Καπιταλισμός

Κάποτε είχα πει στον Ωνάση : “τι ανάγκη έχετε εσείς, εξασφαλίσατε τον πλούτο σε πέντε γενιές απογόνων σας…”
Είχε χαμογελάσει, τσίμπισε λίγη φέτα, κατάπιε μιά γουλιά ούζο και μιά ρουφιξιά προυσαλιό και με κοίταξε κατάματα:

“Τι λες ρε ψηλέ και άμυαλε; Θα ρθεί μέρα, που η απληστεία της ιδιοκτησίας, του πλούτου και της έπαρσης θα αποθηκευτεί στις τράπεζες, στις πολυεθνικές και σε τόσο λίγους, που οι πολλοί μη κατέχοντες θα ξεσπάσουν σαν θεομηνία που θα κάνει τη ζωή των ολίγων κατεχόντων κόλαση...”

“Μα, υπάρχει και...

ο κομμουνισμός, η ελπίδα των κολασμένων…”, τόλμησα να σχολιάσω…

Με ξανακοίταξε, μου έριξε ούζο στο ποτηράκι μου και είπε:
“Μεγάλες ιδέες υπάρχουν, μικροί είναι οι άνθρωποι να τις γονιμοποιήσουν δημιουργικά…”
(Δημήτρης Λιμπερόπουλος, δημοσιογράφος)
το είδαμε εδώ