Καλή μου Τρόικα, κράτησέ με ζεστόν...

«Η Τρόικα δεν θα φύγει ποτέ!»
Το είπε αυτό o Στουρνάρας; δεν το είπε ο Στουρνάρας; τί σημασία έχει τί λέει ο Στουρνάρας;

Θα έχουμε Μνημόνιο (α) ως το 2022; Ή μήπως ως το 2060; Θα επιμηκυνθεί το χρέος για άλλα 50 χρόνια ή μήπως για...
200; (συζητείται για 200 χρόνια, χωρίς πλάκα!) Τί σημασία έχει; Ζούμε στη χώρα των σκυφτών ανθρώπων...

Φωνάζει απειλητικά ο τελάλης του «εκσυγχρονισμού» απ’ το κανάλι της διαπλοκής, τρίζοντας τα δόντια στην κυβέρνηση ο ερίφης, χάριν του λαϊκιστή λαού: «ακούστε εδώ! είναι η τελευταία φορά που καταθέτετε τέτοιον προϋπολογισμό». Όμως, τα ίδια φώναζε και πέρσι ο ανεκδιήγητος μασκαράς! «Ακούστε εδώ» έλεγε, «είναι η τελευταία φορά» που καταθέτετε τέτοιον προϋπολογισμό» - και του χρόνου δικέ μου. Όταν η Καρχηδών θα καίγεται, εσύ θα φωνάζεις απ’ τον μιναρέ, είναι η τελευταία φορά που καίγεσαι, καταραμένη πόλη!

Τρία χρόνια τώρα σα να έχει σταματήσει η ζωή. Οι άνθρωποι εγκλείσθηκαν μέσα στα τείχη μιας μόνο συζήτησης: για τις συνέπειες της κρίσης. Για τα λεφτά που δεν φτάνουν, τις υποχρεώσεις που τρέχουν, τα χρέη που μας πνίγουν. Απ’ το πρωί ως το βράδυ στις τηλεοράσεις, στα σπίτια μας, στο διαδίκτυο, στις δουλειές μας, στις εφημερίδες λέμε και ακούμε γι’ αυτόν τον πόλεμο γύρω μας που τρώει τα σωθικά μας μέσα μας. Σαν ναχει γίνει η ζωή μας ένα μονοθεματικό δελτίο ειδήσεων.
Τα σπίτια μας έχουν επιταχθεί απ’ την κρίση. Σαν να κάθεται ένας Γερμαναράς στο σαλόνι μας και να δίνει διαταγές. Θυμάμαι μια απ΄τις μικρές ιστορίες του κ. Κόυνερ, του Μπρεχτ: έκανε κατοχή σε ένα σπίτι ένας αγάς κι ύστερα ρώτησε τον νοικοκύρη: «θα με υπηρετείς;». Εκείνος δεν απάντησε, τάιζε τον αγά, τον έπλενε, του διάβαζε το βράδυ για να αποκοιμηθεί, ήρθε ο αγάς μετά από χρόνια κι έσκασε απ’ το πολύ φαΐ και το νωθρό μυαλό. «Όχι», του απάντησε τότε ο νοικοκύρης. Ποτέ δεν μ’ άρεσε αυτή η ιστορία. Ίσως και να την καταλαβαίνω λίγο. Ίσως ο Μπρεχτ να λέει ότι κάθε πράγμα στην ώρα του, in good time και εν ευθέτω χρόνω. Ίσως ναχει και δίκιο.

Πιθανόν τίποτα να μη μπορεί να συμβεί πριν από την ώρα που θα πρέπει να συμβεί. Αλλά αν είναι έτσι, αν υπάρχει μια ειμαρμένη της νομοτέλειας κι ένα κισμέτ με όλας τας προδιαγραφάς, μήπως, σύντροφοι, έχουμε πάρει τη ζωή μας λάθος; μήπως πρέπει να αλλάξουμε ζωή;

Μήπως ώσπου να μας δοθεί η εντολή να χτίσουμε τον σοσιαλισμό; Θα πρέπει να ανοίξουμε μια ΜΚΟ;

Να στήσουμε μια off shore;

Να μπούμε σε μια Ανεξάρτητη αρχή;

Με μια off shore πουλάς και αγοράζεις χωρίς κόστη και υποχρεώσεις προς τους άλλους (τους χαζούς). Πουλιέσαι επίσης κι αγοράζεσαι χωρίς να ξέρει κανείς σε ποιον, για πόσα και για πόσο. Με μια ΜΚΟ πουλάς και ενοικιάζεις τους άλλους. Θέτει, για παράδειγμα σε διαθεσιμότητα 200 υπαλλήλους το Υπουργείο Πολιτισμού, του πασάρεις εσύ να προσλάβει χίλιους, εποχιακούς, ωρομίσθιους, με το ένα τρίτο των χρημάτων, ανασφάλιστους. Βγάζεις κι εσύ το κατί τίς σου όπως όλοι οι δουλέμποροι, αλλά στο μεταξύ έχει επιτελέσει θείο έργο, έχεις δώσει ψωμί σε χίλιους σκλάβους – βρώμιο ψωμί είναι η αλήθεια, αλλά αν δεν γουστάρουν, ας πάνε φάνε παντεσπάνι.

Για τις Ανεξάρτητες Αρχές, δεν λέω, δεν είναι για όλους μας! πρέπει να έχει ειδικά προσόντα για να σε στείλουν σ’ αυτές τα κόμματα (όλα τα κόμματα) για να συσκοτίζεις τη διάκριση των εξουσιών. Μικρό το κακό. Άλλωστε αυτή η διάκριση των εξουσιών δεν υπήρξε στην πραγματικότητα ποτέ, ένα κατά συνθήκην ψεύδος ήταν κι αυτό.


Για αυτό σας λέω, σύντροφοι! Χαλαρά! όλοι οι καλοί χωράνε μέσα στο κακό. Θα μου πείτε, ότι έτσι υποσιτίζονται παιδιά, μένουν αμόρφωτα, αυτοκτονούν άνθρωποι, σπαράζουν ζωές και πέφτουν τα σπίτια μέσα στη μαύρη θλίψη. Σύμφωνοι. Τους «πονάει αυτό που μας κάνουν;», αλλά κάποια στιγμή θα ξαναβγούμε στις αγορές – μπορεί όταν ξαναβγούμε στις αγορές η χώρα να είναι βαδίζουσα νεκρή, αλλά στις αγορές, θα ξαναβγούμε. Στο κοντινότερο περίπτερο, για μια κουφάλα «σοκολάτα που δεν μπορώ να πάρω στα παιδιά μου» - είμαι άνεργη «έχω στις τσέπες μου δύο χειροβομβίδες»...

Του Στάθη από enikos