Νομιμότητα​, Ηθική, Οικονομική Επικράτηση και Εθνική Εξαθλίωση

Ο οικονομικός εκβιασμός (μας από την Ευρώπη των ισχυρών) δεν είναι πολιτικό μέσον. Και η οικονομική επικράτηση δεν είναι πολιτική. Είναι ίσως η οδός που ξεκλειδώνει αντιστάσεις. Είναι όμως ανήθικη. Τι είναι λιγότερο ή περισσότερο ανήθικο, δεν έχει σημασία.

Έστω ότι το να πιέζεις κάποιον, ακόμη και με...

 την εξόντωσή του, για να συμμορφωθεί στις απαιτήσεις σου, δεν είναι ανήθικο.

Το να εξοντώνεις όμως κάποιον κυριολεκτικά, σε ατομική και εθνική κλίμακα για να επικρατήσεις οικονομικά και πολιτικά, είναι έγκλημα πολέμου που τελείταισε καιρό ειρήνης. Το να απαιτείς επί πλέον και το ακατάκριτο /αδίωκτο, σημαίνει ότι θεωρείς θεμιτό το έγκλημα και δη το καθ’ έξιν.

Η διακυβέρνηση της Χώρας θα πρέπει να μας γεμίζει περηφάνεια, όταν μας κάνει να αισθανόμαστε ασφάλεια, όταν καλύπτει πλήρως τιςανάγκες των πολιτών και όταν μπορεί να μας λύνει τα προβλήματά μας.

Συνεπώς,

κινήσεις των πολιτικών μας ανδρών (και γυναικών) όπως εξαγωγή κεφαλαίων συναγμένων μετά κό(λ)πων και “μόχθων“, ή
ανεπάρκεια στην φύλαξη των Ελλήνων πολιτών και των δικαίων αυτών (βομβιστική απόπειρα στο Μετρό, ληστεία στο Αρχαιολογικό Μουσείο Ολυμπίας),
ανικανότητα στην κάλυψη των αναγκών μας (έλλειψη ελέγχου της αυθαιρεσίας και αισχροκέρδειας επαγγελματικών ομάδων έναντι του κοινωνικού υνόλου), ή
ανικανότητα στη λύση των προβλημάτων μας (περιορισμοί στις παροχές υγείας, παιδείας)μας οδηγούν αβίαστα στο συμπέρασμα ότι η δημόσια διοίκηση της χώρας, είναι μάλλον άχρηστη.

Και βεβαίως, δεν αιτιώμεθα τον πρωθυπουργό της χώρας,τραπεζίτης είναι ο άνθρωπος. Καλά την κάνει τη δουλειά του.

Το ζήτημα είναι γιατί ο Ελληνικός λαός πληρώνει και εκπροσωπείται από πολιτικούς, αφού δεν υφίσταται ούτε πολιτική δράση, ούτε πολιτική εκπροσώπηση.

Κανείς στην Ελλάδα, στην Ευρώπη και στον κόσμο ολόκληρο δεν μιλάει για ανάπτυξη, για αλλαγή του σκηνικού, για τελείωμα αυτής της φάσης.Αυτό για το οποίο μιλάμε είναι: Πότε θα ξαναβγούμε στις αγορές (για δανεικά).

Αυτό δεν είναι στόχος Χώρας. Είναι στόχος καταχρεωμένης επιχείρησης! Μήπως…, λέω, μήπως, τελικά εμείς φιλοδοξούμε να είμαστε πάντα απλώς μια καταχρεωμένη μικροεπιχείρηση;;;;

Μα τότε

γιατί να πληρώνουμε τόσους πολιτικούς για την άσκηση πολιτικής (με τα συναφή για τους κοινοβουλευτικούς μας προνόμια: τετραετία, και μάλιστα συντάξιμη, και συναφείς αποδοχές, το ανεύθυνο-βουλευτική ασυλία το λένε, εξαγωγή χρημάτων για επενδύσεις και εξασφάλιση κλπ) και μια και το ‘φερε η κουβέντα:
Ποιάς πολιτικής,
ποιάς κυβέρνησης, αφού η υπάρχουσα δεν έχει την δεδηλωμένη, ούτε προέρχεται από το κόμμα που πλειψήφισε (ούτε πιά πλειοψηφεί), ούτε και ασκεί την πολιτική που εγκρίθηκε από το λαό (συνταγματική μάλιστα η εκτροπή),
ούτε, τέλος,ασκεί πολιτική ανάγκης και συγκεκριμένου έργου ως κυβέρνηση εθνικής ενότητας.

Αφού τα εκχωρήσουμε λοιπόν όλα (και με συνταγματική κατοχύρωση μάλιστα), θα μπορούμε, αγαπητοί Εθνοπατέρες, να ξαναβγούμε στην αγορά για δανεικά με εξωτερικό χρέος 120% του ΑΕΠ μετά από 8-10 χρόνια; Αυτό φιλοδοξούμε σαν Χώρα; Και θα είστε επιτυχημένοι στο έργο σας τότε; Αν δεν είχατε κάνει τίποτε, τί περισσότερο θα είχαμε χάσει;
Γράφει: η Ελένη Γεωργοπούλου -Αθανασούλη
tonoikaipnevmata