Τὰ 400 χρόνια σκλαβιᾶς.

Κάθομαι κάποιες φορὲς καὶ ἀναλογίζομαι τὴν ζωὴ τοῦ μέσου Ἕλληνος στὴν περίοδο τῆς τουρκοκρατίας.
Κάθε φορὰ καταφέρνω νὰ ὑπεισέλθω σὲ βαθύτερα ἐπίπεδα καὶ νὰ «αἰσθανθῶ» καλλίτερα τὴν καθημερινότητά τους.

Κάθε φορά, ὅταν «ἐπανέρχομαι» στὴν πραγματικότητα, διαπιστώνω μὲ περισσότερο πόνο τὴν τότε τρομοκρατία ποὺ βίωναν οἱ παπποῦδες μας.

Μία ἀπὸ τὶς τόσες σκλαβιὲς βέβαια, ἀλλὰ ἡ πλέον ἀπάνθρωπος ἦταν αὐτή! Ἡ βαρβαροτέρα!

Κάθομαι ὅμως καὶ σκέπτομαι...
τὶς παραμέτρους ποὺ ὁδήγησαν στὴν ἀπελευθέρωσι. Τὰ «κλειδιὰ» ἐκεῖνα ποὺ γύρισαν πρὸ κειμένου νὰ φθάσουμε σήμερα στὸ σημεῖον νὰ συζητᾶμε γιὰ ἐλευθερία, ἔς τῳ κι αὐτῆς τῆς ποταπῆς μορφῆς.

Συνειδητοποιῶ πὼς χρειάστηκαν 400 ὁλόκληρα χρόνια πρὸ κειμένου νὰ μπορέσουν συνδυάσουν τὰ πάντα. Πρόσωπα, καταστάσεις, «συμπτώσεις»….

Τίποτα δὲν ἦταν τυχαῖο. Ἀκόμη καὶ οἱ Νενέκοι σημαντικοί. Ὀ Ἀλῆ-πασᾶς, ὁ Χουρσίτ, ὁ Ὁμέρ Βρυώνης… Οἱ πᾶντες στὴν κατάλληλον θέσι τὴν κατάλληλον στιγμή! Ἔως καὶ οἱ Μαυροκορδᾶτοι στὴν θέσι τους, πρὸ κειμένου νὰ διασφαλίσουν τὴν ὅσο πιὸ μεγάλη περικοπὴ τῆς ἐλευθερίας μας!

Τετρακόσια χρόνια! Κι ὅλα στὴν θέσι τους!

Κάτι ξυπόλητοι, ἀγράμματοι, ἀπαίδευτοι, ξερακιανοί, πεινασμένοι, βρωμεροί, τρισάθλιοι ῥαγιᾶδες ποὺ ξεσηκώθηκαν διότι ἀντιλήφθηκαν πὼς ἀκόμη ἦταν Ἕλληνες.

Σήμερα ἡ σκλαβιὰ εἶναι ἄλλου εἴδους. Δὲν ἔχει νὰ κάνῃ μὲ μαστίγια, κρεμᾶλες κι ἀποκεφαλισμούς. Δὲν ἔχει νὰ κάνῃ μὲ ἀμορφωσιὰ καὶ βασανισμούς! Δὲν ἔχει νὰ κάνῃ μὲ σφαγὲς ἐπὶ σφαγῶν. Ἀλλὰ ὑφίσταται, εἶναι ἐδῶ καὶ μᾶς πνίγει.

Δὲν κρατᾶ μόνον 35 χρόνους, ὅπως πολλοὶ ἰσχυρίζονται. Κρατᾶ ἀπὸ τότε ποὺ ἀπελευθερωθήκαμε. Σχεδὸν διακόσια χρόνια. Σχεδόν… (Προσωπικῶς πιστεύω πὼς κρατᾶ ἐδῶ καὶ πάρα πολλοὺς αἰῶνες, ἀλλὰ αὐτὸ εἶναι ἄλλο θέμα….)

Γιὰ ἐτούτην ὅμως τὴν σκλαβιὰ κάποιοι δούλεψαν στὸ παρασκήνιο γιὰ πάρα πολλὲς δεκαετίες. Πάρα πάρα πολλές.

Δούλεψαν μεθοδικά, συστηματικά, ὑποχθόνια.

Στόχος τους δὲν ἦταν μόνον ὁ Ἕλλην ἀλλὰ ὁ κάθε σκεπτόμενος σὲ κάθε μεριὰ τοῦ πλανήτου.

Στόχος τους ἦταν ὁ πλήρης ἀφανισμὸς τοῦ ἀνθρωπίνου εἴδους. Κάτι σὰν τὶς τότε ὁλοσχερεῖς καταστροφὲς ποὺ ἔκαναν μέσῳ κατακλυσμῶν κάτι Δίες καὶ κάτι Γιαχβέ. Ἴδια πράγματα…

Γύρω μας παντοῦ ἡ ἀθλιότης. Ἡ ἀσυνειδησία. Τὸ κακούργημα θριαμβεύει σὲ κάθε του ἔκφρασι. Οἱ κοινωνικοὶ ἱστοὶ ἔχουν πρὸ πολλοῦ καταρρεύσει. Τὸ ἦθος ἔχει καταχωνιαστεῖ. Ἡ ἀλήθεια διώκεται. Οἱ ἀξίες ἀποδομοῦνται.

Κι ὅμως….

Κάποιοι κακόμοιροι, πάμπτωχοι, πεινασμένοι, βρωμεροί, τρισάθλιοι, κυνηγημένοι ἀκόμη εἶναι ἐδῶ, δυνατοὶ καὶ ζωντανοί! Παλεύουν ὑπογείως, φωνάζουν, γράφουν, τρέχουν, ὀνειρεύονται κι ἀναμένουν τὴν ἐπομένη ἡμέρα.

Ἡ ὁποία θὰ ἔλθῃ! Θὰ ἔλθῃ διότι ἔχουν ἀρχίσει καὶ συμπληρώνονται ὅλα τὰ ἐπὶ μέρους τμήματα ποὺ ἀπαιτοῦνται πρὸ κειμένου νὰ τὴν φέρουν.

Θὰ ἔλθῃ διότι ἔτσι «εἶναι τὸ γραμμένο τῆς ἀνθρωπότητος»! Δὲν μποροῦμε νὰ ξεφύγουμε ἀπὸ αὐτό.

Θὰ ἔλθῃ διότι εἴμαστε ἡ ἐσχάτη γραμμὴ ἀνασχέσεως. Ἡ γραμμὴ ποὺ θὰ ἀνατρέψῃ κάθε εἰς βάρος μας πιθανότητα καὶ θὰ τὴν μετατρέψῃ σὲ μέσον γιὰ τὴν δική μας ἀπελευθέρωσι.

Δὲν γνωρίζω πόσος χρόνος ἀκριβῶς χρειάζεται πρὸ κειμένου νὰ φθάσουμε στὴν ἱερὴ στιγμὴ τῆς μεγάλης μάχης. Καὶ δὲν μὲ ἐνδιαφέρει!

Ὅπως τότε, ὅταν οἱ παπποῦδες μας προετοίμαζαν τὰ παιδιά τους καὶ τὰ ἐγγόνια τους, γιὰ τὴν ἱερὴ στιγμὴ τῆς ἀπελευθερώσεως, ἔτσι κι ἐμεῖς, κάνουμε καὶ θὰ κάνουμε ὅσα ἀπαιτοῦνται, πρὸ κειμένου νὰ εἴμαστε ἔτοιμοι καὶ νὰ προετοιμάσουμε τοὺς ἑαυτούς μας, τὰ παιδιά μας ἀλλὰ καὶ τὰ ἐγγόνια μας, ἐὰν ἀπαιτηθῇ, γιὰ τὴν εὐλογημένη στιγμὴ τῆς ἀπελευθερώσεως!

Τὰ ἐπὶ μέρους βήματα συμβαίνουν!

Ἐμεῖς εἴμαστε κομμάτι τους!

Κάθε στιγμή, κάθε ὧρα μας, κάθε ἡμέρα μας εἶναι μία ἀκόμη ὤθησις γιὰ τὸ τελικὸν στάδιον!

Δὲν μποροῦμε νὰ τὸ ἀποφύγουμε!

Θὰ τὸ ζήσουμε οὔτως ἢ ἄλλως καὶ θὰ τὸ ζήσουμε μὲ κάθε μεγαλοπρέπεια!

Τιμημένοι ἀπόγονοι τιμημένων προγόνων!

Αὐτὸ εἴμαστε, κι ἂς μὴν τὸ ἔχουμε ἀκόμη ἀντιληφθεῖ!

Θὰ ἔλθῃ ἡ ὧρα μας καὶ θὰ τὰ καταλάβουμε ὅλα!

Φιλονόη.

Υ.Γ. Δὲν μὲ τρομάζουν οἱ Νενέκοι, οἱ πάσῃς φύσεως προκυνημένοι, οἱ προδότες, οἱ δοσίλογοι, οἱ ξεπουλητᾶδες καὶ οἱ Ἐφιᾶλτες! Δὲν μὲ τρομάζουν οὔτε κἂν οἱ Μαυροκορδᾶτοι ποὺ ἔχουν πιάσει σειρὰ κι ἀναμένουν νὰ ἁλώσουν ἐκ τῶν ἔσῳ ἐκ νέου. Δὲν μὲ τρομάζει κανείς! Εἶμαι ἐδῶ, εἶμαι δυνατή, εἶμαι Ἑλληνίς, εἶμαι ἀφυπνισμένη, εἶμαι ἕτοιμη ἐδῶ κι αἰῶνες καὶ θὰ τὸ κάνω ἀκόμη καὶ μόνη μου! Τὸ ξέρω διότι αὐτὴ εἶναι ἡ Φύσις μου! Δὲν ἀλλάζει! 
Φιλονόη