Η εναπόθεση

Γράφει η Στεφανία Λυγερού

Αν κοιτώ να φτιάξω -κατά πως επιθυμώ- εσένα, σημαίνει ότι εναποθέτω σε σένα και την ευτυχία μου. Ουσιαστικά εναποθέτω σ’ εσένα τη ζωή μου, αφού εσύ θα ευθύνεσαι για την καλή ή την κακή εκδοχή της.

Όποιος εναποθέτει σε κάποιον, έξω από τον εαυτό του, τη ζωή του, ταυτόχρονα...
εναποθέτει και τις ευθύνες. Είναι αυτός που σηκώνει τα χέρια ψηλά, όλοι οι άλλοι ευθύνονται για ό,τι του συμβαίνει, στέκει άπραγος, έρμαιο των συνθηκών, και μόνο διαμαρτύρεται.

Ο άνθρωπος που στρέφεται έξω (στο να φτιάξει τους άλλους) το κάνει γιατί δεν μπορεί να φτιάξει τον εαυτό του. Αν δεν μπορείς να πεις στον εαυτό σου (που είναι ο μόνος που σου ανήκει) «κάνε αυτό», πώς μπορείς να το πεις σε κάποιον άλλον; Και να έχεις και την απαίτηση να το κάνει, αυτό που εσύ θέλεις, εκείνος ο άλλος;

Όποιος δεν παλεύει αφ’ εαυτού, όποιος δεν κάνει τα θέλω του πράξη, και ρίχνει το φταίξιμο γι’ αυτή του τη στάση στην απραξία όλων των άλλων, είναι αυτός:

• που περιμένει να τον σώσουν,

• η ζωή του βρίσκεται στο έλεος των συνθηκών,

• που θα προσπεραστεί από την Ιστορία..

..γιατί η εποχή ζητά από τον καθένα να κάτσει να ισιώσει την δική του καμπουρίτσα.

Δεν το ‘φτασες; Τέλος εποχής!