Ο φαύλος κύκλος των εναλλαγών: Της τραγωδίας και φάρσας…
το είδαμε εδώ
Οι παλιότεροι θα θυμούνται το βρώμικο 1989: Τότε έφτασε στην κορύφωσή της η μυθολογία της «Κάθαρσης»: μια υστερία δίχως ιστορικό προηγούμενο...
Οι σκηνοθέτες τότε ήταν οι Έλληνες «νταβάδες»…
Ο πολιτικός «αρχάγγελος» της «κάθαρσης» του ’89: Ο Μητσοτάκης, ένας από τους πιο βρώμικους πολιτικούς…
Από τότε η συνταγή αυτή της «διαφθοράς» και της «κάθαρσης» παίχτηκε πολλές φορές, σαν φαρσοκωμωδία…
ΣΗΜΕΡΑ ζούμε μια νέα «καθαρτήρια» υστερία…
Τώρα σκηνοθέτες και χορηγοί είναι οι πλανητικοί «νταβάδες».
Το σενάριο είναι του ΔΝΤ!!!
Οι Έλληνες «νταβάδες» και ο «πολιτικός υπόκοσμος» παίζουν πάνω σ’ αυτό το σενάριο…
Οι «αρχάγγελοι» της «κάθαρσης» είναι σήμερα πολλοί: Πρώτοι και καλύτεροι τα κυβερνητικά δωσίλογα ανδρείκελα, με σημαιοφόρους τους «αρχιμαφιόζους» της λαμογιάς: Ο Βενιζέλος και όλα τα περιττώματα του δωσίλογου ΠΑΣΟΚ…
Θεωρούμε σκόπιμο να αναδημοσιεύσουμε ένα παλιό μας άρθρο για να φωτίσουμε και το νέο σήριαλ της «ΚΑΘΑΡΣΗΣ» που ανακυκλώνει το φαύλο κύκλο της τραγωδίας με τη φάρσα…
Το κείμενο είναι γραμμένο το Φεβρουάριο του 1992:
Η κάθαρση
Η «κάθαρση» αποτέλεσε τον κυρίαρχο ρητορικό λόγο της πολιτικής μυθολογίας τα τρία τελευταία χρόνια: Πολιτικό υπνωτικό που δεν επικάλυψε απλώς τα ουσιαστικά χαρακτηριστικά του «σκανδάλου Κοσκωτά», αλλά έκανε και δυνατή την κυβερνητική συμμαχία της παραδοσιακής αριστεράς με τον ιδεολογικό της αντίποδα, τη Ν.Δ. Συνακόλουθα, δια μέσου αυτής της ιστορικής έκτρωσης ήρθε στην κυβέρνηση η Ν.Δ. και αναπαλαιώθηκαν οι μύθοι του νεοφιλελευθερισμού.
Όμως μια μυθική έννοια δεν παραποιεί απλώς, αλλά αποτελεί και προϊόν παραποίησης. Η γλώσσα της αλλοίωσης, η σκανδαλολογία: Ένας άλλος μύθος. Αυτός φετιχοποιεί τα άτομα και εμφανίζει την κοινωνική σήψη και διαφθορά ως έργο ατομικό. Ετσι οι ευθύνες αναζητούνται στα «κακά» πρόσωπα, στους «ανέντιμους» και όχι στην οικονομική και κοινωνική οργάνωση και στους θεσμούς. Δηλαδή το αίτιο αναζητείται στο σύμπτωμα και το σύμπτωμα μετατρέπεται σε αίτιο.
Σε ιδεολογικό επίπεδο η γλώσσα της σκανδαλολογίας λειτουργεί σαν εμβόλιο: Ομολογεί τα τυχαία ελαττώματα του συστήματος και των θεσμών του για να συγκαλύψει καλύτερα τα βασικά ελαττώματα. Δηλαδή με μικρές δόσεις από το αναγνωρισμένο κακό ανοσοποιεί το σύστημα και το προστατεύει από τον κίνδυνο μιας γενικευμένης αμφισβήτησής του. Ο ιδεολογικός, συνεπώς, καθαρτήριος λόγος καταλύει κάθε διαλεκτική, κάθε αναδρομή πέρα από το επιφανειακά ορατό, οργανώνει έναν κόσμο χωρίς εσωτερικές αντιφάσεις και ταξικές οριοθετήσεις.
Σε πολιτικό επίπεδο ο καθαρτήριος λόγος χρησιμοποιήθηκε για την «απαλλαγή» από το ΠΑΣΟΚ και τη διάλυσή του. «Κάθαρση» σημαίνει καθαρισμός, απαλλαγή από ξένη ή βλαβερή ουσία. Κάθαρση λοιπόν από τι; Ασφαλώς όχι για να απαλλαγούμε από τη βλαβερή ουσία του συστήματος, αλλά για να «καθαρίσουμε» την ελληνική κοινωνία από το ΠΑΣΟΚ.
Η μυθολογία της «κάθαρσης» σηματοδοτούσε πολιτικά: Το ΠΑΣΟΚ και ιδιαίτερα ο αρχηγός του είναι μια ξένη και βλαβερή ουσία που πρέπει να απαλλαγούμε. Αυτό υποδηλώνει και η παραπομπή του Αντρέα Παπανδρέου στο Ειδικό Δικαστήριο. Μια πολιτική επιλογή που εκτός των άλλων ανάγει σε ποινικό αδίκημα κάθε άσκηση κυβερνητικής εξουσίας από μη δεξιό κόμμα.
Πίσω λοιπόν από τη ρητορική της «κάθαρσης» κρυβόταν ο ταριχευμένος λόγος της Δεξιάς. Ο λόγος αυτός μετατρέπει αδιάκοπα τα προϊόντα της Ιστορίας σε τύπους, σε σχήματα. Και όπως η σουπιά χύνει το μελάνι της για να προστατευτεί, έτσι και η Ν.Δ. έχυσε το μελάνι της «κάθαρσης» για να αποκρύψει το σκληρό ταξικό της πρόσωπο και να ξεγελάσει τους απογοητευμένους.
Η Αριστερά προσκολλημένη σε τύπους και σχήματα βούτηξε στο μελάνι και έγραψε μια ακόμα μελανί σελίδα.
Τι απόμεινε σήμερα από την «κάθαρση»; Το αυθαίρετο κτίσμα και η πολιτική τιμωρία του Τσοβόλα. Πλήρης αυτογελιοποίηση! Η «κάθαρση» θεμελιώθηκε στο «ήθος» και στην «εντιμότητα» και κατέληξε στην καταδίκη του Τσοβόλα, που οι πάντες, φίλοι και αντίπαλοι, εγκωμίαζαν το ήθος του και την εντιμότητά του. Φαίνεται ότι το ήθος αποτελεί «ξένη» και «βλαβερή» ουσία...
Φεβρουάριος 1992
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΚΑΙ ΕΔΩ:
http://www.resaltomag.gr/forum/viewtopic.php?t=7165
Οι παλιότεροι θα θυμούνται το βρώμικο 1989: Τότε έφτασε στην κορύφωσή της η μυθολογία της «Κάθαρσης»: μια υστερία δίχως ιστορικό προηγούμενο...
Οι σκηνοθέτες τότε ήταν οι Έλληνες «νταβάδες»…
Ο πολιτικός «αρχάγγελος» της «κάθαρσης» του ’89: Ο Μητσοτάκης, ένας από τους πιο βρώμικους πολιτικούς…
Από τότε η συνταγή αυτή της «διαφθοράς» και της «κάθαρσης» παίχτηκε πολλές φορές, σαν φαρσοκωμωδία…
ΣΗΜΕΡΑ ζούμε μια νέα «καθαρτήρια» υστερία…
Τώρα σκηνοθέτες και χορηγοί είναι οι πλανητικοί «νταβάδες».
Το σενάριο είναι του ΔΝΤ!!!
Οι Έλληνες «νταβάδες» και ο «πολιτικός υπόκοσμος» παίζουν πάνω σ’ αυτό το σενάριο…
Οι «αρχάγγελοι» της «κάθαρσης» είναι σήμερα πολλοί: Πρώτοι και καλύτεροι τα κυβερνητικά δωσίλογα ανδρείκελα, με σημαιοφόρους τους «αρχιμαφιόζους» της λαμογιάς: Ο Βενιζέλος και όλα τα περιττώματα του δωσίλογου ΠΑΣΟΚ…
Θεωρούμε σκόπιμο να αναδημοσιεύσουμε ένα παλιό μας άρθρο για να φωτίσουμε και το νέο σήριαλ της «ΚΑΘΑΡΣΗΣ» που ανακυκλώνει το φαύλο κύκλο της τραγωδίας με τη φάρσα…
Το κείμενο είναι γραμμένο το Φεβρουάριο του 1992:
Η κάθαρση
Η «κάθαρση» αποτέλεσε τον κυρίαρχο ρητορικό λόγο της πολιτικής μυθολογίας τα τρία τελευταία χρόνια: Πολιτικό υπνωτικό που δεν επικάλυψε απλώς τα ουσιαστικά χαρακτηριστικά του «σκανδάλου Κοσκωτά», αλλά έκανε και δυνατή την κυβερνητική συμμαχία της παραδοσιακής αριστεράς με τον ιδεολογικό της αντίποδα, τη Ν.Δ. Συνακόλουθα, δια μέσου αυτής της ιστορικής έκτρωσης ήρθε στην κυβέρνηση η Ν.Δ. και αναπαλαιώθηκαν οι μύθοι του νεοφιλελευθερισμού.
Όμως μια μυθική έννοια δεν παραποιεί απλώς, αλλά αποτελεί και προϊόν παραποίησης. Η γλώσσα της αλλοίωσης, η σκανδαλολογία: Ένας άλλος μύθος. Αυτός φετιχοποιεί τα άτομα και εμφανίζει την κοινωνική σήψη και διαφθορά ως έργο ατομικό. Ετσι οι ευθύνες αναζητούνται στα «κακά» πρόσωπα, στους «ανέντιμους» και όχι στην οικονομική και κοινωνική οργάνωση και στους θεσμούς. Δηλαδή το αίτιο αναζητείται στο σύμπτωμα και το σύμπτωμα μετατρέπεται σε αίτιο.
Σε ιδεολογικό επίπεδο η γλώσσα της σκανδαλολογίας λειτουργεί σαν εμβόλιο: Ομολογεί τα τυχαία ελαττώματα του συστήματος και των θεσμών του για να συγκαλύψει καλύτερα τα βασικά ελαττώματα. Δηλαδή με μικρές δόσεις από το αναγνωρισμένο κακό ανοσοποιεί το σύστημα και το προστατεύει από τον κίνδυνο μιας γενικευμένης αμφισβήτησής του. Ο ιδεολογικός, συνεπώς, καθαρτήριος λόγος καταλύει κάθε διαλεκτική, κάθε αναδρομή πέρα από το επιφανειακά ορατό, οργανώνει έναν κόσμο χωρίς εσωτερικές αντιφάσεις και ταξικές οριοθετήσεις.
Σε πολιτικό επίπεδο ο καθαρτήριος λόγος χρησιμοποιήθηκε για την «απαλλαγή» από το ΠΑΣΟΚ και τη διάλυσή του. «Κάθαρση» σημαίνει καθαρισμός, απαλλαγή από ξένη ή βλαβερή ουσία. Κάθαρση λοιπόν από τι; Ασφαλώς όχι για να απαλλαγούμε από τη βλαβερή ουσία του συστήματος, αλλά για να «καθαρίσουμε» την ελληνική κοινωνία από το ΠΑΣΟΚ.
Η μυθολογία της «κάθαρσης» σηματοδοτούσε πολιτικά: Το ΠΑΣΟΚ και ιδιαίτερα ο αρχηγός του είναι μια ξένη και βλαβερή ουσία που πρέπει να απαλλαγούμε. Αυτό υποδηλώνει και η παραπομπή του Αντρέα Παπανδρέου στο Ειδικό Δικαστήριο. Μια πολιτική επιλογή που εκτός των άλλων ανάγει σε ποινικό αδίκημα κάθε άσκηση κυβερνητικής εξουσίας από μη δεξιό κόμμα.
Πίσω λοιπόν από τη ρητορική της «κάθαρσης» κρυβόταν ο ταριχευμένος λόγος της Δεξιάς. Ο λόγος αυτός μετατρέπει αδιάκοπα τα προϊόντα της Ιστορίας σε τύπους, σε σχήματα. Και όπως η σουπιά χύνει το μελάνι της για να προστατευτεί, έτσι και η Ν.Δ. έχυσε το μελάνι της «κάθαρσης» για να αποκρύψει το σκληρό ταξικό της πρόσωπο και να ξεγελάσει τους απογοητευμένους.
Η Αριστερά προσκολλημένη σε τύπους και σχήματα βούτηξε στο μελάνι και έγραψε μια ακόμα μελανί σελίδα.
Τι απόμεινε σήμερα από την «κάθαρση»; Το αυθαίρετο κτίσμα και η πολιτική τιμωρία του Τσοβόλα. Πλήρης αυτογελιοποίηση! Η «κάθαρση» θεμελιώθηκε στο «ήθος» και στην «εντιμότητα» και κατέληξε στην καταδίκη του Τσοβόλα, που οι πάντες, φίλοι και αντίπαλοι, εγκωμίαζαν το ήθος του και την εντιμότητά του. Φαίνεται ότι το ήθος αποτελεί «ξένη» και «βλαβερή» ουσία...
Φεβρουάριος 1992
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΚΑΙ ΕΔΩ:
http://www.resaltomag.gr/forum/viewtopic.php?t=7165
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου