Περί της ενότητας των Εθνικιστών. Διαπιστώσεις και συμπεράσματα.

Γράφει η ''ύαινα''

Μιλώντας για πολιτική συνεργασία εννοούμε γενικά, για μια ομάδα οργανώσεων οι οποίες προκειμένου να διευκολύνουν την δράση τους δημιουργούν ένα συντονιστικό και ακολουθούν μια κοινή δραστηριότητα. Φυσικά θα πρόκειται για οργανώσεις των οποίων οι σκοποί και μέθοδοι δεν διαφέρουν πολύ μεταξύ τους. Ο μέσος πολίτης ευχαριστιέται και ενθαρρύνεται. Δημιουργείται έτσι η πεποίθηση πως μια τέτοια ένωση είναι τεράστιο όφελος και ότι οι μικρές οργανώσεις που ήταν αδύναμες θα γίνουν ξαφνικά δυνατές. Καταρχήν είναι ενδιαφέρον να διασαφηνισθεί πως μπορούν να ιδρυθούν οργανώσεις, σύνδεσμοι, που όλοι τους ισχυρίζονται πως έχουν έναν κοινό σκοπό. Ακούγεται λογικό ένας σκοπός να επιδιώκεται από μια μόνο οργάνωση, και παράλογο πολλές οργανώσεις να επιδιώκουν τον ίδιο σκοπό. Δεν συμβαίνει όμως αυτό. Για δυο λόγους. Ο πρώτος εμπεριέχει μια τραγικότητα.Ο δεύτερος θα μπορούσε να ειπωθεί αξιοθρήνητος, γιατί οφείλεται στην ανθρώπινη αδυναμία.

Η τραγικότητα εστιάζεται στο εξής. Κάθε πράξη ηρωικού χαρακτήρα είναι η έκφραση που υπήρχε για καιρό σε χιλιάδες καρδιές ενός Έθνους, ενός πόθου που αναπτυσσόταν στην σιωπή. Ενός πόθου για την απαλλαγή από το θλιβερό πεπρωμένο.

Από την άλλη τίποτα δεν αποδεικνύει καλύτερα την ζωτικότητα ενός Έθνους και τελικά την εγγύηση του δικαιώματος του να υπάρχει, παρά από την εμφάνιση -μετά από μια ευνοϊκή συγκυρία-ενός ανθρώπου που είναι ικανός να απαλλάξει τον λαό του από την καταπίεση, το αίσθημα της ανημποριάς, και να εκπληρώσει έτσι τους μύχιους πόθους. Τα μεγάλα προβλήματα συνυπάρχουν με ανθρώπους που θεωρούν τους εαυτούς τους ικανούς για αυτό το καθήκον.

Όμως έστω αν η συγκυρία προτείνει πολλούς, ο ισχυρότερος, ικανότερος και γενναιότερος θα επικρατήσει. Έτσι συνέβαινε πάντα. Δεκάδες άνθρωποι παρουσιάζονται σαν γνώστες της ανάγκης και της αλήθειας. Φορείς μιας νέας διδασκαλίας δηλωμένοι εχθροί της ισχύουσας. Όλοι είναι απρόθυμοι να αναγνωρίσουν ότι μόνο ένας θα είναι ο εκλεκτός. Αντίθετα όλοι πιστεύουν ότι είναι οι επιλεγμένοι, ότι έχουν όλα τα χαρίσματα, ότι αξίζουν την υποστήριξη όλων των άλλων.

Οι λαοί τρέφουν ακαθόριστες επιθυμίες, έχουν γενικές ιδέες, όχι ξεκάθαρες απόψεις, συντηρούν πόθους, ιδανικά και μες στον κυκεώνα της επιβίωσης, δεν έχουν ξεκάθαρο το πως θα γίνουν πραγματικότητα. Το οξύμωρο λοιπόν είναι ότι πολλοί πιστεύουν ειλικρινά στην προσωπική τους αποστολή, θεωρώντας ότι ο δικός τους δρόμος είναι σωστός, χωρίς να λαμβάνουν υπόψη τους άλλους. Υπερισχύει έτσι η άποψη ότι αν ενωθούν θα επιτύχουν γρηγορότερα και ασφαλέστερα τους σκοπούς τους. Όμως τα πράγματα δεν είναι έτσι.

Είναι ο κανόνας της ισορροπημένης λογικής. Ο κανόνας που αφήνει να συναγωνίζονται άνθρωποι και ομάδες και έτσι αυτή-και μόνον αυτή-να επιλέγει τον πιο ξεκάθαρο, σύντομο και ασφαλή τρόπο για να στέψει τον νικητή. Παρεξηγημένος κανόνας. Ορίζει όμως τα πάντα. Αλήθεια; Πως θα κριθεί ποιος είναι ο σωστός δρόμος αν οι υπάρχουσες δυνάμεις δεν αφεθούν ελεύθερες να ανταγωνιστούν; Πως θα ισορροπηθεί η δογματική κρίση ανθρώπων που είναι τόσο πεπεισμένοι για την ανωτερότητα της δίκης τους άποψης-με συνέπεια η λογική τους να έχει διαμορφωθεί σε στρείδι-για να αποδεχθούν την αναμφισβήτητη απόδειξη της προφανούς επιτυχίας, που επιβεβαιώνει πάντα το δίκιο κάθε ενέργειας; Ποιος θα έχει την παρρησία-βλέποντας τις ανάλογες κινήσεις γύρω του-να μελετήσει αν ακολουθεί τον συντομότερο αποτελεσματικότερο δρόμο;

Ο ανταγωνισμός λοιπόν. Αυτός βελτιώνει τις δυνατότητες. Αυτός και οι αποτυχίες. Μέσα από κει θα μαθαίνει το Εθνικιστικό κίνημα τους καλύτερους τρόπους. Το αποτέλεσμα. Αυτό τοποθετεί πάντα τον καλύτερο στο βάθρο.

Η δεύτερη αιτία είναι πιο πεζή.
Προέρχεται από την μίζερη της ζήλιας, του φθόνου, της φιλοδοξίας, του πόθου να πάρει κανείς ότι έχει κατακτήσει ο άλλος. Ένας άνθρωπος εμφανίζεται. Κατανοεί την θλίψη του λαού του. Διαισθάνεται την σιωπηλή κραυγή του και έχοντας διαγνώσει με οξυδέρκεια τι φταίει, θέτει στόχους και επιλέγει τα μέσα για να τους πετύχει. Τότε ανέντιμοι και ταπεινοί παρακολουθούν αυτόν που έστρεψε πάνω του τα βλέμματα. Την ίδια στιγμή καραδοκούν για την λεία που μπορεί να βρίσκεται στον δρόμο που χάραξε, πασχίζοντας ταυτόχρονα να βρουν έναν γρηγορότερο δρόμο. Δεν είναι λοιπόν δείγμα-τουλάχιστον-αγένειας να επιχειρείς να εγγράψεις στην δική σου σημαία την διακήρυξη ενός άλλου; Και την ίδια στιγμή να διαρρηγνύεις ιμάτια κραυγάζοντας για ενότητα;

Αυτή η συμπεριφορά σε συνδυασμό με την απουσία του ''κοινωνικού ζητήματος'', σε ταυτόχρονη συνάρτηση μιας στείρας προσκόλλησης σε ''θεσμούς'', με πλήρη την απουσία σαφούς ιδεολογικού στίγματος οδήγησε στην αποκαλούμενη ''πολυδιάσπαση των Εθνικιστών''. Στους τυφλούς βασιλεύει ο μονόφθαλμος. Ενδεχομένως να ισχύει παντού. Στις απαιτήσεις που μας περιμένουν όμως, στην ανάγκη δηλαδή υπεράσπισης του Έθνους, των Ελλήνων εργαζομένων και της Πατρίδας, ΠΟΤΕ!

Από την άλλη αν δούμε τις συνεργασίες σαν ζήτημα ΤΑΚΤΙΚΗΣ δεν πρέπει να ξεχνάμε την εξής θεμελιώδη αρχή. Μέσα από τον σχηματισμό ενώσεων οι οργανώσεις που είναι αδύναμες δεν γίνονται δυνατές, ενώ-συμβαίνει συχνά-μια ισχυρή οργάνωση να χάσει την δύναμη της συμμετέχοντας σε μια ένωση με άλλες πιο αδύναμες. Είναι λάθος να πιστεύουμε ότι μπορεί να προκύψει παράγοντας δύναμης από συνεργασία αδύναμων ομάδων γιατί η πείρα δείχνει ότι τα αίτια που τις κρατούν αδύναμες θα υπερισχύσουν. Μέσα από μια τέτοια συνεργασία η πάλη για την επιλογή του καλύτερου καταργείται, ο ελεύθερος αγώνας των δυνάμεων παραλύει,και η ανάδειξη του υγιέστερου εμποδίζεται.

Μπορεί ωστόσο -αυτό επιβάλλεται-καθαρά για λόγους ΤΑΚΤΙΚΗΣ,η ηγεσία κάθε κινήματος να συμμετάσχει σε μια συνεργασία για την αντιμετώπιση συγκεκριμένων ζητημάτων, πάνω στην βάση ενός ξεκάθαρου προγράμματος, με ευέλικτες-αλλά σταθερές-οργανωτικές μορφές, αλλά μόνο για ένα σύντομο και απολύτως καθορισμένο χρονικό διάστημα. Όμως κάθε κίνημα που αναγάγει αυτήν την τακτική σε στρατηγική, θα χάσει την αποτελεσματικότητα του, την ιδεολογική και πολιτική αυτονομία του και τελικά θα χαθεί σε έναν λαβύρινθο αντιφάσεων. Όλοι οι θρίαμβοι της ιστορίας δεν ήταν προϊόν συνεργασιών.Τέτοια επιτεύγματα οφείλονταν πάντα στον θρίαμβο της προσωπικότητας.
Επιτυχίες μέσα από συνεργασίες φέρουν εξαρχής μέσα τους τις αντιφάσεις της προέλευσης και τα σπέρματα της μελλοντικής διάλυσης. Αυτό που αλλάζει πάντα τον κόσμο ήταν όχι οι συνεργασίες αλλά ο τιτάνιος αγώνας των ατόμων.

Η Εθνική κοινότητα που οραματιζόμαστε δεν θα δημιουργηθεί ποτέ από την διάθεση συνεννόησης μιας πατριωτικής συνεργασίας, αλλά μόνο από την σιδερένια θέληση ενός και μόνο κινήματος που θα διεξαγάγει με επιτυχία τον αγώνα εναντίον του αεθνισμού πείθοντας-μέσω του επιτεύγματος-όλους τους άλλους.