ΑΦΙΕΡΩΜΑ ΣΤΙΣ ΝΑΥΜΑΧΙΕΣ ΕΛΛΗΣ - ΛΗΜΝΟΥ

Εθνική Δράση Ηλείας:1912 .ΕΛΛΗ ΚΑΙ ΛΗΜΝΟΣ - ΟΙ ΔΥΟ ΝΑΥΜΑΧΙΕΣ ΠΟΥ ΕΛΕΥΘΕΡΩΣΑΝ ΤΟ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΑΙΓΑΙΟ

Το έτος 1912 υπήρξε για τον Ελληνισμό μία μεγάλη ευκαιρία . Οι ελπίδες αιώνων για απελευθέρωση των υπόδουλων Ελλήνων της Ηπείρου ,της Μακεδονίας , του Αιγαίου και της Κρήτης , ύστερα από...

μακρούς αγώνες , υλοποιήθηκαν .

Η είσοδος της Ελλάδος στον Βαλκανικό Πόλεμο ,μαζί με τα χριστιανικά βασίλεια της Βαλκανικής ( Σερβία ,Μαυροβούνιο και Βουλγαρία ) άλλαξε τα δεδομένα εις βάρος της Οθωμανικής Τουρκίας . Ως τότε η Οθωμανική Αυτοκρατορία παρέμενε ισχυρή Δύναμη στην Μεσόγειο , παρά την αυτονόητη παρακμή της , την οποία προσπάθησε να ανασχέσει το Κίνημα των Νεοτούρκων το 1908 .
Η κήρυξη του Α΄ Βαλκανικού Πολέμου στις 5 Οκτωβρίου 1912 , έφερε τον Ελληνικό Στρατό υπό την ηγεσία του Διαδόχου Κωνσταντίνου στην σκλάβα τότε Μακεδονία. Στην θάλασσα ξεκινά ένας μέγας αγώνας με την ηγεσία του Ναυάρχου Παύλου Κουντουριώτη και την συμμετοχή ενός νέου πλοίου που ήταν δωρεά του Εθνικού Ευεργέτη Γεωργίου Αβέρωφ και θα έγραφε μία λαμπρή Ιστορία . Πρόκειται για τον << ΑΒΕΡΩΦ>> .Μία Ιστορία αντάξια του ναυτικού Πνεύματος των Ελλήνων από την Αρχαιότητα .
Και αυτό θα φανεί σε 2 καθοριστικές Ναυμαχίες ,της Έλλης και της Λήμνου , στα τέλη του 1912 . Δύο Ναυμαχίες που θα επισφραγίσουν την Ελληνική επικράτηση στο Αιγαίο ,την αρχαία αυτή κοιτίδα του Ελληνικού Πολιτισμού .

Η ΝΑΥΜΑΧΙΑ ΤΗΣ ΕΛΛΗΣ

Η ναυμαχία της Έλλης στις 3/16 Δεκεμβρίου 1912, ήταν η πρώτη από τις δύο κορυφαίες μάχες μεταξύ του Ελληνικού Πολεμικού Ναυτικού και του Οθωμανικού Στόλου κατά τον Α' Βαλκανικό Πόλεμο και πραγματοποιήθηκε στην έξοδο των στενών των Δαρδανελλίων (ή Ελλησπόντου). Η ναυμαχία έληξε με τη νίκη του ελληνικού στόλου και τον εγκλεισμό του οθωμανικού εντός των στενών.
Ο Έλληνας ναύαρχος Κουντουριώτης από την αρχή του πολέμου ήθελε να εξασφαλίσει μία βάση επιχειρήσεων, η οποία θα του έδινε την ευκαιρία να παρα­κο­λου­θεί στενά τις κινή­σεις του Τουρκικού στόλου. Η νήσος Λήμνος με την στρατηγική της θέση μόλις 44 μίλια από την έξοδο των Δαρδανελλίων και με ένα θαυμάσιο φυσικό λιμάνι, τον Μούδρο, ήταν η ιδανική επιλογή. Στις 2 το μεσημέρι της 6 Οκτωβρίου 1912 ο Ελληνικός στόλος αποβίβασε αγήματα που ολοκλήρωσαν την κατάληψη της νήσου, μετά από μικρή αντίσταση, τα μεσάνυκτα της ίδιας ημέρας. Σε ένα μήνα ο Μούδρος είχε μετατραπεί σε ναύσταθμο.

Η "ΑΠΟΔΡΑΣΗ" ΤΟΥ ΡΕΟΥΦ ΜΠΕΗ.

Ο ΕΛΛΗΝΙΚΟΣ ΣΤΟΛΟΣ
Ο Ελληνικός Στόλος που σχετικά πρόσφατα είχε αποκτήσει το ισχυρότερό του πλοίο, το θωρακισμένο εύδρομο Γεώργιος Αβέρωφ, ήταν ο μόνος από τους συμμα­χικούς που μπορούσε να αντιμετωπίσει  τις ναυτικές δυνάμεις της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Οι τελευταίες αυτές εκτός των δύο μεγάλων (10.000 τόνων) ωκεα­νο­πόρων θωρηκτών γερμανικής ναυπηγήσεως (Χαϊρεντίν Βαρβαρόσσα και Τοργκούτ Ρεϊς) με έξι πυροβόλα των 11 ιντσών και βαρειά θωράκιση, διέθεταν και δύο παλαιότερα θωρηκτά, το Μεσσουδιέ (9.000 τόννοι, δύο πυροβόλα των 9,2 ιντσών) και το παλιό και αργό Ασσάρ-ι-Τεφίκ (5.000 τόνοι, τρία πυροβόλα των 5,9 ιντσών). Όμως το κόσμημα του Οθωμανικού στόλου ήταν τα δύο νεότευκτα και ταχύτατα ημιθωρηκτά εύδρομα που ναυπηγήθηκαν το 1905 στην Αμερική και Αγγλία, το Χαμηδιέ και το Μετζητιέ. Ο Τουκικός στόλος, που διοικούνταν από τον Ναύαρχο Ραμίζ Μπέη, είχε σαν κύρια βάση τον Ναγαρά - την αρχαία Άβυδο - προστατευμένη μέσα στα στενά των Δαρδανελλίων.

 Η Ελλάδα αντιπαρατάσσει εκτός από τον Αβέρωφ (10.000 τόνοι, 4 πυροβόλα των 9,2 ιντσών), και τα τρία παλαιά ανακαινισμένα γαλλικής ναυπηγήσεως θωρηκτά Ύδρα, Σπέτσαι και Ψαρά, με τρία πυροβόλα των 10,8 ιντσών το καθένα. Αντικειμενι­κά λοιπόν φαίνεται να μειονεκτεί σοβαρά σε αριθμό κυρίων πλοίων, εκτόπισμα, θωράκιση και πυροβολικό, για μία κατά μέτω­πο ναυτική σύγκρουση. Απ' την άλλη μεριά διαθέτει πληρώματα με ασύγκριτη ναυτική εμπειρία και υψηλότατο φρόνημα και ηθικό. Η μεγαλύτερη όμως υπεροχή της Ελλά­δος στην θάλασσα είναι ο αρχηγός του ναυτικού της, ο ναύαρχος Παύλος Κουντουριώτης, ένας ευφυ­έ­στατος ναυτικός που είχε ζωντανή μέσα του την βαρειά κληρονομιά των προ­γό­νων του πυρπολητών του 21, και πάθος μέγα για νίκη επί "του εχθρού του γένους".

Η ναυμαχία αυτή της Έλλης όπως βαφτίσθηκε αργότερα, ήταν νίκη μεγάλη για τους Έλληνες, δεν ήταν όμως η αποφασιστική μάχη πού ήθελε ο Κουντουριώτης. Έτσι διέταξε τα αντιτορπιλλικά να περιπολούν νυχτα μέρα έξω από τα στενά και αυτός με τον υπόλοιπο στόλο περίμενε στον Μούδρο...

Η ΝΑΥΜΑΧΙΑ ΤΗΣ ΛΗΜΝΟΥ

Στον επόμενο μήνα ο τουρκικός στόλος επιχείρησε αρκετές εξόδους από τα στενά, αλλά κάθε φορά πρίν απομακρυνθεί έβρισκε μπροστά του την ελληνική θωρηκτή μοίρα με τον Αβέρωφ μπροστά. Σύντομα οι Τούρκοι κατάλαβαν ότι για να έχουν ελπίδες επιτυχίας, έπρεπε να απαλλαγούν από αυτό το ταχύτατο εύδρομο. Έτσι το βράδυ της 13ης Δεκεμβρίου, μιά συννεφιασμένη νύχτα το εύδρομο Χαμηδιέ μασκα­ρε­μένο σε Ρωσσικό πολεμικό και με κυβερνήτη τον Ρεούφ Μπέη, κατάφερε να διαφύ­γει της προσοχής των ελληνικών περιπολιών και να πλεύσει προς το νότιο Αιγαίο, με τον σκοπό να δημιουργήσει αντιπερισπασμό και να παρασύρη έτσι το μόνο ελληνικό πλοίο που μπορούσε να το καταδιώξει, τον Αβέρωφ, μακριά από τα Δαρδανέλλια.

Η ναυμαχία της Λήμνου στις 5 Ιανουαρίου 1913, ήταν η δεύτερη από τις δύο μεγάλες ναυμαχίες μεταξύ του Ελληνικού Βασιλικού Ναυτικού και του Οθωμανικού Στόλου κατά τον Α' Βαλκανικό Πόλεμο που πραγματοποιήθηκε στην περιοχή της νήσου Λήμνου, εξ ου και η ονομασία της. Η ναυμαχία έληξε με περιφανή νίκη του ελληνικού στόλου και τον εγκλεισμό του οθωμανικού εντός των Δαρδανελίων στη δεκαετία που ακολούθησε.

Περί το τέλος του Δεκεμβρίου του 1912, παρατηρήθηκαν συχνές εμφανίσεις πλοίων του οθωμανικού στόλου στην προ των Δαρδανελίων θάλασσα. Οι εμφανίσεις αυτές ενίσχυσαν την υπόνοια ότι ο εχθρικός στόλος θα δοκίμαζε για άλλη μια φορά τη χρήση των όπλων (μετά από τη Ναυμαχία της Έλλης). Πράγματι, τη νύχτα της 4ης Ιανουαρίου 1913 ο Αρχηγός του τουρκικού στόλου πλοίαρχος Ταχίρ Μπέης επιβιβάσθηκε στο Μετζητιέ και επιχείρησε αναγνώριση της προ των Δαρδανελίων θάλασσας. Στη συνέχεια επιβιβάσθηκε στη ναυαρχίδα «Χαϊρεδδίν Βαρβαρόσσα», από όπου επικεφαλής ολοκλήρου του τουρκικού στόλου κατευθύνεται με όλη την ταχύτητα προς το ελληνικό ορμητήριο του Μούδρου. Η έξοδος έγινε έγκαιρα αντιληπτή από το ανιχνευτικό Λέων που ειδοποίησε σχετικά το ναύαρχο Κουντουριώτη. Ο Αρχηγός του ελληνικού στόλου, αφού ετοιμάσθηκε αμέσως για να αποπλεύσει, έστειλε προς τον ελληνικό στόλο το ακόλουθο σήμα:

«Ο ναύαρχος εύχεται την καλήν ημέραν εις τα γενναία επιτελεία και τα πληρώματα».

Έτσι απέπλευσε επικεφαλής του Ελληνικού στόλου, που τον συγκροτούσαν το εύδρομο μάχης «Αβέρωφ» ναυαρχίδα, τα θωρηκτά «Σπέτσαι» αρχηγίδα του μοιράρχου Π. Γκίνη, «Ύδρα» και «Ψαρά» και 6-7 αντιτορπιλικά. Την ώρα που ο ελληνικός στόλος εγκατέλειπε το Μούδρο, εμφανίζεται σε απόσταση 15 περίπου μιλίων ο τουρκικός στόλος του Ραμίζ Μπέη που τον συγκροτούσαν τα θωρηκτά «Χαϊρεδδίν Βαρβαρόσσα», «Τουργούτ-Ρέϊς» και «Μεσουδιέ» το εύδρομο «Μετζητιέ» και 8 άλλα ελαφρά σκάφη. Ο ελληνικός στόλος στράφηκε αρχικά προς τα αριστερά για να προσεγγίσει τον τουρκικό και στη συνέχεια δεξιά για να αποφύγει χειρισμούς του τουρκικού στόλου. Ώρα 11:35 ο τουρκικός στόλος άρχισε να βάλει με τα πυροβόλα του εναντίον των ελληνικών πλοίων από απόσταση 8.400 μέτρων. Ο ελληνικός απάντησε αμέσως. Το πυροβολικό του Ελληνικού στόλου βάλει με καταιγιστικά πυρά εναντίον των τουρκικών πλοίων. Ώρα 11:55 στο Barbarossa διακρίνονται πυρκαϊές και το «Μεσουδιέ» που πλήγηκε από τα θωρηκτά «Ψαρά» και «Ύδρα», εξέρχεται από τη γραμμή με καπνούς πυρκαϊάς.

Το θωρηκτό Μπαρμπαρόσσα έχει πληγεί και πάλι σοβαρά. Μία "γουρούνα" (οβίδα 270 χιλιοστών) έπληξε τον ιστό του, καταρρίπτοντας την ιστορική σημαία του Χαιριεντίν Βαρβαρόσα, γεγονός που καταρράκωσε το ηθικό των Τούρκων. Ο τουρκικός στόλος που βρισκόταν σε μια τέτοια δυσχερή κατάσταση στρέφει αριστερά με κατεύθυνση τα Δαρδανέλια, οπότε ο ναύαρχος Κουντουριώτης διατάσσει τον Ελληνικό στόλο να στραφεί προς καταδίωξη του εχθρού, που έπλεε προς τα στενά με μεγάλη αταξία. Tο Αβέρωφ με ταχύτητα 20 μιλίων καταδιώκει τον τουρκικό στόλο, τα πυροβόλα του στρέφονται κατά του θωρηκτού «Τουργούτ» που βρίσκεται στην ουρά του τουρκικού στόλου. Το πλήττει καίρια. Το «Τουργούτ» αρχίζει να γέρνει. Έτσι ο τουρκικός στόλος, ηττημένος κατέφυγε στα Δαρδανέλια. Ο Ελληνικός στόλος είχε έναν και μοναδικό τραυματία και ασήμαντες ζημιές στο κατάστρωμα του «Αβέρωφ». Αντίθετα ο τουρκικός στόλος είχε πολλούς νεκρούς και τραυματίες και πολλές ζημιές στα πλοία του, στο πυροβολικό και τον εξοπλισμό του. Και κατά τη ναυμαχία αυτή αποδείχθηκε η ηθική υπεροχή του Αρχηγού του Επιτελείου, των Πληρωμάτων και η δεξιότητα των χειρισμών του «Αβέρωφ» με Κυβερνήτη και Αρχιεπιστολέα του στόλου τον πλοίαρχο Σοφοκλή Δούσμανη, καθώς επίσης η μεγάλη ταχύτητα του πλοίου και η αποτελεσματικότητα των πυροβόλων του Αβέρωφ.

ΤΑ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΑ ΤΩΝ ΝΑΥΜΑΧΙΩΝ

Η απόσυρση του οθωμανικού στόλου στα στενά των Δαρδανελλίων επιβεβαιώθηκε από τον Ανθυποπλοίαρχο Μιχαήλ Μουτούση και το Σημαιοφόρο Αριστείδη Μωραϊτίνη στις 24 Ιανουαρίου 1913, οι οποίοι σε μια αποστολή της ναυτικής αεροπορίας, με υδροπλάνο τύπου Μωρίς Φαρμάν εντόπισαν τον εχθρικό στόλο στη ναυτική βάση Nagara. Κατά τη διάρκεια της πτήσης τους σχεδίασαν ένα ακριβές διάγραμμα των θέσεων του οθωμανικού στόλου, εναντίον του οποίου έριξαν τέσσερις βόμβες. Οι Μουτούσης και Μωραϊτίνης διένυσαν μία διαδρομή πάνω από 180 χιλιόμετρα, διάρκειας 2 ωρών και 20 λεπτών για να ολοκληρώσουν την αποστολή τους, η οποία αναφέρθηκε ευρέως τόσο στον Ελληνικό όσο και στο Διεθνή Τύπο.

Το αποτέλεσμα του αγώνα συνετέλεσε στο μέγιστο βαθμό ώστε η Ελλάδα να μπει στον πρώτο παγκόσμιο πόλεμο δύο χρόνια αργότερα, στο πλευρό των συμμάχων όπου ο τότε Πρωθυπουργός Ελευθέριος Βενιζέλος μετά την έκβαση του πολέμου πέτυχε έναν τεράστιο διπλωματικό και πολιτικό θρίαμβο και δημιούργησε μια Ελλάδα που μόνο τα όνειρα των ποιητών του έθνους μπορούσαν να συλλάβουν, μέχρι να εμφανιστεί ξανά ο πατροπαράδοτος εχθρός της χώρας, ο διχασμός.

Το στρατηγικό αποτέλεσμα της ναυμαχίας ήταν ο Τουρκικός στόλος να μην επιχειρήσει ξανά έξω από τα Δαρδανέλλια κατά τη διάρκεια των ετών που ακολούθησαν, αφήνοντας την κυριαρχία του Αιγαίου στην Ελληνική κυριαρχία.

Μια κυριαρχία που μονίμως αμφισβητήθηκε από τους Τούρκους ως σήμερα .Στο χέρι των σύγχρονων Ελλήνων είναι ,έναν αιώνα σχεδόν μετά , να διατηρήσουν την Ελληνικότητα του Αιγαίου ,της μήτρας αυτής του Ελληνικού Πολιτισμού .

Σήμερα το ΑΒΕΡΩΦ βρίσκεται στον Φαληρικό όρμο και είναι επισκέψιμος από πολίτες και μαθητές Σχολείων ,για να θυμίζει τους μεγάλους αγώνες και τις θυσίες των Ελλήνων .

ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ ΑΦΙΕΡΩΜΑΤΟΣ Γεώργιος Κουρκούτας Φιλόλογος
edhleias