ΤΑ ΧΩΣΕ Ο ΑΝΘΙΜΟΣ ΣΤΟΥΣ ΠΑΡΑΧΑΡΑΚΤΕΣ ΤΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ ΤΟΥ ΣΚΑΙ
ΚΑΛΑ ΤΑ ΛΟΓΙΑ ΑΛΛΑ...
Δευτέρα 7 Φεβρουαρίου 2011
“Να αγωνιζόμαστε πρέπει, μάνα, να αγωνιζόμαστε για την Κύπρο μας…”
Ο Πέτρος, γιός του Ζαχαρία και της Αννεζούς εκ Ριζοκαρπάσου, ήταν ο πρώτος μαθητής, σαν εμάς και πολλούς συμμαθητές και συνομήλικούς μας που σκοτώθηκε κατά τον υπέρλαμπρο αγώνα της ΕΟΚΑ.
Λεβέντης, πατριώτης, αγνός ιδεολόγος, που δεν ύψωνε την γαλανόλευκη μονάχα για “επιδείξεις”. Έσβησε με την Ελληνική σημαία στο χέρι γράφοντας κι αυτός το όνομά του στον χρυσοκέντητο τόμο της Ελληνικής μας ιστορίας. Όταν ο Άγγλος τον σημάδεψε εν ψυχρώ στην καρδιά, αυτός άρθρωσε μονάχα δυο λέξεις και με αυτές έκλεισε τα μάτια παραδίδοντας σ’ εμάς την ιερά του παρακαταθήκη, “ΖΗΤΩ Η ΕΝΩΣΗ”.
Δόξα και τιμή στον ήρωα Πετράκη Γιάλλουρο. Στον σημαιοφόρο της Ένωσης, που ήταν 18 χρονών και όπως εξιστόρησε η μητέρα του “Λόγος του και κουβέντα του”, ήταν πάντα η Ελλάδα. Καημός του και πόθος, όνειρο και τραγούδι, η ένωση της Κύπρου μας με την Ελλάδα”.
Αθάνατος…
ΜΕ ΤΟΝ ΜΠΡΑΖΙΓΙΑΚ ΣΤΟ ΚΕΛΛΙ ΜΟΥ
To παρακάτω κείμενο είναι μέρος ενός βιβλίου που θα εκδοθεί μελλοντικά και διανεμήθηκε στο τέλος της εκδήλωσης για τον Ρομπέρ Μπραζιγιάκ που διοργάνωσε το βιβλιοπωλείο ''Θούλη''.
Κυνηγημένος, παράνομος εθνικιστής, διωγμένος από τους εχθρούς, επτά χρόνια μακριά κι απ’ την πατρίδα μου, σκεπτόμουν συχνά το νόημα του προτέρου αγώνος. Έρχονταν κάποιες στιγμές τραγικής μοναξιάς, που σαν το φάντασμα μετεωριζόμουν επί ματαίω για ν’ αγγίξω την ύλη του πολιτικού ίσαμε τότε έργου, να οσμιστώ την καπνιά των παλιών μαχών, να γευτώ την αλμύρα του ιδρώτα και του αίματος. Όμως κι ας μην τα άδραττα, ήξερα πως μόνο τούτα είχαν αξία κι όχι ο πολιτικός εξορθολογισμός του Μύθου, μήτε τα κομματικά αποτελέσματα…
Φυλακισμένος αργότερα ως εχθρός του καθεστώτος στα κάτεργα της δημοκρατίας, μ’ όλους τους εχθρούς σιμά μου, ματαθυμώμουν κείνη την πολιτική μανία του παρελθόντος και ύστερα από χρόνια χαμογελούσα… «Ό νεαρός φασίστας στο στρατόπεδό του» έγραφε ο Μπραζιγιάκ «με τους συντρόφους του στην ειρήνη, που μπορούν να γίνουν οι σύντροφοί του στον πόλεμο, ο νεαρός φασίστας που τραγουδά, που παρελαύνει, που εργάζεται, που ονειρεύεται, είναι πάνω απ’ όλα μια χαρούμενη ύπαρξη».
Ναι, ήμουν κι εγώ πια μια χαρούμενη ύπαρξη. Κι ας μην ήμουν στο στρατόπεδό μου. Κι ας είχε γεμίσει κείνο ρουφιάνους, δειλούς, προδότες και καταδότες. Κι ας ήμουν μόνος εναντίον όλων, χωρίς τους οφείλοντες συντρόφους στην φυλακή. Κι ας μην παρέλαυνα πια με φανφάρες. Ωστόσο ωνειρευόμουν ξανά, πολεμούσα και πάλι, ματάχυνα το αίμα μου και νικούσα, είχα σημείο αναφοράς. Είχα την φυλακή μου. Όπως την είχε κι ο Μπραζιγιάκ…
Σ’ εκείνα τα σκοτεινά κελλιά ανεκάλυπτα το «μυστικό στρατόπεδο» των αληθινών φασιστών. Ενωνόμουν μ’ εκείνους που κάποτε πέρασαν από κει, με τις σκιές εκείνων που χάθηκαν εκεί, με τους αγέννητους που θα σιμώσουν εκεί. Σαν το έθνος, όπως έγραφε κι ένας από τους πνευματικούς οδηγούς του Μπραζιγιάκ, ο Μωρρίς Μπαρρές, που είναι η κοινότης των νεκρών, των ζώντων και των αγεννήτων, έτσι και για μένα τότε η στρατιά των εθνικιστών ήταν η βασανισμένη εταιρεία των θανόντων ηρώων, των ζώντων μαρτύρων και των ασάρκωτων ακόμα παράνομων πολεμιστών του μέλλοντος. Κι έτσι, τόσο απλά, εγώ που δεν είχα τίποτα, τα είχα στην φτωχή αγκαλιά μου όλα.
Τι ‘ταν τότε για μένα η πολιτική; Τι ‘ναι για μας πάντα; Ω θεοί, πόσο σας δοξολογούσα, που με φυλάγατε μακριά απ’ τον συρφετό του κοινοβουλίου και μου χαρίζατε δράμα. Αυτή ήταν πάντα η πολιτική μας, το ζων θέατρο της καθ’ εαυτού εμπειρίας κατά την voelkisch θεωρία, η ζώσα πολιτική όπερα των συναγωνιστών του μεσοπολέμου, ο Kunst Mythos του Ριχάρδου Βάγκνερ, ένας Βόταν που ζη το αντικαπιταλιστικό δράμα του πατριωτισμού του στο πεζοδρόμιο, και φυσικά η αισθητικοποίηση της πολιτικής κατά τον Μπραζιγιάκ.
Και πάλι ο φυλακισμένος λογοτέχνης μπροστά μου. Τα λόγια του σφυροκοπούσαν το είναι μου, ηνιοχούσαν το πνεύμα μου: Ναι, είχε απόλυτο δίκιο, πως η αισθητική εμπειρία αποτελεί το εμβριθές πεδίο της πολιτικής. Πως η επιτυχία ή όχι ενός πολιτικού κινήματος είναι λιγώτερο σημαντική από την σφοδρότητα των εμπειριών της ενότητος σ’ αυτό. Συνέκρινα τα θλιμμένα ατάλαντα ανθρωπάκια, που παρίσταναν τους ομοϊδεάτες μου-ελεύθερα, απείραχτα, κοινοβουλευτικά καθώς κυνηγούσαν ψήφους-με τον ετοιμοθάνατο Τιτάνα, που κήρυττε από το κελλί του χαμογελαστός ότι η αισθητική εμπειρία της πολιτικής δημιουργεί αρχή και τέλος εντός της…
…Και μέσα απ’ το κελλί μου χαμογελούσα και πάλι. Διότι ως πονεμένος φασίστας ήμουν κι εγώ «πάνω απ’ όλα μια χαρούμενη ύπαρξη».
Και δεν ήμουν ο μόνος. Με τις χειροπέδες, τον φόρτο της μεταγωγής, την αϋπνία, την χλεύη κάποιων δημοκρατικών σωφρονιστικών υπαλλήλων, το μίσος των αναρίθμητων αλλοδαπών, τις ίντριγκες των αντιφασιστών κρατουμένων, τα σημάδια στις γροθιές μου, τις χαρακιές απ’ τα μαχαίρια στις παλάμες μου, τον φόβο διευθυντών και αρχιφυλάκων για το σκάνδαλο που θα ξεσπούσε αν μιλούσα με τον άλλον αρχιφασίστα, ναι, μ’ όλα τούτα φορτωμένος, κι ακόμα με εικοσιένα χρόνια ποινής λόγω των ιδεών μου στην πλάτη μου, βάλθηκα τέλος να τεντωθώ.
Η απέναντι «χαρούμενη ύπαρξη», ο γελαστός στρατηγός, έγκλειστος κολοσσός επί τριάντα πέντε, τότε, χρόνια, ήδη με χαιρετούσε, σαν να γεννιόταν χθες:
-Νικόλαος Ντερτιλής, απλούς στρατιώτης της Ελλάδος!
Χαμογελούσαμε τώρα μαζί ευτυχείς, ψυχικός πατέρας και γιος, μέσα σε μια δημιουργική ατμόσφαιρα ζώντος θανάτου.
Ένιωσα τότε την σκιά του Μπραζιγιάκ απ’ το πουθενά να γλυστρά ανάμεσά μας και να μας θωπεύη. Τον πίστευα, τον λάτρευα. Για μια φορά ακόμη επιβεβαιωνόταν: Επιτυχία ενός πολιτικού κινήματος ήταν η σφοδρότης των εμπειριών της ενότητος εντός του. Την αντίκρυσα στο πρόσωπο του νικητού γέροντος, του σεβάσμιου στρατηγού. Ουδεμία εκλογική επιτυχία θα εδύνατο ποτέ να συγκριθεί με το νικηφόρο πραξικόπημα του τελευταίου. Ουδεμία βουλευτική έδρα με την σφοδρότητα της συγκεκριμένης ενωτικής εμπειρίας μας τώρα στην φυλακή. Στο τέλος, ματακούστηκε η βροντερή στρατιωτική φωνή:
-Και πριν, κατά τον αγώνα, φρουρούσες τον Πύργο γενναίε και ακατάβλητε Περίανδρε. Και τώρα τον φρουρείς, αν και είσαι νεκρός, όπως και εγώ, κατά πλάσμα δικαίου. Αλλά, έσεται ήμαρ!
Ανατρίχιασα. Ήμασταν νεκροί; Γι’ αυτό βλέπαμε φάσματα;
Με τα στερνά τούτα φραστικά λάβαρα αποσυρόμουν στο κελλί. Αλλά η σκιά με ακολούθησε. Μέσα στη σκοτεινή σιγαλιά ηλέκτριζε τα κάγκελα και τα μετασχημάτιζε σε πίδακες φωτιάς. Αγριεύτηκα. Η περιέργεια με φούντωσε. Στάθηκα κει, κοίταξα έξω προς την χειμωνιά…Θυμήθηκα πως ήταν Φλεβάρης, βρισκόμουν κει για το Εφετείο…Ήταν πέντε του μηνός…
Άνοιξα το σακίδιο και διάβασα απ’ τις μεταφράσεις μου. Ήταν απ’ την απόπειρα πραξικοπήματος των Γάλλων εθνικιστών το 1934. Μιλούσε όντως τώρα η σκιά του Μπραζιγιάκ:
«Εάν η έκτη Φεβρουαρίου ήταν μια αποτυχία ως συνωμοσία, ήταν (ωστόσο) μια ενστικτώδης και θαυμάσια επανάσταση, μια νύχτα θυσίας που παραμένει στη μνήμη μας με τον πόνο της, τον κρύο της άνεμο, τις ωχρές φευγάτες μορφές της, τις ανθρώπινες ομάδες της που κατείχαν τα πεζοδρόμια, την ακατάκτητη ελπίδα της σε μια εθνική Επανάσταση, την ακριβή ημερομηνία της γεννήσεως του Κοινωνικού Εθνικισμού στην πατρίδα μας. Δεν έχει σημασία ότι αργότερα κάθε τμήμα αυτής της φλεγομένης πυράς, αυτών των θανάτων που ‘σαν όλοι αγνοί, το εκμεταλλεύτηκε η δεξιά και η αριστερά. Δεν μπορεί κανείς να διαφυλάξη αυτό που υπήρξε από κείνο που (μετά) συνέβη.»
Τι σύμπτωση υπερβατική, τι απλή αλήθεια! Το επεισόδιο της 6ης Φεβρουαρίου 1934 που διάβαζα, συνέπεσε την ίδια μέρα που 11 χρόνια μετά οι δήμιοι της δημοκρατίας θα εκτελούσαν στο απόσπασμα τον ίδιο τον συγγραφέα του, τον Μπραζιγιάκ. Στο πρώτο γεγονός η αστυνομία δολοφόνησε δεκάδες εθνικιστών που επεχείρησαν κατάληψη της βουλής ενάντια στην διαφθορά των ατίμων πολιτικών. Στο δεύτερο γεγονός το ίδιο καθεστώς δολοφόνησε την γοητευτικώτερη εθνικιστική φυσιογνωμία της χώρας για τις ιδέες της.
Έστησα νυχτέρι προσπαθώντας να φαντασθώ πως θα ένιωθε τούτη η ψυχή σαν σήμερα το τελευταίο βράδυ στο κορμί της…Τι θ’ αναπολούσε, πόσο θα πονούσε σ’ ένα κελλί σαν κι αυτό τις τελευταίες βραδυνές ώρες προτού το εγκαταλείψη για πάντα το πρωί…
…Αλλά η σκιά δεν είχε πόνο στην δυσδιάκριτη θωριά της. Ήταν πάντα ένα διάνεμα χαμογελαστό. Υποψιάστηκα άξαφνα ότι κι εκείνη την ύστερη νυχτιά, ο Μπραζιγιάκ θα παρέμενε ως αυθεντικός φασίστας «μια χαρούμενη ύπαρξη».
Γυρεύοντας έτσι την ερμηνεία της υποψίας μου αφέθηκα στις μνήμες για το έργο του συγγραφέως. Για την φιλολογική του ιδιοσυγκρασία και τα πιστεύω του. Για το ευρύτερο πνευματικό κλίμα των εθνικιστών της εποχής. Πόση διαφορά απ’ την εκλογική φλυαρία της σύγχρονης πατριωτικής ατολμίας…
…Ο ίδιος ο Μπραζιγιάκ ως καθαρόαιμος εθνικοσοσιαλιστής ήταν απολύτως συμφιλιωμένος με το τέλος. Είχε γαλουχηθεί από την ερασιθάνατη παράδοση του γαλλικού εθνικισμού. Από την αναμονή του θανάτου της Γαλλίας, σύμφωνα με τον μεγάλο Μωρράς, εξαιτίας των συνεχιζομένων επιρροών της γαλλικής επαναστάσεως και την «αισθητική της μάχης» που ο γέρος εκήρυττε για την διάσωση της πατρίδος. Απ’ τον τρομερό Μπαρρές για τους νεκρούς, κείνο το ακαθόριστο μυστήριο που ως συλλογικότητες ομιλούν σ’ εμάς, το παράγωγό τους. Απ’ τον Μπλανσώ για τα «αιματηρά τινάγματα » της φασιστικής επαναστάσεως. Τον Μωλνιέ σαν έγραφε ότι «ποιητική του τραγικού ανθρώπου, του πλέον πολιτισμένου δεν είναι ο άνθρωπος για την ζωή, αλλά ο άνθρωπος για τον θάνατο».
Τα στερνά λόγια ταριάζαν στον Μπραζιγιάκ διότι εξυπηρετούσαν την ιδεολογία της «πολιτικής τραγωδίας» και του «αισθητικού αυτοκαθορισμού, που προσδοκούσε για τον λαό του ώστε να μοιάση με τον αρχαίο ελληνικό. Αυτό εννοούσε και ο Μωλνιέ γράφοντας πως ο ελληνικός ήταν «ο μόνος λαός στον κόσμο, που ‘ταν φυσικώς και ενστικτωδώς ποιητικός». Ο ελληνίζων πολιτικός πολιτισμός, που ωνειρεύετο για το έθνος του ο Μπραζιγιάκ, αναλόγως προς τις βαγκνερικές θεωρίες, τους Γερμανούς κλασσικούς, τον Χέλντερλιν και τον Χάϊντεγκερ που ατένιζαν προς την αρχαιότητα για τη νέα αισθητική κοινότητα, προϋπέθετε σαφώς το «ζην κατά θάνατον» των επανιδρυτών του.
Όλα γύρω απ’ τον Μπραζιγιάκ αποτελούσαν πρόγευση ωραίου θανάτου. Από τότε που ο Ντρυμόν έλεγε ότι ο ιουδαϊκός ιός φονεύει τον λαό της χώρας κι «όταν ο Εβραίος εγείρεται, η Γαλλία πίπτει», οι Γάλλοι πατριώτες είχαν εγείρει το πνεύμα τους για να διακηρύξουν την διάσωση του έθνους δια της αυτοθυσίας. Ο πασίγνωστος Σελίν για να δείχνη αριστοκρατικά νεκρικός και απόμακρος από την παρακμή είχε υιοθετήσει το επώνυμο της γιαγιάς του, που ανήκε στον προπολεμικό ιπποτισμό. Επιθυμούσε να γίνη κάτι σαν διάμεσος με τον κόσμο των θανόντων˙ ένα φάντασμα ίσως του παλαιού κόσμου, μιας χρυσής εποχής, τώρα σ’ έναν κόσμο δίχως ταυτότητα, καταδικασμένος να στοιχειώνη το παρόν με την ευγένεια των ηθών των νεκρών. Στην κορύφωση της αυτοκαταφάσεως, της διονυσιακής συντριβής ζητούσε με μένος τον θάνατο της belle époque και τον άμεσο πόλεμο…
…Περνούσε η ώρα στο σκοτεινό μου κελλί και οι σκέψεις βολόδερναν ασφυκτικά. Ακούστηκε ένα τρίξιμο στην πόρτα, ένας φύλακας κοντοστάθηκε και παρακολούθησε απ’ το ματάκι. Αλλά όσο επίμονα κι αν κοίταζε, την χαρωπή σκιά της συντροφιάς μου δεν την είδε…
Πώς είναι ν’ αναμένεις τον πρωινό σου θάνατο σε λίγες ώρες; Την δύση της νεανικής ζωής σου κατά την αυγή; Η αλήθεια είναι πως τα τελευταία χρόνια είχα επιτύχει μια υπέρβαση του παλιού φόβου για το τέλος. Συχνά-πυκνά σκεπτόμουν πως ο θάνατος ήταν προτιμώτερος απ’ την βάσανο της χρονίας αναμονής και του ατέρμονου εγκλεισμού. Αλλά ο θάνατος στην ειρκτή; Όχι, επί λόγω τιμής δεν με φόβιζε τόσο αλλά με ενωχλούσε. Με εξώργιζε το γεγονός ότι οι άλλοι θα νικούσαν. Ότι δεν θα ωλοκλήρωνα ίσως το έργο μου. Όχι όμως και ο Μπραζιγιάκ. Εκείνος είχε γεννηθή γι’ αυτό, είχε προετοιμασθή γι’ αυτό, κι αυτό τον είχε ήδη προετοιμάσει.
Ο Λα Ροσέλ πρέπει να ήταν σ’ αυτό πολύ σιμά του. Με είχε σημαδέψει κείνη η φράση απ’ τον πρόλογο του Gilles πως ο ζωτικός άνθρωπος «προετοιμάζεται για τον τρομακτικό και περίφημο θάνατο». Είχε την εμμονή-και την οποία εν τέλει έκαμε πράξη-πως ο φασίστας είναι ο τραγικός άνθρωπος που επιδιώκει την καταστροφή της παρακμιακής κοινωνίας μέσα απ’ την ηρωική του αυτοκαταστροφή! Σ’ ένα απ’ τα λαμπρά του ποιήματα απ’ τα «Γραπτά της νεότητος» παρωμοίαζε τον νεανικό θάνατο ως εξής: «Μια ωραία πυρά ‘μπρος στον νέον άνδρα…Η μετατροπή των ανθρωπίνων γεγονότων σε ηλιακά καθώς τα σκεπάζει πλέον η ιερότης…». Και πόσο λιγώτερο παγανιστικό να ‘ταν τούτο απ’ την ηλιακή φωτιά του θνήσκοντος Ηρακλέους στην Οίτη;
Ναι, το υπέροχο κλίμα που ανέπνεε ο Μπραζιγιάκ: Ο Μενάρ για τους «νεκρούς που τείνουν το χέρι στους ζώντες…». Άραγε ποια θαυμαστή ψυχή να ΄τεινε τις στιγμές αυτές το χέρι στον ίδιο; Ο Ρεμπατέ που βροντοφώναζε: «Οι επαναστάσεις δεν βαπτίζονται σε αγιασμένο νερό, βαπτίζονται στο αίμα». Η χρήση του Σορέλ από μέρους του πως οι μύθοι δεν απευθύνονται στην μελλοντική ιστορία, δεν είναι αστρολογικά αλμανάκ…Πρέπει να τους κρίνουμε ως μέσα ενεργείας στο παρόν».
Κι εκεί βάδιζε. Στην ενεργή ολοκλήρωση του μύθου του στο σήμερα. Δίχως όμως τον διονυσιακό πυρετό των ρωμαντικών του ομοφύλων, όσο με μια απολλωνεία αίσθηση τραγικότητος, που απέρρεε από έκχυση βουλήσεως και υπεραφθονία πνεύματος στο δραματικό του περιβάλλον. Κι έτσι γαληνός, όπως οι δικοί μας ολύμπιοι, περίμενε την έκτη Φεβρουαρίου σαν τώρα που ξημέρωνε, κι ίσως να θυμόταν τι έγραφε για την ιδία ημέρα, πριν έντεκα χρόνια, για τους νεκρούς συντρόφους, που σύντομα θα τους αντάμωνε:
«Κάθε χρόνο πηγαίνουμε στην Place de la Concorde και τοποθετούμε βιολέτες μπρος την πηγή, που ΄γινε κενοτάφιο…στην μνήμη των εικοσιέξι θανάτων. Κάθε χρόνο το πλήθος ελαττώνεται, διότι οι Γάλλοι πατριώτες είναι απ’ την φύση τους επιλήσμονες. Οι Επαναστάτες από μόνοι τους έχουν καταλάβει το νόημα των μύθων και των τελετών…».
Αναρωτιόμουν πόσοι να εθυμούντο τώρα τον ίδιο…Να γίνεται άραγε και για δαύτον σήμερα κάποια σεπτή τελετή; Να διαβάζουν έστω κάτι απ’ τα έργα του;
Κινούσε ‘κείνος να γράψει την «Δική μας Εμπροσθοφυλακή» και στο περίφημο κεφάλαιο «Είχα κάποιους συντρόφους», πριν τις μάχες με την κόκκινη υποκρισία, την εβραϊκή κυριαρχία και την αναφορά στην αντισημιτική αντίδραση, το χέρι του ωδηγείτο απ’ την καρδιά του κι η πέννα του θέριευε για την δολοφονία του Πωλ Ζινιού, ενός επτάχρονου φασίστα! Προχωρούσε πιο μετά και φαινόταν πως τον σημάδευε το βόλι της ματιάς του Λεόν Ντεγκρέλ… Τι του εδιηγείτο ο Βαλλώνος ήρως για τον μακρινό Γάλλο πρόγονό του, που σκοτώθηκε στο Αούστερλιτζ την ίδια μέρα που γεννιόταν η κόρη του…Κι έκτοτε θα του ‘μεινε, θαρρώ, κι η πίστη πως ο θάνατος γεννά!
Πετάχτηκα ορθός! Μια ακτίνα λυκαυγούς εσκόνταψε στα κάγκελα του κελλιού και λυπημένος θάρεψα πως η συντροφιά της σκιάς σύντομα θα μ’ εγκατέλειπε. Έπρεπε να συγκεντρώσω τις υστερνές μου σκέψεις, να τις κάμω γροθιά και χαιρετισμό. Κι έπρεπε να είναι σωστές, λογικές, καθάριες. Η σκιά όπου να ‘ταν θα τραβούσε για το αιώνιο, θαυμαστό εκτελεστικό της απόσπασμα. Κι εγώ, ένας απλός της πιστός, ίσα που θα ‘χα την τύχη να την ξεπροβοδίσω.
Ποιο ήταν το τρομακτικό τελικά μυστικό του χαρωπού συγγραφέως; Προφανώς ότι ο φασισμός θα εγίνετο ένα πλήρες αισθητικό φαινόμενο, ναι, το ‘χα εννοήσει. Γι’ αυτό τον αποκαλούσε «Αυτό το κακό του αιώνος», όπως οι παλαιοί λογοτέχνες αποκαλούσαν πριν τον ρωμαντισμό. Ομοίως το γιατί τον καλούσε «Άνθος του Κακού» θυμίζοντας τον Μπωντλέρ˙ για να τονίση την αυτοκαταστροφική κατάφαση του κινήματος και την θυσία των θιασωτών του. Αλλά απ’ τον ίδιο του τον ατό τι ζητούσε; Ήταν αληθές πως είχε πολλά ρωμαντικά γνωρίσματα. Εκκοσμίκευε την θρησκεία δια της πολιτικής. Εβίωνε με αυτοσαρκασμό την απόλυτη ρωμαντική ειρωνεία μη αποσπώμενος από έναν θάνατο που ήδη γνώριζε. Και είχε πάλι δια της καταλήξεως τούτης το ιδιοφυές χαρακτηριστικό του καταραμένου ποιητού. Να μετριέται η αξία του βάσει των εμποδίων που συναντά και της τελικής αποτυχίας που αφήνει το ανωλοκλήρωτο έργο του. Όμως, όπως το σκέφτηκα και πριν για μένα πέρα και από ρωμαντικός ήταν απολλώνειος. Ίσως διότι πάντα θεωρούσα ότι το έργο του ωλοκληρώθηκε… Μα πώς επετεύχθη τούτο;
Άξαφνα η σκιά με διαπέρασε…Αναρρίγησα σύγκορμος και απότομα γέμισα με γνώση…Η αποκάλυψη του μυστικού του με συνέθλιβε…Ο Μπραζιγιάκ τις ώρες του τραγικού του τέλους αγάπησε ακόμη περισσότερο τον εθνικοσοσιαλισμό. Διότι του προσέφερε την στιγμή εκείνη μια τρομερή, φρικώδη ευκαιρία να ολοκληρώση την αισθητική του φιλοσοφία στο έπακρο…Μέχρι τούδε εβίωνε και ρουφούσε την σφοδρότητα των εμπειριών, για να την καταγράψη αργότερα στο φιλολογικό χαρτί ως αισθητικό βίωμα. Τώρα όμως η συγκέντρωσή του στην τελεία συντριβή του τον ωδηγούσε σε μία Υπέρ-Τέχνη, καταγραφή της αισθητικής εμπειρίας στην οποία εγένετο ο ίδιος του ο θάνατος!
Σαν αστραπή διάβηκε ‘μπρος μου η θύμηση τι έγραφε ο φοβερός αυτός Άνθρωπος για τον κελτική θρησκεία του Μπαρρές και την αγάπη του στερνού για τον Δάντη, που πίστευε ότι ο Ζευς εσταυρώθη για μας…
Μα και ο Μπραζιγιάκ εσταυρώθη για μας. Για μας τους δηλητηριασμένους πατριώτες…Για σας… Που δεν αλλαξοπιστήσατε…Για σας λουλούδια του κακού…
…Αγρικήθηκε η μπάρα. Το λουκέτο ξεκλειδωνόταν, άνοιγε η φυλακή. Σηκώθηκε το μάνταλο, μέριασε η μαύρη πόρτα, χύθηκε άσπρο φως.
Ξημέρωνε έκτη Φεβρουαρίου του 2009, εντεκάμισυ χρόνια απ’ την απαρχή της ταλαιπωρίας μου, εξηντατέσσερα απ’ την δολοφονία του φοβερού μυαλού…Η ανώτερη σκιά χανόταν αμόλυντη στο πνίγος της λευκής πυράς. Η κατώτερη ματιά μου αντίκρυζε τους φρουρούς να τρέχουν βλαστημώντας στ’ αντικρυνό κελλί.
-Ένας κρατούμενος πέθανε από ηρωίνη, ακούστηκε μια φωνή.
-Ακόμα ένα θύμα της δημοκρατίας, σκέφτηκα ξεφυσώντας.
Κι αμέσως μετά ίσα που ψέλλισα:
-Η δημοκρατία σας σκοτώνει τους πάντες το ίδιο, δεν κάμει διακρίσεις. Όμως τα θύματά της δεν είναι ίδια. Κάποιοι δεν πεθαίνουν αποβλακωμένοι, αλλά για τους δικούς τους ωραίους λόγους φεύγουν χαμογελώντας.
Και χαμογελούσα κι εγώ, διότι τοις κείνων ρήμασι πειθόμενος, παρέμεινα πάντα φασίστας. Πα’ να ‘πη, «μια χαρούμενη» σ’ όλες τις αντιξοότητες «ύπαρξη».
ΠΕΡΙΑΝΔΡΟΣ ΑΝΔΡΟΥΤΣΟΠΟΥΛΟΣ
thulebooks.gr
Διαβάστε περισσότερα...
Του Περίανδρου Ανδρουτσόπουλου
Κυνηγημένος, παράνομος εθνικιστής, διωγμένος από τους εχθρούς, επτά χρόνια μακριά κι απ’ την πατρίδα μου, σκεπτόμουν συχνά το νόημα του προτέρου αγώνος. Έρχονταν κάποιες στιγμές τραγικής μοναξιάς, που σαν το φάντασμα μετεωριζόμουν επί ματαίω για ν’ αγγίξω την ύλη του πολιτικού ίσαμε τότε έργου, να οσμιστώ την καπνιά των παλιών μαχών, να γευτώ την αλμύρα του ιδρώτα και του αίματος. Όμως κι ας μην τα άδραττα, ήξερα πως μόνο τούτα είχαν αξία κι όχι ο πολιτικός εξορθολογισμός του Μύθου, μήτε τα κομματικά αποτελέσματα…
Φυλακισμένος αργότερα ως εχθρός του καθεστώτος στα κάτεργα της δημοκρατίας, μ’ όλους τους εχθρούς σιμά μου, ματαθυμώμουν κείνη την πολιτική μανία του παρελθόντος και ύστερα από χρόνια χαμογελούσα… «Ό νεαρός φασίστας στο στρατόπεδό του» έγραφε ο Μπραζιγιάκ «με τους συντρόφους του στην ειρήνη, που μπορούν να γίνουν οι σύντροφοί του στον πόλεμο, ο νεαρός φασίστας που τραγουδά, που παρελαύνει, που εργάζεται, που ονειρεύεται, είναι πάνω απ’ όλα μια χαρούμενη ύπαρξη».
Ναι, ήμουν κι εγώ πια μια χαρούμενη ύπαρξη. Κι ας μην ήμουν στο στρατόπεδό μου. Κι ας είχε γεμίσει κείνο ρουφιάνους, δειλούς, προδότες και καταδότες. Κι ας ήμουν μόνος εναντίον όλων, χωρίς τους οφείλοντες συντρόφους στην φυλακή. Κι ας μην παρέλαυνα πια με φανφάρες. Ωστόσο ωνειρευόμουν ξανά, πολεμούσα και πάλι, ματάχυνα το αίμα μου και νικούσα, είχα σημείο αναφοράς. Είχα την φυλακή μου. Όπως την είχε κι ο Μπραζιγιάκ…
Σ’ εκείνα τα σκοτεινά κελλιά ανεκάλυπτα το «μυστικό στρατόπεδο» των αληθινών φασιστών. Ενωνόμουν μ’ εκείνους που κάποτε πέρασαν από κει, με τις σκιές εκείνων που χάθηκαν εκεί, με τους αγέννητους που θα σιμώσουν εκεί. Σαν το έθνος, όπως έγραφε κι ένας από τους πνευματικούς οδηγούς του Μπραζιγιάκ, ο Μωρρίς Μπαρρές, που είναι η κοινότης των νεκρών, των ζώντων και των αγεννήτων, έτσι και για μένα τότε η στρατιά των εθνικιστών ήταν η βασανισμένη εταιρεία των θανόντων ηρώων, των ζώντων μαρτύρων και των ασάρκωτων ακόμα παράνομων πολεμιστών του μέλλοντος. Κι έτσι, τόσο απλά, εγώ που δεν είχα τίποτα, τα είχα στην φτωχή αγκαλιά μου όλα.
Τι ‘ταν τότε για μένα η πολιτική; Τι ‘ναι για μας πάντα; Ω θεοί, πόσο σας δοξολογούσα, που με φυλάγατε μακριά απ’ τον συρφετό του κοινοβουλίου και μου χαρίζατε δράμα. Αυτή ήταν πάντα η πολιτική μας, το ζων θέατρο της καθ’ εαυτού εμπειρίας κατά την voelkisch θεωρία, η ζώσα πολιτική όπερα των συναγωνιστών του μεσοπολέμου, ο Kunst Mythos του Ριχάρδου Βάγκνερ, ένας Βόταν που ζη το αντικαπιταλιστικό δράμα του πατριωτισμού του στο πεζοδρόμιο, και φυσικά η αισθητικοποίηση της πολιτικής κατά τον Μπραζιγιάκ.
Και πάλι ο φυλακισμένος λογοτέχνης μπροστά μου. Τα λόγια του σφυροκοπούσαν το είναι μου, ηνιοχούσαν το πνεύμα μου: Ναι, είχε απόλυτο δίκιο, πως η αισθητική εμπειρία αποτελεί το εμβριθές πεδίο της πολιτικής. Πως η επιτυχία ή όχι ενός πολιτικού κινήματος είναι λιγώτερο σημαντική από την σφοδρότητα των εμπειριών της ενότητος σ’ αυτό. Συνέκρινα τα θλιμμένα ατάλαντα ανθρωπάκια, που παρίσταναν τους ομοϊδεάτες μου-ελεύθερα, απείραχτα, κοινοβουλευτικά καθώς κυνηγούσαν ψήφους-με τον ετοιμοθάνατο Τιτάνα, που κήρυττε από το κελλί του χαμογελαστός ότι η αισθητική εμπειρία της πολιτικής δημιουργεί αρχή και τέλος εντός της…
…Και μέσα απ’ το κελλί μου χαμογελούσα και πάλι. Διότι ως πονεμένος φασίστας ήμουν κι εγώ «πάνω απ’ όλα μια χαρούμενη ύπαρξη».
Και δεν ήμουν ο μόνος. Με τις χειροπέδες, τον φόρτο της μεταγωγής, την αϋπνία, την χλεύη κάποιων δημοκρατικών σωφρονιστικών υπαλλήλων, το μίσος των αναρίθμητων αλλοδαπών, τις ίντριγκες των αντιφασιστών κρατουμένων, τα σημάδια στις γροθιές μου, τις χαρακιές απ’ τα μαχαίρια στις παλάμες μου, τον φόβο διευθυντών και αρχιφυλάκων για το σκάνδαλο που θα ξεσπούσε αν μιλούσα με τον άλλον αρχιφασίστα, ναι, μ’ όλα τούτα φορτωμένος, κι ακόμα με εικοσιένα χρόνια ποινής λόγω των ιδεών μου στην πλάτη μου, βάλθηκα τέλος να τεντωθώ.
Η απέναντι «χαρούμενη ύπαρξη», ο γελαστός στρατηγός, έγκλειστος κολοσσός επί τριάντα πέντε, τότε, χρόνια, ήδη με χαιρετούσε, σαν να γεννιόταν χθες:
-Νικόλαος Ντερτιλής, απλούς στρατιώτης της Ελλάδος!
Χαμογελούσαμε τώρα μαζί ευτυχείς, ψυχικός πατέρας και γιος, μέσα σε μια δημιουργική ατμόσφαιρα ζώντος θανάτου.
Ένιωσα τότε την σκιά του Μπραζιγιάκ απ’ το πουθενά να γλυστρά ανάμεσά μας και να μας θωπεύη. Τον πίστευα, τον λάτρευα. Για μια φορά ακόμη επιβεβαιωνόταν: Επιτυχία ενός πολιτικού κινήματος ήταν η σφοδρότης των εμπειριών της ενότητος εντός του. Την αντίκρυσα στο πρόσωπο του νικητού γέροντος, του σεβάσμιου στρατηγού. Ουδεμία εκλογική επιτυχία θα εδύνατο ποτέ να συγκριθεί με το νικηφόρο πραξικόπημα του τελευταίου. Ουδεμία βουλευτική έδρα με την σφοδρότητα της συγκεκριμένης ενωτικής εμπειρίας μας τώρα στην φυλακή. Στο τέλος, ματακούστηκε η βροντερή στρατιωτική φωνή:
-Και πριν, κατά τον αγώνα, φρουρούσες τον Πύργο γενναίε και ακατάβλητε Περίανδρε. Και τώρα τον φρουρείς, αν και είσαι νεκρός, όπως και εγώ, κατά πλάσμα δικαίου. Αλλά, έσεται ήμαρ!
Ανατρίχιασα. Ήμασταν νεκροί; Γι’ αυτό βλέπαμε φάσματα;
Με τα στερνά τούτα φραστικά λάβαρα αποσυρόμουν στο κελλί. Αλλά η σκιά με ακολούθησε. Μέσα στη σκοτεινή σιγαλιά ηλέκτριζε τα κάγκελα και τα μετασχημάτιζε σε πίδακες φωτιάς. Αγριεύτηκα. Η περιέργεια με φούντωσε. Στάθηκα κει, κοίταξα έξω προς την χειμωνιά…Θυμήθηκα πως ήταν Φλεβάρης, βρισκόμουν κει για το Εφετείο…Ήταν πέντε του μηνός…
Άνοιξα το σακίδιο και διάβασα απ’ τις μεταφράσεις μου. Ήταν απ’ την απόπειρα πραξικοπήματος των Γάλλων εθνικιστών το 1934. Μιλούσε όντως τώρα η σκιά του Μπραζιγιάκ:
«Εάν η έκτη Φεβρουαρίου ήταν μια αποτυχία ως συνωμοσία, ήταν (ωστόσο) μια ενστικτώδης και θαυμάσια επανάσταση, μια νύχτα θυσίας που παραμένει στη μνήμη μας με τον πόνο της, τον κρύο της άνεμο, τις ωχρές φευγάτες μορφές της, τις ανθρώπινες ομάδες της που κατείχαν τα πεζοδρόμια, την ακατάκτητη ελπίδα της σε μια εθνική Επανάσταση, την ακριβή ημερομηνία της γεννήσεως του Κοινωνικού Εθνικισμού στην πατρίδα μας. Δεν έχει σημασία ότι αργότερα κάθε τμήμα αυτής της φλεγομένης πυράς, αυτών των θανάτων που ‘σαν όλοι αγνοί, το εκμεταλλεύτηκε η δεξιά και η αριστερά. Δεν μπορεί κανείς να διαφυλάξη αυτό που υπήρξε από κείνο που (μετά) συνέβη.»
Τι σύμπτωση υπερβατική, τι απλή αλήθεια! Το επεισόδιο της 6ης Φεβρουαρίου 1934 που διάβαζα, συνέπεσε την ίδια μέρα που 11 χρόνια μετά οι δήμιοι της δημοκρατίας θα εκτελούσαν στο απόσπασμα τον ίδιο τον συγγραφέα του, τον Μπραζιγιάκ. Στο πρώτο γεγονός η αστυνομία δολοφόνησε δεκάδες εθνικιστών που επεχείρησαν κατάληψη της βουλής ενάντια στην διαφθορά των ατίμων πολιτικών. Στο δεύτερο γεγονός το ίδιο καθεστώς δολοφόνησε την γοητευτικώτερη εθνικιστική φυσιογνωμία της χώρας για τις ιδέες της.
Έστησα νυχτέρι προσπαθώντας να φαντασθώ πως θα ένιωθε τούτη η ψυχή σαν σήμερα το τελευταίο βράδυ στο κορμί της…Τι θ’ αναπολούσε, πόσο θα πονούσε σ’ ένα κελλί σαν κι αυτό τις τελευταίες βραδυνές ώρες προτού το εγκαταλείψη για πάντα το πρωί…
…Αλλά η σκιά δεν είχε πόνο στην δυσδιάκριτη θωριά της. Ήταν πάντα ένα διάνεμα χαμογελαστό. Υποψιάστηκα άξαφνα ότι κι εκείνη την ύστερη νυχτιά, ο Μπραζιγιάκ θα παρέμενε ως αυθεντικός φασίστας «μια χαρούμενη ύπαρξη».
Γυρεύοντας έτσι την ερμηνεία της υποψίας μου αφέθηκα στις μνήμες για το έργο του συγγραφέως. Για την φιλολογική του ιδιοσυγκρασία και τα πιστεύω του. Για το ευρύτερο πνευματικό κλίμα των εθνικιστών της εποχής. Πόση διαφορά απ’ την εκλογική φλυαρία της σύγχρονης πατριωτικής ατολμίας…
…Ο ίδιος ο Μπραζιγιάκ ως καθαρόαιμος εθνικοσοσιαλιστής ήταν απολύτως συμφιλιωμένος με το τέλος. Είχε γαλουχηθεί από την ερασιθάνατη παράδοση του γαλλικού εθνικισμού. Από την αναμονή του θανάτου της Γαλλίας, σύμφωνα με τον μεγάλο Μωρράς, εξαιτίας των συνεχιζομένων επιρροών της γαλλικής επαναστάσεως και την «αισθητική της μάχης» που ο γέρος εκήρυττε για την διάσωση της πατρίδος. Απ’ τον τρομερό Μπαρρές για τους νεκρούς, κείνο το ακαθόριστο μυστήριο που ως συλλογικότητες ομιλούν σ’ εμάς, το παράγωγό τους. Απ’ τον Μπλανσώ για τα «αιματηρά τινάγματα » της φασιστικής επαναστάσεως. Τον Μωλνιέ σαν έγραφε ότι «ποιητική του τραγικού ανθρώπου, του πλέον πολιτισμένου δεν είναι ο άνθρωπος για την ζωή, αλλά ο άνθρωπος για τον θάνατο».
Τα στερνά λόγια ταριάζαν στον Μπραζιγιάκ διότι εξυπηρετούσαν την ιδεολογία της «πολιτικής τραγωδίας» και του «αισθητικού αυτοκαθορισμού, που προσδοκούσε για τον λαό του ώστε να μοιάση με τον αρχαίο ελληνικό. Αυτό εννοούσε και ο Μωλνιέ γράφοντας πως ο ελληνικός ήταν «ο μόνος λαός στον κόσμο, που ‘ταν φυσικώς και ενστικτωδώς ποιητικός». Ο ελληνίζων πολιτικός πολιτισμός, που ωνειρεύετο για το έθνος του ο Μπραζιγιάκ, αναλόγως προς τις βαγκνερικές θεωρίες, τους Γερμανούς κλασσικούς, τον Χέλντερλιν και τον Χάϊντεγκερ που ατένιζαν προς την αρχαιότητα για τη νέα αισθητική κοινότητα, προϋπέθετε σαφώς το «ζην κατά θάνατον» των επανιδρυτών του.
Όλα γύρω απ’ τον Μπραζιγιάκ αποτελούσαν πρόγευση ωραίου θανάτου. Από τότε που ο Ντρυμόν έλεγε ότι ο ιουδαϊκός ιός φονεύει τον λαό της χώρας κι «όταν ο Εβραίος εγείρεται, η Γαλλία πίπτει», οι Γάλλοι πατριώτες είχαν εγείρει το πνεύμα τους για να διακηρύξουν την διάσωση του έθνους δια της αυτοθυσίας. Ο πασίγνωστος Σελίν για να δείχνη αριστοκρατικά νεκρικός και απόμακρος από την παρακμή είχε υιοθετήσει το επώνυμο της γιαγιάς του, που ανήκε στον προπολεμικό ιπποτισμό. Επιθυμούσε να γίνη κάτι σαν διάμεσος με τον κόσμο των θανόντων˙ ένα φάντασμα ίσως του παλαιού κόσμου, μιας χρυσής εποχής, τώρα σ’ έναν κόσμο δίχως ταυτότητα, καταδικασμένος να στοιχειώνη το παρόν με την ευγένεια των ηθών των νεκρών. Στην κορύφωση της αυτοκαταφάσεως, της διονυσιακής συντριβής ζητούσε με μένος τον θάνατο της belle époque και τον άμεσο πόλεμο…
…Περνούσε η ώρα στο σκοτεινό μου κελλί και οι σκέψεις βολόδερναν ασφυκτικά. Ακούστηκε ένα τρίξιμο στην πόρτα, ένας φύλακας κοντοστάθηκε και παρακολούθησε απ’ το ματάκι. Αλλά όσο επίμονα κι αν κοίταζε, την χαρωπή σκιά της συντροφιάς μου δεν την είδε…
Πώς είναι ν’ αναμένεις τον πρωινό σου θάνατο σε λίγες ώρες; Την δύση της νεανικής ζωής σου κατά την αυγή; Η αλήθεια είναι πως τα τελευταία χρόνια είχα επιτύχει μια υπέρβαση του παλιού φόβου για το τέλος. Συχνά-πυκνά σκεπτόμουν πως ο θάνατος ήταν προτιμώτερος απ’ την βάσανο της χρονίας αναμονής και του ατέρμονου εγκλεισμού. Αλλά ο θάνατος στην ειρκτή; Όχι, επί λόγω τιμής δεν με φόβιζε τόσο αλλά με ενωχλούσε. Με εξώργιζε το γεγονός ότι οι άλλοι θα νικούσαν. Ότι δεν θα ωλοκλήρωνα ίσως το έργο μου. Όχι όμως και ο Μπραζιγιάκ. Εκείνος είχε γεννηθή γι’ αυτό, είχε προετοιμασθή γι’ αυτό, κι αυτό τον είχε ήδη προετοιμάσει.
Ο Λα Ροσέλ πρέπει να ήταν σ’ αυτό πολύ σιμά του. Με είχε σημαδέψει κείνη η φράση απ’ τον πρόλογο του Gilles πως ο ζωτικός άνθρωπος «προετοιμάζεται για τον τρομακτικό και περίφημο θάνατο». Είχε την εμμονή-και την οποία εν τέλει έκαμε πράξη-πως ο φασίστας είναι ο τραγικός άνθρωπος που επιδιώκει την καταστροφή της παρακμιακής κοινωνίας μέσα απ’ την ηρωική του αυτοκαταστροφή! Σ’ ένα απ’ τα λαμπρά του ποιήματα απ’ τα «Γραπτά της νεότητος» παρωμοίαζε τον νεανικό θάνατο ως εξής: «Μια ωραία πυρά ‘μπρος στον νέον άνδρα…Η μετατροπή των ανθρωπίνων γεγονότων σε ηλιακά καθώς τα σκεπάζει πλέον η ιερότης…». Και πόσο λιγώτερο παγανιστικό να ‘ταν τούτο απ’ την ηλιακή φωτιά του θνήσκοντος Ηρακλέους στην Οίτη;
Ναι, το υπέροχο κλίμα που ανέπνεε ο Μπραζιγιάκ: Ο Μενάρ για τους «νεκρούς που τείνουν το χέρι στους ζώντες…». Άραγε ποια θαυμαστή ψυχή να ΄τεινε τις στιγμές αυτές το χέρι στον ίδιο; Ο Ρεμπατέ που βροντοφώναζε: «Οι επαναστάσεις δεν βαπτίζονται σε αγιασμένο νερό, βαπτίζονται στο αίμα». Η χρήση του Σορέλ από μέρους του πως οι μύθοι δεν απευθύνονται στην μελλοντική ιστορία, δεν είναι αστρολογικά αλμανάκ…Πρέπει να τους κρίνουμε ως μέσα ενεργείας στο παρόν».
Κι εκεί βάδιζε. Στην ενεργή ολοκλήρωση του μύθου του στο σήμερα. Δίχως όμως τον διονυσιακό πυρετό των ρωμαντικών του ομοφύλων, όσο με μια απολλωνεία αίσθηση τραγικότητος, που απέρρεε από έκχυση βουλήσεως και υπεραφθονία πνεύματος στο δραματικό του περιβάλλον. Κι έτσι γαληνός, όπως οι δικοί μας ολύμπιοι, περίμενε την έκτη Φεβρουαρίου σαν τώρα που ξημέρωνε, κι ίσως να θυμόταν τι έγραφε για την ιδία ημέρα, πριν έντεκα χρόνια, για τους νεκρούς συντρόφους, που σύντομα θα τους αντάμωνε:
«Κάθε χρόνο πηγαίνουμε στην Place de la Concorde και τοποθετούμε βιολέτες μπρος την πηγή, που ΄γινε κενοτάφιο…στην μνήμη των εικοσιέξι θανάτων. Κάθε χρόνο το πλήθος ελαττώνεται, διότι οι Γάλλοι πατριώτες είναι απ’ την φύση τους επιλήσμονες. Οι Επαναστάτες από μόνοι τους έχουν καταλάβει το νόημα των μύθων και των τελετών…».
Αναρωτιόμουν πόσοι να εθυμούντο τώρα τον ίδιο…Να γίνεται άραγε και για δαύτον σήμερα κάποια σεπτή τελετή; Να διαβάζουν έστω κάτι απ’ τα έργα του;
Κινούσε ‘κείνος να γράψει την «Δική μας Εμπροσθοφυλακή» και στο περίφημο κεφάλαιο «Είχα κάποιους συντρόφους», πριν τις μάχες με την κόκκινη υποκρισία, την εβραϊκή κυριαρχία και την αναφορά στην αντισημιτική αντίδραση, το χέρι του ωδηγείτο απ’ την καρδιά του κι η πέννα του θέριευε για την δολοφονία του Πωλ Ζινιού, ενός επτάχρονου φασίστα! Προχωρούσε πιο μετά και φαινόταν πως τον σημάδευε το βόλι της ματιάς του Λεόν Ντεγκρέλ… Τι του εδιηγείτο ο Βαλλώνος ήρως για τον μακρινό Γάλλο πρόγονό του, που σκοτώθηκε στο Αούστερλιτζ την ίδια μέρα που γεννιόταν η κόρη του…Κι έκτοτε θα του ‘μεινε, θαρρώ, κι η πίστη πως ο θάνατος γεννά!
Πετάχτηκα ορθός! Μια ακτίνα λυκαυγούς εσκόνταψε στα κάγκελα του κελλιού και λυπημένος θάρεψα πως η συντροφιά της σκιάς σύντομα θα μ’ εγκατέλειπε. Έπρεπε να συγκεντρώσω τις υστερνές μου σκέψεις, να τις κάμω γροθιά και χαιρετισμό. Κι έπρεπε να είναι σωστές, λογικές, καθάριες. Η σκιά όπου να ‘ταν θα τραβούσε για το αιώνιο, θαυμαστό εκτελεστικό της απόσπασμα. Κι εγώ, ένας απλός της πιστός, ίσα που θα ‘χα την τύχη να την ξεπροβοδίσω.
Ποιο ήταν το τρομακτικό τελικά μυστικό του χαρωπού συγγραφέως; Προφανώς ότι ο φασισμός θα εγίνετο ένα πλήρες αισθητικό φαινόμενο, ναι, το ‘χα εννοήσει. Γι’ αυτό τον αποκαλούσε «Αυτό το κακό του αιώνος», όπως οι παλαιοί λογοτέχνες αποκαλούσαν πριν τον ρωμαντισμό. Ομοίως το γιατί τον καλούσε «Άνθος του Κακού» θυμίζοντας τον Μπωντλέρ˙ για να τονίση την αυτοκαταστροφική κατάφαση του κινήματος και την θυσία των θιασωτών του. Αλλά απ’ τον ίδιο του τον ατό τι ζητούσε; Ήταν αληθές πως είχε πολλά ρωμαντικά γνωρίσματα. Εκκοσμίκευε την θρησκεία δια της πολιτικής. Εβίωνε με αυτοσαρκασμό την απόλυτη ρωμαντική ειρωνεία μη αποσπώμενος από έναν θάνατο που ήδη γνώριζε. Και είχε πάλι δια της καταλήξεως τούτης το ιδιοφυές χαρακτηριστικό του καταραμένου ποιητού. Να μετριέται η αξία του βάσει των εμποδίων που συναντά και της τελικής αποτυχίας που αφήνει το ανωλοκλήρωτο έργο του. Όμως, όπως το σκέφτηκα και πριν για μένα πέρα και από ρωμαντικός ήταν απολλώνειος. Ίσως διότι πάντα θεωρούσα ότι το έργο του ωλοκληρώθηκε… Μα πώς επετεύχθη τούτο;
Άξαφνα η σκιά με διαπέρασε…Αναρρίγησα σύγκορμος και απότομα γέμισα με γνώση…Η αποκάλυψη του μυστικού του με συνέθλιβε…Ο Μπραζιγιάκ τις ώρες του τραγικού του τέλους αγάπησε ακόμη περισσότερο τον εθνικοσοσιαλισμό. Διότι του προσέφερε την στιγμή εκείνη μια τρομερή, φρικώδη ευκαιρία να ολοκληρώση την αισθητική του φιλοσοφία στο έπακρο…Μέχρι τούδε εβίωνε και ρουφούσε την σφοδρότητα των εμπειριών, για να την καταγράψη αργότερα στο φιλολογικό χαρτί ως αισθητικό βίωμα. Τώρα όμως η συγκέντρωσή του στην τελεία συντριβή του τον ωδηγούσε σε μία Υπέρ-Τέχνη, καταγραφή της αισθητικής εμπειρίας στην οποία εγένετο ο ίδιος του ο θάνατος!
Σαν αστραπή διάβηκε ‘μπρος μου η θύμηση τι έγραφε ο φοβερός αυτός Άνθρωπος για τον κελτική θρησκεία του Μπαρρές και την αγάπη του στερνού για τον Δάντη, που πίστευε ότι ο Ζευς εσταυρώθη για μας…
Μα και ο Μπραζιγιάκ εσταυρώθη για μας. Για μας τους δηλητηριασμένους πατριώτες…Για σας… Που δεν αλλαξοπιστήσατε…Για σας λουλούδια του κακού…
…Αγρικήθηκε η μπάρα. Το λουκέτο ξεκλειδωνόταν, άνοιγε η φυλακή. Σηκώθηκε το μάνταλο, μέριασε η μαύρη πόρτα, χύθηκε άσπρο φως.
Ξημέρωνε έκτη Φεβρουαρίου του 2009, εντεκάμισυ χρόνια απ’ την απαρχή της ταλαιπωρίας μου, εξηντατέσσερα απ’ την δολοφονία του φοβερού μυαλού…Η ανώτερη σκιά χανόταν αμόλυντη στο πνίγος της λευκής πυράς. Η κατώτερη ματιά μου αντίκρυζε τους φρουρούς να τρέχουν βλαστημώντας στ’ αντικρυνό κελλί.
-Ένας κρατούμενος πέθανε από ηρωίνη, ακούστηκε μια φωνή.
-Ακόμα ένα θύμα της δημοκρατίας, σκέφτηκα ξεφυσώντας.
Κι αμέσως μετά ίσα που ψέλλισα:
-Η δημοκρατία σας σκοτώνει τους πάντες το ίδιο, δεν κάμει διακρίσεις. Όμως τα θύματά της δεν είναι ίδια. Κάποιοι δεν πεθαίνουν αποβλακωμένοι, αλλά για τους δικούς τους ωραίους λόγους φεύγουν χαμογελώντας.
Και χαμογελούσα κι εγώ, διότι τοις κείνων ρήμασι πειθόμενος, παρέμεινα πάντα φασίστας. Πα’ να ‘πη, «μια χαρούμενη» σ’ όλες τις αντιξοότητες «ύπαρξη».
ΠΕΡΙΑΝΔΡΟΣ ΑΝΔΡΟΥΤΣΟΠΟΥΛΟΣ
thulebooks.gr
Κύπρος: 50-80 δισ. δολάρια η αξία του "Οικοπέδου 12" σε φυσικό αέριο - Αλλάζουν όλες οι ισορροπίες
Το «Οικόπεδο 12» έχει μία αξία που κυμαίνεται μεταξύ 50 και 80 δισ δολάρια δηλώνει ο διευθυντής Ενέργειας του Κυπριακού Υπουργείου Εμπορίου Σόλων Κασίνης και "ανάβοντας φωτιές" σε ολόκληρη της Ανατολική Μεσόγειο. Μάλιστα δεν περιορίστηκε στην οικονομική αποτίμηση του κοιτάσματος, αλλά τόνισε ότι "υπάρχουν άλλες 14 γεωλογικές δομές με πάρα πολύ καλές προοπτικές εντός ΑΟΖ Κύπρου και οι τρισδιάστατες έρευνες που βρίσκονται σε εξέλιξη, θα δείξουν στις εταιρείες πού ακριβώς θα τρυπήσουν». Γίνεται άμεσα αντιληπτό τι σημαίνουν γεωστρατηγικά τα τεράστια αποθέματα στην κυπριακή ΑΟΖ και τον αγώνα δρόμου που θα δοθεί με την Τουρκία.«Μιλούμε για τεράστια ποσά, ιδιαίτερα για ένα μικρό κράτος όπως η Κύπρος», αναφέρει ο κ. Κασίνης και σημειώνει ότι ο πρόεδρος Χριστόφιας τονίζει πάντα πως «αυτά αφορούν όλη την Κύπρο, όλους τους Κύπριους, όχι μόνο τους Ελληνοκύπριους».
Η άποψη του Κύπριου ειδικού είναι ότι πρόκειται για μια πηγή που θα κρατήσει και τους Τουρκοκύπριους στο νησί που γεννήθηκαν, αντί να φεύγουν και να έρχονται έποικοι. «Το κοινό αύριο με τις ευκαιρίες που ανοίγουν τα κοιτάσματα, μπορεί να αποδειχθεί καταλύτης», επισημαίνει. (Έποικοι έρχονται απ τη Τουρκία, δεν φεύγουν. Μακάρι να εφευγαν)
Όπως αποκαλύπτει στη συνέντευξή του ο κ. Κασίνης, 20 εταιρείες αγόρασαν τα δεδομένα για κοιτάσματα στην ΑΟΖ Κύπρου, ενώ υπάρχουν διαπραγματεύσεις για αγορά τους από ακόμα 21 εταιρείες. Εκφράζει, δε, την ελπίδα πως κατά την επίσκεψη του Προέδρου Χριστόφια τον Μάρτιο στο Τελ Αβίβ, θα υπογραφτεί και συμφωνία συνεκμετάλλευσης κοινών κοιτασμάτων με Ισραήλ. Ανάμεσα σε άλλα προτείνει να δοθεί προτεραιότητα στα κυπριακά αποθέματα φυσικού αερίου και σε δεύτερο στάδιο να εξεταστεί η συνεργασία με το Ισραήλ.
Ο κ. Κασίνης αναφέρει ότι η άποψή του είναι πως ο δεύτερος γύρος αδειοδότησης των «οικοπέδων» θα πρέπει να εξαρτηθεί και από τις θέσεις και σχεδιασμούς της «Νoble Εnergy» για το «Οικόπεδο 12». «Η Νoble θα βρίσκεται στην Κύπρο, σε πολύ υψηλό επίπεδο εκπροσώπησης, για να συζητήσουμε διάφορα άλλα πολύ καυτά για μας ερωτήματα, που τους έθεσα ήδη γραπτώς, όπως το πότε θα τρυπήσουν, πότε θα κάνουν τις επιβεβαιωτικές γεωτρήσεις για να φανεί το μέγεθος, το βάθος και το είδος των υδρογονανθράκων που υπάρχουν.
Στην περίπτωση που αυτά θα γίνουν κοντά στο τέλος του έτους, η εισήγησή μου προς τον υπουργό Εμπορίου και την κυβέρνηση, θα είναι να περιμένουμε πρώτα τις διατρήσεις. Κι αυτό γιατί είμαι βέβαιος ότι τα αποτελέσματα θα είναι πολύ θετικά. Και αυτό θα αυξήσει σημαντικά το ενδιαφέρον», αναφέρει.
Επισημαίνει, μάλιστα, ότι για το δεύτερο γύρο αδειοδότησης της Κύπρου, «λογικά τα αποτελέσματα στις κοντινές περιοχές του Ισραήλ, στο Ταμάρ και στο Λεβιάθαν πρέπει να επιδρούν θετικά». Ερωτηθείς για το θέμα αγωγού από το Ισραήλ μέσω Κύπρου, ο κ. Κασίνης απάντησε: «Όλα αυτά πρέπει να μελετηθούν. Να γίνει τεχνοοικονομική μελέτη για κάθε λύση ξεχωριστά. Νομίζω πως θα βρεθεί τρόπος για τη διοχέτευση του φυσικού αερίου στην Ελλάδα».
Τμήμα ειδήσεων defencenet.gr
ΕΛΛΑΣ, ANTIΓΚΟΥΑ, ΚΙΡΓΙΣΤΑΝ, ΣΑΜΟΑ ΚΑΙ ΤΟΝΓΚΑ!
ΞΥΠΝΗΣΤΕ ΡΕΕΕ … !
ΒΡΙΣΚΟΜΑΣΤΕ ΣΤΗΝ 4η ΧΕΙΡΟΤΕΡΗ ΘΕΣΗ ΜΕΤΑΞΥ 214 ΧΩΡΩΝ!!!
Του Χάρρυ Κλυνν
Αυτή τη φορά δε θα τα βάλω μόνο με τον «καναπεδάτο» ελληνικό λαό
… Τι να πεις εξάλλου για τους Έλληνες, δεν υπάρχει περίπτωση άνθρωπος να τους καταλάβει… Δανείζονται χρήματα που δεν μπορούν να επιστρέψουν για να αγοράσουν πράγματα που δε χρειάζονται, προκειμένου να κάνουν εντύπωση σε ανθρώπους που δεν εκτιμούν! Άντε να βγάλεις άκρη…
Θα τα βάλω και με τα κόμματα της αντιπολίτευσης όλα ανεξαιρέτως…Τι περιμένετε ρε παιδιά, να καλέσετε τον Ελληνικό λαό σε ένα συλλαλητήριο διαμαρτυρίας; ( κόρακας κοράκου μάτι δε βγάζει Χάρρυ...)
Είδατε πουθενά κανένα λαό να ξεσηκώνεται από μόνος του;Ξέρετε σε ποιο σημείο έφτασαν την Ελλάδα ο τριγωνοκέφαλος στοχαστής με το σπινθηροβόλο βλέμμα της αγελάδας και ο τετραγωνοκέφαλος Κοζανίτης που για να μετρήσει μέχρι τα είκοσι πρέπει να βγάλει και τις κάλτσες του;
Διάβαζα, λοιπόν, στο διαδίκτυο τις οικονομικές επιδόσεις της χώρας μας ως προς το ΑΕΠ και κόντεψα να καραφλιάσω… Έμεινα άφωνος με τις επιδόσεις μας, σύμφωνα με τις οποίες και κατά δήλωση του ημιπαράφρονα τουρίστα που μας κυβερνάει, η Ελλάδα έχει επανακτήσει πλήρως την αξιοπιστία της στις διεθνείς αγορές,που είναι έτοιμες να δώσουν όσα χρήμα τραβάει η ψυχή μας, μη και χάσουν τον καλό και σίγουρο πελάτη!!!
Λοιπόν, σε ανάπτυξη ΑΕΠ η Ελλάδα του Τζέφρυ και των 156 μαμούχαλων (ναι σε όλα) που θα έχουν την ίδια τύχη με τον γιο της Μαργαρίτας, ΑΝ ΠΡΟΛΑΒΟΥΝ… βρίσκεται στην 4η χειρότερη θέση μεταξύ 214 χωρών!!!
ΝΑΙ ΠΟΛΥ ΚΑΛΑ ΔΙΑΒΑΣΑΤΕ: ΣΤΗΝ 4η ΧΕΙΡΟΤΕΡΗ ΘΕΣΗ ΜΕΤΑΞΥ 214 ΧΩΡΩΝ!!!
Οι άλλες τρεις χώρες που συμπληρώνουν το κουαρτέτο της ΘΗΡΙΩΔΟΥΣ ΑΝΑΠΤΥΞΗΣ είναι, αν τις έχετε ακουστά οι: Αντίκα & Μπαρμπούντα, το Κιργιστάν, η Σαμόα και η Τόνγκα!!!
Καλά ρε, δεν ντρεπόσαστε; Δεν κοκκινίζετε; Δεν έχετε αίμα μέσα σας; ΦΙΛΟΤΙΜΟ ΡΕΕΕΕ… ΔΕΝ ΕΧΕΤΕ;
Και καλά η συμμορία του νεραϊδοχτυπημένου… αυτός, αυτά του λένε να κάνει, αυτά κάνει, υπάλληλος είναι ο άνθρωπος και δεν το κρύβει…
Εσείς οι άλλοι ρε, οι πατριώτες της δεκάρας και των παχιών λόγων, τι περιμένετε, να βρωμίσει το λέσι για να καταλάβετε ότι ψόφησε;
Και καλά είστε και ντιπ άχρηστοι για να ξεσηκώσετε τον κόσμο, αλλά ούτε για μια πρόταση μομφής δε είσαστε είσαστε άξιοι, ρε;
ΕΣΕΙΣ ΕΙΣΤΕ ΕΚΕΙΝΟΙ ΠΟΥ ΘΑ ΟΔΗΓΗΣΕΤΕ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΣΤΟ ΔΡΟΜΟ ΤΗΣ ΑΝΑΓΕΝΝΗΣΗΣ; ΡΕ, ΔΕΝ ΠΑΤΕ ΝΑ ΚΟΥΡΕΥΕΣΤΕ ΚΑΛΥΤΕΡΑ ΛΕΩ ΕΓΩ…
Παρακάτω ξευτίλα ρε, δεν υπάρχει ρε, δεν το έχετε καταλάβει ακόμα;
ΞΥΠΝΗΣΤΕ ΡΕΕΕ…
Εκτός και αν είστε κι εσείς στο κόλπο και το παίζετε εντός, εκτός και επί τα αυτά μέρη…
… ΜΕΧΡΙΣ ΟΤΟΥ ΞΕΣΗΚΩΘΕΙ ΑΠΟ ΜΟΝΟΣ ΤΟΥ Ο ΛΑΟΣ ΚΑΙ ΣΑΣ ΣΤΕΙΛΕΙ ΟΛΟΥΣ ΜΑΖΙ ΣΤΟ ΔΙΑΟΛΟ…
το είδαμε εδώ
ΒΡΙΣΚΟΜΑΣΤΕ ΣΤΗΝ 4η ΧΕΙΡΟΤΕΡΗ ΘΕΣΗ ΜΕΤΑΞΥ 214 ΧΩΡΩΝ!!!
Του Χάρρυ Κλυνν
Αυτή τη φορά δε θα τα βάλω μόνο με τον «καναπεδάτο» ελληνικό λαό
… Τι να πεις εξάλλου για τους Έλληνες, δεν υπάρχει περίπτωση άνθρωπος να τους καταλάβει… Δανείζονται χρήματα που δεν μπορούν να επιστρέψουν για να αγοράσουν πράγματα που δε χρειάζονται, προκειμένου να κάνουν εντύπωση σε ανθρώπους που δεν εκτιμούν! Άντε να βγάλεις άκρη…
Θα τα βάλω και με τα κόμματα της αντιπολίτευσης όλα ανεξαιρέτως…Τι περιμένετε ρε παιδιά, να καλέσετε τον Ελληνικό λαό σε ένα συλλαλητήριο διαμαρτυρίας; ( κόρακας κοράκου μάτι δε βγάζει Χάρρυ...)
Είδατε πουθενά κανένα λαό να ξεσηκώνεται από μόνος του;Ξέρετε σε ποιο σημείο έφτασαν την Ελλάδα ο τριγωνοκέφαλος στοχαστής με το σπινθηροβόλο βλέμμα της αγελάδας και ο τετραγωνοκέφαλος Κοζανίτης που για να μετρήσει μέχρι τα είκοσι πρέπει να βγάλει και τις κάλτσες του;
Διάβαζα, λοιπόν, στο διαδίκτυο τις οικονομικές επιδόσεις της χώρας μας ως προς το ΑΕΠ και κόντεψα να καραφλιάσω… Έμεινα άφωνος με τις επιδόσεις μας, σύμφωνα με τις οποίες και κατά δήλωση του ημιπαράφρονα τουρίστα που μας κυβερνάει, η Ελλάδα έχει επανακτήσει πλήρως την αξιοπιστία της στις διεθνείς αγορές,που είναι έτοιμες να δώσουν όσα χρήμα τραβάει η ψυχή μας, μη και χάσουν τον καλό και σίγουρο πελάτη!!!
Λοιπόν, σε ανάπτυξη ΑΕΠ η Ελλάδα του Τζέφρυ και των 156 μαμούχαλων (ναι σε όλα) που θα έχουν την ίδια τύχη με τον γιο της Μαργαρίτας, ΑΝ ΠΡΟΛΑΒΟΥΝ… βρίσκεται στην 4η χειρότερη θέση μεταξύ 214 χωρών!!!
ΝΑΙ ΠΟΛΥ ΚΑΛΑ ΔΙΑΒΑΣΑΤΕ: ΣΤΗΝ 4η ΧΕΙΡΟΤΕΡΗ ΘΕΣΗ ΜΕΤΑΞΥ 214 ΧΩΡΩΝ!!!
Οι άλλες τρεις χώρες που συμπληρώνουν το κουαρτέτο της ΘΗΡΙΩΔΟΥΣ ΑΝΑΠΤΥΞΗΣ είναι, αν τις έχετε ακουστά οι: Αντίκα & Μπαρμπούντα, το Κιργιστάν, η Σαμόα και η Τόνγκα!!!
Καλά ρε, δεν ντρεπόσαστε; Δεν κοκκινίζετε; Δεν έχετε αίμα μέσα σας; ΦΙΛΟΤΙΜΟ ΡΕΕΕΕ… ΔΕΝ ΕΧΕΤΕ;
Και καλά η συμμορία του νεραϊδοχτυπημένου… αυτός, αυτά του λένε να κάνει, αυτά κάνει, υπάλληλος είναι ο άνθρωπος και δεν το κρύβει…
Εσείς οι άλλοι ρε, οι πατριώτες της δεκάρας και των παχιών λόγων, τι περιμένετε, να βρωμίσει το λέσι για να καταλάβετε ότι ψόφησε;
Και καλά είστε και ντιπ άχρηστοι για να ξεσηκώσετε τον κόσμο, αλλά ούτε για μια πρόταση μομφής δε είσαστε είσαστε άξιοι, ρε;
ΕΣΕΙΣ ΕΙΣΤΕ ΕΚΕΙΝΟΙ ΠΟΥ ΘΑ ΟΔΗΓΗΣΕΤΕ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΣΤΟ ΔΡΟΜΟ ΤΗΣ ΑΝΑΓΕΝΝΗΣΗΣ; ΡΕ, ΔΕΝ ΠΑΤΕ ΝΑ ΚΟΥΡΕΥΕΣΤΕ ΚΑΛΥΤΕΡΑ ΛΕΩ ΕΓΩ…
Παρακάτω ξευτίλα ρε, δεν υπάρχει ρε, δεν το έχετε καταλάβει ακόμα;
ΞΥΠΝΗΣΤΕ ΡΕΕΕ…
Εκτός και αν είστε κι εσείς στο κόλπο και το παίζετε εντός, εκτός και επί τα αυτά μέρη…
… ΜΕΧΡΙΣ ΟΤΟΥ ΞΕΣΗΚΩΘΕΙ ΑΠΟ ΜΟΝΟΣ ΤΟΥ Ο ΛΑΟΣ ΚΑΙ ΣΑΣ ΣΤΕΙΛΕΙ ΟΛΟΥΣ ΜΑΖΙ ΣΤΟ ΔΙΑΟΛΟ…
το είδαμε εδώ
ΒΟΔΙΑΦΟΝ.
Το μόνο ανεξάρτητο που θα δείτε, θα είναι οι σφαλιάρες που θα τρώτε. Επιπλέον, δεν θα είναι καθόλου υποσυνείδητες. Α, θα έχουν κι’ όλας ετικέτα: ΚΩΣΤΑΣ ΤΣΑΛΙΚΙΔΗΣ.
Και μην πει κανείς για “συνωμοσιολογίες”, εκτός εάν έχει και καλή εξήγηση για τα εξαφανισμένα σημαιάκια (όπως και τα εξαφανισμένα πρόστιμα).
πηγή
Διαβάστε περισσότερα...
Και μην πει κανείς για “συνωμοσιολογίες”, εκτός εάν έχει και καλή εξήγηση για τα εξαφανισμένα σημαιάκια (όπως και τα εξαφανισμένα πρόστιμα).
πηγή
3.000 άνθρωποι; βγήκαν στους δρόμους για να υποδεχτούν το νικητή του big brother....
Δε θα μπορούσα να μη μπω στο πειρασμό να σχολιάσω αυτή την είδηση.
Ακολουθούν μπινελίκια...
Διαβάστε περισσότερα...
Ακολουθούν μπινελίκια...
ΜΠΡΑΒΟ ΣΤΟΝ ''ΑΡΙΩΝΑ ΠΤΟΛΕΜΑΙΔΑΣ''.
Είναι η ίδια ομάδα που είχε πρωταγωνιστήσει σε αντίστοιχο… επεισόδιο με τον Μεγάλο Αλέξανδρο τον Οκτώβρη του 2009.
Οι Σκοπιανοί αρνήθηκαν στην τεχνική σύσκεψη να αλλάξουν φανέλες και έτσι σε συνενόηση με την ΟΧΕ, οι διοικούντες τον Αρίωνα αποφάσισαν να μην συμμετάσχουν στον αγώνα.
Η ΟΧΕ είχε αποστείλει έγγραφο στην ευρωπαϊκή ομοσπονδία (EHF) πριν από τρεις εβδομάδες. Η απάντηση ήρθε πριν από τρεις μέρες με την EHF να μην αναγνωρίζει νομικό έρεισμα στον κανονισμό, καθώς το θέμα είναι πολιτικό και όχι αθλητικό.
Η Ζίτο Πρίλεπ προκρίθηκε ξεκούραστα στα προημιτελικά. Ο Αρίων κινδυνεύει με αποκλεισμό δύο χρόνων από κάθε ευρωπαϊκή διοργάνωση και βαρύ χρηματικό πρόστιμο.
Η ανακοίνωση της ΟΧΕ:
“Δεν διεξήχθη ο προγραμματισμένος αγώνας για σήμερα Σάββατο 5/2/2011 το απόγευμα ώρα 4μμ αγώνας, στο Λέχοβο της Φλώρινας, μεταξύ των ομάδων Αρίωνα Πτολεμαΐδας και Ζίτο Πρίλεπ της ΠΓΔΜ για τη φάση των “16″ του Τσάλεντζ Καπ Γυναικών.
Κατά τη διάρκεια της χθεσινoβραδινής τεχνικής σύσκεψης, η ομάδα Ζίτο Πρίλεπ της ΠΓΔΜ παρουσίασε αγωνιστική φανέλα στην οποία εμφανιζόταν το αστέρι της Βεργίνας ως τμήμα του λογότυπου του εμπορικού της χορηγού.
Στη συνέχεια το σωματείο Αρίωνας Πτολεμαΐδας και κατόπιν συνεννόησης με την ΟΧΕ κατέστησε σαφές στον Αυστριακό παρατηρητή του αγώνα κ. Μπουρζιβαλ ότι εφόσον δεν αλλάξουν οι φανέλες της ομάδας του Πριλεπ δεν θα πραγματοποιηθεί το παιχνίδι. Η ομάδα της ΠΓΔΜ δεν δέχτηκε να αγωνιστεί με διαφορετική εμφάνιση. Ως εκ τούτου το προγραμματισμένος αγώνας για σήμερα δεν διεξήχθη αφού στις ώρες που μεσολάβησαν δεν προέκυψε κάποια νέα εξέλιξη.
Σημειώνεται ότι εδώ και 3 εβδομάδες η ΟΧΕ ήταν σε επαφή με την Ευρωπαϊκή Ομοσπονδία στην οποία είχε κάνει τις σχετικές επισημάνσεις αναφορικά με τον επικείμενο αγώνα επικαλούμενη και το ιστορικό με την ομάδα του Μέγα Αλέξανδρου Γιαννιτσών.
Μάλιστα η ΟΧΕ κάλεσε την Ευρωπαϊκή Ομοσπονδία να πάρει σαφή θέση για το θέμα και να υποχρεώσει την ομάδα της ΠΓΔΜ να αφαιρέσει από την φανέλα της το Ελληνικό εθνικό σύμβολο ενημερώνοντας για μια ακόμη φορά ότι Ελληνικές ομάδες δεν αγωνίζονται εφόσον δεν τηρούνται όλα όσα προβλέπονται από την ενδιάμεση συμφωνία Ελλάδος-ΠΓΔΜ.
Τρεις ημέρες πριν την διεξαγωγή του αγώνα, η EHF ενημέρωσε την ΟΧΕ πως δεν μπορεί να υποχρεώσει την ομάδα του Πριλεπ να αλλάξει τις φανέλες της διότι, δεν υπάρχει στον κανονισμό της EHF σχετικό νομικό έρεισμα επισημαίνοντας ότι η διαφορά είναι πολιτική και όχι αθλητική”.
πηγή
Μιλάνε και οι "τσαμπατζήδες" στην Εξουσία.......
Στην αρχή θεώρησα ότι του «ξέφυγε»…Το επαναλαμβάνει συνεχώς όμως και δε μπορώ….Ο λόγος για τους «τζαμπατζήδες»….Όμως δεν..... άκουσα τίποτα για τους «τζαμπατζήδες» Υπουργούς (αυτούς του κινήματος «Ότι κι Αν Κάνω Δε Τη Πληρώνω» που η ίδια η Πολιτεία ανέλαβε το ύψιστο καθήκον να τους προφυλάξει με νόμο-το περιβόητο Νόμο Περί Ευθύνης Υπουργών….
Προφανώς δεν αντιλήφθηκε ότι η Κυβέρνηση ζήτησε να σώσουμε τη Πατρίδα….
Και τώρα μας βρίζει που δεν αντέχουμε άλλα βάρη….Προκαλείτε κύριοι….
Και το κάνετε απροκάλυπτα….Σας έδωσε ο λαός την ευκαιρία με τη καχυποψία του και εσείς κάνετε κατάχρηση….Και μάλιστα αποπροσανατολιστήκατε τόσο που θεωρείτε πλέον Πατρίδα τις Τράπεζες, τις μεγάλες Εταιρείες ,τα μεγάλα Συμφέροντα Ντόπιων και Ξένων που έχετε βαλθεί να μας κάνετε Αργεντινή…..
Το πρόβλημα είναι ότι πλέον επιλέξατε το δρόμο της ανευθυνότητας και της θολοκουλτούρας των Πιστωτών και......... βαδίζετε σε επικίνδυνα μονοπάτια…..
Καταναγκαστικά Έργα και Μαστίγιο με Ύβρεις στα κομματικά σας στελέγχη και όχι στους Πολίτες…..
Και όταν αναφέρετε ότι έχετε τη κοινωνία με το μέρος σας ποιους εννοείτε….;
Eπειδή κερδίσατε τη Ν.Δ.;
Η Κοινωνία συντάσσεται και αντιτάσσεται πέρα από αυτά….Η πολιτική σας μυωπία είναι τόσο μεγάλη που δε βλέπετε αυτό που έρχεται……Αλλά ούτε «αφουγκράζεστε» την Ησυχία που είναι προάγγελος της επικείμενης καταιγίδας, που αν είχατε κοινωνικά αιθητήρια ,θα την καταλαβαίνατε….
Και για το τέλος….Όπως οδεύουν τα πράγματα γίνατε οι «τσαμπατζήδες της Εξουσίας»….Γιατί τσάμπα κερδίσατε τις Εκλογές…..με τερτίπια της εποχής Μαυρογιαλούρου…..Κι ας μη χαίρονται οι λοιποί πολιτικάντηδες εντός και εκτός Κοινοβουλίου…Το ίδιο τσάμπα είναι γιατί με πράξεις και παραλείψεις στηρίζουν….
Γουίλι
το είδαμε εδώ
ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ ΚΑΙ ΣΤΙΓΜΙΟΤΥΠΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΟΛΥ ΜΕΓΑΛΗ ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ ΣΤΟ ΣΥΝΤΑΓΜΑ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗΝ ΚΑΡΤΑ ΤΟΥ ΠΟΛΙΤΗ
ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΟΛΥ ΜΕΓΑΛΗ ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ ΠΟΥ ΕΓΙΝΕ ΤΟ ΜΕΣΗΜΕΡΙ ΣΤΟ ΣΥΝΤΑΓΜΑ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗΝ ΚΑΡΤΑ ΤΟΥ ΠΟΛΙΤΗ ΚΑΙ ΤΗΝ ΝΕΑ ΤΑΞΗ. ΣΑΦΩΣ ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΗ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΗ ΚΑΙ ΣΑΣ ΠΑΡΑΘΕΤΟΥΜΕ ΚΑΙ ΚΑΠΟΙΕΣ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ ΓΙΑ ΝΑ ΑΝΤΙΛΗΦΘΕΙΤΕ ΤΟ ΜΕΓΕΘΟΣ ΤΗΣ. Ο ΚΟΣΜΟΣ ΕΙΧΕ ΠΛΗΜΜΥΡΗΣΕΙ ΚΑΙ ΤΗΝ ΕΠΑΝΩ ΠΛΕΥΡΑ ΤΟΥ ΣΥΝΤΑΓΜΑΤΟΣ ΚΑΙ ΤΗΝ ΒΑΣΙΛΙΣΣΗΣ ΑΜΑΛΙΑΣ ΜΠΡΟΣΤΑ ΑΠΟ ΤΟ ΜΝΗΜΕΙΟ ΤΟΥ ΑΓΩΝΣΤΟΥ ΣΤΡΑΤΙΩΤΗ. ΕΡΧΕΤΑΙ ΑΡΓΟΤΕΡΑ ΚΙ ΑΛΛΟ ΟΠΤΙΚΟΑΚΟΥΣΤΙΚΟ ΥΛΙΚΟ...
πηγή
Σχόλιο egersis: Δεν θα αναφερθώ στις οργανωτικές αδυναμίες τις συγκέντρωσης. Δεν έχει νόημα να γίνω πάλι ο κακός της υπόθεσης...
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)
