, ἰδίως μὲ τὸν θεῖο διδάσκαλο. Αὐτὰ ἀντιλαμβάνονται καὶ κάποιοι φίλοι μου. Ἴσως νὰ φαντάζουμε κινδυνολόγοι. Ἴσως ὅμως νὰ πασχίζουμε νὰ προετοιμάσουμε τὴν ἀνθρωπότητα γιὰ ὅσα ἔχουν σχεδιαστεῖ νὰ τῆς φορτώσουν.

Φιλονόη.

Υ.Γ. Οἱ Ἕλληνες μέσα ἀπὸ ὅλην αὐτὴν τὴν περιπέτεια θὰ βγοῦμε καθαροί. Λαμπεροί! Φωτεινοί! Κάτι ποὺ ἔχουμε νὰ ζήσουμε ἐδῶ καὶ πάρα πολλοὺς αἰῶνες. Δὲν μὲ τρομάζουν λοιπὸν τὰ ὅσα ἀκολουθοῦν. Εἶναι ἔνα ἀκόμη στάδιον ποὺ πρέπει νὰ διαβοῦμε πρὸ κειμένου νὰ φθάσουμε στὸ ποθούμενον. Τὴν ἀπελευθέρωσι.