ΕΠΙΤΑΚΤΙΚΗ ΑΝΑΓΚΗ Η ΒΙΟΜΗΧΑΝΙΚΗ ΑΝΑΠΤΥΞΗ ΜΕ ΔΗΜΟΣΙΕΣ ΕΠΕΝΔΥΣΕΙΣ

Εσωτερικό σύγχρονου εργοστασίου.
Οι μεγαλοαστικές συμμορίες που λυμαίνονται τη χώρα τις τελευταίες δεκαετίες
επεδίωξαν ακόμη και να ξεχαστεί η λέξη "βιομηχανία" στον τόπο μας

το είδαμε εδώ 

Έχουμε ξαναγράψει, ότι, ο βασικότερος λόγος που η κρίση έχει πάρει τέτοιες διαστάσεις στη χώρα μας είναι ότι η ελληνική μεγαλοαστική τάξη κατέστρεψε συνειδητά και μεθοδικά την παραγωγική βάση της χώρας. Και το έκανε γιατί, ρίχνοντας όλο της το βάρος στις παρασιτικές «υπηρεσίες» και... τη φτηνή εργασία των ανειδίκευτων τριτοκοσμικών μεταναστών, εξασφάλιζε α) μεγαλύτερα (βραχυπρόθεσμα) κέρδη και β) το τσάκισμα της «απαιτητικής» και ανήσυχης ελληνικής εργατικής τάξης.

Θα ρωτήσει κανείς: μα, είναι αυτό το φαινόμενο μόνο ελληνικό; Ασφαλώς όχι. Όμως, σε καμιά χώρα της Ευρώπης η διάλυση της παραγωγικής βάσης δεν πήρε τέτοιες διαστάσεις και τέτοιο μεθοδευμένο χαρακτήρα όπως στην Ελλάδα. Σε καμιά χώρα δεν έφτασε η άρχουσα τάξη στο σημείο να κάνει πλύση εγκεφάλου στο λαό της, ώστε να τον πείσει ότι η παραγωγή είναι κάτι σχεδόν άχρηστο και μια χώρα μπορεί να ζήσει μόνο από τις «υπηρεσίες»! Φτάσαμε στο σημείο ο μέσος Έλληνας να ξεστομίζει αβίαστα τις παρακάτω φοβερές ανοησίες: «Η Ελλάδα δεν είχε ποτέ βιομηχανία», «οι Έλληνες δεν θέλουν να δουλεύουν πια στα εργοστάσια», «η Ελλάδα μπορεί να ζήσει και μόνο από τον τουρισμό», «δεν μπορείς να αναπτύξεις βιομηχανία στην Ελλάδα όταν ο Κινέζος παράγει τα πάντα με 150 ευρώ μισθό» (σ.σ. αλλά πώς έχει πανίσχυρη βιομηχανία η Γερμανία με μισθούς 2.500 και 3.000 ευρώ;), «έχουμε ορυκτό πλούτο, αλλά τα ορυχεία επιβαρύνουν το περιβάλλον» κτλ. κτλ.

Όλες αυτές οι αντιλήψεις προωθήθηκαν συνειδητά από τις παρασιτικές μεγαλοαστικές συμμορίες που λυμαίνονται τη χώρα τις τελευταίες δεκαετίες (τραπεζίτες, εφοπλιστές, κατασκευαστές κτλ.). Όσο για τη βιομηχανική αστική τάξη, αυτή όχι μόνο δεν κοίταξε να υπερασπιστεί το ρόλο της και τη θέση της μέσα στην ελληνική καπιταλιστική οικονομία και κοινωνία, αλλά οι περισσότεροι είτε έβγαλαν τα εργοστάσιά τους στο εξωτερικό (με επιδότηση από το κράτος!) είτε το γύρισαν στις «χρηματοπιστωτικές δραστηριότητες», για εύκολο και γρήγορο κέρδος.

Τα Μνημόνια όχι μόνο δεν πρόκειται ν' αλλάξουν τίποτε πάνω στο κεφαλαιώδες αυτό ζήτημα αλλά θα κάνουν τα πράγματα ακόμα χειρότερα. Το μνημονιακό καθεστώς είναι βαθιά ριζωμένο στο παρασιτικό μοντέλο της ελληνικής μεγαλοαστικής τάξης. Αγωνίζεται να εγγράψει τη χώρα μας στο διεθνή καταμερισμό εργασίας ως χώρα φτηνού εργατικού κόστους, όχι όμως και ως προορισμό μεγάλων βιομηχανικών επενδύσεων. Κανείς δεν μιλά για πραγματικές παραγωγικές επενδύσεις, για δημιουργία νέου πλούτου και νέων θέσεων εργασίας. Και οι μόνες «μπίζνες» για τις οποίες υπάρχει ενδιαφέρον είναι: εμπορικά κέντρα, ηλεκτρονικός τζόγος, ιδιωτικοποίηση του ρεύματος και του νερού (για να μας τα πουλάνε μετά χρυσάφι), συγκέντρωση των ταξί, ή των φαρμακείων, σε συγκεκριμένα μονοπώλια. Δηλαδή, αρπαχτή και πάλι αρπαχτή!

Ανάπτυξη του παραγωγικού τομέα και ειδικά της βιομηχανίας στην Ελλάδα δεν μπορεί να γίνει από τους ιδιώτες. Μια σύγχρονη βιομηχανία, υψηλού τεχνολογικού επιπέδου, θέλει μακροπρόθεσμο σχεδιασμό, καλά αμειβόμενο και ειδικευμένο ανθρώπινο δυναμικό και να έχει δίπλα της μια διοίκηση με σοβαρότητα και όραμα. Αυτά είναι άγνωστες λέξεις για την άκρως αρπακτική και τυχοδιωκτική ελληνική μεγαλοαστική τάξη. Επομένως, ακόμα και από μια αστική σκοπιά να το δούμε, πραγματική παραγωγική ανάπτυξη στην Ελλάδα μπορεί να γίνει μόνο με δημόσιες επενδύσεις και με το δημόσιο να ελέγχει τους στρατηγικούς τομείς της οικονομίας.

Η χώρα μας διαθέτει ένα εξαιρετικό εργατικό δυναμικό, που, με την κατάλληλη ηγεσία και έμπνευση, μπορεί να κάνει θαύματα. Έχει σημαντικό ορυκτό πλούτο και απ' τα καλύτερα αγροτικά προϊόντα στον κόσμο. Έχει μια αξιόλογη βιομηχανική παράδοση σε μια σειρά τομείς (ναυπηγική, μεταλλουργία, διυλιστήρια, βιομηχανία τροφίμων, χημική βιομηχανία κτλ.). Αυτό που χρειάζεται για να αξιοποιήσουμε όλα αυτά τα συγκριτικά πλεονεκτήματα είναι να απαλλαγούμε από τις μεγαλοαστικές συμμορίες που έχουν βουλιάξει τη χώρα μας. Η εργατική μας τάξη, ο εργαζόμενος λαός μας, να πάρουν την κατάσταση στα χέρια τους, με τους αγώνες τους, την υψηλή πολιτική τους συνείδηση και την καθημερινή δημιουργική τους δράση

Πάρις Δάγλας