ΠΕΡΙ ΤΗΣ ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΙΑΣ ΚΑΙ ΤΟΥ ΚΡΑΤΟΥΣ

Ετεροχρονισμένος αλλά πάντα επίκαιρος σχολιασμός του βιβλίου του Ιταλού συγγραφέα Τζιανφράνκο Σαγκουϊνέττι.

Πριν αρκετά χρόνια έπεσε στα χέρια μας το βιβλίο του Ιταλού συγγραφέα Τζιανφράνκο Σαγκουϊνέττι «Περί της τρομοκρατίας και του Κράτους» (εκδόσεις «ύψιλον»). Στην Ιταλία το βιβλίο έτυχε ενθουσιώδους υποδοχής απ’ το αναγνωστικό κοινό, όχι όμως και από... την ιταλική κυβέρνηση που απαγόρευσε αυστηρώς την κυκλοφορία του. Η μετάφραση του στα ελληνικά κυκλοφόρησε για πρώτη φορά το 1980 και μια δεύτερη έκδοση το 1982. Ήταν ευτύχημα ότι αυτό το πολύ διαφωτιστικό βιβλίο εξαντλήθηκε γρήγορα αλλά και δυστύχημα ότι παρά την εμπορική του επιτυχία κανείς εκδότης δεν ανέλαβε να το ξαναβγάλει.* Το θέμα του είναι ίσως σήμερα πιο επίκαιρο απ’ ότι ήταν τότε και αξίζει να σχολιαστεί έστω «ετεροχρονισμένα» κυρίως επειδή το βιβλίο του Σαγκουϊνέττι αποδείχνει ότι υπάρχουν πάντα και παντού άνθρωποι ικανοί να βλέπουν πέρα απ’ την μύτη τους και αρκετά έντιμοι για να λένε τα πράγματα με τ’ όνομα τους.

Η Ιταλία είναι ίσως απ’ τις πρώτες ευρωπαϊκές χώρες που γνώρισαν την «τρομοκρατία». Ποιος δεν έχει ακούσει για τις «Ερυθρές Ταξιαρχίες» που τόσο συχνά θυμίζουν οι Έλληνες εξωκοινοβουλευτικοί και που ο Τζίμης Πανούσης θεώρησε εμπορικό εύρημα να βαφτίσει το μουσικό του συγκρότημα με μια παραλλαγή του ονόματος τους;

Μ’ αυτές τις «Ταξιαρχίες» ασχολείται στο βιβλίο του και ο Σαγκουϊνέττι, για να υποστηρίξει, αντίθετα με όσα φαντάζονται οι Έλληνες εξωκοινοβουλευτικοί, ότι «μόνο ηλίθιοι δεν αντιλαμβάνονται πως οι Ερυθρές Ταξιαρχίες είναι το Κράτος, δηλαδή ένα απ’ τα πολλά ένοπλα παρακλάδια του».

Ο Σαγκουϊνέττι με ιστορικά παραδείγματα, πολιτικά επιχειρήματα και στοιχεία, αποδείχνει τη «σκευωρία της τρομοκρατίας» και καταγγέλλει το ιταλικό Κράτος ότι κατευθύνει και εκτελεί όλες τις τρομοκρατικές ενέργειες που αποδίδει άλλοτε σε φασίστες κι’ άλλοτε σε κομουνιστές, από την σφαγή της πλατείας Φοντάνα το 1969 μέχρι την δολοφονία του Μόρο. Τα στοιχεία που ήλθαν στο μεταξύ στο φως της δημοσιότητας τον επιβεβαιώνουν με το παραπάνω. Έχει αποδειχτεί ότι το σπίτι που κρατούνταν ο Μόρο ήταν ιδιοκτησία των ιταλικών μυστικών υπηρεσιών αλλά καμιά ιταλική κυβέρνηση, δεν ένιωσε υποχρεωμένη να δώσει κάποιες εξηγήσεις.

Απ’ ότι λεει ο ίδιος ο συγγραφέας η επίσημη κριτική σκέπασε το βιβλίο του με σιωπή. Η ιταλική τηλεόραση που ασχολήθηκε λίγο μαζί του τόκανε μόνο βάζοντας τους «ειδικούς» της να δηλώσουν ότι η «θέση» του βιβλίου δεν ήταν «καθόλου πειστική» μα δίχως να πουν στους τηλεθεατές, ποια ήταν τέλος πάντων αυτή η «μη πειστική θέση». Ίσως γι’ αυτό του το «ελάττωμα» το βιβλίο καταδιώχτηκε με συλλήψεις αυτών που το κυκλοφορούσαν και κατασχέσεις των αντιτύπων που έπεσαν στα χέρια της αστυνομίας.

Η ΣΤΡΑΤΙΓΙΚΗ ΤΗΣ ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΙΑΣ

«Πολύ καιρό προτού εμφανιστεί το θέαμα, (θέαμα αποκαλεί ο Σαγκουϊνέττι τον σκηνοθετημένο κίνδυνο της τυφλής τρομοκρατίας) ήδη η θρησκεία, που στάθηκε πάντα ένα πρότυπο λειτουργικής ιδεολογίας για όλες τις παλιές εξουσίες, είχε εφεύρει το διάβολο, πρώτο και ύψιστο προβοκάτορα, που έπρεπε να εξασφαλίσει τον πιο πλέριο θρίαμβο της βασιλείας του Θεού: αυτό που έκανε η θρησκεία ήταν να προβάλλει στον μεταφυσικό κόσμο την απλή αναγκαιότητα κάθε συγκεκριμένης και πραγματικής εξουσίας. Έτσι ο Κικέρωνας ήταν αναγκασμένος να μεγαλοποιήσει τον κίνδυνο που αντιπροσώπευε ο Κατιλίνας, ώστε να μεγεθύνει την δική του δόξα σαν σωτήρα της πατρίδας και να πολλαπλασιάσει τις δικές του ατασθαλίες. Για κάθε εξουσία, η αληθινή καταστροφή είναι μόνο το να την πετάξουν έξω απ’ την ιστορία και κάθε εξουσία απ’ την στιγμή που έχει αδυνατίσει, νοιώθοντας να πλησιάζει η αληθινή καταστροφή, προσπάθησε πάντα να στερεωθεί, εμφανιζόμενη ότι δίνει μια άνιση μάχη εναντίον ενός βολικού αντιπάλου».

Η ιταλική κυρίαρχη τάξη χρειάστηκε τις «Ερυθρές Ταξιαρχίες» για να μπορέσει να δημιουργήσει μια κατάσταση που θα εκφραζόταν με το αδέξιο αλλά απειλητικό σύνθημα «Η με το Κράτος ή με τις Ερυθρές Ταξιαρχίες», σε μια προσπάθεια να συσπειρώσει γύρω της όσες δυνάμεις μπορούσε για την άμυνα της.

Ο Σαγκουϊνέττι έκανε τις παρατηρήσεις του πολύ νωρίς (1979) και δεν είχε ίσως καταλάβει ότι η «τρομοκρατία» δεν ήταν η στρατηγική της ιταλικής αστικής τάξης αλλά του παγκόσμιου ιμπεριαλισμού υπό την αμερικάνικη ηγεσία του. Κι’ όχι μόνο με την γενική έννοια της προβοκάτσιας που πάντα χρησιμοποιούσαν οι κυρίαρχες τάξεις, αλλά σαν ένα πολύ συγκεκριμένο και συστηματικά εφαρμοζόμενο σχέδιο για ολόκληρο τον πλανήτη.

Όχι μονάχα άτομα αλλά ολόκληρα κράτη βαφτίζονται κατά το δοκούν τρομοκρατικά ή ότι υποθάλπουν την τρομοκρατία. Τα κράτη αυτά μπαίνουν στο στόχαστρο των ΗΠΑ στο όνομα του «πολέμου κατά της τρομοκρατίας». Η αρχή έγινε με τον βομβαρδισμό της Λιβύης, με δικαιολογία ότι τρομοκράτες του Καντάφι είχαν τοποθετήσει και πυροδοτήσει μια βόμβα σε βερολινέζικη ντισκοτέκ.

Το κομμουνιστικό κόμμα στην Ιταλία κινητοποίησε ολόκληρο τον μηχανισμό του για ν’ αποδείξει πως οι ανένταχτοι ακτιβιστές έξω απ’ τις γραμμές του ήταν η ένοπλη πάλη. Κι’ ότι ο ηγέτης τους δεν ήταν άλλος απ’ τον «αφελή», όπως τον χαρακτηρίζει ο Σαγκουϊνέττι, Πιφάνο ο οποίος πιάστηκε στα πράσα με δύο άχρηστα ρώσικα ολμοβόλα τα οποία είπε ότι του τα προμήθευσε η σταλινική παλαιστινιακή οργάνωση «Λαϊκό Μέτωπο για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης». Το όνομα αυτής της οργάνωσης αναμίχθηκε και στην πειρατεία του κρουαζιερόπλοιου «Άκιλε Λάουρο» στην Ελλάδα που άφησε αναπάντητα τεράστια ερωτηματικά. Στην Ιταλία κάποιος στρατηγός ονόματι Μιτσέλι έχει παραδεχτεί δημόσια τις σχέσεις των ιταλικών μυστικών υπηρεσιών με αυτή την οργάνωση.

«ΑΜΕΣΗ» ΚΑΙ «ΕΜΜΕΣΗ» ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΊΑ.

Ο Σαγκουϊνέττι ταξινομεί την «τρομοκρατία» σε δύο κατηγορίες: την «άμεση» και την «έμμεση». Ίσως οι χαρακτηρισμοί να μην είναι πετυχημένοι. Αυτό όμως που θέλει να εξηγήσει, και το πετυχαίνει, είναι ότι η εξουσία των κυρίαρχων συμφερόντων έχει σα στόχο το εργατικό και λαϊκό κίνημα όταν δολοφονεί ανύποπτους πολίτες (άμεση τρομοκρατία) ή όταν χωρίς δισταγμό δολοφονεί ορισμένα δικά της στελέχη, (έμμεση τρομοκρατία).

Αυτή ακριβώς την έμμεση τρομοκρατία δεν μπορεί και δεν θέλει να καταλάβει η εξωκοινοβουλευτική αριστερά. Αν και η ιστορία βρίθει από παραδείγματα, δυσκολεύεται να παραδεχτεί ότι η εξουσία μπορεί να εξοντώνει τα ίδια της τα στελέχη, όταν της είναι πιο χρήσιμα νεκρά παρά ζωντανά.

Μ’ αυτή την μέθοδο έχει πετύχει να δημιουργήσει την εντύπωση στον μέσο πολίτη ότι αυτός και το Κράτος έχουν ένα κοινό εχθρό: επομένως ο πολίτης πρέπει να είναι ενωμένος με το κράτος και να προσφέρει την υποστήριξη ή έστω την ανοχή του «στον αγώνα κατά της τρομοκρατίας». Απ’ αυτή την άποψη, δεν είναι τυχαίο ότι οι Έλληνες ταγματασφαλίτες ταυτίζονται στο ζήτημα της τρομοκρατίας με την εξωκοινοβουλευτική «αριστερά».

«Το Κράτος, εξασθενημένο στο έπακρο απ’ όλες τις επιθέσεις που δέχεται αυτό και η οικονομία του, εδώ και δέκα χρόνια καθημερινά, απ’ το προλεταριάτο απ’ την μια μεριά και την αναξιότητα των δικών του διαχειριστών, βρίσκει τον τρόπο να αντιμετωπίσει και το ένα και το άλλο: αναλαμβάνει με επισημότητα να σκηνοθετήσει το θέαμα της κοινής και πανίερης άμυνας μπροστά στο τέρας της τρομοκρατίας. Και στο όνομα αυτής της άγιας αποστολής , μπορεί να απαιτεί απ’ όλους τους υποτελείς του ένα ακόμα κομμάτι απ’ την ισχνή τους ελευθερία, που πάει και δυναμώνει τον αστυνομικό έλεγχο πάνω σε όλο τον πληθυσμό. «Έχουμε πόλεμο» και στο πόλεμο εναντίον ενός τόσο πανούργου και δυνατού εχθρού κάθε διαφωνία και σύγκρουση θα ‘τανε σαμποτάζ και λιποταξία...

»Και μπροστά στο καθήκον της υπεράσπισης της (δημόσιας τάξης), όλοι καλούνται να γίνουν καταδότες, δειλοί, φοβητσιάρηδες: η ανανδρία γίνεται για πρώτη φορά στην ιστορία υπέρτατη αρετή, ο φόβος πάντα δικαιολογείται, το μόνο «θάρρος» που δε σ’ ατιμάζει είναι να εγκρίνεις και να υποστηρίζεις όλα τα ψέματα, τις υπερβάσεις και τις ανομίες του Κράτους.»

Δεν χρειάζεται να πάμε στην Ιταλία για να δούμε πόσο μεγάλα κέρδη έχει πετύχει το αστικό κράτος με την πλαστή τρομοκρατία.

Εδώ στην Ελλάδα πέρασαν μια σειρά νόμοι κατά της τρομοκρατίας που φανερά στοχεύουν στην κατατρομοκράτηση των πολιτών, χωρίς κανένας να διαμαρτυρηθεί. Ο κόσμος συνήθισε να νιώθει παντού την κάνη ενός αυτόματου όπλου μπροστά στην μύτη του. Συνήθισε να βλέπει μπλόκα και ενέδρες αστυνομικών δυνάμεων σα να έχει κηρυχθεί η χώρα σε κατάσταση πολιορκίας. Τέτοια αστυνομοκρατία δεν γνώρισε ο τόπος ούτε στην χούντα, ούτε καν στον εμφύλιο πόλεμο.

Η ΑΣΤΥΝΟΜΙΑ ΕΙΝΑΙ ΠΕΙΣΤΙΚΗ

Για τρεις σχεδόν η δεκαετίες η Ελλάδα βρίσκεται στο έλεος αόρατων εχθρών: δολοφονήθηκαν αστυνομικοί, πολιτικοί, εκδότες, επιχειρηματίες, απλοί πολίτες, ανατινάχτηκαν σχολικά λεωφορεία, αστυνομικά οχήματα, αφοπλίστηκαν αστυνομικοί μέσα στα ίδια τους τα τμήματα, πυρπολήθηκαν πολυκαταστήματα, έγιναν στάχτη εκατοντάδες χιλιάδες στρέμματα δάση. Οι τρομοκράτες ήτανε νιοι και γέρασαν αλλά κανείς δεν συνελήφθη. Και μόνο αυτό είναι αρκετό για να αντιληφθούμε την σκευωρία. Για τις διωκτικές αρχές όμως υπάρχει αριστερή τρομοκρατία. Και όχι μόνο για τις διωκτικές αρχές αλλά για το σύνολο σχεδόν της αριστεράς, της δεξιάς, της ακροδεξιάς και του πολικού κόσμου γενικά. Η λογική, τα επιχειρήματα, τα στοιχεία, τα ιστορικά παραδείγματα δεν έχουν καμιά αξία.

Ο Κρυστάλλης ήταν ο «σύντροφος» που έπεσε άτυχα στα χέρια της αστυνομίας. Το κίνημα έπρεπε ανεπιφύλακτα να τον υπερασπιστεί! Για να δεχτεί κάποια διαφορετική εκδοχή η εξωκοινοβουλευτική αριστερά και ο Συνασπισμός έπρεπε να μιλήσει ο Μποσινάκης, να αποκαλύψει ότι ο τρομοκράτης βομβιστής δεν ήταν παρά προβοκάτορας των μυστικών υπηρεσιών. Μόνο απ’ τα χείλη του αρχηγού της αστυνομίας είναι δυνατόν να εκπορεύεται η αλήθεια. Τα υπόλοιπα είναι απλώς «συνομωσιολογία».

Η «τρομοκρατία» είναι φαινόμενο κοινωνικό (λες και οι μυστικές υπηρεσίες δεν είναι μέρος της κοινωνίας) και πρέπει να ερμηνευτεί με άλλους όρους, «επιστημονικούς»!
Στα κανάλια παρελαύνουν κάθε μάρκας «ειδικοί». Πολιτικοί, οικονομολόγοι, κοινωνιολόγοι, ψυχολόγοι, τρομολόγοι, σημειολόγοι, σεισμολόγοι και κάθε είδους ηλίθιοι που χαϊδεύονται σα τις πουτάνες με την εξουσία και αναλύουν συνεχώς αυτά τα «σοβαρά κοινωνικά προβλήματα», το μπαγκράουν της τρομοκρατίας!

«Στην σημερινή Ιταλία -λεει ο Σαγκουϊνέττι- οτιδήποτε είναι έκδηλα ψεύτικο, και μόνο αυτό, βρίσκει μια θέση, πουλιέται, αγοράζεται και είναι πηγή κερδών. Η σκηνοθεσία και η εξάπλωση της τρομοκρατικής επιδημίας είναι μια κολοσσιαία και κερδοφόρα επιχείρηση που εξασφαλίζει απασχόληση σε δεκάδες χιλιάδες δημοσιογράφους, μπάτσους, μυστικούς πράκτορες, δικαστικούς, κοινωνιολόγους και ειδικούς κάθε φυράματος. «Μόνο η αλήθεια δεν έχει πελάτες», όπως έλεγε ο Μοντεσκιέ σε λιγότερο ψεύτικους καιρούς.»

Και πραγματικά πόσο ισχυρή στήριξη της αστυνομικής θέσης για την τρομοκρατία είναι όλες αυτές οι εμβριθείς ενασχολήσεις των γνωστών και «σεβαστών» διανοουμένων με τις «βαθύτερες ρίζες της τρομοκρατίας»! Τόσο βαθιές που μόνο οι στρουθοκάμηλοι μπορεί να τις ανακαλύψουν!

Αλλά αυτό που βαραίνει αποφασιστικά στην πλάστιγγα και χαρίζει κύρος στην αστυνομική εκδοχή είναι η συνηγορία ορισμένων ομάδων της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς και των αναρχικών.

Δικαιολογημένα προκαλούν τους περιφρονητικούς χαρακτηρισμούς και τις ειρωνείες του Ιταλού συγγραφέα. Στο βάθος θαυμάζουν τον ένοπλο τυχοδιωκτισμό. Δεν είναι όμως ικανοί παρά μόνο για αξιοθρήνητα νταβαντούρια και υποθέτουν ότι κάπου κάπως υπάρχουν κάποιοι που διαθέτουν εκείνο που λείπει στους ίδιους: το θάρρος.
«Οι αριστεριστές μας πήραν τους φτωχούς τους πόθους για πραγματικότητα, χωρίς να μυριστούν πως η πραγματικότητα ξεπερνάει πάντα τους πόθους τους, μα όχι με τον τρόπο που θα επιθυμούσαν.»

»Με τον ίδιο τρόπο και εξ αιτίας της ίδιας ένοχης βλακείας, όλοι οι εξωκοινοβουλευτικοί του 1978 έπεσαν πρόσχαρα στην παγίδα της απαγωγής του Μόρο, «έργου συντρόφων που λαθεύουν». Και δεν νοιώθουν οι αγαθιάρηδες, πως είναι οι μοναδικοί «σύντροφοι που λαθεύουν», γι’ άλλη μια φορά.»

Και γα να κάνουμε ακόμα μια παρένθεση στα καθ’ ημάς, ανάμεσα σε τέτοιους «αγαθιάρηδες» που πιστεύουν στην ύπαρξη κάποιων εκτός τόπου και χρόνου ηρωικών εκδικητών, διάλεξε και παγίδεψε η ελληνική αστυνομία τα θύματα της. Κι’ επειδή δεν είναι τρομοκράτες παρά μόνο αγαθιάρηδες και θύματα, η κυβέρνηση με το φόβο μήπως η απάνθρωπη σκευωρία αποκαλυφθεί θέλει να τους δικάσει «ζούλα» πίσω απ’ τις πλάτες της κοινής γνώμης.

Τι άλλη ισχυρότερη απόδειξη χρειάζεται η αστυνομία για να διαλύσει τις υποψίες των δύσπιστων, όταν οι αριστεριστές και οι αναρχικοί γνωστοί για τις αθώες και ακίνδυνες βιαιότητες τους, όχι μόνο θεωρούν υπαρκτή την αριστερή τρομοκρατία αλλά και της ασκούν δημόσια «κρητικές» τις οποίες παραλαμβάνουν κακόφημοι δημοσιογράφοι για να τους δώσουν περίοπτη δημοσιότητα.

Πρέπει να αναγνωρίσουμε ότι η πρόθεση τους δεν είναι να στηρίξουν την αστυνομική εκδοχή της τρομοκρατίας, αλλά να κάνουν οι ίδιοι -κάθε φορά που βλέπουν τα σκούρα- δήλωση αποκήρυξης της τρομοκρατίας. Οι θαυμαστές της ατομικής τρομοκρατίας είναι οι πρώτοι που τρομοκρατούνται.

Εκείνο που πραγματικά μπορεί να βλάψει την κυρίαρχη τάξη είναι η αλήθεια. Μόνο η αλήθεια είναι επαναστατική. Ο μοναδικός εμπνευστής και εκτελεστής των τρομοκρατικών πράξεων είναι το Κράτος. Οι μυστικές του υπηρεσίες. Ντόπιες και ξένες.

Η σκηνοθετημένη τρομοκρατία είναι ο δρόμος προς τον ολοκληρωτισμό. Πολύ σωστά ο Τζιανφράνκο Σαγκουϊνέττι παρουσιάζει σαν τελικό συμπέρασμα της μελέτης του τούτο δω:

Όσοι μιλούν σήμερα για κοινωνική δικαιοσύνη και απελευθέρωση, δίχως να ξεσκεπάζουν και να καταγγέλλουν την σκηνοθετημένη τρομοκρατία «μιλούν ενώ στο στόμα τους έχουν ένα πτώμα».

Δημ. Τουμπανης

* Το «Περί τρομοκρατίας και του Κράτους» έτυχε μιας νέας ανατύπωσης απ’ τις εκδόσεις «ύψιλον», το 2004, και μπορεί κανείς ακόμα να το βρει στα βιβλιοπωλεία ή Τζαβέλλα 15, Αθήνα.