ΤΙ ΕΙΝΑΙ Ο ΒΟΝΑΠΑΡΤΙΣΜΟΣ;ΔΗΛΑΔΗ ΤΙ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΦΑΣΙΣΜΟΣ.
προσπαθούν να κρύψουν την απόλυτη υποταγή τους στον πραγματικό φασισμό του 4ου Ράϊχ ο οποίος μέσω της Ε.Ε και με κυβερνήσεις αποτελούμενες από ανδρείκελα, προσπαθεί να επιβάλει την παγκόσμια διακυβέρνηση. Μια προσπάθεια που είναι η συνέχεια της ολοκλήρωσης του Χιτλερικού έργου, του 3ου Ράϊχ, γιατί αυτό το έργο είναι αδήριτη ανάγκη για τον ιμπεριαλισμό προκειμένου να συνεχίσει να υφίσταται.
Παρουσιάζοντας λοιπόν την Χ. Αυγή, η οποία είναι μιά ακροδεξιά οργάνωση σαν ναζιστική, μιά κωμική καρικατούρα του παρελθόντος, «αγωνίζονται» εναντίον του φαντάσματος του παλιού φασισμού, στρώνοντας τον δρόμο με χαλιά, για να περάσει ο καινούργιος, δηλαδή ο πραγματικός φασισμός. Ως ένα σημείο, μπορούν να υποδύονται αυτόν τον ρόλο στηριζόμενοι στην άγνοια που υπάρχει (ιδιαίτερα μέσα στα ενδιάμεσα κοινωνικά στρώματα) για το τί είναι στην πραγματικότητα ο φασισμός, και τί είναι οι απλές απομιμήσεις του. Η απλοϊκή κατηγοριοποίηση αποκαλεί φασίστα τον Παπαδόπουλο, τον Μεταξά, και με την ίδια ευκολία επεκτείνει την ίδια κατηγορία ακόμη και εναντίον του οδηγού που κάνει επικίνδυνους ελιγμούς ή του συζύγου που χειροδικεί εναντίον της γυναίκας του. Είναι όμως έτσι;
Παλαιότεροι δημοσιογράφοι και πολιτικοί που έχουν διηγηθεί κατά καιρούς τα γεγονότα της 21ης Απριλίου του 1967, συμφωνούν όλοι σε ένα σημείο. Στο οτι τις πρώτες 48 ώρες του πραξικοπήματος δεν γνώριζε κανείς με ακρίβεια τους πρωταίτιους, και πολύ περισσότερο τον ηγέτη τους. Αυτή η απόλυτη άγνοια των πάντων για την ταυτότητα του δικτάτορα είναι από μόνη της ικανή να φωτογραφίσει την ίδια την φύση από πολιτική και θεωρητική άποψη του πραξικοπήματος που είχε ήδη γίνει. Κάποιοι συνταγματάρχες ερχόμενοι από το πουθενά, γνωστοί μόνο μεταξύ κάποιων ανώτατων στενών κύκλων της Αμερικάνικης Πρεσβείας και των ελάχιστων μυημένων που γνώριζαν τις κινήσεις μέσα στον στρατό, χωρίς το παραμικρό μέχρι τότε έρεισμα μέσα στο σύνολο του κρατικού μηχανισμού, πήραν τα ξημερώματα της 21ης Απριλίου την εξουσία. Απόλυτα απομονωμένοι από τον Ελληνικό λαό, και ενάντια στην θέλησή του.
Κι’ όμως. Όλοι οι όροι που ευνοούσαν την επιτυχία εκείνου του πραξικοπήματος ήταν παρόντες. Ο Ελληνικός λαός από τον Ιούλη του 1965 ήταν καθημερινά στους δρόμους και με αλλεπάλληλες συγκρούσεις με την αστυνομία έδειχνε την αντίθεσή του στο Βασιλικό πραξικόπημα που έγινε εναντίον του τότε Πρωθυπουργού Γ. Παπανδρέου, και την αποστασία των βουλευτών της Ένωσης Κέντρου. Μέχρι τον Απρίλη του 1967 είχαν ανέβει και πέσει διαδοχικά, τρεις κυβερνήσεις. Ο Παπανδρέου ζητούσε συμβιβασμό με το παλάτι την στιγμή που ο λαός ήθελε να το κάψει. Το άλλο αστικό κόμμα η ΕΡΕ, είχε ήδη βρεθεί στα πρόθυρα διάλυσης, και η ΕΔΑ ( η τότε νόμιμη έκφραση του ΚΚΕ) εκείνες τις μέρες εκτός από το ότι πάλευε καθημερινά να αποσύρει τον κόσμο από τους δρόμους, διάλεξε και την στιγμή να αποσύρει από το πρόγραμμά της το αίτημα της αβασίλευτης Δημοκρατίας! Στην πραγματικότητα κανείς τους δεν ήθελε πλέον να κυβερνήσει, και πολύ περισσότερο η…ΕΔΑ. Οι δύο βασικές αντίπαλες κοινωνικές τάξεις μαζί με την ποικιλία όλων των ενδιάμεσων στρωμάτων, βρέθηκαν να ισορροπούν στο κενό, χωρίς να έχει δοθεί κάποια μεγάλη μάχη, αλλα και χωρίς η παρούσα κατάσταση να δείχνει ότι κάποιοι από τους αντιπάλους την ζητούσαν! Η ατμόσφαιρα μύριζε έντονα δικτατορία. Και αυτό τελικά έγινε….
Η παγκόσμια ιστορία βρίθει από τέτοια καθεστώτα τα οποία πάνω-κάτω (ανάλογα με τις ιδιομορφίες ) ιδιαίτερα στην Λ. Αμερική αναρριχήθηκαν μέσα από παρόμοιες ισορροπίες. Καθεστώτα τα οποία ξεπήδησαν μέσα από τον στρατό, χωρίς αυτοτελή δύναμη, απομονωμένα από τις μάζες, χωρίς κανένα έρεισμα στην κοινωνική δυναμική των χωρών τους, χρησιμοποίησαν την αστυνομία και τα υπόλοιπα τμήματα του κρατικού μηχανισμού, και όταν άλλαξαν οι όροι εκείνοι που τα έφεραν στην εξουσία έπεσαν έτσι ξαφνικά όπως ήλθαν. Τέτοιο ήταν και το καθεστώς του Μεταξά, το οποίο μετά την αποτυχημένη απόπειρα πραξικοπήματος που έκανε ο Πάγκαλος το 1935, και το κατάπτυστο σύμφωνο ταξικής συνεργασίας Σοφούλη-Σκλαβενα, βρήκε προσφορο έδαφος μέσα από μια παρόμοια κοινωνική ισορροπία να επιβάλει το καθεστώς της 4ης Αυγούστου.
Στο βίντεο που ακολουθεί, ο Παττακός σε συνέτευξη που έδωσε στον δημοσιογράφο Μαλλούχο στον ΣΚΑΪ, ομολογεί ότι την ημέρα του πραξικοπήματος, αν υπήρχε έστω και μια υποτυπώδεις αντίδραση από τον Ελληνικό λαό τις πρώτες ώρες, όταν ακόμα υπήρχε αμφιβολία ανάμεσά τους για την τελική επικράτηση, θα είχαν πέσει! Υπάρχει άνθρωπος που μπορεί να ισχυριστεί στα σοβαρά οτι ο Χίτλερ ή ο Μουσολίνι μπορεί να είχαν αισθανθεί ότι υπήρχε παρόμοιος κίνδυνος την ημέρα που έπαιρναν την εξουσία; ΔΕΙΤΕ ΕΔΩ ΑΠΟ ΤΑ 8,17 ΛΕΠΤΑ ΚΑΙ ΜΕΤΑ:
Αυτού του είδους τα δικτατορικά καθεστώτα τα οποία εμφανίζονται σαν διαιτητές πάνω από τις τάξεις (άσχετα αν στην συνέχεια φροντίζουν να δένουν χειροπόδαρα την εργατική τάξη και τις οργανώσεις της) είναι πρόσκαιρα, και εξαρτώνται άμεσα από το κατά πόσο ή όχι θα διατηρηθούν οι ιδιαίτερες εκείνες συνθήκες που τα έφεραν στην εξουσία. Δεν έχουν καμία σχέση με τον φασισμό, παρά το γεγονός ότι παρουσιάζουν ομοιότητες μαζί του στα εξωτερικά τους γνωρίσματα.
Στην Μαρξιστική ορολογία έχουν πάρει την προσωνυμία Βοναπαρτιστικά, επειδή τον Δεκέμβρη του 1851, ο Λουδοβίκος Βοναπάρτης, ανηψιός του Ναπολέοντα ένας τυχάρπαστος τυπάκος, δημιούργημα των ίδιων πάνω- κάτω συνθηκών όπως ο Μαρξ τις αναλύει στο βιβλίο του «Η 18η Μπρυμαίρ του Λουδοβίκου Βοναπάρτη» βρέθηκε μέσα από τα ίδια σύννεφα κοινωνικής αδράνειας και ισορροπίας να διαβαίνει τις μεγάλες πόρτες του Κεραμεικού….
Αυτό που θα μας απασχολήσει σε επόμενο κείμενο, θα αφορά τον πραγματικό φασισμό, ο οποίος δεν έχει καμία σχέση με τα ακροδεξιά στρατιωτικά πραξικοπήματα…
Μεταλληνός
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου