Οι Αμερικανοί απορρίπτουν την ευρωπαϊκή λιτότητα

Περισσότεροι φόροι για τους πλούσιους
και διατήρηση των κοινωνικών 
δαπανών είναι η "συνταγή"
Ομπάμα.Το ακριβώς
αντίθετο απ' ότι στην Ευρώπη
 

το είδαμε εδώ 

Ενώ τα «φώτα» της οικονομικής κρίσης είναι στραμμένα κυρίως πάνω στην Ευρωπαϊκή Ένωση, τελευταία το ενδιαφέρον τράβηξαν οι ΗΠΑ, με εκτενή αναφορά σε όλα τα ΜΜΕ. Βάσει συμφωνίας μεταξύ Δημοκρατικών και Ρεπουμπλικάνων στις αρχές του Αυγούστου του 2011, εάν το χρέος των ΗΠΑ έφτανε το ανώτατο όριό του, που είχε οριστεί στα 16.4 τρισ. δολάρια, αυτό θα επέφερε αυτομάτως «έκτακτα μέτρα». Αυτό το όριο προσεγγίστηκε τη Δευτέρα 31 Δεκεμβρίου.

 

Τελικά, οι ΗΠΑ απέφυγαν στο... και πέντε να πέσουν στον περιβόητο «δημοσιονομικό γκρεμό» και απετράπη η στροφή σε μια πολιτική περικοπών και φορολογικών αυξήσεων που θα επηρέαζε το 98% των αμερικανικών νοικοκυριών. Στις 2 Ιανουαρίου, υπερψήφισε και η Βουλή των Αντιπροσώπων, μετά τη Γερουσία, το συμβιβασμό για τον προϋπολογισμό που επιτεύχθηκε μεταξύ Δημοκρατικών και Ρεπουμπλικάνων. Ο συμβιβασμός έχει ως εξής:

• Αυξάνεται από 35% σε 39,6% η φορολόγηση για τα νοικοκυριά που έχουν ετήσιο εισόδημα άνω των 450 χιλ. δολαρίων, αντί 250 χιλ., που ήθελαν οι Δημοκρατικοί.
• Τα επιδόματα στους 2 εκατ. μακροχρόνια ανέργους θα καταβάλλονται για έναν ακόμη χρόνο, αντί να κοπούν, όπως ήθελαν οι Ρεπουμπλικάνοι.
• Τα μερίσματα και τα άλλα έσοδα από διακίνηση κεφαλαίων θα φορολογούνται πλέον με 20% αντί 15%.
• Αυξάνεται από 35% σε 40% ο φόρος κληρονομιάς για περιουσίες άνω των 10 εκ. δολαρίων ανά ζευγάρι (ο Ομπάμα επεδίωκε 45%).
• Παύει το «πάγωμα» των αποδοχών των εργαζομένων της ομοσπονδιακής κυβέρνησης.
• 5 έτη επέκταση για φοροαπαλλαγές που βοηθούν τους φτωχούς και τις οικογένειες της μεσαίας τάξης.
• Οι περικοπές δαπανών, ύψους 109 δισ. δολαρίων για το 2013 (επί συνόλου 600 δισ. δολαρίων για τα επόμενα χρόνια), που έπρεπε αυτόματα να δρομολογηθούν, αναβάλλονται για δύο μήνες.

Βλέπουμε λοιπόν ότι οι ΗΠΑ, η ισχυρότερη ιμπεριαλιστική χώρα του κόσμου, δεν υιοθετούν τη λογική της αυστηρής λιτότητας και δημοσιονομικής πειθαρχίας της Ευρώπης, αλλά διατηρούν τις δαπάνες υπέρ των ασθενέστερων στρωμάτων και αυξάνουν τη φορολογία για τους πλούσιους. Φυσικά, δεν μιλάμε για «καλούς» και «κακούς» ιμπεριαλιστές, αλλά για μια διαφορετική πολιτική, που, αν και εντός του καπιταλισμού, πλήττει λιγότερο τα λαϊκά στρώματα.

Γιάννης Τριανταφύλλου