Αποτρόπαιη δολοφονική επίθεση μέρα μεσημέρι από αφρικανούς λαθρομετανάστες σε τυφλή γυναίκα!

του Στρατή Μαζίδη
Πολλοί ισχυρίζονται πως η κοινωνία μας έχει καταντήσει ζούγκλα. Το ίδιο κι εγώ. Κάναμε όμως λάθος! Γιατί και στη ζούγκλα υπάρχουν κάποιοι κανόνες ενώ στην κοινωνία μας όχι!
Δεν είναι η πρώτη φορά που γράφω ένα άρθρο για την εγκληματικότητα και τη λαθρομετανάστευση οπότε ...

δεν πρόκειται να πρωτοτυπίσω. Είναι όμως η πρώτη φορά που το κάνω με αφορμή μια δολοφονική επίθεση σε στενό αγαπημένο πρόσωπό μου, και όχι γιατί συνδέομαι μαζί του αλλά γιατί είναι ένα άτομο με ειδικές ανάγκες, διάολε!
Ήταν 16:00 όταν χτύπησε το τηλέφωνο στη δουλειά μαθαίνοντας τα νέα και μένοντας παγωμένος για κάποια δευτερόλεπτα μέχρι να συνειδητοποιήσω τι είχε συμβεί και πως το άτομο αυτό παραμένει στη ζωή.
Η γυναίκα αυτή -μέσης ηλικίας – (θα τη λέμε Μαρία) επέστρεφε στο σπίτι της μαζί με τη συνοδό της από γνωστή τράπεζα στην οποία είθισται να συνωστίζεται ο κόσμος. Προφανώς όμως -μολονότι ζουν στο κέντρο της Αθήνας και συγκεκριμένα στην περιοχή του Πεδίου του Άρεως- δεν αντιλήφθηκαν πως δύο αφρικανοί, πιθανότατα σομαλοί, τις παρακολουθούσαν διακριτικά σε όλη τη διαδρομή από την περιοχή της πλατείας Βικτωρίας έως το σπίτι τους.
Κι ο εφιάλτης των δύο γυναικών ξεκίνησε λίγα δευτερόλεπτα αφότου πέρασαν την είσοδο της πολυκατοικίας και κατευθύνθηκαν προς το ασανσέρ. Σε κάποια στιγμή η συνοδός αντιλαμβάνεται την παρουσία ατόμων στο χώρο και διαπιστώνει πως δύο αφρικανοί βρίσκονταν μέσα στην είσοδο της πολυκατοικίας που βρίσκεται σε κεντρικό δρόμο. Άγνωστο το αν πρόλαβαν να μπουν πριν κλείσει η πόρτα ή αν χτύπησαν κάποιο κουδούνι ενός γραφείου και εισήλθαν.
Το λέει στη Μαρία …και τότε ξεκίνησε ο πανικός. Το θρίλερ που ούτε ο Χίτσκοκ δε θα είχε καταφέρει ποτέ να γράψει. Η Μαρία αρχίζει να ανεβαίνει τρία τρία τα σκαλιά για να προλάβει να πάει στο σπίτι της. Η συνοδός της -μέσης ηλικίας και αυτή- αφήνει το ασανσέρ και τρέχει πίσω της για να τη βοηθήσει μέσα σε κραυγές και φωνές φόβου! Με κάποιο τρόπο καταφέρνουν να φτάσουν ως τον όροφό τους και η Μαρία μέσα στον πανικό της προσπαθεί να βρει τα κλειδιά της να ανοίξει. Η σωτηρία από την καταστροφή απέχει μόλις λίγα δευτερόλεπτα.
Αλλά μάταια…
Οι αφρικανοί νεώτεροι και γρηγορότεροι τις έχουν ακολουθήσει. Ο ένας αρπάζει από πίσω τη συνοδό κλείνοντάς της το στόμα με ταινία και αφού  σπάει τα γυαλιά της,  την πετά μπρούμυτα στο έδαφος με το κεφάλι στο πάτωμα. Εκείνη τη στιγμή και για τα επόμενα 2 λεπτά με την πλάτη γυρισμένη στα γεγονότα που ακολούθησαν αισθάνθηκε – όπως είπε – ότι κάτι σοβαρό συνέβαινε στη Μαρία. Η Μαρία μέσα στο απόλυτο σκοτάδι της  – καθότι τυφλή! -  τρώει ένα δυνατό χτύπημα στο κεφάλι. Από καθαρή τύχη δεν έσκασε με το κεφάλι στη μαρμάρινη σκάλα. Παλεύει με ότι και όπως μπορεί. Το έτερο αφρικανικό κτήνος όμως της πιάνει το λαιμό με μανία σε σημείο που κόντεψε να την πνίξει. “Πεθαίνω!” εκμυστηρεύτηκε σε κοινό φιλικό πρόσωπο που έσπευσε να τη βοηθήσει.
Οι αφρικανοί πήραν τη λεία τους μη διστάζοντας να χτυπήσουν εντελώς δολοφονικά δύο μέσης ηλικίας γυναίκες και μάλιστα έναν άνθρωπο που δεν έχει το φως του.
Η συνοδός της, με σπασμένα τα γυαλιά αλλά και μη μπορώντας να μιλήσει από τη δύναμη που της κρατούσαν το πρόσωπο αρχίζει να κλωτσά και να χτυπά την πόρτα του διπλανού διαμερίσματος για να καλέσει σε βοήθεια.
Η Μαρία με τη συνοδό της μεταφέρθηκαν σοβαρά χτυπημένες και σε κατάσταση σοκ με ασθενοφόρο στο νοσοκομείο όπου υποβλήθησαν σε μια σειρά εξετάσεων στο κεφάλι και τον τράχηλο. Εκεί εντελώς συμπτωματικά έχει μεταφερθεί και ένας γέροντας χτυπημένος από δύο άλλα μπουμπούκια (που κατά άλλους πρέπει να νομιμοποιηθεί η παρουσία τους και κατά άλλους μας τιμούν γιατί επέλεξαν τη χώρα μας ως τόπο προορισμού), του οποίου μάλιστα η σύζυγος δεν άνοιγε την πόρτα όταν της φώναζαν ότι χτύπησαν τον άνδρα της γιατί νόμισε ότι είναι κόλπο για να τη ληστέψουν.
Πριν λίγη ώρα η Μαρία και η συνοδός της επέστρεψαν στο σπίτι τους στο κέντρο της Καμπούλ ή καλύτερα του Μογκαντίσιου που όμως κάποτε λεγόταν Αθήνα.
Μιλήσαμε στο τηλέφωνο. Η Μαρία βρίσκεται σε πλήρη σύγχυση. Ένα μείγμα συναισθημάτων όπως ο φόβος, η οργή, η αγανάκτηση την κυριεύουν.
Κλείνοντας έχω μια απορία. Τη μεταφέρω και σε σας:
Η Μαρία από δω και πέρα πως θα προστατεύσει τον εαυτό της; Μπορείτε να βάλετε τον εαυτό σας μια στιγμή στη θέση της;
Πάσα συμβουλή δεκτή.
—-
Σημείωση: επειδή αυτές οι ειδήσεις δεν παίζουν ποτέ στα γνωστά ΜΜΕ, όποιος επιθυμεί τυχόν περισσότερες λεπτομέρειες ας στείλει μήνυμα στο e-mail της ιστοσελίδας και θα ειδοποιηθώ αμέσως.
freepen.gr