Σαν σήμερα έπεσε ΗΡΩΙΚΑ μαχόμενος σε ενέδρα στις 22 Οκτωβρίου 1958, ο «Ονήσιλος» της ΕΟΚΑ, Παναγιώτης Θεοφίλου Τουμάζος

ΑΘΑΝΑΤΟΣ

Ο Παναγιώτης Τουμάζου γεννήθηκε στις 12 Ιουλίου 1939 στην Αμμόχωστο. Τελείωσε το δημοτικό σχολείο και το Ελληνικό Γυμνάσιο στην Αμμόχωστο και εργάστηκε για λίγο ως εκτελωνιστής.

Εντάχθηκε στον αγώνα το 1955, ενώ ήταν ακόμα μαθητής, σε ομάδα του σχολείου στην οποία ανήκε και ο Πετράκης Γιάλλουρος και συνεργαζόταν και με τις ομάδες του Εμπορικού Λυκείου Αμμοχώστου. Άρχισε τη δράση του με την κυκλοφορία φυλλαδίων και την αναγραφή συνθημάτων και τη συνέχισε σε ομάδες κρούσεως και ενεδρών. Το Δεκέμβριο του 1955 έλαβε μέρος σε βομβιστική επίθεση εναντίον στρατιωτικού οχήματος. Κατά την περίοδο των τουρκικών επιθέσεων, στις 20 Ιουλίου του 1958, με εντολή της Οργάνωσης επιτέθηκε μαζί με ένα συναγωνιστή του εναντίον Τούρκου πράκτορα των Άγγλων.

Προδόθηκε και καταζητήθηκε, οπότε κατέφυγε σε μια ανταρτική ομάδα του τομέα Σολέας με το ψευδώνυμο "Ονήσιλος".

Για όσους είχαν την αγαθή τύχη να τον γνωρίσουν, ο Γιώτης ήταν πρότυπο Χριστιανού Έλληνα και ανιδιοτελούς αγωνιστή. Το τρίπτυχο «θρησκεία, πατρίδα, οικογένεια» ήταν για το νεαρό «Ονήσιλο» πυξίδα και φάρος στον αγώνα της ζωής. Μιας ζωής που ήταν γι' αυτόν σύντομη, αλλά δοξασμένη. Και αν ο Παναγιώτης μάς έφυγε γρήγορα, η νεανική του ζωή θα μείνει πρότυπο και παράδειγμα προς μίμηση, για τους νέους που θέλουν να ζήσουν ελεύθερα και τιμημένα.

Έχουν περάσει από τη μέρα του ηρωικού του θανάτου 52 χρόνια· από τη μέρα που ο «Ονήσιλος» της ΕΟΚΑ έπεσε πολεμώντας το Βρετανό κατακτητή. Όσα χρόνια, όμως, κι αν περάσουν, η μνήμη του θα παραμένει αγέραστη. Κι όσα αν λεχθούν ή γραφτούν για τον ήρωα, θα ειναι πολύ φτωχά. Δεν θ' αποδώσουν επάξια το χαρακτήρα και το μεγαλείο της θυσίας του...


Τη λεβεντιά, το ήθος και τη φιλοπατρία του. Ο Γιώτης δεν ήταν μόνο το καμάρι της οικογένειάς του. Ήταν και καμάρι των φίλων, των γνωστών και των συναγωνιστών του της Αμμοχώστου και του αντάρτικου της Κακοπετριάς, του χωριού που είχε τη μεγάλη τιμή να τον φιλοξενήσει από τη μέρα που βγήκε στο βουνό μέχρι τη μέρα του ηρωικού του θανάτου.Παραμονές της μάχης, κατά την οποία έπεσε πολεμώντας, πήρε επιστολή από τον πατέρα του, στην οποία ο γερο-Θεόφιλος Τουμάζος, παλιός πρωτοπαλαιστής, έγραφε στο νεαρό του βλαστάρι: «Η συμβουλή μας είναι. Έχε θάρρος, να είσαι ατρόμητος, να είσαι τολμηρός, να είσαι αγαπητός στους φίλους σου και στον κύκλο που βρίσκεσαι. Και τέλος, και το καλύτερο, να μην προδώσεις τα όπλα τα ιερά. Προτίμα το σκληρότερο θάνατο. Αι ευχαί μας να σε δυναμώνουν. Οι συγγενείς, φίλοι και τα μέλη της οικογένειας είναι καλά και σου εύχονται καλή επιτυχία...»

"Τον Οκτώβριο του 1958", αφηγείται ο συναγωνιστής του Αντωνάκης Σολομώντος, "ενεδρεύαμε για δεκατρείς νύκτες στο δρόμο Κακοπετριάς-Καρβουνά, με εντολή του τομεάρχη μας να κτυπήσουμε. Τη δέκατη τρίτη μέρα ο Γιώτης, όπως φωνάζαμε τον Τουμάζο, έκοψε ένα κλαδί αγριελιάς, την έβαλε στην τσέπη και μας είπε : ˜Αν πέσω, να το βρούνε οι Άγγλοι και να μάθουν ότι πολεμούμε για την ειρήνη˜. Ήμαστε τρεις. Μαζί μας ήταν και ο Ανδρέας Αγγελή. Ήταν η ώρα 7.15΄ το βράδυ, στις 22 Οκτωβρίου 1958, όταν εμφανίστηκαν δυο μεγάλα αυτοκίνητα με στρατιώτες. Επιτεθήκαμε, εγώ με το αυτόματο και ο Γιώτης πάτησε το διακόπτη της νάρκης. Ήμουν δίπλα του. Ο μηχανισμός της νάρκης δεν λειτούργησε και δεν εξερράγη. Ο Γιώτης ανασηκώθηκε να κτυπήσει με χειροβομβίδα. Τότε μια σφαίρα των Άγγλων τον πέτυχε στο κεφάλι.

Δοκίμασα να τον σηκώσω. Οι φλόγες όμως, που προκάλεσαν οι Άγγλοι με τα φλογοβόλα, με ζώσανε από παντού. Δεν μπόρεσα να τον μεταφέρω. Οπισθοχώρησα.Εκείνος έμεινε εκεί με το κλαδί της ελιάς στην τσέπη."

ΑΘΑΝΑΤΟΣ

Ευχαριστούμε την Carol Griva από το facebook