Τα γελοία λάθη της Τουρκίας

Νίκος Λυγερός

Όταν δεν ξέρεις τι να κάνεις, αρχίζεις τα γελοία λάθη. Αυτό το νοητικό σχήμα ακολουθεί η Τουρκία. Για να πείσει τους Γάλλους ότι έχουν άδικο με την απόφαση που πήρε η βουλή τους για την ποινικοποίηση της...

άρνησης των γενοκτονιών που αναγνώρισε το κράτος τους, προσπαθεί να χτυπήσει μέσω του πατέρα του Προέδρου τους, τη Λεγεώνα των Ξένων. Για να το καταλάβουμε όλοι μας το ανάλογο θα ήταν να βρίσει τον Ιερό Λόχο για να πείσει τους Έλληνες ότι έχουν άδικο ν’ αναγνωρίζουν τις γενοκτονίες που έχει διαπράξει η Τουρκία. Η μιζέρια της Τουρκικής διπλωματίας έχει ξεπεράσει τα όρια της αθλιότητας. Προσπαθώντας να αποδείξει με ένα ναζιστικεμαλικό τρόπο ότι έχει πάντα δίκιο για την εσωτερική κατανάλωση, καταφέρνει και γελοιοποιεί τον εαυτό της σε βαθμό που δεν φαντάζεται. Για τους Γάλλους , η Λεγεώνα των Ξένων είναι ένας μύθος. Βρίσκεται σε κάθε μάχη που αφορά την Γαλλία, όπου και να είναι το μέτωπο. Ο ηρωισμός της Λεγεώνας είναι τόσο αποδεκτός που της επιτρέπουν να μην χωρίζεται στα δύο όταν περνά μπροστά στον πρόεδρο της Γαλλικής Δημοκρατίας, όπως κάνουν όλοι οι άλλοι. Και τώρα έρχεται η τουρκική διπλωματία με τις ελαττωματικές της ενημερώσεις, να χτυπήσει αυτό το σύμβολο για να πείσει τους Γάλλους.

Πόσο ηλίθιοι πρέπει να είναι οι σύμβουλοι του Προέδρου και του Πρωθυπουργού της Τουρκίας για να τους έχουν προτείνει μια τέτοια ιδέα. Και πάλι απέδειξαν και οι δυο ότι ακολουθούν και οι δυο ένα συνειδητό στρατηγικό λάθος για να επηρεάσουν με τις νεοθωμανικές τους θέσεις όλη την ευρωπαϊκή ένωση. Αδύνατον να καταλάβουν ότι με τέτοια λάθη συσπειρώνουν όλους τους Ευρωπαίους πολίτες που ανακαλύπτουν σιγά σιγά το πραγματικό πρόσωπο της Τουρκίας , όταν η τελευταία εκνευρίζεται με τις κατηγορίες της ιστορίας και κάνει κριτικές στα σύμβολα των κρατών –μελών της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Ποιος άλλος θα τολμούσε να συνεχίζει να ισχυρίζεται τέτοιες ηλιθιότητες δίχως να υποστεί κόστος ακόμα και από τον ίδιο τον λαό. Μόνο που στην Τουρκία ο λαός δεν μπορεί να εκφραστεί ελεύθερα και να κατηγορήσει την ανικανότητα της τουρκικής διπλωματίας που προσπαθεί να αρκεστεί πίσω από το δάκτυλο της, όταν διαχειρίζεται εθνικά θέματα που δεν κατέχει.