Οι Αμερικάνοι ανησυχούν για την Λεπέν και την «απειλή του φασισμού» στην Ευρώπη, αλλά ποιοι είναι οι πραγματικοί φασίστες;

Του Alexander Cockburn / ΚΟΚΚΙΝΟΣ ΟΥΡΑΝΟΣ  

Σχ. ΚΟ: Το παρακάτω άρθρο είναι του Αμερικανο-Ιρλανδού δημοσιογράφουAlexanderCockburn που αρθρογραφεί στα φιλο-αριστερά ‘CounterPunch’ και ‘The Nation’ και στους Los Angeles Times.

Αυτό που αξίζει να προσεχθεί στο άρθρο του Cockburn είναι...
η προσπάθειά του να ξεσκεπάσει... όλη αυτή την υποκρισία των «ανησυχούντων» οπαδών της «δημοκρατίας», για την πρόσφατη εκλογική επιτυχία της Λεπέν στην Γαλλία. Αν και (προφανώς) αριστερός ο Cockburn, δεν καταφεύγει στα γνωστά τσιτάτα (η "ακροδεξιά" που "επενδύει στη ξενοφοβία" κλπ) εναντίον της Λεπέν (την λέει εθνικίστρια) και στην ουσία ‘δικαιώνει’ την πολιτική της στην ανάδειξη της πλήρους αποτυχίας του ‘ευρωπαϊκού μοντέλου’. Την ίδια ώρα στην προεκλογική Ελλάδα, η απόδραση από την Ευρω-λαγνεία είναι ταμπού για τα περισσότερα κόμματα. Ακόμα και για τα φερόμενα ως "συγγενικά" στη Λεπέν.  

Οι συζητήσεις για την Ευρώπη στην Αμερική περιστρέφονται μεταξύ ορθολογισμού και υστερίας. Μια συζήτηση για τα φοβερά ποσοστά ανεργίας στην Ευρώπη και τις εξεγέρσεις ενάντια στη λιτότητα μεταλλάσσεται ξαφνικά σε ένα τρεμάμενο θρήνο για την απειλή του φασισμού στη Γαλλία, τον δυσώδη ρατσισμό στην Ολλανδία, το αντισημιτικό κτήνος που απελευθερώθηκε στη Γερμανία (με την τρομακτική μορφή του νέου ποιήματος του Günter Grass) . Πολλά από αυτά έχουν να κάνουν με την Marine Le Pen, ηγέτη του Εθνικού Μετώπου της Γαλλίας. Έξαλλα άρθρα εκτοξεύονται εναντίον της, ιδιαίτερα αφότου έκανε μια ισχυρή παρουσίαση στον πρώτο γύρο των γαλλικών προεδρικών εκλογών.

Η Marine Le Pen είναι μια εθνικίστρια πολιτικός, που αρκετά εύλογα αξιοποιεί την έντονη κοινωνική δυσαρέσκεια στη Γαλλία μέσα από την επιβολή των προγραμμάτων λιτότητας των τραπεζιτών . Όπως ο Ambrose Evans-Pritchard το έθεσε στην εφημερίδα Daily Telegraph πρόσφατα, "παρουσιάζει τον εαυτό της ως μια σύγχρονη Jeanne d'Arc, συγκρίνοντας ανοιχτά το φιλο-ΕΕ στρατόπεδο της Γαλλίας με τους Βουρβόνους που σχεδίασαν την ‘Αγγλικά Προσάρτηση’ στα 1430 - ή ακόμα και τους δωσίλογους «Les Collabos» που τα έκαναν πλακάκια με τους κατακτητές μετά το 1940. «Ας σπάσουμε τις αλυσίδες του γαλλικού λαού. Φέρτε στη γαλλική άνοιξη», λέει στις συγκεντρώσεις του Εθνικού Μετώπου."

Και ο αντισημιτισμός; Η Diana Johnstone, μια εξαιρετική δημοσιογράφος η οποία καλύπτει το ρεπορτάζ από τη Γαλλία για πολλά χρόνια, μου γράφει, «δεν υπάρχει απολύτως τίποτα που να πιστοποιεί τον αντισημιτισμό από την πλευρά της Marine Le Pen. Έχει πραγματικά προσπαθήσει να ‘καλοπιάσει’ τις ισχυρές εβραϊκές οργανώσεις και η στάση της κατά του Ισλάμ είναι επίσης ένας τρόπος να προσεγγίσεις τέτοιες ομάδες.Η αλήθεια είναι ότι ο καλύτερος τρόπος για να καταστρέψεις κάποιον σε αυτή τη χώρα είναι να τον αποκαλέσεις «αντισημίtη». 

Η Marine Le Pen έχει σίγουρα κάνει κάποια ανούσια σχόλια σχετικά με τους μετανάστες και τον εξισλαμισμό. Αλλά έχει πάει στην καρδιά του θέματος, υποστηρίζοντας ότι η νομισματική ένωση δεν καταπίνεται, ότι είναι ασυμβίβαστη με το γαλλικό έθνος-κράτος. Έχει κερδίσει 18 τοις εκατό των ψήφων κάνοντας εκστρατεία για να βγει η Γαλλία έξω από το ευρώ και να συντρίψει το όλο έργο. Όπως εξηγεί η Τζόνστον, μια νέα δημοσκόπηση δείχνει ότι μόνο τρία τοις εκατό των Γάλλων ψηφοφόρων θεωρεί τη μετανάστευση, το κύριο ζήτημα. Έτσι, λογικά, η Le Pen δεν μπορεί να χρωστά το 18 τοις εκατό της σε αυτό το θέμα.

Το νούμερο ένα είναι η απασχόληση. Είναι αλήθεια, τα πράγματα δεν πάνε καλά. Οι πολιτικές της Ευρώπης αλλάζουν μπροστά στα μάτια μας. Η Ελλάδα έχει 21 τοις εκατό ανεργία, και το σοσιαλιστικό κόμμα του ΠΑΣΟΚ είναι αντιμέτωπο με σχεδόν εξαφάνισή του στις επερχόμενες εκλογές. Στην Ισπανία, ένας στους τέσσερις είναι άνεργος, και ο δεξιός πρωθυπουργός επιμένει στη διατήρηση της λιτότητας. Όπως ο Evans-Pritchard επισημαίνει, «Το ξεχνάμε τώρα, αλλά η Γερμανία ήταν υπερχρεωμένη στους ξένους το 1930, όπως είναι η Ισπανία σήμερα. Ήταν η άρνηση στις πιστώτριες δυνάμεις (ΗΠΑ και Γαλλία) για την επαναρευστοποίηση του συστήματος και τη νομισματική συρρίκνωση που ώθησε τη Γερμανία στο γκρεμό. Οι παραλληλισμοί είναι στοιχειωμένοι. "

 Αλλά υπάρχει μια άλλη πτυχή αυτής της συνήθειας του να πετάς τη κατηγορία του φασισμού στην Ευρώπη, και αυτό είναι ένα θέμα εθνικής υποκρισίας. Τα πλήθη που πλημμύρισαν τους δρόμους για να διασκεδάσουν με την εκτέλεση του Οσάμα Μπιν Λάντεν πριν από ένα χρόνο δεν θριαμβολογούσαν στην Αμερική, τη γη της ελευθερίας και της συνταγματικής ορθότητας. Εγκωμίαζαν την ωμή, άνομη, θανατηφόρα βία. Θα ακούσουμε πολλά στομφώδη για τις αμερικανικές ελευθερίες, αλλά αν υπάρχει κάποιο έθνος στον κόσμο που βρίσκεται σε καλό δρόμο για να αξίζει την ομολογουμένως ασαφή ετικέτα του «φασιστικού», αυτό σίγουρα είναι οι ΗΠΑ. 

Ο φασισμός, μεταξύ άλλων, είναι ένα σύστημα ακραίας, μεθοδικής κρατικής καταστολής, βίαιης μορφής και απειλητικής, ενισχυμένης από μια υπερ-εθνικιστική μυθολογία, μια μιλιταριστική κουλτούρα και μια αυτοκρατορική φιλοδοξία. Στη δεκαετία του 1980 η Αμερική ξεκίνησε να αποκλείει τους φτωχούς της. Επτά εκατομμύρια ενήλικες ήσαν υπό σωφρονιστική εποπτεία το 2009. Ένα φασιστικό σύστημα χρησιμοποιεί συνεχείς παρενοχλήσεις. Πέρυσι υπήρξαν πάνω από 600.000 stop-and-frisks (αστυνομική πρακτική σωματικού ελέγχου σε περαστικούς χωρίς να υπάρχει προηγουμένως καμία ύποπτη ένδειξη), στη Νέα Υόρκη, κατά κύριο λόγο σε μαύρους και ισπανόφωνους.

Τα φασιστικά καθεστώτα, καταστέλλουν την εργασία σε όλες τις προσπάθειες για  οργάνωση. Η επίθεση ξεκίνησε εδώ με το Taft-Hartley το 1947 και συνεχίστηκε με μεθοδική αγριότητα κατά τη διάρκεια των ετών Ρέιγκαν και Κλίντον. Ο Ομπάμα τήρησε τις υποσχέσεις του να κάνει ευκολότερη την οργάνωση, πάγωσε τους μισθούς των ομοσπονδιακών εργαζομένων και προώθησε το ελεύθερο εμπόριο σε όλη την υδρόγειο. Οι επιθέσεις στις συλλογικές διαπραγματεύσεις είναι διάχυτες. Τα μεγάλα χρηματικά ποσά για τα δύο κόμματα εξασφαλίζουν τον εταιρικό έλεγχο χωρίς να έχει σημασία ποιο όνομα είναι στην καρέκλα. Τα φασιστικά καθεστώτα δείχνουν ανοιχτή περιφρόνηση για τη δημοκρατία, ενώ θεοποιούν έναν ηγέτη ο οποίος ενσαρκώνει το πνεύμα του έθνους. Εμείς υμνούμε τη δημοκρατία, ενώ την καταστέλλουμε.

 Ένα φασιστικό καθεστώς είναι ένας ορκισμένος εχθρός του δικαιώματος του συνέρχεσθαι, και πολεμάει τις «παράνομες» πορείες και συγκεντρώσεις. Είμαστε σίγουροι ότι θα δούμε περισσότερα τέτοια σημάδια κατά τη Σύνοδο του ΝΑΤΟ. Η Αμερική είναι ένα δίκτυο ομάδων Σουάτ και κρατικών επαγγελματιών κακοποιών σε μόνιμη επιφυλακή.

 Ένα φασιστικό καθεστώς κατασκοπεύει μανιωδώς τους πολίτες του. Μελετήστε τους  νόμους των ΗΠΑ σχετικά με την μυστική επιτήρησης από το Patriot Act και θα βρείτε κοινά με το απεχθές πρόσωπο της Ανατολικής Γερμανίας.

Τελικά, ένα φασιστικό κράτος διεκδικεί το δικαίωμα να φυλακίζει τα θύματά του χωρίς ελπίδα αποζημίωσης ή νομικής εκπροσώπησης. Ως εκτελεστική εξουσία, υπό τη μορφή του προέδρου, διεκδικεί το δικαίωμα να σκοτώσει τους εχθρούς του, είτε πολίτες του (Awlaki) ή άλλους (Γκουαντάναμο), χωρίς δικαστικό έλεγχο.

 Ζούμε σε μια φασιστική χώρα - «πρωτο-φασιστική», αν θέλετε να το ακουστεί πιο ήπια, αν και υπάρχουν ελάχιστα σημάδια ότι οι περισσότεροι Αμερικανοί ενοχλούνται από αυτή την τάση. Έτσι λοιπόν σταματήστε να επιτίθεστε στην Ευρώπη.

redskywarning.blogspot.com