Η Αργεντινή αρνείται πάντοτε να καταβάλει έστω και ένα σεντ στα κερδοσκοπικά κεφάλαια!

Η Αργεντινή βρίσκεται σε ένα κρίσιμο σταυροδρόμι.Από τη μια τα μεγάλα συμφέροντα που θέλουν να ανατρέψουν τη κυβέρνηση από τα δεξιά και να ξαναθέσουν τη χώρα πλήρως εκτεθειμένη στα αρπακτικά των παγκόσμιων τοκογλύφων. Αν συμβεί αυτό θα είναι πισωγύρισμα. Από την άλλη υπάρχει η λογική δυσαρέσκεια ένος μεγάλου κομματιού του λαού (τα αίτια γι αυτή τη δυσαρέσκεια στο τέλος του άρθρου). Η μεταβατική κυβέρνηση της Κίρχνερ λοιπόν πρέπει να προχωρήσει ακόμα παρακάτω. Ακόμα πιο αριστερά. Αλλιώς τα αποτέλεσματα θα είναι μοιραία.                 
Η Αργεντινή αρνείται πάντοτε να καταβάλει έστω και ένα σεντ στα κερδοσκοπικά κεφάλαια, τα οποία χαρακτηρίζει «σαρκοβόρα όρνεα, εκμεταλλευτές και τοκογλύφους»
Όλοι  οι παραπάνω πήγαν σε δικαστηριο της Νέας Υόρκης που επιδίκασε την...
πληρωμή 1,33 δισεκ. δολαρίων  υπέρ τους.
Ο δικαστής Τόμι Γκρίζα κάλεσε σήμερα την Αργεντινή, που επί δέκα χρόνια βρίσκεται σε δικαστική διαμάχη με κερδοσκοπικά επενδυτικά κεφάλαια, να τα πληρώσει «ταυτόχρονα, ή πριν» αποζημιώσει τους πιστωτές της, οι οποίοι δέχθηκαν να απομειώσουν τις απαιτήσεις τους στην ανταλλαγή τίτλων του κρατικού χρέους της.


Ο Γκρίζα κατ’ αυτά διέταξε την Bank of New York Mellon, μέσω της οποίας πραγματοποιούνται οι πληρωμές της Αργεντινής, να πληρώσει τα επενδυτικά αυτά κεφάλαια εάν το Μπουένος Άιρες δεν εκτελέσει την απόφαση.
Η κυβέρνηση της Αργεντινής δήλωσε πως πρόκειται να ασκήσει έφεση.

Η Αργεντινή αρνείται πάντοτε να καταβάλει έστω και ένα σεντ στα κερδοσκοπικά κεφάλαια, τα οποία χαρακτηρίζει «σαρκοβόρα όρνεα, εκμεταλλευτές και τοκογλύφους», διότι απαιτούν να αποζημιωθούν για το 100% των τίτλων συν τους τόκους, τη στιγμή που οι περισσότεροι από τους πιστωτές της (τράπεζες, ασφαλιστικές εταιρείες κ.ά.) αποδέχθηκαν να απολέσουν το 75% της αξίας των αργεντίνικων τίτλων χρέους που διακατέχουν.
papaioannou-giannis

Η ΑΡΓΕΝΤΙΝΗ ΣΤΟ ΠΙΟ ΚΡΙΣΙΜΟ ΣΤΑΥΡΟΔΡΟΜΙ ΤΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ ΤΗΣ

Η Αργεντινή πέρασε για 10 ολόκληρα χρόνια από τα ίδια μονοπάτια που περνάμε κι’ εμείς περίπου εδώ και 3 χρόνια, και που απ’ότι φαίνεται θα περάσουν και όλες οι χώρες της Ευρώπης.

Η πρόσδεση του Αργεντίνικου πέσος με το δολάριο το 1991 σε άμεση συνάρτηση με το δυσβάστακτο εξωτερικό χρέος το οποίο είχαν εκτοξεύσει σε απίθανα ύψη ο δικτάτορας Βιντέλα αλλά και οι μετά από αυτόν Ραούλ Αλφονσίν, Μένεμ, και Ντε Λα Ρούα, άνοιξαν τις πύλες της κόλασης για την Αργεντινή. Ο Μένεμ εκτός από την πρόσδεση του πέσος με το δολάριο, προχώρησε ακόμα πιο πέρα. Απελευθέρωσε ολοκληρωτικά τις εισαγωγές, και ιδιωτικοποίησε σχεδόν το σύνολο της δημόσιας περιουσίας. Η πορεία προς την απόλυτη εξαθλίωση του Αργεντίνικου λαού είχε δρομολογηθεί.

Η ραγδαία συρρίκνωση της οικονομίας επέφερε την ολοκληρωτική κατάρρευση. Παραγωγή, εμπόριο, αγροτική οικονομία, δημόσια διοίκηση. Ολόκληρος ο κοινωνικός ιστός είχε ισοπεδωθεί. Ωστόσο η εργατική τάξη και τα φτωχότερα λαϊκά στρώματα είναι αυτά που πλήρωσαν ακριβότερα τον λογαριασμό όπως ήταν φυσικό.

Η κοινωνική έκρηξη του 2001 επέβαλε τις αλλαγές που χρειαζόταν η Αργεντινή, και οι οποίες λειτούργησαν σαν φιάλη οξυγόνου. Η χώρα ξέφυγε από τον θανάσιμο εναγκαλισμό του δολαρίου, το χρέος διαγράφηκε μονομερώς, οι εισαγωγές σχεδόν απαγορεύτηκαν εντελώς, και η οικονομία αλλά και ολόκληρη η Αργεντινή άρχισε και πάλι να αναπνέει.

Ωστόσο ρυθμός ανάπτυξης που παρουσιάστηκε μέχρι πέρυσι(4,5%) οφείλεται κατά μεγάλο ποσοστό στο ότι οι αλλαγές που έγιναν το 2001, συντελέστηκαν σε μια εποχή που δεν είχε ξεσπάσει ακόμα η παγκόσμια οικονομική κρίση του 2008. Σήμερα η κατάσταση έχει αλλάξει ριζικά. Αυτή την φορά η οικονομία της Αργεντινής δεν έχει να αντιμετωπίσει την αδυναμία εξάσκησης δημοσιονομικής πολιτικής όπως είχε συμβεί την εποχή που ήταν αιχμάλωτη του δολαρίου, αλλα βρίσκεται αντιμέτωπη με τις ενγενείς αδυναμίες ενός ολόκληρου οικονομικού συστήματος, του καπιταλισμού, που διανύει την μεγαλύτερη οικονομική κρίση της ιστορίας του.

Πέρα και ξέχωρα από τα όποια επιτεύγματα λοιπόν είχε μετά το 2001 η οικονομία της Αργεντινής, σήμερα δέχεται τα «κτυπήματα» από τους κραδασμούς που δέχονται όλες οι χώρες του κόσμου. Το εμπόριο άρχισε να φθίνει (εισαγωγές-εξαγωγές) κάτι που επιτείνει τον πληθωρισμό. Η μικρομεσαία τάξη βλέπει επομένως τις όποιες οικονομίες της να συρρικνώνονται. Αρχίζει να εξεγείρεται. Τα υπάρχοντα προβλήματα οξύνονται ακόμα περισσότερο από την ραγδαία είσοδο λαθρομεταναστών στην χώρα, οι οποίοι έκαναν την εμφάνισή τους μετα το 2001, καθώς κανένας λαθρομετανάστης δεν θα πήγαινε στην Αργεντινή την προηγούμενη περίοδο του απόλυτου λιμού.

Η κυβέρνηση της Κίρχνερ, δεν πρόκειται να βαδίσει από δώ και πέρα με τα σταθερά βήματα που είχε την προηγούμενη περίοδο, ακόμα και αν κερδίσει την Τρίτη θητεία της. Στην αλήστου μνήμης περίοδο της πρόσδεσης με το δολάριο, η αντίθεση του κόσμου ήταν παλλαϊκή, με την έννοια ότι συνθλιβόταν και αργοπέθαινε σχεδόν το σύνολο του Αργεντίνικου λαού. Σήμερα οι ταξικές διαφοροποιήσεις (κι’ έτσι και αντιδράσεις) παίρνουν και πάλι τις κλασσικές μορφές ταξικού διαχωρισμού που υπάρχουν στον καπιταλισμό. Σίγουρα η εργατική τάξη και τα φτωχότερα λαϊκά στρώματα πιστώνουν στις κυβερνήσεις της τα όποια επιτεύγματα επέφεραν οι αλλαγές του 2001. Μπροστά σ’αυτά που πέρασαν την καταραμένη 10ετία 1991-2001, η αμέσως επόμενη περίοδος φάνταξε σαν επίγειος παράδεισος στα μάτια τους. Δίνουν λοιπόν ακόμα την ανοχή τους. Μια ανοχή που απ’ ότι δείχνουν τα πράγματα δεν πρόκειται να κρατήσει επ’ άπειρον.

Η Αργεντινή εισέρχεται σε μια εντελώς καινούργια περίοδο. Το ιστορικό σταυροδρόμι υπάρχει αντικειμενικά πλέον μπροστά της. Την πρωτοβουλία των κινήσεων από δω και πέρα πρέπει να την πάρει η εργατική τάξη. Οι λύσεις που υπάρχουν δεν είναι πολυποίκιλες. Για να βαδίσει μπροστά η χώρα θα πρέπει να εθνικοποιηθούν άμεσα οι βασικότεροι παραγωγικοί τομείς κάτω από εργατικό έλεγχο και οι τράπεζες. Την ίδια στιγμή θα πρέπει με τον ίδιο τρόπο να ελεγχθεί και το εξωτερικό εμπόριο. Μόνον έτσι κι’ αφού η χώρα απαλαγεί από τα λαθρομεταναστευτικά βαρίδια θα μπορέσει να συνεχιστεί η πορεία που ξεκίνησε με τά το 2001.

Μ’ αυτή την έννοια η κυβέρνηση της Κίχνερ από δω και πέρα παίρνει την μορφή της μεταβατικής κατάστασης. Ή θα προχωρήσει η Αργεντινή ακόμα παρα πέρα, ή θα οδηγηθεί στο αιώνιο χάος και την αιώνια βαρβαρότητα. Σταυροδρόμι που με τον ένα ή άλλο τρόπο, μπαίνει μπροστά σε όλα τα κράτη του κόσμου σήμερα…

Μεταλληνός