Κυριακή 30 Σεπτεμβρίου 2012

Η νέα κυβέρνηση και το παλιό οικονομικό και κοινωνικό αδιέξοδο

Η νέα κυβέρνηση θα βρεθεί σύντομα μπροστά στα ίδια μνημονιακά αδιέξοδα
που αντιμετώπισαν και οι δύο προηγούμενες κυβερνήσεις.
Από κει και πέρα, όλα εξαρτώνται από την δική μας αγωνιστική ετοιμότητα

Οι εκλογές της 17ης Ιουνίου ανέδειξαν μια κυβέρνηση συνεργασίας η οποία, επί της ουσίας, θα προσπαθήσει να συνεχίσει την εφαρμογή του Μνημονίου, εξαπατώντας ταυτόχρονα τον ελληνικό λαό ότι δήθεν το «επαναδιαπραγματεύεται».
Με τα Μνημόνια, αυτό που επιδιώκεται επισήμως είναι η επίλυση τριών προβλημάτων (χρέος, έλλειμμα, μειωμένη «ανταγωνιστικότητα») με παροχή νέων δανείων από την Τρόικα συν «κούρεμα» των παλιών, για να... καταστεί (υποτίθεται) βιώσιμο το εξωτερικό χρέος της Ελλάδας χωρίς η χώρα να αναγκαστεί να κηρύξει (επισήμως) στάση πληρωμών. Και, παράλληλα, με δραστική μείωση των κρατικών δαπανών, αύξηση των κρατικών εσόδων (βλ. χαράτσια) και εσωτερική υποτίμηση (μείωση μισθών και τιμών, αλλά εμείς ξέρουμε ότι πέφτουν μόνο οι μισθοί), για να μπορεί το ελληνικό κράτος να καλύπτει τις ανάγκες του χωρίς να δανείζεται, να προσελκυστούν επενδύσεις και να αυξηθούν οι εξαγωγές.

Ποια από όλες αυτές τις παραμέτρους του Μνημονίου θα μπορούσε να «επαναδιαπραγματευθεί» ουσιαστικά η νέα κυβέρνηση, χωρίς να τιναχθεί στον αέρα η λογική του; Η μείωση φορολογικών συντελεστών, στην οποία επιμένει για παράδειγμα ο Σαμαράς, από μόνη της δεν πρόκειται να προκαλέσει καμιά ανάκαμψη της οικονομίας (ας αφήσουμε ότι οι επιχειρηματίες δεν θα τη μετακυλήσουν στις τελικές τιμές). Ενώ είναι σοφές ότι οι «πιστωτές» (και υπογείως και τα ντόπια μεγαλοκαπιταλιστικά συγκροτήματα) θα επιμείνουν και σε νέες μειώσεις μισθών, αφού ο μόνος τρόπος που ξέρουν για να «σηκωθεί» μια οικονομία που έχουν ρίξει στα τάρταρα είναι το κόστος εργασίας να πέσει τόσο χαμηλά ώστε να λειτουργεί ως ένα ισχυρό κίνητρο για επενδύσεις (δίπλα σε τόσα αντικίνητρα). Από την άλλη, η «επιμήκυνση» για την οποία μιλάνε πολλοί τελευταία όχι μόνο δεν συνιστά αλλαγή του Μνημονίου, αλλά σημαίνει εφαρμογή της ίδιας πολιτικής για δύο επιπλέον χρόνια, με την ελπίδα ότι κάποια στιγμή θα «λειτουργήσει».
 
Όμως, ποτέ δεν πρόκειται να λειτουργήσει κάτι που ήδη έχει αποτύχει παταγωδώς. Το Μνημόνιο δεν απέτυχε για λόγους «κακής εφαρμογής», αλλά επειδή ήταν από την αρχή ένα παράλογο σχέδιο. Ήταν εντελώς σίγουρο ότι η συνδυασμένη εφαρμογή όλων αυτών των μέτρων σε μια χώρα με μη διαχειρίσιμο εξωτερικό χρέος και με μια οικονομία σε μεγάλο βαθμό εξαρτώμενη από την εσωτερική κατανάλωση και τον εύκολο δανεισμό, θα οδηγούσε σε μια κολοσσιαία ύφεση (αυτό ακριβώς που βιώνουμε τώρα), η οποία θα έριχνε συνεχώς έξω τα «νούμερα» και θα μεταδιδόταν σαν ιός στην υπόλοιπη Ευρώπη.
 
Οι μόνες πραγματικές επιλογές (εντός του καπιταλισμού και της Ευρωπαϊκής Ενωσης πάντα) θα ήταν ή η ριζική θεραπεία του προβλήματος του χρέους (στάση πληρωμών του εξωτερικού χρέους ή μονομερές κούρεμα π.χ. 75% από την πρώτη στιγμή) ή η αποφυγή της ύφεσης, με απαίτηση προς την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα να υποτιμήσει το ευρώ, να ρίξει τα επιτόκια και να χρηματοδοτήσει απευθείας τα κράτη-μέλη.
 
Τροικανοί και ελληνικές κυβερνήσεις δεν έκαναν, φυσικά, ούτε το ένα ούτε το άλλο. Και αυτό γιατί πίσω από τους διακηρυγμένους στόχους του Μνημονίου υπήρχε και κάποιος άλλος, ο πραγματικός: η διάσωση τόσο των ξένων πιστωτών όσο και της ντόπιας μεγαλοαστικής τάξης, η οποία έχει βγάλει όλο το χρήμα στο εξωτερικό και δεν θα το ξαναφέρει πίσω παρά μόνο αν η Ελλάδα γίνει όπως τη θέλουν: μια χώρα με ένα πάμφθηνο, χωρίς δικαιώματα και απολύτως υποταγμένο εργατικό δυναμικό. Και συμπληρωματικά, με μια διαλυμένη μικροαστική τάξη, ώστε να ανοίξουν όλες οι «αγορές» για μονοπωλιακή εκμετάλλευση.
 
Στη λογική όλων των παραπάνω, η νέα μνημονιακή κυβέρνηση, η κυβέρνηση Σαμαρά, όπως ακριβώς και οι δύο προηγούμενες (Γ. Παπανδρέου και Παπαδήμου), θα προσκρούσει πολύ σύντομα στο ίδιο αδιέξοδο του Μνημονίου και θα βρεθεί αντιμέτωπη με το ίδιο δίλημμα: ή να θέσει σε εφαρμογή μεθόδους εμφυλίου πολέμου ή να πέσει. Το τι θα «επιλέξει», θα εξαρτηθεί σε μεγάλο βαθμό από την αποφασιστικότητα της εργατικής μας τάξης να αποτρέψει την εξόντωση της.

 

Πάρις Δάγλας

ΙΩΑΝΝΗΣ ΣΥΚΟΥΤΡΗΣ

ΙΩΑΝΝΗΣ ΣΥΚΟΥΤΡΗΣ
"Ο ηρωικός άνθρωπος αισθάνεται πως είναι διαλεγμένος από την Μοίραν ως αγωνιστής και ως μάρτυς - περισσότερον ως μάρτυς, αφού την επιτυχίαν δεν την μετρεί με αποτελέσματα άμεσα, με αριθμούς και μεγέθη, δεν την μετρεί καν διόλου. Είναι το αλεξικέραυνον, που θα συγκεντρώση επάνω του (θα προσελκύση μάλλον εθελουσίως) όλας τας καταιγίδας και όλα τ' αστροπελέκια, διά να προστατευθούν τα κατοικητήρια των ειρηνικών ανθρώπων. Εις την ετοιμότητα του κινδύνου, τον σύρει με ακαταμάχητον έλξιν η αισθητική, θα έλεγα, γοητεία του κινδύνου, η συναίσθησις ότι είναι προνόμιον των ολίγων να συντρίβωνται υπέρ των άλλων υπό των άλλων - το πολυτιμότερον προνόμιον! Ο ηρωικός άνθρωπος δεν είναι το άνθος, δεν είν' ο καρπός - αυτά αντιπροσωπεύουν το παρόν και του παρόντος την ανεπιφύλακτον χαράν. Είναι ο σπόρος που θα ταφή και θα σαπίση δια ν' αναφανή το άνθισμα και το κάρπισμα. Είν' εκείνος που θάπτεται δια να εορτασθή η ανάστασις, και ανάστασις χωρίς ταφήν δεν υπάρχει."

ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΚΑΡΑΙΣΚΑΚΗΣ

ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΚΑΡΑΙΣΚΑΚΗΣ
Απάντηση στο Ρουσίτ Πασά στα 1822

''Πασά μου, μου στέλνεις ένα μπουγιουρντί, μου λες να προσκυνήσω, και εγώ πασά μου ερώτησα τον πούτσο μου τον ίδιο, και αυτός μου αποκρίθηκε να μη σε προσκυνήσω κι αν ερθείς επάνω μου ευθύς να πολεμίσω''

Και απάντηση στον Σιλιχτάρ Μπόδα στα 1823

''Γαμώ την πίστιν σας και τον Μωχαμέτη σας. Δεν εντρέπεσθε να ζητείτε «από ημάς» συνθήκην με «έναν» κοντζιά σκατο-Σουλτάν Μαχμούτην -να τον χέσω και αυτόν και τον Βεζίρην σας και τον Εβραίον Σιλιχτάρ Μπόδα την πουτάνα! - Άμα ζήσω, θα τους γαμήσω. Άμα πεθάνω, θα μου κλάσουν τον πούτσο''

ΠΕΡΙΚΛΗΣ ΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΣ

ΠΕΡΙΚΛΗΣ ΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΣ
"Φυλάτε τη Γη σας και την Τιμή της μόνο με Σπαθί. Πάψετε σαπιοδάσκαλοι και σαπιορήτορες- ΑΝΑΦΟΡΑΤΖΗΔΕΣ- να εξευτελίζετε τη Φυλή. Πάψετε παλιόγρηες τις κλάψες, τα σάλια, τα μελάνια και πιάστε το Σπαθί. Τα πάντα στη Ζωή -Η ΦΥΣΙΣ ΤΟ ΛΕΕΙ- κατακτώνται με το Σπαθί."

ΘΕΟΔΩΡΟΣ ΚΟΛΟΚΟΤΡΩΝΗΣ
















Όταν αποφασίσαμε να κάμωμε την Επανάσταση, δεν εσυλλογισθήκαμε ούτε πόσοι είμεθα ούτε πως δεν έχομε άρματα ούτε ότι οι Τούρκοι εβαστούσαν τα κάστρα και τας πόλεις ούτε κανένας φρόνιμος μας είπε «πού πάτε εδώ να πολεμήσετε με σιταροκάραβα βατσέλα», αλλά ως μία βροχή έπεσε εις όλους μας η επιθυμία της ελευθερίας μας, και όλοι, και ο κλήρος μας και οι προεστοί και οι καπεταναίοι και οι πεπαιδευμένοι και οι έμποροι, μικροί και μεγάλοι, όλοι εσυμφωνήσαμε εις αυτό το σκοπό και εκάμαμε την Επανάσταση. Εις τον πρώτο χρόνο της Επαναστάσεως είχαμε μεγάλη ομόνοια και όλοι ετρέχαμε σύμφωνοι. Ο ένας επήγεν εις τον πόλεμο, ο αδελφός του έφερνε ξύλα, η γυναίκα του εζύμωνε, το παιδί του εκουβαλούσε ψωμί και μπαρουτόβολα εις το στρατόπεδον και εάν αυτή η ομόνοια εβαστούσε ακόμη δύο χρόνους, ηθέλαμε κυριεύσει και την Θεσσαλία και την Μακεδονία, και ίσως εφθάναμε και έως την Κωνσταντινούπολη. Τόσον τρομάξαμε τους Τούρκους, οπού άκουγαν Έλληνα και έφευγαν χίλια μίλια μακρά. Εκατόν Έλληνες έβαζαν πέντε χιλιάδες εμπρός, και ένα καράβι μιαν άρμάδα...

(Μέρος του λόγου που εκφώνησε ο Κολοκοτρώνης στην Πνύκα).

ΙΩΝ ΔΡΑΓΟΥΜΗΣ

ΙΩΝ ΔΡΑΓΟΥΜΗΣ
Δεν με μέλει αν βάλω σε δύσκολη θέση την κυβέρνηση, μια κυβέρνηση που δεν την σέβομαι, δεν είμαι καμωμένος για την κυβέρνηση ή για το κράτος, έγινα για το έθνος, και το ξέρω επειδή γι’ αυτό ίσα-ίσα πονώ. Για την κυβέρνηση μου έρχεται σιχαμός και καταφρόνια, άμα συλλογίζομαι την κυβέρνηση ξεπέφτω, μαργώνω και μαραίνομαι. Σηκώνομαι, ξανοίγω και ανθοβολώ άμα νοιώθω τον Ελληνισμό. Σε όποια γωνιά του Ελληνισμού και αν βρεθώ, θα πασχίζω πάντα να δυναμώνω, να ξυπνώ, να ζωντανεύω την ψυχή του, και ας γίνει οτι γίνει. Ξυπνώ καθε ύπνο, κεντρίζω καθε βαρεμό, συνδαυλίζω κάθε στάχτη, ξεσκεπάζω καθε σπίθα κρυμμένη και ανάβω κάθε φωτιά σβησμένη, βγάζω κάθε πνοή κουρασμένη και παίζω κάθε χορδή σιωπηλή. Ξυπνώ, ξυπνώ, ξυπνώ και γι αυτό με λεν και ξυπνητήρι…

ΠΑΥΛΟΣ ΜΕΛΑΣ

ΠΑΥΛΟΣ ΜΕΛΑΣ
Είδα στον ύπνο μου τον Παύλο τον Μελά, να παίρνει σάρκα για να πει μια ιστορία για κάποια αγέρωχα κι αδούλωτα μυαλά, που προδιαγράφουν της Πατρίδας την πορεία. .
..

Είχ’ η μορφή του θλίψη, πόνο και οργή, για αυτούς που σήμερα τις τύχες μας ορίζουν, που ασελγούν πάνω σ΄ανθρώπους και σε γη και καθετί Ελληνικό το αφορίζουν.
...
Μέσα στην μπλε του την αντάρτικη στολή και με το χέρι του στη μαύρη τη πιστόλα, δίνει στους άντρες του ξανά την εντολή Ελευθερία και Πατρίδα πάνω από όλα!
...
Αν θες στον ύπνο σου να έρθει ο Μέλας μαζί μ’ αγγέλους, σκοτωμένα παλικάρια, να σε τραβήξουν απ ’τον δρόμο που τραβάς, για να βαδίσεις τα δικά τους τα αχνάρια... ..
.
φέρε στα μάτια σου του Παύλου τη στολή, ορκίσου πάνω της, πως δεν θα τον προδώσεις και συρε να βρεις την δική σου εντολή αφού τον ύπνο του εχθρού μας θα στοιχειώσεις.

  © Free Blogger Templates 'Greenery' by Ourblogtemplates.com 2008

Back to TOP