ΕΓΕΡΣΙΣ2: ΤΟ ΤΡΑΓΟΥΔΙ ΠΟΥ ΤΑΙΡΙΑΖΕΙ ΣΤΗ NANA MOUSKOURI...

Σάββατο 17 Δεκεμβρίου 2011

Δείτε το βίντεο...

1 σχόλια:

Ανώνυμος 17 Δεκεμβρίου 2011 στις 9:31 μ.μ.: Το κορίτσι κάτω από το φανάρι.
Το τραγούδι αυτό είναι το γνωστό σε όλους «Lili Marleen», το πιο διάσημο τραγούδι του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, το οποίο η συλλογική μνήμη έχει ταυτίσει σαν έναν άτυπο ναζιστικό ύμνο, λάθος βέβαια αντίληψη, που δεν ισχύει, καθώς ούτε η υφή του ήταν ναζιστική, αλλά ούτε και η δημοφιλία του περιοριζόταν στο Γερμανικό και μόνο στρατόπεδο.
Β’ Παγκοσμίου Πολέμου γιατί τότε βέβαια μελοποιήθηκε, η ιστορία όμως και η αναφορά του έχει τις ρίζες της στον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο και συγκεκριμένα στο ποίημα που ο Γερμανός στρατιώτης Hans Leip έγραψε το 1915 λίγο πριν φύγει για το Ρώσικο Μέτωπο.
Το όνομα Lili Marleen είναι ένας συνδυασμός από το Lili που ονομαζόταν η κοπέλα του στη Γερμανία και Marleen που ήταν μια νεαρή νοσοκόμα που η εικόνα της είχε χαραχτεί ανεξίτηλη στο μυαλό του Leip βλέποντας τη από τη σκοπιά του να χάνεται μέσα στην ομίχλη.
Το ποίημα είναι εν πρώτοις ερωτικό αλλά κυρίως συμβολίζει τη γυναίκα-έρωτα-ζωή τα οποία αφήνει πίσω του ο κάθε στρατιώτης που πηγαίνει να πολεμήσει και που πρωτίστως αποζητά και λαχταρά, η εικόνα ενός κοριτσιού κάτω από ένα φανάρι του δρόμου που περιμένει το φανταράκι να βγει από την πύλη.
Η ιστορία του ως τραγουδιού τώρα, ξεκινά το 1938 και συγκεκριμένα από τον συνθέτη Norbert Schultze που το διαβάζει, του αρέσει και το μελοποιεί, αυτό όμως δε σήμανε και την άμεση επιτυχία του καθώς ο Υπουργός Προπαγάνδας Γιόζεφ Γκέμπελς δε το βρήκε καθόλου του γούστου του, ούτε και η τραγουδίστρια που τελικά το ερμήνευσε η Lale Andersen ήθελε αρχικά να το τραγουδήσει, ενώ και ο μουσικός παραγωγός που έπρεπε να το προωθήσει δεν το ήθελε. Το τραγούδι επιβίωσε γιατί άρεσε στο Χίτλερ.
Βασικά η εκτίναξη του οφείλεται στο διευθυντή του Στρατιωτικού Ραδιόφωνου του Βελιγραδίου, το οποίο λόγω της θέσης του και μετά την κατάληψη της πόλης από τους Γερμανούς, αποτέλεσε ένα από τα σημαντικότερα Ραδιοφωνικά Κέντρα, γιατί οι εκπομπές του ακούγονταν ευδιάκριτα και καθαρά σε όλη την Ευρώπη, Μεσόγειο αλλά και Αφρική.
Έλαχε τώρα ανάμεσα στους 700 κάτοχους του δίσκου με το τραγούδι να είναι και κάποιος αξιωματικός του Afrika Korps που ζήτησε από το φίλο του στο Βελιγράδι να το βρει και να του το παίξει και έτσι στις 18 Αυγούστου του 1941:-Στον φίλο μου τον Χάνς εξαιρετικά αφιερωμένο καθώς και σε όλα τα παλιόπαιδα που παίζουν στη άμμο αφήνοντας εμάς να παγώνουμε στο Βελιγράδι…
Η επιτυχία ήταν άμεση και άγγιξε από τον τελευταίο δεκανέα μέχρι και τον Έρβιν Ρόμμελ που διέταξε πάραυτα να παίζεται κάθε μέρα στις 09:55 ακριβώς πριν το κλείσιμο της μουσικής εκπομπής.
Είπαμε όμως ότι το Ράδιο Βελιγράδι έπιανε παντού, οπότε το ακούγανε και όλοι οι Σύμμαχοι που αμέσως σχεδόν το αγαπήσανε, το υιοθετήσανε και το σιγοσφυρίζανε μολονότι στα γερμανικά, ποιός ξέρει, ίσως από ένστικτο να καταλάβανε την ουσία του, άλλωστε η αγάπη για τη ζωή και μια κοπέλα να σε περιμένει κάτω από ένα φανάρι του δρόμου έξω από το στρατόπεδο, είναι κοινή για κάθε στρατιώτη, κάθε στρατού και κάθε πολέμου.
Οι Βρετανοί αξιωματικοί ακούγοντας τους στρατιώτες τους να σιγοτραγουδούν γερμανιστί « Wie einst Lili Marleen » και επειδή είδαν την επιτυχία του, αποφάσισαν να το μεταφράσουν. Έτσι έγινε η 1η μετάφραση της Λιλή Μαρλέν, από τις πάμπολλες που ακολούθησαν έπειτα, ενώ η πρώτη αγγλόφωνη τραγουδίστρια που το ερμήνευσε για τους Συμμάχους ήταν η Anne Shelton (ή αλλιώς η αγγλίδα Σοφία Βέμπω).
Όταν ο πόλεμος τελείωσε, για τη Lili Marleen, βρέθηκε η ενσάρκωση της στο πρόσωπο μιας άλλης Μάρλεν της Ντίντριχ-μακράν η πιο κατάλληλη από όλες τις απόψεις για να το τραγουδήσει-μοναδικά- και να το καταστήσει πια και διαχρονικό. Μετά βέβαια το πήραν και άλλοι και το ξαναέπαιξαν σε πολλές version ποντάροντας στην επιτυχία του.
Είναι αστείο πάντως να σκεφτεί κανείς ότι ένα τραγούδι κατά βάση αντιπολεμικό, έγινε το βασικό άκουσμα του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου και έχει μείνει αξέχαστο και όπως έλεγε και εκείνη που πρώτη το ερμήνευσε η Lale Andersen, προσπαθώντας αργότερα να εξηγήσει τη δημοφιλία του τραγουδιού «Can the wind explain why it became a storm?»…

ΙΩΑΝΝΗΣ ΣΥΚΟΥΤΡΗΣ

"Ο ηρωικός άνθρωπος αισθάνεται πως είναι διαλεγμένος από την Μοίραν ως αγωνιστής και ως μάρτυς - περισσότερον ως μάρτυς, αφού την επιτυχίαν δεν την μετρεί με αποτελέσματα άμεσα, με αριθμούς και μεγέθη, δεν την μετρεί καν διόλου. Είναι το αλεξικέραυνον, που θα συγκεντρώση επάνω του (θα προσελκύση μάλλον εθελουσίως) όλας τας καταιγίδας και όλα τ' αστροπελέκια, διά να προστατευθούν τα κατοικητήρια των ειρηνικών ανθρώπων. Εις την ετοιμότητα του κινδύνου, τον σύρει με ακαταμάχητον έλξιν η αισθητική, θα έλεγα, γοητεία του κινδύνου, η συναίσθησις ότι είναι προνόμιον των ολίγων να συντρίβωνται υπέρ των άλλων υπό των άλλων - το πολυτιμότερον προνόμιον! Ο ηρωικός άνθρωπος δεν είναι το άνθος, δεν είν' ο καρπός - αυτά αντιπροσωπεύουν το παρόν και του παρόντος την ανεπιφύλακτον χαράν. Είναι ο σπόρος που θα ταφή και θα σαπίση δια ν' αναφανή το άνθισμα και το κάρπισμα. Είν' εκείνος που θάπτεται δια να εορτασθή η ανάστασις, και ανάστασις χωρίς ταφήν δεν υπάρχει."

ΠΕΡΙΚΛΗΣ ΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΣ

ΘΕΟΔΩΡΟΣ ΚΟΛΟΚΟΤΡΩΝΗΣ

Όταν αποφασίσαμε να κάμωμε την Επανάσταση, δεν εσυλλογισθήκαμε ούτε πόσοι είμεθα ούτε πως δεν έχομε άρματα ούτε ότι οι Τούρκοι εβαστούσαν τα κάστρα και τας πόλεις ούτε κανένας φρόνιμος μας είπε «πού πάτε εδώ να πολεμήσετε με σιταροκάραβα βατσέλα», αλλά ως μία βροχή έπεσε εις όλους μας η επιθυμία της ελευθερίας μας, και όλοι, και ο κλήρος μας και οι προεστοί και οι καπεταναίοι και οι πεπαιδευμένοι και οι έμποροι, μικροί και μεγάλοι, όλοι εσυμφωνήσαμε εις αυτό το σκοπό και εκάμαμε την Επανάσταση. Εις τον πρώτο χρόνο της Επαναστάσεως είχαμε μεγάλη ομόνοια και όλοι ετρέχαμε σύμφωνοι. Ο ένας επήγεν εις τον πόλεμο, ο αδελφός του έφερνε ξύλα, η γυναίκα του εζύμωνε, το παιδί του εκουβαλούσε ψωμί και μπαρουτόβολα εις το στρατόπεδον και εάν αυτή η ομόνοια εβαστούσε ακόμη δύο χρόνους, ηθέλαμε κυριεύσει και την Θεσσαλία και την Μακεδονία, και ίσως εφθάναμε και έως την Κωνσταντινούπολη. Τόσον τρομάξαμε τους Τούρκους, οπού άκουγαν Έλληνα και έφευγαν χίλια μίλια μακρά. Εκατόν Έλληνες έβαζαν πέντε χιλιάδες εμπρός, και ένα καράβι μιαν άρμάδα...

(Μέρος του λόγου που εκφώνησε ο Κολοκοτρώνης στην Πνύκα).

ΙΩΝ ΔΡΑΓΟΥΜΗΣ

Δεν με μέλει αν βάλω σε δύσκολη θέση την κυβέρνηση, μια κυβέρνηση που δεν την σέβομαι, δεν είμαι καμωμένος για την κυβέρνηση ή για το κράτος, έγινα για το έθνος, και το ξέρω επειδή γι’ αυτό ίσα-ίσα πονώ. Για την κυβέρνηση μου έρχεται σιχαμός και καταφρόνια, άμα συλλογίζομαι την κυβέρνηση ξεπέφτω, μαργώνω και μαραίνομαι. Σηκώνομαι, ξανοίγω και ανθοβολώ άμα νοιώθω τον Ελληνισμό. Σε όποια γωνιά του Ελληνισμού και αν βρεθώ, θα πασχίζω πάντα να δυναμώνω, να ξυπνώ, να ζωντανεύω την ψυχή του, και ας γίνει οτι γίνει. Ξυπνώ καθε ύπνο, κεντρίζω καθε βαρεμό, συνδαυλίζω κάθε στάχτη, ξεσκεπάζω καθε σπίθα κρυμμένη και ανάβω κάθε φωτιά σβησμένη, βγάζω κάθε πνοή κουρασμένη και παίζω κάθε χορδή σιωπηλή. Ξυπνώ, ξυπνώ, ξυπνώ και γι αυτό με λεν και ξυπνητήρι…

Σάββατο 17 Δεκεμβρίου 2011

ΤΟ ΤΡΑΓΟΥΔΙ ΠΟΥ ΤΑΙΡΙΑΖΕΙ ΣΤΗ NANA MOUSKOURI...

1 σχόλια:

Κάτω η Χούντα

Η Πλατεία

ΑΝΑΤΡΟΠΗ

ΕΝΗΜΕΡΩΣΗ AΠΟ ΑΛΛΑ ΙΣΤΟΛΟΓΙΑ

ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑ

Αναγνώστες

Αναζήτηση στο egersis

Δημοφιλείς αναρτήσεις

Αρχειοθήκη ιστολογίου

ΙΩΑΝΝΗΣ ΣΥΚΟΥΤΡΗΣ

ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΚΑΡΑΙΣΚΑΚΗΣ

ΠΕΡΙΚΛΗΣ ΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΣ

ΘΕΟΔΩΡΟΣ ΚΟΛΟΚΟΤΡΩΝΗΣ

ΙΩΝ ΔΡΑΓΟΥΜΗΣ

ΠΑΥΛΟΣ ΜΕΛΑΣ