Η πρόκληση των δήθεν αντιρατσιστών

Διαβάστε προσεκτικά ένα «πολιτικώς ορθό», φιλελεύθερο,  «δημοκρατικότατο», ξέχειλο μέχρι αηδίας από «φιλευσπλαχνία» άρθρο «ευαίσθητο» για το δήθεν ανθρωπιστικό θέμα των εποίκων της Πατρώας Γης. Η ανάγνωσή του αποτελεί ταυτόχρονα και άσκηση ελέγχου της πολιτικής σας ευφυίας. Διαβάζοντας να προσπαθήσετε να διαπιστώσετε ποιανού  πολιτικού χώρου είναι o αρθρογράφος. Μήγαρις να προέρχεται από το χώρο της αριστεράς της αρπαχτής, του υλισμού, του  αθεϊσμού, του διεθνισμού και της εθνοδιάλυσης του ΑΚΕΛ; Ή μήπως από τη φιλελεύθερη δεξιά του καπιταλισμού, της κτηνώδους κοινωνίας  και του εθνομηδενισμού του ΔΗΣΥ;

Τα σύντομα σχόλια δικά μας

«Η μετανάστευση ως πρόκληση για κάθε ευρωπαϊκή κοινωνία»
Το πρόσφατο κρούσμα ρατσισμού σε βάρος δεκατετράχρονης μαθήτριας σε σχολείο της Λευκωσίας έφερε ξανά στο προσκήνιο το εξαιρετικά κρίσιμο ζήτημα της αντιμετώπισης της ξενοφοβίας σε μια πολυπολιτισμική κοινωνία (σ.σ. έχει δεχθεί εκ προοιμίου την κοινωνία μας όχι ως Ελληνική, αλλά ως «πολυπολιτισμική») καθώς και την ανάγκη για μια περιεκτική (sic) μεταναστευτική πολιτική.
Σοβαρά κρούσματα ρατσιστικής συμπεριφοράς έχουμε δει και στο παρελθόν ενώ είναι καλά γνωστό πως ανάλογα περιστατικά τις πλείστες φορές δεν βλέπουν το φως της δημοσιότητας διότι τα θύματα δεν έχουν την τύχη ή τη δυνατότητα να τα καταγγείλουν.
Τα φαινόμενα αυτά δεν αποτελούν παρά προϊόν μιας νοσηρής κουλτούρας που απορρίπτει καθετί το διαφορετικό ως αιρετικό ή επικίνδυνο. Μιας κουλτούρας που αποτελεί τροχοπέδη στην κοινωνική συνοχή (σ.σ. τροχοπέδη στην συνοχή της κοινωνίας μας δεν είναι ο εισβολή λαθρομεταναστών, αλλά η φόβοι μας έναντι στον αλλόφυλο και  αγνώστων προθέσεων ξένο?) αλλά και στις προοπτικές οικονομικής ανάπτυξης κάθε σύγχρονης κοινωνίας.
 Είναι γι’ αυτό που η πολιτεία συντεταγμένα έχει υποχρέωση να προάγει μέσα από  πολιτικές πρόληψης  μια αντιρατσιστική κουλτούρα (σ.σ. λες και δεν είναι το μόνο πράγμα που κάνει με επαγγελματισμό η κάθε κυβέρνηση), τόσο μέσα από την εκπαίδευση (σ.σ. δηλαδή στα παιδιά σου να κάνουν προπαγάνδα την ξενοφιλία) όσο και μέσα από πολιτικές που προωθούν την αποδοχή της διαφορετικότητας και  αποδομούν ξενοφοβικά σύνδρομα και αντιλήψεις.
 Για την επίτευξη του στόχου αυτού απαιτείται μια ολιστική προσέγγιση γύρω από τα ζητήματα μετανάστευσης και ασύλου. Αυτό είναι πραγματικά κρίσιμο για το αν θα αντιμετωπίσουμε αποτελεσματικά τα αισθήματα φόβου και ανασφάλειας που πολλές φορές προκαλεί η μετανάστευση ή αν θα τα εντείνουμε δημιουργώντας περισσότερα προβλήματα.
 Πρωταρχικής σημασίας γι’ αυτό είναι η δημιουργία συνθηκών ομαλής ένταξης των μεταναστών στην κοινωνία και όχι γκετοποίησής τους. Η κοινωνική ένταξη και η δημιουργία προϋποθέσεων ομαλής συμβίωσης μεταξύ διαφορετικών αλλά ισότιμων ανθρώπων αποτελεί το καλύτερο αντίδοτο στον φόβο και στον ρατσισμό.
 Την ίδια στιγμή οι μετανάστες θα πρέπει να ενθαρρύνονται να φτιάξουν το μέλλον τους στη νέα τους πατρίδα (σ.σ. κατάλαβες, χαρακτηρίζει την Γη μας ως «νέα τους πατρίδα»!), αναλαμβάνοντας τις υποχρεώσεις που τους αναλογούν και σεβόμενοι το πλαίσιο νόμων και αρχών της κοινωνίας που τους υποδέχεται (σ.σ. τους αποδέχεται ο ίδιος, αλλά μιλάει εκ μέρος μας).
 Το μέλλον της κοινωνίας μας, όπως και κάθε ευρωπαϊκής κοινωνίας, είναι συνυφασμένο με το πως θα αντιμετωπίσουμε σήμερα το φαινόμενο μετανάστευση.  Είναι γι’ αυτό που χρειάζεται συντονισμός, συνεργασία και κοινές πολιτικές σε ευρωπαϊκό επίπεδο για να έχουμε όσο το δυνατό καλύτερα αποτελέσματα (σ.σ. τα αποτελέσματα της συνεργασίας αυτής είναι εμφανές: σε κάθε ευρωπαϊκή χώρα ο γηγενής πληθυσμός κινδυνεύει από την δημογραφική ανατροπή).
 Το στοίχημα, βεβαίως, είναι πώς οι προκλήσεις που δημιουργεί η μετανάστευση μετατρέπονται σε ευκαιρίες. Πώς για παράδειγμα αντιμετωπίζεται το πρόβλημα της δημογραφικής γήρανσης σε συνάρτηση με την απασχόληση σε συγκεκριμένους κλάδους της οικονομίας (σ.σ. κατάλαβες; Η αντικατάσταση του γηγενής πληθυσμού με ξένο είναι η λύση στο δημογραφικό και της οικονομίας). Πώς ο φόβος για αλλοίωση της εθνικής μας ταυτότητας  μετατρέπεται σε δυνατότητα προώθησης της δικιάς μας γλώσσας και πολιτισμού αλλά και εφόδιο γνώσεων και εμπειριών που ενισχύει τη δική μας δυναμική συμμετοχή στην ευρωπαϊκή και παγκόσμια κοινωνία (σ.σ. περισσότερες αρλούμπες δεν θα μπορούσε να γράψει κανείς!).
 Ως μια κοινωνία που στο παρελθόν έστειλε χιλιάδες παιδιά της ως μετανάστες στο εξωτερικό έχουμε υποχρέωση σήμερα να αντιμετωπίσουμε το ζήτημα αυτό με ιδιαίτερη ευαισθησία και υπευθυνότητα (σ.σ. σε καμιά χώρα οι έλληνες δεν έγιναν το 25-30% του γηγενούς πληθυσμούς. Και  αν έγιναν, πρέπει να σήμερα να αυτοκαταργηθούμε;).

Ο αρθρογράφος δεν είναι ούτε ακελικός, ούτε εδονίτης και ούτε ο Πολυκάρπου.
Είναι ο Προέδρος του  ΝΕΔΗΣΥ,  ο λεγόμενος Χριστόφορος Φωκαΐδης
Τα συμπεράσματα για το μαντρί και τα μαντρόσκυλα, δικά σας.

πηγή