Εφηβεία και συναισθηματική απογοήτευση

  Η ψυχολογία του εφήβου και ο ρόλος του γονιού.
Στην εφηβεία, η προσοχή των παιδιών στρέφεται από το οικογενειακό περιβάλλον στους συνομηλίκους και τους φίλους.
Μέσα από τις παρέες και στη συνέχεια από το συναισθηματικό... ενδιαφέρον, ο έφηβος ψάχνει την αποδοχή και την επιβεβαίωση εαυτού.



Αυτές οι διαδικασίες και οι σχέσεις που δημιουργεί ο έφηβος με τους άλλους, είναι απαραίτητες για τη διαμόρφωση της προσωπικότητας και τη σχέση με τον εαυτό του. Μέσα στις δομικές αναζητήσεις τις οποίες ξεκινά ο έφηβος, μια από τις πιο σημαντικές είναι οι συναισθηματική επένδυση σε ένα πρόσωπο εκτός οικογενείας.



Αν και οι πρώτοι έρωτες είναι τις περισσότερες φορές πλατωνικοί, είναι πολύ σημαντικοί για τη μετέπειτα προσωπική πορεία του ατόμου.



Όπως είναι φυσιολογικό, με όλα αυτά τα καινούρια ερεθίσματα και ενδιαφέροντα, η εξωτερική εικόνα του εφήβου ίσως αλλάξει αρκετά. Δεν αναζητά πια την παρέα της οικογενείας, προτιμά να είναι μόνος ή με τους φίλους (ή το φλερτ) του, ενώ οι σχολικές επιδόσεις περνούν σε δεύτερη μοίρα.



Οι γονείς αγωνιούν όταν συνειδητοποιούν πως το παιδί τους είναι πια ένας/ μια εξελισσόμενος/-η άντρας/ γυναίκα, καθώς για πρώτη φορά συμβαίνουν πράγματα που δε μπορούν να ελέγξουν και που πιθανώς μπορεί να πληγώσουν το παιδί τους. Παρόλα αυτά, είναι πολύ σημαντικό να αφήνουμε το έφηβο άτομο να βιώσει τα πρώτα σκιρτήματα, τον ενθουσιασμό και ίσως την απογοήτευση, κρατώντας μια διακριτικά παρατηρητική στάση.



Δε μπορούμε και δεν πρέπει να προστατεύσουμε τα παιδιά μας από μια συναισθηματική απογοήτευση καθώς οι εμπειρίες της εφηβείας τα εισάγουν στην πραγματικότητα της ενήλικης ζωής.



Ακόμα κι αν πολλές φορές οι υπερβολικές αντιδράσεις του εφήβου μας φοβίζουν, πρέπει να θυμόμαστε πως η ένταση και η κυκλοθυμία είναι χαρακτηριστικό αυτής της ηλικίας.



Για να βλάψει συθέμελα μια συναισθηματική απογοήτευση της αυτοεκτίμηση ενός εφήβου, πρέπει ήδη να υπάρχουν ανασφάλειες που έχουν δημιουργηθεί σε προηγούμενα στάδια ανάπτυξης.



Σε κάθε άλλη περίπτωση, κάθε έφηβος βρίσκει το δικό του τρόπο αντιμετώπισης των καταστάσεων. Βεβαίως, όταν έχει δημιουργηθεί μια σχέση εμπιστοσύνης και κατανόησης με το παιδί, πολλές φορές ζητά – λεκτικά ή με τον τρόπο συμπεριφοράς του- τη δική μας συμβουλή.



Ασχέτως με την ιδιοσυγκρασία του έφηβου ατόμου, οι γονείς πρέπει να παραμείνουν ψύχραιμοι αλλά και σταθεροί στη συμπεριφορά τους όσον αφορά τις υποχρεώσεις και τα δικαιώματα του παιδιού.



Παρόλα αυτά, πρέπει αρχικά να περιμένουν μια χαλάρωση της σχολικής προσπάθειας, την οποία δεν πρέπει να τιμωρήσουν. Πρέπει να την επισημάνουν στον έφηβο και να του δώσουν λίγο χρόνο να βρει τις καινούριες ισορροπίες του.

από την Νέλλη Θεοδοσίου, ψυχολόγος