Παρασκευή 14 Δεκεμβρίου 2012

Όταν συνηθίσαμε στη ντροπή


Αφορμή για αυτό το κείμενο είναι η φωτογραφία που κάνει το γύρο των μέσων κοινωνικής δικτύωσης.

Ένα πολύ γνωστό κατάστημα στο κέντρο της Αθήνας, στον εμπορικότερο δρόμο της χώρας, την Ερμού, αποφάσισε να...
διακοσμήσει τη βιτρίνα του με την παρακάτω φράση: » Hungry but chic» (Πεινασμένος αλλά σικ). Λέγοντας μας ξεδιάντροπα.....
πως ξέρουμε ότι πεινάτε αλλά πρέπει να ψωνίσεις κάτι από εδώ για να είσαι κομψός και μοδάτος. Να ντύσεις τη θλιβερή εικόνα σου με κάτι από αυτά που πουλάμε. Πόση ντροπή;

Δεν μπορώ να μπω στο μυαλό αυτού του ανθρώπου που σκαρφίστηκε αυτό τον προκλητικό τρόπο να διαφημιστεί, δεν μπορώ να καταλάβω τι πίστευε ότι θα πετύχει, πόσο επιπόλαιος είναι. Μάλλον θα πρέπει να απολογηθεί το συντομότερο δυνατό. Ένα λαό που υποφέρει δεν μπορείς να τον προκαλείς ή να τον χλευάζεις. Κάπου υπάρχει και ένα όριο. Καμία δικαιολογία δεν αρκεί για αυτό το ατόπημα. Ακόμα και διπλή ανάγνωση να έχει αυτή η φράση, ακόμα και αν δεν εννοεί αυτό που καταλαβαίνουμε όλοι, είναι απαράδεκτο να δημιουργεί έστω και αυτή την εντύπωση. Με κάποια πράγματα δεν παίζεις.

Αυτή η θλιβερή εικόνα όμως με έκανε να σκεφτώ και κάτι άλλο. Αλήθεια, συνηθίσαμε στη ντροπή. Αλήθεια σας το λέω. Συνηθίσαμε να ντρεπόμαστε για τη χώρα μας, για την κρίση, για τους μαχαιρωμένους συνανθρώπους μας, για τους πεινασμένους, τους άστεγους, για τους φίλους μας που φεύγουν στο εξωτερικό γιατί εδώ δεν έχουν καμία ευκαιρία, για τους άνεργους που κλαίνε, για αυτούς που ψάχνουν στα σκουπίδια, γι αυτούς τους παππούδες και τις γιαγιάδες που ζητιανεύουν σε κάθε γωνιά της πόλης. Για τους ανθρώπους που αυτοκτονούν κάθε μέρα, για τα συσσίτια που ξεκινάνε και πάλι στα σχολεία, για εμάς που σταματήσαμε να ονειρευόμαστε και να ελπίζουμε, ντροπή που πλέον είμαστε φτωχοί, ντροπή που δεν έχουμε χρήματα να ψωνίσουμε τα απαραίτητα, ντροπή για τις προκλήσεις κάθε λογής που αφήνουμε αναπάντητες, για το φόβο που νιώθουμε… ντροπή και θλίψη για όλα. Όχι γιατί μας χαλάει την αισθητική. Δε μιλάω γι αυτή τη ντροπή. Μιλάω για το αρνητικό συναίσθημα ενοχής που νιώθει κάποιος όταν συνειδητοποιεί ότι έφταιξε σε κάτι. Κάπου φταίξαμε σαφώς αλλά το τίμημα που πληρώνουμε δεν είναι πολύ βαρύ; Το βάρος που σηκώνουμε δεν είναι δυσανάλογο των ευθυνών μας;

Δε μιλάμε, τα βλέπουμε και υποφέρουμε σιωπηλά. Τι να πεις άλλωστε; Πότε, πως, γιατί έγιναν όλα αυτά; Απορώ αλήθεια γιατί επιτρέψαμε να γίνουμε έτσι; Γιατί δε μιλάμε; Γιατί δε σταματάμε να ντρεπόμαστε και να κάνουμε κάτι; Τι θα μου πεις. Σταμάτα να ανέχεσαι όλους αυτούς που σου καταστρέφουν τη ζωή, στήριξε το διπλανό σου, μη φοβάσαι, μη ντρέπεσαι. Κοινότυπες συμβουλές, γενικόλογες θα μου πεις. Ουσιαστικές και αναγκαίες θα σου αντιτείνω.

Δε μας έχει μείνει τίποτα άλλο.
Πηγη
το είδαμε εδώ 

ΙΩΑΝΝΗΣ ΣΥΚΟΥΤΡΗΣ

ΙΩΑΝΝΗΣ ΣΥΚΟΥΤΡΗΣ
"Ο ηρωικός άνθρωπος αισθάνεται πως είναι διαλεγμένος από την Μοίραν ως αγωνιστής και ως μάρτυς - περισσότερον ως μάρτυς, αφού την επιτυχίαν δεν την μετρεί με αποτελέσματα άμεσα, με αριθμούς και μεγέθη, δεν την μετρεί καν διόλου. Είναι το αλεξικέραυνον, που θα συγκεντρώση επάνω του (θα προσελκύση μάλλον εθελουσίως) όλας τας καταιγίδας και όλα τ' αστροπελέκια, διά να προστατευθούν τα κατοικητήρια των ειρηνικών ανθρώπων. Εις την ετοιμότητα του κινδύνου, τον σύρει με ακαταμάχητον έλξιν η αισθητική, θα έλεγα, γοητεία του κινδύνου, η συναίσθησις ότι είναι προνόμιον των ολίγων να συντρίβωνται υπέρ των άλλων υπό των άλλων - το πολυτιμότερον προνόμιον! Ο ηρωικός άνθρωπος δεν είναι το άνθος, δεν είν' ο καρπός - αυτά αντιπροσωπεύουν το παρόν και του παρόντος την ανεπιφύλακτον χαράν. Είναι ο σπόρος που θα ταφή και θα σαπίση δια ν' αναφανή το άνθισμα και το κάρπισμα. Είν' εκείνος που θάπτεται δια να εορτασθή η ανάστασις, και ανάστασις χωρίς ταφήν δεν υπάρχει."

ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΚΑΡΑΙΣΚΑΚΗΣ

ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΚΑΡΑΙΣΚΑΚΗΣ
Απάντηση στο Ρουσίτ Πασά στα 1822

''Πασά μου, μου στέλνεις ένα μπουγιουρντί, μου λες να προσκυνήσω, και εγώ πασά μου ερώτησα τον πούτσο μου τον ίδιο, και αυτός μου αποκρίθηκε να μη σε προσκυνήσω κι αν ερθείς επάνω μου ευθύς να πολεμίσω''

Και απάντηση στον Σιλιχτάρ Μπόδα στα 1823

''Γαμώ την πίστιν σας και τον Μωχαμέτη σας. Δεν εντρέπεσθε να ζητείτε «από ημάς» συνθήκην με «έναν» κοντζιά σκατο-Σουλτάν Μαχμούτην -να τον χέσω και αυτόν και τον Βεζίρην σας και τον Εβραίον Σιλιχτάρ Μπόδα την πουτάνα! - Άμα ζήσω, θα τους γαμήσω. Άμα πεθάνω, θα μου κλάσουν τον πούτσο''

ΠΕΡΙΚΛΗΣ ΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΣ

ΠΕΡΙΚΛΗΣ ΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΣ
"Φυλάτε τη Γη σας και την Τιμή της μόνο με Σπαθί. Πάψετε σαπιοδάσκαλοι και σαπιορήτορες- ΑΝΑΦΟΡΑΤΖΗΔΕΣ- να εξευτελίζετε τη Φυλή. Πάψετε παλιόγρηες τις κλάψες, τα σάλια, τα μελάνια και πιάστε το Σπαθί. Τα πάντα στη Ζωή -Η ΦΥΣΙΣ ΤΟ ΛΕΕΙ- κατακτώνται με το Σπαθί."

ΘΕΟΔΩΡΟΣ ΚΟΛΟΚΟΤΡΩΝΗΣ
















Όταν αποφασίσαμε να κάμωμε την Επανάσταση, δεν εσυλλογισθήκαμε ούτε πόσοι είμεθα ούτε πως δεν έχομε άρματα ούτε ότι οι Τούρκοι εβαστούσαν τα κάστρα και τας πόλεις ούτε κανένας φρόνιμος μας είπε «πού πάτε εδώ να πολεμήσετε με σιταροκάραβα βατσέλα», αλλά ως μία βροχή έπεσε εις όλους μας η επιθυμία της ελευθερίας μας, και όλοι, και ο κλήρος μας και οι προεστοί και οι καπεταναίοι και οι πεπαιδευμένοι και οι έμποροι, μικροί και μεγάλοι, όλοι εσυμφωνήσαμε εις αυτό το σκοπό και εκάμαμε την Επανάσταση. Εις τον πρώτο χρόνο της Επαναστάσεως είχαμε μεγάλη ομόνοια και όλοι ετρέχαμε σύμφωνοι. Ο ένας επήγεν εις τον πόλεμο, ο αδελφός του έφερνε ξύλα, η γυναίκα του εζύμωνε, το παιδί του εκουβαλούσε ψωμί και μπαρουτόβολα εις το στρατόπεδον και εάν αυτή η ομόνοια εβαστούσε ακόμη δύο χρόνους, ηθέλαμε κυριεύσει και την Θεσσαλία και την Μακεδονία, και ίσως εφθάναμε και έως την Κωνσταντινούπολη. Τόσον τρομάξαμε τους Τούρκους, οπού άκουγαν Έλληνα και έφευγαν χίλια μίλια μακρά. Εκατόν Έλληνες έβαζαν πέντε χιλιάδες εμπρός, και ένα καράβι μιαν άρμάδα...

(Μέρος του λόγου που εκφώνησε ο Κολοκοτρώνης στην Πνύκα).

ΙΩΝ ΔΡΑΓΟΥΜΗΣ

ΙΩΝ ΔΡΑΓΟΥΜΗΣ
Δεν με μέλει αν βάλω σε δύσκολη θέση την κυβέρνηση, μια κυβέρνηση που δεν την σέβομαι, δεν είμαι καμωμένος για την κυβέρνηση ή για το κράτος, έγινα για το έθνος, και το ξέρω επειδή γι’ αυτό ίσα-ίσα πονώ. Για την κυβέρνηση μου έρχεται σιχαμός και καταφρόνια, άμα συλλογίζομαι την κυβέρνηση ξεπέφτω, μαργώνω και μαραίνομαι. Σηκώνομαι, ξανοίγω και ανθοβολώ άμα νοιώθω τον Ελληνισμό. Σε όποια γωνιά του Ελληνισμού και αν βρεθώ, θα πασχίζω πάντα να δυναμώνω, να ξυπνώ, να ζωντανεύω την ψυχή του, και ας γίνει οτι γίνει. Ξυπνώ καθε ύπνο, κεντρίζω καθε βαρεμό, συνδαυλίζω κάθε στάχτη, ξεσκεπάζω καθε σπίθα κρυμμένη και ανάβω κάθε φωτιά σβησμένη, βγάζω κάθε πνοή κουρασμένη και παίζω κάθε χορδή σιωπηλή. Ξυπνώ, ξυπνώ, ξυπνώ και γι αυτό με λεν και ξυπνητήρι…

ΠΑΥΛΟΣ ΜΕΛΑΣ

ΠΑΥΛΟΣ ΜΕΛΑΣ
Είδα στον ύπνο μου τον Παύλο τον Μελά, να παίρνει σάρκα για να πει μια ιστορία για κάποια αγέρωχα κι αδούλωτα μυαλά, που προδιαγράφουν της Πατρίδας την πορεία. .
..

Είχ’ η μορφή του θλίψη, πόνο και οργή, για αυτούς που σήμερα τις τύχες μας ορίζουν, που ασελγούν πάνω σ΄ανθρώπους και σε γη και καθετί Ελληνικό το αφορίζουν.
...
Μέσα στην μπλε του την αντάρτικη στολή και με το χέρι του στη μαύρη τη πιστόλα, δίνει στους άντρες του ξανά την εντολή Ελευθερία και Πατρίδα πάνω από όλα!
...
Αν θες στον ύπνο σου να έρθει ο Μέλας μαζί μ’ αγγέλους, σκοτωμένα παλικάρια, να σε τραβήξουν απ ’τον δρόμο που τραβάς, για να βαδίσεις τα δικά τους τα αχνάρια... ..
.
φέρε στα μάτια σου του Παύλου τη στολή, ορκίσου πάνω της, πως δεν θα τον προδώσεις και συρε να βρεις την δική σου εντολή αφού τον ύπνο του εχθρού μας θα στοιχειώσεις.

  © Free Blogger Templates 'Greenery' by Ourblogtemplates.com 2008

Back to TOP