“Να αγωνιζόμαστε πρέπει, μάνα, να αγωνιζόμαστε για την Κύπρο μας…”

7 Φεβρουαρίου του ’56 και το ηρωικό παλικάρι σβήνει… Ο πρώτος πεσόντας μαθητής του Εθνικοαπελευθερωτικού αγώνα της ΕΟΚΑ, 1955-1959, είναι πλέον γεγονός και η είδηση κυριαρχεί στον απανταχού Ελληνισμό. Ο 18χρονος σημαιοφόρος της Ένωσης και της ΑΝΕ (Άλκιμος Νεολαία ΕΟΚΑ), πρωτοστάτης των μαχητικών διαδηλώσεων στην Αμμόχωστο, Πετράκης Ζαχαρία Γιάλλουρος, μετά από σφαίρα που δέκτηκε στην καρδία από τον Άγγλο αποικιοκράτη, κείτεται νεκρός και το αίμα του ξεκινά να ποτίζει την Ελληνική γη του πολύπαθου νησιού μας.

Ο Πέτρος, γιός του Ζαχαρία και της Αννεζούς εκ Ριζοκαρπάσου, ήταν ο πρώτος μαθητής, σαν εμάς και πολλούς συμμαθητές και συνομήλικούς μας που σκοτώθηκε κατά τον υπέρλαμπρο αγώνα της ΕΟΚΑ.

Λεβέντης, πατριώτης, αγνός ιδεολόγος, που δεν ύψωνε την γαλανόλευκη μονάχα για “επιδείξεις”. Έσβησε με την Ελληνική σημαία στο χέρι γράφοντας κι αυτός το όνομά του στον χρυσοκέντητο τόμο της Ελληνικής μας ιστορίας. Όταν ο Άγγλος τον σημάδεψε εν ψυχρώ στην καρδιά, αυτός άρθρωσε μονάχα δυο λέξεις και με αυτές έκλεισε τα μάτια παραδίδοντας σ’ εμάς την ιερά του παρακαταθήκη, “ΖΗΤΩ Η ΕΝΩΣΗ”.

Δόξα και τιμή στον ήρωα Πετράκη Γιάλλουρο. Στον σημαιοφόρο της Ένωσης, που ήταν 18 χρονών και όπως εξιστόρησε η μητέρα του “Λόγος του και κουβέντα του”, ήταν πάντα η Ελλάδα. Καημός του και πόθος, όνειρο και τραγούδι, η ένωση της Κύπρου μας με την Ελλάδα”.

Αθάνατος…