ΣΟΥ ΚΛΕΒΟΥΝ ΤΟ ΟΝΕΙΡΟ ΠΟΥ ΔΕΝ ΕΖΗΣΕΣ… ΓΙΑΤΙ ΔΕ ΤΟΥΣ ΚΡΕΜΑΣ;

Όλα δείχνουν πως το κοινωνικοπολιτικό σύστημα, βαλτώνει ανεπιστρεπτί, μέσα στα ίδια τα αδιέξοδα που φρόντισε πρώτο να δημιουργήσει.
του Κ. ΚΥΡΙΑΚΟΠΟΥΛΟΥ

Οι πολιτικοί αχυράνθρωποι που υποτίθεται ότι το διαχειρίζονται, βρίσκονται αντιμέτωποι με μια ιδιότυπη Λερναία Ύδρα.

Για κάθε ένα πρόβλημα που επιχειρούν να διαχειριστούν...
μια πλειάδα καινούριων αδιεξόδων γεννιέται, και αυτός ο φαύλος κύκλος δείχνει να μην έχει τελειωμό.

Όσοι επιμέναμε από την πρώτη στιγμή, ότι αυτή η κρίση - που δεν είναι μόνο οικονομική – δε συνιστά απλά μια εκδήλωση κάποιων «κακώς κείμενων», που αρκεί να τα ρετουσάρει κανείς για να απαλλαγεί από το βραχνά της, είναι προφανές πως δικαιωθήκαμε.

Αλλά αυτή η διαπίστωση, δε θα είχε καταλυτική σημασία, αν στον τόπο μας δεν ασελγούσε πολιτικά ένας θίασος ορκισμένων αχυρανθρώπων, που δείχνουν να έχουν «αυτονομηθεί» μέσα στην απόλυτη υποταγή τους, υποκρινόμενοι ότι με τις εφιαλτικές πολιτικές που ακολουθούν, θα καταφέρουν να βάλουν αργά ή γρήγορα τον τόπο σε μια άλλη πορεία.

Πρόκειται για ανθρώπους πολιτικά και νοητικά αφελείς???
Πρόκειται για ένα συνονθύλευμα παραγοντίσκων που δεν έχουν συναίσθηση του πλανητικού γίγνεσθαι, και ναρκισσίζουν – για όσο ακόμη θα τους ανέχεται η κοινωνία – ταμπουρωμένο πίσω από την ασφάλεια που τους εξασφαλίζει η ασπίδα της πολιτικής εξουσίας την οποία – προς το παρόν - διαχειρίζονται???
Ή μήπως συναποτελούν μια ομάδα απόλυτα κατευθυνόμενων αχυρανθρώπων, με σαφείς εντολές από τις οποίες δε τους επιτρέπεται να παρεκλίνουν???...

Το δίλημμα είναι σαφές, και η κυβέρνηση της …φούντας θα πρέπει να επιλέξει το ρόλο που επιφυλάσσει για τον εαυτό της, στη χορογραφία αυτής της εφιαλτικής καθημερινότητας.

Όλα δείχνουν πως το κοινωνικοπολιτικό σύστημα, βαλτώνει ανεπιστρεπτί μέσα στα ίδια τα αδιέξοδα που φρόντισε πρώτο να δημιουργήσει.
Οι πολιτικοί αχυράνθρωποι που υποτίθεται ότι το διαχειρίζονται, βρίσκονται αντιμέτωποι με μια ιδιότυπη Λερναία Ύδρα.
Για κάθε ένα πρόβλημα που επιχειρούν να διαχειριστούν, μια πλειάδα καινούριων αδιεξόδων γεννιέται, και αυτός ο φαύλος κύκλος δείχνει να μην έχει τελειωμό.

Τα εφιαλτικά δημιουργήματα αυτού του κοινωνικοπολιτικού συστήματος, αρχίζουν να κανιβαλίζουν και να στρέφονται αδίστακτα ενάντια στους ίδιους τους τους δημιουργούς.
- Οι «οίκοι αξιολόγησης» δεν αρκούνται μόνο στο να πουλάνε ακριβοπληρωμένο νταβατζιλίκι στις εθνικές οικονομίες και τους χρηματοπιστωτικούς οργανισμούς. Στρέφονται πλέον απειλητικά και εναντίον των ίδιων των δημιουργών τους.
- Τα χρηματιστήρια των αχαλίνωτων οικονομιών, στήσανε το χορό του Ζαλόγγου, παρασέρνοντας στον απόλυτο αφανισμό, αυτό που είναι εντεταλμένα να αναπαράγουν.

Και αυτές οι εφιαλτικές εξελίξεις, δεν αφορούν μόνο στις οικονομίες των «υπηρεσιών» και στις κάθε λογής εξαρτήσεις.
Πρόκειται για εξελίξεις που επεκτείνονται και καταπίνουν και τις παραγωγικά δομημένες οικονομίες, και εκείνες που εμφανίζονται να καμαρώνουν ως σχετικά αυτοδύναμες και κυρίαρχες.

Μέσα σ αυτό το περιβάλλον που πλέον λειτουργεί ανεξέλεγκτα, η Ελληνική κοινωνία συνθλίβεται κάτω από ένα πλέγμα πολιτικών πειραματισμών, που την καθιστούν εξιλαστήριο θύμα.
- Καλείται να πληρώσει τιμήματα που δεν ανάλωσε…
- Καλείται να εγκαταλείψει όνειρα που δεν πρόλαβε να ζήσει…
- Καταδικάζεται σε μια δυστυχία απόλυτη…

Και το χειρότερο είναι πως όλοι ξέρουν – και πρωτίστως το ξέρουν αυτοί που επιβάλουν αυτές τις πολιτικές - πως πρόκειται για μια μάταια συμφορά.

- Καμία πατρίδα δε θα σωθεί…
- Καμία οικονομία δε θα ορθοποδήσει…
- Καμιά ελπίδα δε θα αναβιώσει…
- Καμία προοπτική δεν πρόκειται να φωτιστεί.

Και πριν αυτή η κοινωνία αφυπνιστεί από την πολιτική μαστούρα της ψεύτικης ελπίδας και της κατευθυνόμενης πολιτικής εξαπάτησης και επιχειρήσει να χειραφετηθεί, βάλθηκαν να τη βουλιάξουν στη μαστούρα της παραίσθησης για να τη μετατρέψουν σε κοινωνία – ρετάλι, χωρίς βούληση, χωρίς προσωπικότητα, χωρίς αξίες, χωρίς έμπνευση, και με μηδενική προοπτική.

Το σύστημα ΠΑΣΟΚ θερίζει τη χώρα. Πρόκειται για την πλέον επικίνδυνη πολιτική κυβέρνηση όλων των εποχών.
Η άμεση ανατροπή της αλλά και η παραδειγματική τιμωρία των πρωτεργατών της, δε συνιστά απλά έναν στόχο πολιτικό.

Ταυτίζεται με την ίδια την ανάγκη αυτής της κοινωνίας να επιζήσει, να διαφυλάξει το χαρακτήρα της, την ταυτότητά της.

Η άμεση ανατροπή αυτής της κυβέρνησης, συνιστά παράγοντα καταλυτικό που σε τελευταία ανάλυση θα κρίνει την ίδια τη βιωσιμότητα της πατρίδας μας στο μέλλον.

Οι πολιτικοί ακροβατισμοί της Νέας Δημοκρατίας, δε συνιστούν απάντηση στα κρίσιμα ερωτήματα.
Πολύ δε περισσότερο δεν είναι δυνατόν να συναποτελέσουν λύση στα σύνθετα προβλήματα της εποχής.

Σε συνθήκες όπου το κοινωνικοπολιτικό σύστημα κανιβαλίζει απέναντι στον ίδιο του τον εαυτό, τα Ζάππεια 2 όπως και τα λοιπά κουραφέξαλα, καλούνται να συμπληρώσουν με έναν τρόπο εναλλακτικό, το πάζλ της χορογραφούμενης πολιτικής εξαπάτησης.

Οποιοσδήποτε επιχειρήσει να δώσει μεγαλύτερη αξία σ αυτά τα κουραφεξολογήματα, συμβάλει με τον τρόπο του στην πολιτική εξαπάτηση της Ελληνικής κοινωνίας,και το κάνει συνειδητά.

Ο μικρόκοσμος των πολιτικών της αποφάσεων, στο βαθμό που παραμένει – και δε θα μπορούσε να είναι διαφορετικά – εγκλωβισμένος στις λογικές που συνθέτουν την πλανητική πλέον εκδήλωση ενός προβλήματος, που κανείς δεν μπορεί να προβλέψει τη στιγμή της έκρηξης που θα το αποσυνθέσει, δεν αποτελεί παρά μια εναλλακτική μέθοδο διαχείρισης και ως τέτοια με κανέναν τρόπο δε συνιστά λύση.

Στο σύστημα διακυβέρνησης που άλλοι αποφασίζουν και άλλοι χορογραφούν, η Νέα Δημοκρατία θα παραμένει μια θλιβερή εναλλακτική πολιτική μαριονέτα, που θα κινηθεί μόνο τη στιγμή που ο καραγκιοζοπαίχτης θα το αποφασίσει, μέσα στην απέλπιδα προσπάθεια λίγο πριν από την εκρηκτική καταστροφή.

Το ξέρουν καλά και οι ηγέτες της, αλλά και τα μικρομέγαλα φερέφωνά της. Και ας αναζητούν μάταια μερίδιο επιβράβευσης καθιστώντας τον εαυτό τους βασιλικότερο του βασιλέως, στην πρώτη επικοινωνιακή ρουκέτα που θα εκφωνήσει ο Σαμαράς.

Η ελπίδα φυσικά σαφώς και υπάρχει.
Μόνο που αυτή δε βρίσκεται στις μαριονέτες του πολιτικού συστήματος, αλλά στην ίδια την κοινωνία στο βαθμό που θα χειραφετηθεί και θα αμφισβητήσει εμπράκτως τους κανόνες ενός σικέ παιχνιδιού που παίζεται σ ένα τραπέζι με πριονισμένα και τα τέσσερα πόδια.

Και είναι αυτό ακριβώς που δε θέλουν οι χορογράφοι.
Γι αυτό ακριβώς και επιχειρούν να εγκλωβίσουν αυτή την κοινωνία σε λογικές ανέξοδης και φαφλατάδικης αγανάκτησης, γιατί ακριβώς δε θέλουν να συνειδητοποιήσει τη δύναμη που κρύβει κάτω από τα σκέλια της.

Είναι καιρός, όλοι εκείνοι που κάπως έτσι αντιλαμβάνονται τη δύναμη και το ρόλο της ελληνικής κοινωνίας, την ευθύνη της απέναντι στην ιστορία της και το ίδιο της το μέλλον…
Να συνευρεθούν σ ένα μεγάλο πανεθνικό προσκλητήριο με στόχο τον καθολικό της ξεσηκωμό.

Οτιδήποτε λιγότερο από αυτό, ισοδυναμεί απλώς με παραίτηση από το μεγάλο καθήκον, τη στιγμή που το ορίζει πλέον η ίδια η ιστορία.

Και η ιστορία δε συγχωρεί… Κανέναν!!!
ellinikoforum